De kleine Chikorita stapte trots door het hoge gras heen. Ja, Chika was eindelijk gegroeid! Ze had het wel gezien, 1 millimeter groter! En haar blad 3 millimeter. Daar was ze minder blij mee want haar blad was al enorm voor haar lengte. Nou ja, misschien kon ze er harder mee slaan toch? Ze was al een tijdje aan het trainen, en soms daagde ze trainers uit, wat nog maar net goed was afgelopen. Wegrennend anders kreeg ze een pokébal tegen haar kop aangegooid en zat ze in een ieniemienie balletje. Ze schudde met haar hoofd en haar blad zwiepte vrolijk mee. Nee, dat wilde ze niet, maar ze wilde wel ervaring opdoen. Misschien kon ze zelf ook zo'n reis maken die die nieuwe mensen altijd wilden doen. Langs al die gevaarlijke plekken als rotsen, bergen, en nog meer. Ook al stond het noorden bekend als het berggebied, er zouden toch wel andere gevaarlijke en coole plekken zijn, niet? Ze liep vrolijk verder. Al dat gras. Soms wat het hoger dan haar, voor speciale sluiptechnieken. Andere keren was het lager, zodat ze ook nog eens iets kon zien. Ze sloot haar ogen even en genoot van de stilte. Ze opende haar ogen weer. Haar grote rode ogen pasten bij het formaat van haar blad waardoor ze er ontzettend schattig uitzag. Nou, ze kon er wel zo uitzien, maar ze was het niet qua karakter. Ze vond het leuk trainers dat te leren. Ze hoorde geritsel door het gras. Wat was dat? Was dat nou een pokémon of een trainer? Ze wist het niet. Nieuwsgierig ging ze erop af. Nee, het was niets. Weer geritsel. Okee, dit begon verschrikkelijk irritant te vonden. Ze ging op het geritsel af, maar weer was er niemand. Weer geritsel. Chika was het zat. Ze nam een aanloop, en begon te rennen, totdat ze tegen iets onbekends aanknalde. Geschrokken en met een pijnlijk hoofd onderzocht ze wie ze had geraakt.

[inspiloos :3]

(Wauw, je schrijft leuk~)

Bastian schrok, en sprong naar achteren in reflex. "Oh.. H-hallo daar..", zei hij zachtjes, een beetje nerveus. De Chikorita leek een beetje onhandig. De Swablu op zijn schouder keek haar geamuseerd aan. "Oh, hoihoi.", tsjirpte ze vrolijk naar de kleine Chikorita met het grote blad. Met haar zachte, wollige vleugels landde ze sierlijk voor de Chikorita. Ze waren allebei ongeveer even groot. De trainer zag dat Hina aan het Communiceren was met de Chikorita.

"Hina is mijn naam.", zei de donsbol vriendelijk tegen de groene Pokémon. "M'n Baasje doet niks hoor..", probeerde ze haar gerust te stellen.

[thank you =D Jij ook heel goed =D]

Oh kijk nou! Een trainer! Chika schudde even met haar hoofdje zodat haar beeld goed werd scherp gesteld. Er zat een vreemde vogel op zijn schouder. Nieuwsgierig keek Chika er naar. "Oh, hoihoi." Wat de vogel zei kon ze beter verstaan dan dat de trainer zei, die sloeg vreemde wartaal uit. Ze bleef nieuwsgierig staren naar de wolkenvleugels van de vogel. Hoe kon zo'n ding daar nou mee vliegen? "Hina is mijn naam." "Ow ja..." zei Chika afwezig, terwijl ze nog steeds staarde naar de vreemde wolkenvleugels. "M'n Baasje doet niks hoor.." Chika antwoordde hier niet eens op. Ze begon op haar eigen houtje de wolken vleugels van de vogel te onderzoeken. Het was wolkig, en waarschijnlijk zacht... Waarom kon zo'n vogel daar nou mee vliegen? "Ik geef het op, hoe vlieg jij met wolkendingen?" vroeg ze terwijl ze nog steeds rondjes liep om de vogel met wolkenvleugels. Voor de rest was er niet echt een... wolkig anders iets. Nee, het was een vogelhoofdje met twee voetjes eraan met een snaveltje, een paar ogen, een paar blauwe sprietjes op z'n hoofd, en dan nog met die wolkenvleugels. Een mooi plaatje ja. "Naja, in ieder geval, ik ben Chika. En misschien doet jouw trainer mij niets aan ofzo wat pijn doet, daar heb ik wel er meerderen van gehoord. En dan eindig ik met een gewonde poot of een... ietwat blauw oog." Ze herinnerde zich de keer dat die pikachu haar flink te grazen had genomen. Haar oogkleur was normaal rood. Toen was haar oog helemaal opgezwollen. Het was een niet zo'n prettig gezicht en ze moest daarmee ook nog naar het pokémon centrum, tot groot amusement van de andere pokémon. Dat vond ze verschrikkelijk. Maar nu vond ze zichzelf wel sterk genoeg een trainer uit te dagen en het dan ook te overleven zonder uitgelachen naar een centrum te hoeven lopen. Dat ze dan met trots wat schrammetjes kon oplopen maar dan weer verder kon met haar leven, haar training, zodat ze de wereld zou kunnen afreizen en de vreemdste soorten pokémon en mensen te ontmoeten. Ja, er waren soms vreemde soorten mensen, had ze gehoord. Sommigen wilden legendarische pokémon vangen, anderen wilden dat juist voorkomen, en weer anderen vingen gewoon pokémon totdat ze erbij neervielen. En weer anderen hadden een hart, wat Chika erg belangrijk vond, wat ze graag wilde zien in een mens of pokémon. Dat die vrienden kon maken. Dat die geen arrogant doel had, maar gewoon een doel als wereldvrede, het helpen van zwakkeren in nood, en al die andere liefdadigheid waar ze helemaal gek van was. Ook al was ze zelf niet zo'n liefdadigheidspersoon. Ze stelde mensen en pokémon juist op de proef om lief te blijven, en ze had nog niemand tegengekomen die die test had overleefd. En die haar oog of poot had overleefd.

