Met een moeilijk gezicht staarde Mayu naar de opening van de grot. Niet veel later verscheen haar trainster vlak voor haar neus, klaar om de ingang te gebruiken. ''Sol!'' riep Mayu haar streng na, waardoor ze de volle aandacht kreeg van het blonde meisje. Ze had haar vuist gebald en glimlachte breed. ''Je gaat me toch niet zeggen dat je bang bent, hè? Kijk naar deze grot! Ziet het er niet gevaarlijk uit?!'' riep ze vrolijk naar haar pokémon. Mayu trok een droog gezicht. ''Dat het er gevaarlijk uitziet betekent dat er veel pokémon binnen te vinden zijn! En veel pokémon betekent veel training!'' riep Rena op dezelfde manier. Niet veel later zette ze haar hand tegen haar wang en begon op een rare manier te lachen. Mayu trok een nog droger gezicht en begon maar richting de grot te lopen, aangezien dat de enige manier leek om haar trainster een beetje normaal te houden. Nouja, een héél klein beetje dan.

''Maak het af met je Faint Attack!'' De Geodude, die al helemaal verzwakt was, werd opnieuw geraakt door de aanval van Mayu en kwam met een klap tegen de stenen muur terecht. Daar bleef hij even liggen. ''Yahoo~!'' Rena gooide haar vuist de lucht in om de overwinning te vieren. ''Dat is al de derde pokémon!'' riep ze vol trots naar de Absol, die uitgeput op de grond zakte. ''Oi, Mayu..'' mompelde ze toen met een bezorgde ondertoon in haar stem. Ze liep op haar pokémon af en knielde naast haar. ''Laten we een kleine pauze houden,'' sprak ze toen weer wat optimistischer, dat versterkt werd met een glimlach. Ze stond op en haalde haar kaart tevoorschijn, waar ze een aantal minuten bedachtzaam naar staarde. Mayu fronste licht nadat ze eindelijk was opgestaan. Ze keek haar trainster doordringend aan toen die de kaart voor haar neus liet wegzakken. ''Ik denk dat we verdwaald zijn..'' mompelde deze, terwijl ze naar de muur voor zich staarde. ''Ik weet zeker dat we van die kant afkwamen!'' Voordat de Absol er erg in had was Rena een gang in verdwenen, maar kwam even later weer terug. ''Of niet..'' sprak ze, op een manier alsof ze de ernst van het probleem niet in zag. Wat in feite ook zo was. ''Sol..*'' mompelde Mayu en zuchtte diep. Hoe moest ze zich hier nou weer uit redden..?

*-Hopeloos

"Waar de F zijn we?" vroeg Neomy haarzelf hardop af. Ze liep. En liep. En liep. Haar voeten deden zeer en het was donker. Nishi zat op haar schouders rare dingen te mompelen. Ja, Neomy had het zwaar.
"Hnngg," hield Neomy haar vloeken in. Ze was de weg kwijt. Ergens hoopte ze iemand tegen te komen die de weg wel wist, maar Neomy wist dat dit tevergeefs was.
Of toch niet?
Ja, ze hoorde het goed! In de verte hoorde ze een stem. Neomy liep instinctief hierop af. Nishi, op haar schouders, bonkte met zijn hoofd twee keer achter elkaar tegen die van Neomy en mopperde. "Ja, stom beest, moet je jouw hoofd maar anders houden," bromde Neomy, maar verder ging ze niet, totaal opgaand in haar speurtoch naar die ene persoon. Toen ze die eenmaal gevonden had (een meisje met blond haar en met een ietwat 'clueless' uitdrukking) zuchtte Neomy opgelucht.

''Mayu, jij weet vast de weg nog!'' riep Rena op een optimistische toon. De Absol keek haar geïrriteerd aan. Natuurlijk wist zij dat niet, zij was te druk geweest met haar tegenstanders proberen te verslaan. ''Sol,'' gromde ze nukkig en draaide zich om. Rena leek echter niet door te hebben dat Mayu geïrriteerd was door haar gedrag en sprong voor de Absol, die opschrok. ''Kun je kaartlezen?'' vroeg ze even vrolijk, en hield de kaart voor Mayu's neus. Deze duwde hem weg, en kon nog net een uitbarsting tegen haar trainster onderdrukken. Op dat moment merkte Rena dat er iemand bij was komen staan. Hoopvol keek ze de persoon aan, haalde de kaart voor Mayu vandaan en rolde hem op. Vervolgens wees ze met het ding naar het meisje dat zojuist aan was komen lopen. ''Jij weet vast de weg naar buiten!'' riep ze uit het niets en glimlachte breed. De Absol rolde weer met haar ogen, maar besloot nog niet in te grijpen. Zij wilde net zo graag als Rena weer naar buiten, en als ze zich zo hield en niks anders deed was het nog redelijk gedrag voor haar. Nee, pas als ze echt raar gedrag vertoonde, dan pas greep ze in. Eigenlijk zoals altijd.

