Vanaf een afstandje keek de Pawniard naar een groepje Kakuna, die zich veilig hadden verzameld onder de boom waar een zwerm Beedrill in huisde. Hij snoof lichtjes, om vervolgens te besluiten om ze met rust te laten. Makkelijk om aan te vallen, maar moeilijk om van af te komen. De Beedrill dan. Eentje zou nog prima zijn als tegenstander, maar een hele zwerm? Hij zou gestoord zijn als hij het daar tegenop wilde nemen. Hij liep verder, terwijl hij de ‘hoe lang zou ik het uit kunnen houden tegen een zwerm kwade Beedrill’ gedachte uit zijn hoofd probeerde te zetten. Het zou gekkenwerk zijn om er ook maar aan te beginnen. Hij stopte bij het zien van een voetafdruk in de modder. Wel, een voetafdruk… Een afdruk van het voorwerp dat mensen om hun voeten droegen. Ze zagen er op die manier belachelijk uit als je het hem vroeg. Kenpa keek naar zijn eigen voeten. No way dat hij ooit iets aan zijn voeten wilde dragen. Hij haalde diep adem. Zou hij de voetstappen volgen, in de hoop op die manier de trainer uit te kunnen dagen? Vandaag was tot nu toe een rustige dag geweest. Zou het kwaad kunnen om de trainer op te sporen? Hij aarzelde even, voordat hij in de richting van de voetsporen begon te lopen. Waar een trainer was, waren meer mensen. Meer pokémon. Meer tegenstanders. Als hij een mond had gehad, dan was er een zelfvoldane grijns op zijn gezicht geweest. Hij zou zichzelf niet zijn geweest als hij had besloten om de voetsporen niet te volgen.

''Yosh!'' De Absol keek geschrokken op, maar toen ze doorhad dat het gewoon haar partner was, keek ze weer droog voor zich uit. Daar had ze het weer, zo'n vage bui waarin ze veel te veel dingen tegelijk voor elkaar wilde krijgen. ''Mayu, de eerstvolgende pokémon die we tegenkomen laten we zien wat we kunnen!'' riep het meisje enthousiast. Mayu keek ongemakkelijk naar de grond. Af en toe vroeg ze zich af hoe het kwam dat ze het met Rena vol kon houden. ''Ah, wat schattig!'' Oh god, wat nu weer? Mayu keek vragend om en zag dat een Skitty het slachtoffer was geworden. Rena had haar opgepakt en zat haar nu te knuffelen. ''Ik wil je mee naar huis nemen!'' De Absol draaide zich om en liep naar haar trainster toe. ''Sol,'' mompelde ze, waardoor ze de aandacht trok van zowel de pokémon als het mens. De Skitty zag dit als een kans om te ontsnappen en sprong uit Rena's armen. ''Hauu,'' mompelde Rena teleurgesteld. Mayu keek haar droog aan. Was ze nu soms al haar vorige doel vergeten? Haar eerste training was ze dus al misgelopen.

Luid neuriënd marcheerde Rena voor de Absol uit. Sinds dat ze gearriveerd waren in deze regio was ze niet meer te houden. Ergens was het best wel vaag, maar aan de andere kant begrijpelijk. Hoe groot was de kans dat ze hier haar moeder tegenkwam? Of die vriend? Nee, wat dat betreft kon ze hier gelukkig zijn, niet? ''Ah!'' De Absol werd uit haar gedachten gehaald. ''Een pokémon!'' riep Rena weer enthousiast. Mayu liet haar blik glijden over het pad en zag aan het eind een Pawniard aan komen lopen. Op het eerste gezicht leek hij geen kwaad te willen doen. Hij had zijn blik op de grond gericht. Toch ging Mayu voor Rena staan, al was het maar uit voorzorg om te beschermen. Ze wist hoe wild het meisje kon doen, en ze wist ook dat dat soms slecht af kon lopen. Daarbij had ze liever niet dat Rena ging rennen. Dat gaf alleen maar nog meer problemen.