"Oh.. Ik weet het ook niet.. Maar ik kan er wel mee vliegen, hihi.", grinnikte ze. "Leuk je te ontmoeten, Chika.", vroegde ze toe. Bas ging in het gras zitten om de twee te observeren. De trainer genoot er duidelijk van. "B'aww, lief..", zei Bastian vrolijk. Misschien had hij nog wel wat lekkers over. Hina keek even op naar Bas. "Hina.. I-is ze een beetje lief?", vroeg hij met een zachte stem. De donsbol knikte, en ging verder met Chika. "Maar zo is m'n baasje niet. Hij is een softie, hihi. Ik ken hem al heel lang, en hij zal het eerder vragen dan dat hij mij tegen je opzet.. Hij is goed van binnen.", zei ze terwijl ze kort haar zachte vleugels poetste. Intussen had de zorgzame trainer iets lekkers uit zijn tas gehaald. Een zoete pecha berry voor allebei, zodat ze samen konden eten. Wel zo gezellig, dacht de trainer in zichzelf terwijl hij glimlachend toekeek.

Chika zag dat de trainer was gaan zitten. En ze hoorde wat woorden die voor haar vreemd waren, maar die de vogel klaarblijkelijk begreep en het antwoordde met een knik. Zou ze ooit mensentaal kunnen begrijpen net zoals die vogel? "Maar zo is m'n baasje niet. Hij is een softie, hihi. Ik ken hem al heel lang, en hij zal het eerder vragen dan dat hij mij tegen je opzet.. Hij is goed van binnen." Goed van binnen als in... echt goed? Zoals zachtaardig? Met een hart? Hoe kon een mens een hart hebben? Liefdadigheid was niet echt iets voor een mens, arrogantie en egoïsme was dat wel. Sommige mensen waren zelfs gek geworden door die eigenschappen die ze de hele tijd teisterden, zodat ze de wereld willen overnemen, of andere dingen wilden doen. Daar had zij geen zin in. Ze was nog nooit zo'n beginnende trainer tegengekomen, anders had ze die wel een lesje willen leren, maar meestal waren het nog jonge trainers die gewoon badges wilden halen en dan de beste pokémontrainer wilden worden, tja. Of hun droom dan ook uitkwam? Daar was ze nooit zeker van, maar de meesten kwamen toch wel op het niveau dat ze wilden bereiken. Ze zag hoe het baasje van de vogel iets uit zijn tas haalde. Wat haalde hij uit zijn tas? Toen pas kreeg Chika door dat het een Pecha berry was. Oh ja, die dingen waarmee mensen iets van pofferdingen konden maken, zo uit de natuur geplukt. Chika had ze wel eens in de bomen zien hangen, die haar uitlachte omdat ze er niet bijkwam, omdat ze veel te klein was. Nieuwsgierig zette een stapje naar voren, nog steeds aan het opletten of die trainer of Hina niet iets zouden doen. Toen er niets gebeurde, zette ze aarzelend nog een stapje naar voren. Haar brandende verlangen naar ontdekking was te sterk voor haar. Haar rode ogen keken recht naar de Pecha berry, maar in haar ooghoek hield ze Hina in de gaten, en ze hield de andere hand van de trainer in de gaten. Je wist maar nooit. Nog een stapje. De grote hand was nu erg dichtbij gekomen. En daar was de Pecha berry. Ze keek nog even naar de trainer, en keek hem recht in zijn ogen aan, alsof ze wilde zeggen: Het is toch geen val ofzoiets toch? Ze opende een kleine stukje haar kleine mond, en at een klein hapje van de Pecha berry. Het smaakte zoet en lekker, zoals zo'n berry ook hoorde te smaken. Nee, hij was niet bitter en er zat ook geen vergif in ofzoiets. Niet dat een trainer dat ooit durfde uit te proberen. Gebeurde er iets? Gebeurde er iets? vroeg Chika zich af.

