Haze's poten hupte nog nooit zo snel als nu. Hij leek wel een hyena. In de maat van twaalf tellen kon hij haast zien waar hij naar toe liep.
Het was donker en modderig van de regen die met bakken naar beneden viel. Achter zijn rug hoorde hij nog een stem zo scherp als een slecht gestemde viool. "HAAAZE! KOM TERUG" Het klonk kwaad en eigenlijk ook wel moordzuchtig. Zijn linker pootje deed zo veel zeer dat hij echt wel moest stoppen met lopen.
Maar waar in godsnaam kon hij uitrusten waar Lina hem niet kon vinden. De Glaceon dook een bosje in en kon maar niet op adem komen.
Zijn ogen stonden wijd als een zak pillamp. 'Help me nou toch!' Dacht het in zichzelf.
Daar was hij vet mee. Wie kwam er hem redden? zijn geweten? Een dikke traan rolde over zijn wang.
Te vergeefs likt hij aan zijn poot en dommelde vermoeid in slaap.

Langzaam doemde er iets achter haar op. twee rode ogen keken door de mist, in richting van de glaceon.
Toen, als uit het niets, gloeide er een zwart sikkelvormig iets op, met als gevolg dat de mist kort uit elkaar week. lang genoeg voor Fender om te zien dat de pokemon voor hem, een Glaceon, best gewond was.
Hij stootte haar kort aan. "kom mee, als je van die wezens verlost wil worden" zei hij rustig, half grommend, waarna hij wachte op een reactie terwijl de mensenstem steeds dichterbij kwam.

[Haze is mannelijk hé]

Haze kon amper zijn ogen open trekken na dat hij een stem hoorde dit tot hem sprak.
Hij knipperde en schoot meteen op. Hij voelde het aan zijn benen maar op een of andere manier gaf de pokémon hem hoop. Het was een Absol. Dit vond Haze altijd super cool. Hij keek een beetje minderwaardig en volgde uiteindelijk de Absol.

Rustig liep Fender door, de mist uit elkaar drijvend door middel van zijn (tja hoe je zoiets ook noemt, uitgroeisel?). "waarom zoekt dat ding je?" vroeg hij, doelend op de mensenstem.
toen hij ineens de mensenstem vlak achter zich hoorde, gaf hij een brul en draaide zich om, zijn hoofd laag bij de grond, poten gebogen, klaar om toe te slaan. Door de brul kwam er een groep Ratata en zigzagoon, vergezeld door een Linoone aan, die zich als een goedgeordende groep in rijen opstelden. "wat is er?" vroeg de Linoone.
"hij word opgejaagd door zo'n ding..." antwoorde Fender. "Breng hem alsjeblieft in veiligheid. ik reken wel met dat af."
"oke," antwoorde de Linoone, waarna deze zich naar Haze keerde. "volgt u mij alstublieft." zei hij, waarna de groep wegrende.

Haze verstijfde. Lina's stem was dichter dan ooit. Hij vloog snel de Linoone achterna en liet de Absol het klusje klaren. Het kon hem niet schelen wat er met de Absol gebeurde, Als hij maar veilig was.
Halverwege het pad week Haze weer af van de Linoone. Hij was ver genoeg en kon weer op zen eentje lopen. Hij ging zitten achter een boom en probeerde weer even te slapen. Dat ging moeilijk omdat hij wist dat Lina hier nog ergens rond liep. Hij blies zijn lamme oor uit zijn gezicht en sloot zijn ogen.

Rustig keek Fender door de wind, met een simpele snelle meswind, blies hij een gang door de mist, waardoor het leek alsof er een pokemon die kant op rende.
Deze actie scheen het gewenste effect te hebben, aangezien de meisjesstem zich langzaam van hem verwijderde.
toen de stem ver weg genoeg was, draaide hij zich om en rende het bos in. doordat de grond vochtig was, waren de voetsporen van de Glaceon makkelijk te onderschijden, en volgde hij deze. toen hij aankwam bij de slapende pokemon en stootte deze weer aan.
"wakker blijven," mompelde hij. "we kunnen hier beter een eindje vandaan, ik durf te wedden, dat als ze zo erg naar je zoekt, ze hemel en aarde zal verschuiven om je te vinden."

Alweer werd Haze uit zijn tevergeefse slaapje gewekt. Hij voelde zich niet goed en wou dus enkel en alleen maar slapen. Tot zijn grote verbazing stond de Absol weer voor zijn neus. Na even knipperen kon hij weer opstaan en kon duidelijk zien dat het echt wél de Absol was. "ehm..m Waar moeten we dan naar toe?" Vroeg Haze. Want hij had gelijk.
Als het waar was wat de absol had gezegd, en het meisje hem echt zou vinden, waar moesten ze dan naar toe? Een eewig leven vol duiken en schuilen was ook niet echt wat Haze wou. Hij wou gewoon lekker slapen op een lekker frissen en ijskoude ijsberg. Dat voelde zo goed.
Haze hoorde tien meter verder iets bewegen in de struiken.

Fender hoorde het ook. hij zuchte en bukte voor haar neer. "hup... erop." zei hij, waarna hij afwachte. de geluiden kwamen dichterbij, en een lichte paniek keerde terug waardoor hij terugdacht aan het moment waarop hij mensen ging haten, aan haar, en aan die twee dingen die haar wegnamen en hun op begonnen te jagen. hij rilde kort door de gedachte eraan en keek hem met lichte paniek aan. "schiet nou op..." zei hij, terwijl hij zich schrap zette. "als we gepakt worden, hebben we echt een probleem."