Een vreemd, onbekend geluid liet Kenpa opschrikken. Zijn blik schoot eerst naar het mens, dat hem scheen te bewonderen. Hij fronste, zich afvragend wat het mens zojuist had gezegd. Voor zover hij wist, had ze enkel geschreeuwd. Zijn blik viel nu op de Absol, die op een beschermende manier voor het mens was gaan staan. Zijn frons verdween, en maakte plaats voor een geïnteresseerde blik. De Absol hoorde bij het mens, of niet soms? Of beter gezegd, de Absol was eigendom van het mens. Kenpa zakte lichtjes door zijn knieën, zonder zijn blik af te wenden. Terwijl het mens overduidelijk niet de eigenaar van de voetsporen was, zou het zonde zijn om een kans als deze te laten ontsnappen. Hij liet zich verder door zijn knieën zakken, voordat hij zich afzette, en zonder waarschuwing op de Absol afsprintte, enkel een in het rond spattende modder achterlatend. Het was heus niet zo dat hij de Absol aanviel zonder waarschuwing. De houding van de Absol had duidelijk gezegd dat hij klaar stond, of niet soms? Al rennend draaide hij zijn lichaam half naar rechts, terwijl het mes aan het uiteinde van zijn rechter arm langer werd. Hij haalde diep adem, en haalde met zijn arm uit naar de Absol, terwijl hij in de tussentijd zijn andere arm naar achter trok, om gelijk een tweede aanval af te kunnen vuren. Zijn blik bleef strak op de Absol gericht, wetend dat hij in de problemen zou komen als hij zichzelf af zou laten leiden.

Zijn hart bonsde zachtjes, Shell voelde dat hij rood begon te worden maar dat maakte hem niet uit. Hij hoorde zijn trainer de stem nog in de achtergrond, maar daar had hij nu geen aandacht voor. Langzaam begon hij te lopen naar een Skitty die bang leek weg te rennen van iets of iemand. Omdat de Skitty bezig was met voor wat ze wegrende, rende ze tegen de Oshawott aan zodat beide Pkm vielen. Shell krabbelde snel op en keek de Skitty met een grote enge grijns aan. ''Hallloooo...'' zei hij nog eng grijnzend. De Skitty keek de Oshawott eventjes aan. Ze stond rustig op en met een opgehaalde hoofd liep ze daarna deftig weg.Shell keek de Skitty na en liep toen niet al te droevig naar Zeph die alles had gezien...

Zeph grijnsde kort, dit was niet de eerste keer dat Shell afgewezen was, maar de Oshawott bleef het proberen. ''Waar zou die Skitty voor zijn weggerend?'' mompelde Zeph. Hij keek naar de richting waar de Skitty eerder bang vandaan kwam rennen en daarna naar zijn Oshawott. Zou hij er naartoe moeten gaan? Misschien was het gevaarlijk. ''Ehh.. Laten we gaan..'' Langzaam liepen Zeph en Shell naar het gedaante was nu al zichtbaar begon te worden. Het was een mens, misschien was het een stroper? Het zou niet slim zijn als hij hier werd gevonden door de stroper. Hij moest zich verbergen! Hij keek even om zich heen en de beste plek om te verstoppen leek een grote boom te zijn. On-origineel.. Hij moest het ermee doen. Snel verstopte hij zich achter de boom. Stiekem probeerde hij naar de stroper te gluren. Jammer genoeg lukte dit niet goed, hij gleed uit zodat hij recht naast de Pawniard terecht kwam...

[Slecht.. inspiratie loos// ]

''Yosh,'' mompelde Rena toen ze zag dat de pokémon op hen afrende. Mayu rolde opzettelijk met haar ogen, aangezien het al duidelijk was dat ze deze wilden uit dagen. Toen de Pawniard dichterbij was gekomen en zijn aanval wilde uitvoeren, maakte Mayu een schijnbeweging, zodat de aanval net miste. Ze bleef wel op haar blik staan, wachtend op een bevel van haar trainsters, die vanaf het begin al stond te poppelen voor een gevecht. Net op het moment dat Rena daadwerkelijk haar mond open deed om Mayu een opdracht te geven, merkte ze de jongen op die plots vanuit de lucht kwam vallen. De Absol sprong instinctief aan de kant en keek de jongen vragend aan. Rena keek hem voor een tijdje fronsend aan en keek toen naar de lucht. Nope, geen ruimteschepen of dat soort dingen. Hij droeg ook geen parachute met zich mee.

''Oi,'' sprak ze droog en boog zich voorover, zodat ze beter naar de jongen kon kijken. Aan haar blik was te zien dat ze aan het debateren was met zichzelf over wat ze nu eigenlijk moest zeggen. Uiteindelijk zei ze maar niets, omdat ze alleen al de 'oi' genoeg vond om zijn aandacht te trekken. Haar blik gleed even naar Mayu, die van de jongen naar haar tegenstander keek. Hopelijk was die zijn aandacht voor haar kwijt, aangezien ze niet zomaar aangevallen wilde worden.