"Mm, deze is lekker..", zei de Swablu vrolijk. Zo als altijd genoot ze van de zachtzoete smaak van een Pecha berry. Bas liet de Pecha Berry voor de Chikorita los, zo dat ze niet al te dichtbij hoefde te komen, terwijl hij Hina zachtjes aan het aaien was. Het zag er allemaal gewoon zo vredig uit. De trainer besloot zelf mee te eten en begon ook aan een Pecha berry. Als Pokémon ze konden eten, waarom zou hij het dan niet kunnen? Dit was eigenlijk best lekker. Zacht en zoet. Het was nog geen goed idee om te vragen aan de Chikorita of ze mee wilde, ze leek zo schuw. Maar aan de andere kant leek het hem leuk voor Hina. Natuurlijk moest de kleine Chikorita wel zelf willen. Terwijl hij zelf aan de Pecha knabbelde keek hij vredig toe, genietend van het zachte briesje door z'n haar. En ja, deze trainer had een goed hart. Dat was eigenlijk gewoon zichtbaar, als je kon zien hoe hij omging met Pokémon.

Er gebeurde niets. Chika zag alleen hoe Hina ook haar berry opeiste, en genoot van de Pecha berry. De jongen legde gelukkig haar berry op de grond. Gelukkig, ze kreeg er de kriebels van, zo dichtbij bij mensen te zijn. Rustig at ze de rest van haar Pecha berry, hapje voor hapje. Toen ze hem ophad, keek ze de trainer wat vriendelijker aan met haar grote rode ogen. Tja, misschien viel hij wel mee. Toch? Kon toch? Ze stapte met haar voorpootjes op een van de benen van de trainer, om hem wat van dichterbij te onderzoeken. "Haha!" zei Chika vrolijk in haar nopjes. Dus dat was een trainer van dichtbij. Meestal zag ze hen op een afstand, en het meest dichtbij was wanneer hun pokémon er nog tussen stond. Één keer had ze het voor mekaar gekregen om tijdens een gevecht te tackelen. De pokémon ontweek, maar ze tackelde wel tegen de trainer aan. Daar was hij niet zo blij mee, maar tja, dan moest hij maar niet alles aanvallen wat hij tegenkwam, toch?, dacht Chika. Ze keek met een schuin kopje naar de trainer, en glimlachte toen. Ze hield haar voorpootjes van de trainer af en liep een paar stappen naar Hina toe. "Nee, zo erg is hij niet nee." zei Chika tegen Hina. "Dat ik dat nog mocht meemaken, een trainer met een hart, en een goede ook nog. Zeg, wat heeft jouw baasje eigenlijk als doel? Badges verzamelen?" vroeg ze aan Hina, terwijl ze rustig wachtte op een antwoord van de nog steeds voor haar onbekende blauwe vogel. Het was de sfeer wat haar wat ontspannender maakte en rustiger. Ze keek naar de bomen. Gemene bomen vol met lekkere berries die zo hoog hangen. Ze kon niet vliegen, noch klimmen in die verschrikkelijke bomen die alle berries speciaal voor vliegende en klimmende pokémon bezet hielden. Tjonge, zelfs de bomen waren minder aardig dan deze trainer. Dat moest toch wel wat voorstellen toch? Kon ze er misschien tegenaan rammen? Nee, dat zal vast niet helpen. De meeste rijpe bessen die zo naar beneden vielen waren allang geplukt of geplet toen ze er vanzelf van die takken afvielen. Bovendien zou ze dan een gekreukt blad hebben en een pijnlijk hoofd. Hmm, misschien kon ze de takken eraf snijden? Kon ze dat al überhaupt? Ze wilde het liefst tackelen, messcherp blad had ze nog nooit uitgeprobeerd. Ze liep op een boom af met rijpe Pecha berries. Ze snoof even. Ze zocht een tak uit die ze er het beste af kon snijden. Een met berries, het liefst wat dunnig, en misschien laag? Gelukkig hing er een dunnere tak dan de andere, wel wat hoger dan verwacht, maar wel met drie Pecha berries er aan. Ze deed een paar stapjes naar achteren, nog steeds de door haar uitgekozen tak in de gaten houdend. Ze zuchtte even en concentreerde zich. Toen zwiepte ze met haar hoofd, zodat haar blad mee begon te zwiepen. Snijdende bladeren ontstonden en gingen recht op de tak af. Blij rende Chika op de tak af, die naar beneden was gevallen. Ze nam hem in haar mond, en bracht hem naar de trainer, met de bedoeling als bedankje voor de Pecha Berry.