Neomy werd erg enthousiast aangesproken, en in een reflex deed ze dat terug. Terwijl ze met een hand Nishi op haar schouders hield, wees ze met de ander naar het blonde meisje. "Natuurlijk weet ik dat niet!"
Hoewel dit totaal geen antwoord was om vrolijk om te doen, zei Neomy het toch met de grootste glimlach die ze had. Instinctief. Dat meisje had haar vast aangestoken met de gekke kuren-ziekte. Nishi zat op Neomy's schouders met zijn hoofd te tollen om de dwaasheid die haar trainster voordeed.
Neomy keek even vluchtig naar de Absol. "OmijnhemeljijhebteenAbsol," sprak ze snel, maar na deze woorden richtte ze haarzelf weer op het meisje. "Jij weet de weg natuurlijk wel!" Zei ze overtuigend.

Rena keek met een verslagen blik naar het meisje. Ze wist.. De weg ook niet? Ze wilde haar hoofd laten hangen, maar merkte toen de Teddiursa op op het meisje haar schouder. ''Hauu, wat schattig,'' sprak ze, en keek glunderend naar het kleine beertje. Mayu keek meteen geschrokken op toen ze deze woorden hoorde, maar ze wist dat ze al te laat was. Rena sprong haast op Neomy af en pakte de Teddiursa van haar schouder, die ze vervolgens stevig begon te knuffelen. ''Ik wil hem mee naar huis nemen!'' De Absol rende vlug op haar trainster af, maar Rena leek zelf al uit haar trance te komen. "OmijnhemeljijhebteenAbsol. Jij weet de weg natuurlijk wel!" Ze hield de Teddiursa wat losser vast en keek vragend naar het meisje. ''Eigenlijk.. Weet ik die niet. Ik dacht dat jij dat wel wist,'' sprak ze nu op een onschuldige manier. Mayu keek droog naar de twee mensen en rolde weer met haar ogen. Mensen.. Het waren rare wezens. Ze zou ze nooit begrijpen. En Rena zeker niet.

Nishi flapte met zijn handjes toen hij van zijn trainster schouder werd gehaald. "Ursa!" riep hij, alsof het een vloek was, en hij keek boos, wat teniet ging toen hij bijna platgedrukt werd in de armen van het blonde meisje.
Neomy negeerde het. Als het Nishi te bedrukt werd, zou het wezentje zelf wel ingrijpen. "Huuuu~ jij weet de weg ook niet?" vroeg ze verslagen aan het meisje. "Dammit."
Neomy hield dramatisch haar armen omhoog. "En wat nu?" vroeg ze aan de lucht, "wat doen we nu? We zijn verdwaald! Verdwaald!" Ze hield meteen op met roepen. Straks lokte ze Pokémon die ze niet hier wilde hebben.
"Heb je niet zoiets als een kaart?"

Rena wilde met het meisje meedoen, maar Mayu hield haar tegen, bang dat ze zichzelf nog meer voor schut zou zetten als ze ook nog maar één beweging maakte. Het meisje hield plots op met het dramatisch acteerwerk en keek nu Rena weer aan. "Heb je niet zoiets als een kaart?" De twee keken eerst droog naar elkaar en toen weer naar het meisje. ''Ja, maar ik kan die niet lezen,'' sprak ze opnieuw optimistisch. Ze zette de Teddiursa terug op Neomy's schouder, voordat ze het papieren ding tevoorschijn haalde en hem aan Neomy gaf. Ze keek het meisje hoopvol aan, hopend dat zij wel kaart kon lezen. Of in ieder geval uit kon vogelen hoe ze hieruit konden komen. Op dat moment viel haar iets te binnen. Als ze hieruit konden komen met het meisje haar hulp, dan wilde ze wel de naam weten van haar redder in nood. ''Wij hebben elkaar nog niet voorgesteld!'' riep ze uit het niets. Vervolgens wees ze met haar duim naar haar borstkast. ''Ik heet Rena,'' sprak ze duidelijk, en wees vervolgens naar de Absol die naast haar stond. ''En dat is Mayu,'' voegde ze eraan toe. Mayu gaf een kort knikje ter begroeting, ook al waren ze elkaar al lang tegen gekomen.