“Tch,” snoof Kenpa, geírriteerd dat de Absol zijn eerste aanval had kunnen ontwijken door een schijnbeweging. Hij wilde opnieuw uithalen, maar de Absol was al weggesprongen. “Blijf staan!” riep hij, voordat hij doorhad waarom de Absol was weggesprongen. Hij bleef als een standbeeld staan, terwijl hij het mens dat naast hem terecht was gekomen in zich op nam. Hoe…? Wat was er..? Zijn blik schoot weer naar het andere mens, dat een zo te horen sprak. Plotseling beseffend dat hij akelig dichtbij was, sprong hij achteruit, om daar te blijven staan. Achterdochtig keek hij eerst naar de twee mensen, en vervolgens weer naar de Absol. Waarom was hij aan de kant gesprongen? De Absol had makkelijk terug kunnen vechten, zelfs al was het gevecht verstoord door een vreemdeling. Hij fronste, niet begrijpend wat er zojuist gebeurd was. Terwijl hij bedacht dat de Absol hem niet zomaar weer aan zou vallen, in ieder geval niet zonder dat zijn eigenaar iets zei, hief hij zijn armen voor zich, alsof hij een Hitmonchan was die een verdedigende houding aannam. Al leek het gevecht tijdelijk gestaakt te zijn, het was nooit verstandig om je verdediging zomaar op te heffen als er mensen in de buurt waren. Terwijl hij wachtte op een verklaring die er waarschijnlijk niet zou komen, richtte hij een achterdochtige blik op de Absol, ergens nog steeds verwachtend dat deze weer in de aanval zou gaan.

Nog op de grond liggend, keek hij naar de twee Pokémon en de Trainster. Oh, dus er was geen stroper. De Absol leek van het meisje te zijn, maar de Pawniard niet. Had hij hun geveht verstoord? ''Oi,'' sprak het meisje droog, ze boog zich over hem heen. ''Oh, hey,'' zei hij nog liggend. Hij stond op en klopte het stof en zand van z'n kleren. ''Zaten jullie midden in een gevecht?'' vroeg hij kalm.. ''Sorry..'' Hij bekeek de Pawniard weer aan, een Pawniard was een redelijke zeldzame Pokémon om zo tegen te komen in het Medio Forest. Tot nu toe had hij alleen maar Bug & Gras Pokémon gezien en af en toe zag je hier en daar een vlieg Pokémon, maar die zag je overal wel. Hij zou graag eens een gevecht hebben met een non- bug/grass Pokémon willen hebben. Al zou dit niet kunnen, de Pawniard zou vast uitgeput zijn na het gevecht met de Absol en dan zou het geen eerlijke gevecht meer zijn. ''Ga gerust door met jullie gevecht.'' Hij was van plan om het gevecht te bekijken, niet alleen de Pawniard zag er sterk uit, ook de Absol. Hij kon veel leren van dit gevecht.

''Oh, hey,'' sprak de jongen, voordat hij opstond en zijn kleren afklopte. ''Zaten jullie midden in een gevecht? Sorry..'' Rena keek hem even fronsend aan, voordat hij weer verder ging met praten. ''Ga gerust door met jullie gevecht.'' Dit was genoeg voor haar om zich weer terug te draaien naar het 'strijdveld' en de Pawniard doordringend aan te kijken. ''Mayu!'' De Absol richtte haar blik op haar trainer, wat waarschijnlijk de bedoeling was. ''Doe je Quick Attack,'' voegde Rena er aan toe. De pokémon zuchtte licht. Ze wist dat haar trainer haar gedachte maar op één ding tegelijk kon houden, maar dat ze de jongen al zo snel zou vergeten.. Ze had vaker gezien dat mensen zich eerst voorstelde voordat ze weer bezig gingen met wat ze deden. Nou niet, nu was Rena een geval apart, dat wist ze ook wel, maar.. Mayu knikte uiteindelijk, draaide zich naar de Pawniard en zette zich af. Door de snelheid die ze maakte was een witte streep achter haar zichtbaar geworden. Mayu liet haar hoofd ietwat zakken, zodat haar 'mes' gericht stond op haar tegenstander. Dat bracht naar haar mening meer schade aan, niet? Tenminste, zo lang het niet ontweken werd. Die mogelijkheid bestond ook nog.