[Haze is mannelijk! >:l ]

Haze aarzelde. Hij zou zelf wel kunnen weg lopen, Maar zijn poot deed daar net iets te veel zeer voor. Hij vertrouwede de Absol niet echt, maar sind hij op dit moment geen keus had, kroop hij zoals gevraagd op zijn rug. "Ik ben je wat verschuldigd" Zei hij terwijl de stem van het meisje luider werd. Haze's ogen vielen toe. Hij sliep niet, Hij deed ze toe uit angst. Normaal zou hij met zijn pootjes zijn oren ook naar beneden houden, Maar hij had Fender vast. Was hij nu gered? Of nog niet?

[ik noem het ook een hem --']

Terwijl Fender langzaam goed ging staan, hoorde hij iets ritselen in de bosjes vlak achter hem. uit reflex, en omdat hij moest make dat hij wegkwam, sprong hij zonder om te kijken vooruit en rende tussen de bomen door. ze moesten hier echt weg, anders had de glaceon een groot probleem. hij zette zich af van de grond en sprong over een laaghangende tak heen, waar hij zich net niet aan schampte. achter hem hoorde hij nog de verwende schreeuw van het ding, wat kennelijk de glaceon op zijn rug zocht. wat zou hij gedaan hebben, dat ze zo boos op hem was? toen ze ergens diep in de mist verscholen waren, boog hij iets opzei, waardoor de glaceon van zijn rug afgleed. ondanks zijn kleine lengte ging hij rechtop staan, waarna hij vragend naar de pokemon aan zijn voeten keek. "wat heb je eigenlijk gedaan?" vroeg hij, zo rustig mogelijk.

[Aangepast, niet? :O Ik kan zweren dat ik zag dat je ze gebruikte :o]
Haze gleed rillend van zijn rug af. De Absol van zo snel geweest dat hij Haze de stuipen op het lijf had gejaagd. "Ik heb er niks aan gedaan" zei hij en keek naar zijn poot die erg dik en opgezwollen stond. "Het was zei" vervolgde hij. "Ik heb een aantal keren geprobeert weg te lopen. Dan heeft dat stomme wicht mij uiteindelijk vastgebonden aan met mijn poot aan de muur. Dat vergat ze echt altijd! Dan wilt ze me weer meer trekken naar de keuken, vergeet ze gewoon dat ik nog vast hing. Het doet goed om eindelijk weer een vrije poot te hebben" Zei hij en likt er nog eens aan. "Waarom?" Vroeg hij. E het was een poos stil. Bladeren ritselde maar deze keer gewoon door de wind die langs blies. "Waarom heb je me gered?"

Rustig bleef Fender naar het verhaal luisteren, nogsteeds rechtopstaand en goed de omgeving in de gaten houden.
toen het verhaal klaar was knikte hij alleen maar, alsof hij wou zeggen dat hij het begreep.
hij wou net vragen of hij hem alleen kon laten, maar toen begon hij weer met praten.
Waarom wat? vroeg fender zich af, waarna haze doorging met zijn zin.
'waarom' herhaalde hij weer, 'heb je me gered.'
"omdat je hulp nodig had." zei hij kortaf. "die dingen zullen niet een pokemon dwingen om te blijven, niet als ik in de buurt ben."

Haze keek op de een of andere manier op naar de vreemde Absol. Hij zette zich weer recht en boog met zijn hoofd tot tegen de grond. Als teken van respect en waardering. Rustig tilde hij zijn hoofd weer op. En stapte zachtjes hinkend weer weg. Verder het noorden in, Zover mogelijk van zijn originele 'slaapplek'. Hij hoopte dat hij de Absol nog in de toekomst zou tegen komen. maar niets staat vast, Zelfs het concept 'toekomst' niet.

Langzaam keek Fender de Glaceon na. hij keek een beetje verontwaardig, vermengt met bezorgheid. hij leek echt last te hebben van zijn poot, maar anderen zullen hem ook nodig hebbe, dus moest hij hem laten gaan, of erachteraan gaan.
hij koos maar voor het tweede en schraapte zijn keel waarna hij Haze zn naar riep.
"als je mee wil komen, of wil dat ik mee ga, doe ik het graag voor je" hij glimlachte flauwtjes en zette een stap in de pokemon zn richting. "ik wil zelf ook graag naar het noorden toe, dus als je wil, dan kan ik wel met je meereizen, zo is het voor ons beiden een stuk gezelliger. of niet?"
na dit gezegt te hebben, stond hij alweer naast de glaceon, en keek hem met een rustige blik aan.

Haze lachte. Hij stapte voort en zei niets. "Haze" Zei hij bij wijze van voorstelling. Hij mocht de pokémon weg. Erg Loyaal. Op naar het noorden ging de pokémon. Want daar kwam hij van, En daar had hij ooit als zuigeling nog rondgelopen achter zijn moeder. Vreemd genoeg, was er nog een plaats erger geweest dan het huis van Lina. En dat as het sneeuw gebied. daar werd hij nog harder mishandeld door een trainer die Lina's vader had ingehuurd. Hij moest 24 op 24 alles geven en kreeg nooit wat te eten. Hij moest elke pokémon verslaan die hij tegen kwam en als hij knock out ging, Kreeg hij een pak slaag na ze terug kwamen van de pokécenter. Het was nog erger. Maar op de een of andere manier voelde hij zich veiliger. Veiliger vanwege Fender.

[Nieuw toppic, ik zal maken]