De trainer liet de kleine Chikorita hem rustig onderzoeken, terwijl hij naar het beestje keek. Hij vond het erg charmerend. "Zo is hij echt. En ik denk dat Bas vooral Contests gaat doen. Dan laat ik mijn mooiste aanvallen zien aan het publiek. Heerlijk toch? En het leukste is nog dat hij het niet doet om beroemd te worden, maar gewoon voor de lol. Ik denk, Chika, dat we misschien een goed team kunnen worden, hihihi..", zei ze vrolijk. Misschien wilde die kleine Chikorita wel mee. Dat zou gezellig zijn. Misschien kon ze haar wel meevoeren op haar rug, zodat ze ook kon vliegen. Dat zou toch geweldig gezellig zijn? Bas keek op, en zag hoe de Chikorita aan het denken was. In een flits viel een tak van de boom, en die werd naar hem toe gebracht. "Goedzo, haha..", zei Bas. "Jij ben ook lief hoor..", zei vriendelijk hij terwijl hij voorzichtig de tak aanpakte en met één vinger over haar zachte kopje aaide.

"Zo is hij echt. En ik denk dat Bas vooral Contests gaat doen. Dan laat ik mijn mooiste aanvallen zien aan het publiek. Heerlijk toch? En het leukste is nog dat hij het niet doet om beroemd te worden, maar gewoon voor de lol. Ik denk, Chika, dat we misschien een goed team kunnen worden, hihihi.." Contests? Daarmee hoefde je geen bepaald level te bereiken? De mooiste aanvallen. In combinatie waarschijnlijk. Dat zou geweldig zijn om te zien, en om te zijn, toch? Maar tja, wat zou ze doen? Ze kon Bastian duidelijk maken dat ze graag meewilde, maar gaf ze haar vrijheid dan niet op? Nee toch? Veel vrijheid had ze hier ook weer niet. Ze was te zwak om alleen te reizen, gedoemd om duizend malen te falen en maar een keer te slagen. Ze wilde trainen maar had geen trainer. Ze wilde... Ze wist niet wat ze wilde. Ze wilde de wereld zien, de wereld zou haar dan zien. Zou dat dan ook in een Contest zijn? Beoordeelt door een waardige Jury, allemaal mensen om je heen die allemaal juichte als je een van je aanvallen deed. De blijdschap wanneer een aanval of combinatie geweldig lukte. Het verlies, de overwinning. Tja, dat leek Chika wel wat. Wat voor combinaties zou ze allemaal wel niet kunnen als ze met deze trainer meeging? En volgens Hina was het voor de lol. Voor de lol de wereld afreizen, en plezier maken? Dat leek haar leuker dan elke dag trainen in het Medio Forest, te wachten tot ze eindelijk sterk genoeg zou zijn om de wereld af te reizen. Met een trainer zou het veel makkelijker gaan en ook veel sneller. En met verschillende pokémon en mensen in contact te zijn, zou geweldig zijn. Zoveel nieuwe wezens te ontmoeten. Het was al beroerd genoeg dat ze niet wist wat voor soort pokémon Hina was. Het enige wat ze meestal zag was een Caterpie, en andere insect en gras pokémon. Ja, maar er waren ook vliegpokémon, vuur, water, ijs, en andere soorten. Misschien waren die wat aardiger, zoals Hina en de trainer. Misschien was het wel slim om mee te gaan met de trainer. Hij zag er aardig uit in ieder geval. Ze voelde hoe Bastian met een vinger over haar kopje aaide. Ze keek de trainer vriendelijk aan, en draaide zich toen om naar Hina. "Inderdaad. We zouden inderdaad een goed team kunnen worden. Kan jij hem dat ook duidelijk maken?" vroeg ze aan de blauwe vogel met de wolkenvleugels met een knipoog en een glimlach. Toen keek even om zich heen. De gemene bomen, de irritante insectpokémon. Eigenlijk was er helemaal niets aan in het Medio Forest. Ze wilde de wereld gaan verkennen, en niet blijven op de plek waar ze altijd is geweest. Het was tijd om uit te varen naar een nieuwe wereld. In haar eentje zou het niet lukken, en het vertrouwen in mensen zou ook niet mogelijk zijn. Ze wilde weg van deze plek, en nu ze er over nadacht, schreeuwde ze zichzelf zo de lucht in naar het volgende gebied. Ze verveelde zich te pletter in het Medio Forest. Ze wilde verder. Ze keek hoopvol naar Hina en toen naar de trainer.