Niet begrijpend probeerde Kenpa de klanken die de twee mensen uitbrachten te verstaan. Niets. Ze praatten met elkaar, dat was duidelijk. Wat ze tegen elkaar zeiden, dat was iets anders. Het was voor hem niet meer een uitwisseling van geluiden. Het mens dat hun gevecht was verstoord, was inmiddels opgestaan, terwijl het andere mens naar de Absol keek, iets waaruit hij op wist te maken dat hij zich voor moest bereiden. De Absol zette zich af, en kwam op volle snelheid op hem af, enkel een witte streep achter latend. Hij zou geen tijd hebben om de aanval te ontwijken, of wel? Instinctief hield Kenpa zijn twee messen als een verdedigend schild voor zich, waardoor de hoorn van de Absol hem niet wist te raken. De klap van de aanval incasseerde hij echter wel, waardoor hij een aantal meter verderop op de grond belandde. Zijn verdediging was bij lange na niet genoeg om een Absol tegen te houden. Hij stak een van zijn messen in de grond als een steun, en hees zichzelf met enige moeite weer overeind. In de grond waren twee afdrukken zichtbaar, veroorzaakt door de messen aan zijn borstkas. Wel, als het er slecht uit zag, kon hij zijn vijand ook nog altijd verwonden door deze een knuffel te geven. Hij leunde met zijn hoofd lichtjes naar voren, terwijl hij weer op zijn tegenstander af ging. Een enkele aanval was bij lange na niet genoeg om hem te laten stoppen. Een blik van plezier verscheen in zijn ogen op het moment dat hij in de lucht sprong, in een poging de Absol vanaf boven te raken. Het liefst zou hij haar in haar rug raken, of zelfs maar een van haar benen, als het kon. Als hij zijn tegenstander een handicap kon geven, was hij in het voordeel. “Pak aan!” riep hij uit. Zijn messen hield hij kruislings voor zich, zodat hij de Absol twee keer op het zelfde moment zou kunnen raken. Zou hij daar genoeg geluk voor hebben?

Rena begon breed te grijnzen toen ze zag dat de aanval raak was. Het mes van Mayu had wel geen effect gehad, maar dat maakte nu niet echt iets uit. De Pawniard gaf het echter nog niet op, aangezien hij opstond en op de Absol afstormde. Toen hij een stukje dichterbij was gekomen, sprong hij de lucht in. De pokémon mompelde blijkbaar iets, maar het was vanzelfsprekend dat ze niet wist wat. ''Mayu!'' De Absol keek op, maar zag te laat dat haar tegenstander te kort bij was gekomen. Ze ving de klap op en wankelde even, maar bleef toen weer stilstaan. ''Sol..'' gromde ze nukkig tegen zichzelf. ''Doe je Taunt!'' Mayu snoof licht, voordat ze haar rode ogen weer op de Pawniard richtte. Ze wierp hem een intimiderende blik toe, zoals haar werd opgedragen. Op deze manier kon hij dezelfde aanval achter elkaar niet meer gebruiken. Tenminste, als het werkte. Ze wachtte even, voordat ze zich weer afzette en weer op hem afliep. Dit keer zonder een witte streep achter haar aan, maar wel weer met haar hoofd een beetje gezakt. Ze kende nog geen aanval die met het wapen op haar hoofd te maken had, maar ze kon hem wel nog altijd gebruiken, niet? Daarbij was haar tegenstander ook uitgerust met vlijmscherpe messen, dus wat maakte het uit? Op het moment dat ze vond dat ze dichtbij genoeg was, haalde ze uit. Dit was misschien niet de beste tactiek, maar het zou kunnen werken. In haar hoofd wel, in ieder geval.

“Hmpf!” snoof Kenpa, tevreden over het resultaat van zijn aanval. Een zacht gevloek van de Absol was hoorbaar. Hij sprong naar achteren, om een kleine afstand tussen zichzelf en zijn tegenstander te creëren. Niet uit angst om geraakt te worden, maar om zijn tegenstander in de gaten te kunnen houden. Het mens riep iets naar de Absol wat hij opnieuw niet wist te plaatsen. Zijn blik was vervolgens weer gericht op de Absol, die hem een blik toe wierp die hoogstwaarschijnlijk intimiderend was bedoeld. Terwijl de aanval had gewerkt, twijfelde hij er niet over om door te blijven vechten. Angst was niet iets waar je weg van hoorde te rennen. Het was iets wat je hoorde te bevechten, zodat je er sterker van kon worden. Precies was hij nodig had. Bovendien was een gevecht niet spannend genoeg als er geen angst in verwerkt zat, als je het aan hem vroeg. De Absol kwam op hem afgerend, met haar hoorn als wapen omlaag gericht. Wel, wat die Absol kon, kon hij net zo goed. Zonder te aarzelen sprintte hij te Absol tegemoet, met zijn hoofd voorover gebogen. Hoorn tegen hoorn, of niet soms? Terwijl hij doorrende hield hij zijn linker mes als geïmproviseerd schild voor zich, en hield hij zijn rechter mes als een mes naast hem. En als dat niet werkte, zou hij simpelweg op de Absol afspringen, met zijn borst vooruit gestoken. Het was niet altijd onhandig om bedekt te zijn met messen. Hij haalde diep adem, terwijl hij zonder nadenken op de Absol afsprong, hopend dat zijn bescherming voldoende was tegen de hoorn van de Absol.