"Neomy is de naam," stelde ze haarzelf voor, "en dit hier is Nishi." De Teddiursa op haar schouder zwaaide een keer met z'n pootje, al was het niet helemaal van harte. Rena had hem flink te pakken gehad.
Neomy pakte de kaart van haar aan. "Ik kan kaart lezen, anders had ik er nooit naar gevraagd," glimlachtte ze tevreden. Ze vouwde het open en keek erop, terwijl Nishi over haar schouder meelas. Tunnels en gangen waren aangegeven met duidelijk lijnen, en Neomy wist dat ze haar weg gemakkelijk met dit ding kon vinden. Er was een ding, echter.
"Ik weet niet waar we zitten," mompelde ze zachtjes.

Tevreden over wat Neomy haar net had gezegd, keek ze naar de Absol. ''Zie je wel,'' sprak ze breed grijnzend. Mayu snoof licht en keek weg. Als ze één ding geleerd had over Rena, was het dat ze meestal geluk had. Ze had het eigenlijk ook moeten weten.. "Ik weet niet waar we zitten," sprak Neomy toen zacht. Rena en Mayu keken droog naar Neomy en toen naar elkaar. De Absol glimlachte op dezelfde manier als Rena net had gedaan, maar stopte meteen toen ze zag dat het meisje haar mond open deed. Ze deed hem echter weer dicht en keek bedenkelijk. De pokémon zuchtte opgelucht, aangezien ze zoiets doms als 'we zitten in een grot' verwacht had. ''Sol, absol,'' mompelde Mayu, zodat ze Rena's aandacht kon trekken. Vervolgens richtte ze haar rode ogen op het pad dat achter hen lag. Gelukkig had haar trainster al door waar ze op doelde. ''We zitten op een pad die drie kanten op gaat,'' mompelde ze en keek Neomy aan. ''Misschien staat er zoiets op de kaart?''

"Drie kanten..." Neomy herhaalde de twee woorden bedenkelijk en observeerde de ruimte om haar heen. Toen keek ze weer op de kaart. Ja, dat stond wel op de kaart, wel drie keer. Wat Neomy wel opviel was dat deze drie keuzes wel verschillend eindigden bij elke gang die ze kozen.
"Ja, maar het wordt me pas duidelijker als we een van de gangen aflopen," sprak Neomy, en ze koos random een pad, "we gaan die richting op en zien waar we uitkomen. Dan denk ik wel te weten waar we zitten."
De radars in Neomy's hoofd draaide volle toeren. Ze probeerde nog meer op de kaart te herkennen, en wist bij elke stap meer. Ze lokte Rena mee met haar hand terwijl ze naar de kaart in haar handen staarden. "Volg me," sprak Neomy emotieloos.

"Ja, maar het wordt me pas duidelijker als we een van de gangen aflopen. We gaan die richting op en zien waar we uitkomen. Dan denk ik wel te weten waar we zitten." De twee knikten en volgden Neomy op de voet. Rena keek ondertussen Mayu strak aan, wat de Absol na een tijdje scheen te irriteren. Ze richtte haar rode ogen op de blondine en keek haar droog aan. Rena maakte vervolgens twee handgebaren. Eentje gaf een één aan. De andere hand gaf een nul aan. Aha, ze hield dus de score bij over het geluk die ze hadden? De Absol snoof licht en grijnsde toen. Als ze het zo wilde spelen.. Als Mayu niet in hetzelfde schuitje gezeten had als haar, was ze de uitdaging aangegaan en had alles voor haar trainster proberen te verzieken. Nouja, háár score ging waarschijnlijk daarover, en dat van Rena voor de opplossing. Helaas kon ze de strijd nu niet aangaan om haar trainster een lesje te leren, er stond nu teveel op het spel. ''Lukt 'ie?'' vroeg Rena plots, nieuwsgierig of Neomy al de weg kon vinden via de kaart.