Mayu keek verrast op toen ze zag dat de Pawniard op haar afrende. Hij had ook zijn hoofd ietwat laten zakken, zodat hun messen elkaar zouden raken. Dus hij wilde het zo spelen, huh? Net toen ze elkaar raakten, kreeg Mayu in het zicht dat de Pawniard met zijn rechtermes uithaalde. Ze was te laat met het ontwijken en werd volop geraakt door het wapen van haar tegenstander. Met een klap kwam ze tegen de grond terecht door de impact en bleef daar even liggen. ''Mayu?!'' De Absol wierp langzaam haar blik op de blondine die op haar af kwam gelopen. Bah, verloren. Geweldig eerste gevecht in dit gebied. Achja, ze kon maar beter opstaan, niet? Langzaam kwam de Absol recht en mompelde iets tegen haar trainster, zodat die uit kon vogelen dat het goed met haar ging. ''Je hebt goed je best gedaan, Mayu,'' complimenteerde Rena haar. Een kleine glimlach verscheen op de Abols gezicht. Ah, dat klopt. Ze mag dan wel een wilde persoonlijkheid hebben, ze was wel zo iemand die wist hoe geweldig een compliment kon aanvoelen. Misschien had dat met haar verleden te maken. Misschien ook niet. De enige die dat wist was Rena zelf.

- Omg, slecht. Inspiloosheid suckt == -

Zachtjes hijgend als resultaat van het gevecht, stak Kenpa zijn linker mes in de grond, in een poging deze als een steun te gebruiken. Voor een gevecht tegen een pokémon die groter was, had hij het naar zijn idee niet eens zo verschrikkelijk slecht gedaan. Zwijgend keek hij toe hoe het mens naar de neergevallen Absol toe liep. Terwijl haar pokémon zojuist verloren had, was er duidelijk trots te zien op haar gezicht. Kenpa fronste, niet begrijpend waarom het persoon trots scheen te zijn. Ze hadden tenslotte verloren, of niet soms? “Bedankt voor het gevecht,” zei hij. Hij trok zijn arm uit de grond, en schudde er mee in een poging het zand er af te krijgen. Een stoffig laagje was het enige dat achter bleef. Hij richtte een achterdochtige blik op het andere mens, dat tijdens het hele gevecht een toeschouwer was geweest. Hopelijk zou hij geen aanleiding zijn voor een tweede gevecht. Het was niet dat hij het niet wilde, integendeel. Het was enkel dat hij zich van zijn zwakke punten bewust was. Hij was nooit goed geweest in te lange gevechten. Dat was een van de redenen waardoor hij kort de tijd nam om zijn tegenstander te bestuderen. Zodat hij hem daarna zo snel mogelijk uit zou kunnen schakelen. Als dat mogelijk was, in ieder geval. Niet verwachtend dat de twee mensen nog veel meer problemen zouden veroorzaken, liet hij zijn messen korter waren, tot het nog maar twee scherpe punten waren. Kort nam hij zijn opgelopen schade in zich op. Verschillende schaafwonden, en iets wat een flinke blauwe plek op zijn rug geweest was als hij een mens was. Het kon erger. Zo onopvallend mogelijk hield hij de Absol en haar eigenaar in de gaten, niet zeker wetend hoe hij zich moest gedragen nu het gevecht was beëindigd.

Zeph ging zitten op een boomstronk zitten en begon naar het kijken van het gevecht. De Polémon was klein, maar had het goed gedaan voor zijn grootte. Hij had de Absol zelf kunnen verslaan, maar Rena leek dit niet erg te vinden. ''Aww, nu wil ik ook een gevecht hebben..'' zei hij zachtjes tegen Shell. Hoe graag hij dit ook wou, dit zou niet kunnen. De Pokémon had al schade opgelopen en hij vond het niet leuk om te vechten tegen Pokémon die niet op volle gezondheid zaten. Hij keek weer naar het meisje. ''Dat was een mooi gevecht,''zei hij. ''Volgens mij heb ik me nog niet voorgesteld,'' zei hij nu. Hij stond op en hield zijn hand naar voren zodat ze deze zou schudden. ''Ik ben Zeph, een trainer zonder badges,'' stelde hij zich voor. Hij keek weer naar de Pawniard die nog steeds bij hun stond, deze Pokémon was of dom of slim. De meeste pokémon gingen weg na een gevecht, en blijven na een gevecht betekende dat hij niks had te doen of nog een gevecht wou. Hij keek de Pokémon doordringender aan, neej. Hij had aan zichzelf al beloofd dat hij de Pokémon niet zou bevechten.

Mayu knikte naar de Pawniard. ''Jij ook bedankt,'' antwoordde ze met een kleine glimlach. De Absol keek op naar Rena, maar die had haar blik op de jongen gericht. Ze liep maar naar haar trainster toe en ging er naast staan. ''Dat was een mooi gevecht. Volgens mij heb ik me nog niet voorgesteld,'' sprak de jongen en stak zijn hand uit. Rena keek er fronsend naar. ''Ik ben Zeph, een trainer zonder badges,'' vervolgde hij. Het meisje begon toen te grijnzen en pakte zijn hand vast. ''Ik heet Rena en ik heb ook geen badges,'' sprak ze vrolijk, alsof ze daar trots op moest zijn. Mayu keek haar droog aan. Op dat moment zag ze dat Rena haar blik alweer op iets anders had. Oh nee, ze herkende die blik. Ze had weer iets gezien. De Absol wilde haar aandacht trekken, maar dat mislukte. Het meisje knielde en greep de Oshawott vast die Zeph al die tijd bij zich had gehad. ''Hauu, wat schattig!'' riep ze, terwijl ze de pokémon zowat stikte met haar geknuffel. ''Ik wil hem mee naar huis nemen!'' Opnieuw deed Mayu een poging Rena's aandacht te trekken, maar opnieuw was het tevergeefs. ''Sol,'' gromde ze nukkig en ging achter het meisje staan. Vervolgens pakte ze wat blonde haren beet met haar tanden en trok er licht aan. Hierdoor trok ze wél de aandacht van haar trainster, die droog achterom keek en de Oshawott een beetje vergat. Ze had hem wel nog vast, maar niet zoals daarnet. Mayu zuchtte opgelucht, aangezien ze zojuist het leven van de Oshawott had gered. Nouja, bij wijze van spreke dan. Hij zou hoogstens een trauma kunnen oplopen van haar gedrag.

Ergens teleurgesteld dat er geen tweede gevecht kwam, slaakte Kenpa een zucht. De mensen die net nog interessant waren geweest, waren nu plotseling saai geworden. Er viel niets meer te beleven. Het vrouwelijke mens gaf hem een knikje, en maakte daar een aantal geluiden bij. Hij kon enkel terug knikken, zonder ook maar enig idee te hebben van wat ze zojuist had gezegd. Vragend keek hij naar de Absol, hopend dat deze de woorden van het mens zou herhalen. Nee, dat zou deze vast niet doen, of wel? Het was immers abnormaal voor een pokémon om mensen niet te kunnen verstaan. Het mannelijke mens begon nu te praten, en hij knoopte zo te zien een gesprek aan met het andere mens. Ah, dat was zeker het teken dat hij moest vertrekken. De blik van de Oshawott vertelde hem echter iets anders. Misschien kon hij… Met enige afschuw keek hij toe hoe de pokémon bijna platgedrukt scheen te worden door de omhelzing van het vrouwelijke mens. Wel, het was maar goed dat hij een ingebouwde verdediging had. Niet dat een mens hem ooit zou willen omhelzen. Hij had geen ‘Awwwhhh’ factor, of hoe het ook heette. Meer dan een geluid had hij niet voor de benaming. Hij had enkel een stel wapens, die geen andere functie hadden dan het verwonden van anderen. Hij draaide zich om, en bleef nog even twijfelend staan, terwijl hij bedacht waar hij het beste naar voedsel kon zoeken. Oran Berry’s zouden het verstandigst zijn als hij weer wilde genezen. Ze zouden zijn maag niet erg vullen, maar… zijn conditie ging voorop, of niet?