Daar zat Lucas dan, lichtjes hijgend met zijn rug tegen de rots, zijn scherpe blik gericht naar beneden, diep in de afgrond. Pff, gaven ze het dan nooit op? Dat was al de vierde van vandaag en gisteren waren het er nog meer... Er waren er zelfs drie in geslaagd langs hem te komen. Maar Lucas moest toegeven dat de gevechten interessanter waren, harder dan normaal maar... Interessanter... Omdat hij een Gijinka had, had Lucas nooit ehct zo'n last gehad van het hele 'instinct' gebeuren, natuurlijk was het nogsteeds onmogelijk voor hem om mensen of pokémon direct met de blote hand (of met zijn tanden) te vermoorden, daarbij zat zijn geweten in de weg, maar voor hem was het wel makkelijk om mensen die het niet verdiende te leven te pletter te laten vallen. "En jij hebt het recht om te besluiten wie het leven 'waard' is en wie niet?" een vertrouwde, jonge en vooral pure stem waardoor Lucas lichtjes moet glimlachen, maar tegelijk ook moest fronzen. Hij zuchtte lichtjes, de pokémon had gelijk... "Latios..." bij het uitspreken van die naam werd de draak-achtige pokémon zichtbaar, daar zweefde hij dan, vlak boven de afgrond en vlak voor Lucas gezicht. Dit was niet de eerste keer dat Lucas hem zag... Nee, maar het bleef elke keer een mooi gezicht om te zien. Die pure glimlach en die eerlijke ogen van degene die hem tot een Gijinka had gemaakt.

"Je hebt ze nog niet gevonden hé?" raadde Lucas toen hij de wat trieste blik in Latios zijn ogen opmerkte, de latios zweefde even zijn kant op en liet zich naast de jongen ploffen. "Ik weet waar mijn zusje zit, maar zoals ik nu ben kan ik haar niet redden..." hij was blij dat er eindelijk iemand was die hem kon verstaan, hij had al een tijd in afzondering geleefd zodat zijn wonden konden helen. "En je verloren liefde?" "Wie?" "Doe niet alsof je niet weet wie ik bedoel." reageerde Lucas lichtjes lachend op Latios zijn onwetend heid, de latios was de enige aan wie hij zijn ware gezicht toonde "Chie natuurlijk." Latios week koppig zijn blik af, maar zuchtte uiteindelijk lichtjes "Ik hoopte dat jij misschien iets van haar had gehoord..."

"Het laatste wat ik van haar vernomen heb was dat ze in Medio forest was met een blonde jongen, ik dacht dat hij Blade heette? Iniederigeval, daarna niets meer." er viel een korte stilte waarin je de teleurstelling van Latios bijna van hem af zag stralen "Ik heb trouwens ook niet zo veel tijd gehad om op te letten. Deze berg word belaagd door die dingen." op dat moment keek Latios op zijn hoede op "Hier ook?" Lucas knikte "Maar niets wat ik niet aan kan." hij greens even uitdagend. "Want boven alles... Ben ik 'the king of the hill.' en doe ik alles om mijn terretorium te beschermen."

Na een kort gesprek was Latios weer verdwenen als sneeuw voor de zon. Ergens was het vervelend dat Latios nooit te lang op dezelfde plek bleef. Maar het was te begrijpen... Er waren veel mensen die naar hem op zoek waren én... Er waren die twee belangrijke mensen waar hij naar op zoek moest. Latias en Chie... Lucas kon alleen maar hopen dat hij uiteindelijk ook iemand zou vinden die zo veel voor hem betekende als die twee voor Latios betekenden... "Ah , ik raak afgeleid." brak hij zichzelf uit izjn gedachten, Lucas stond langzaam op toen hij iets hoorde dat klonk alsof iemand de berg probeerde op te klimmen "Tijd om mijn troon te beschermen."

Toen de wind zijn kand op waaide, net toen Latios weg was, hoorde Lucas een ruis en een vlaag van een stem die net niet verstaanbaar was, maar hij kreeg er een slecht voorgevoel van. Niet veel later hoorde hij het geluid van iemand die de berg op kwam en hij zcuhtte lichtjes. "Tijd om mijn troon te beschermen."

Maar dit keer was het anders, de jongen leek geen intresse te hebben voer de berg te komen, dus Lucas hoefde daarvoor nie tin te springen, maar... Hij kwam recht op hem af. Iets klopte er niet. De sweer die om de man heen hing... Het deed hem denken aan de jognen die zijn broer had afgenomen, het was lang geleden geweest, maar hij wist het zeker. Daarom... Lucas zijn houding werd iets aanvallender, alsof hij op het punt stond iemand aan te vallen. Toen de pokemon voor hem verscheen glimlachte hij plotseling even. Zo sterk leek dat beest niet, dus hij ontspande weer ietsjes. "Geef het op... Je komt nergens meer heen..." Lucas schudde zijn hoofd even, de glimlach verdweenv an zijn gezicht "Zou er een reden zijn om ergens heen te gaan, meneer?" hij zei het beleefd, maar als het uit Lucas' mond kwam klonk het toch uitdagend. Alles wat uti de jognens mond kwam leek bot, arrogant of uitdagend. Alsof hij rond liep met een bord rond zijn nek 'Vecht met mij!' al was vechtne meestal het laatste wat Lucas wou. "Ik weet niet of je het weet." opeens een stuk minder beleefd "Maar de weg is vanaf hier 'afgesloten' als je naar Suton city moet loop je er maar omheen." wat een reis van meer dan 2 dagen betekende, maar dat kon Lucas niets schelen. "Of is er, voor jouw, een andere reden om hier te zijn?" eigenlijk was hij bij de jongne nog voorzichtig geweest, normaal had hij hem allang van de berg af getrapt, maar die pokémon die tussen hen in stond...

"L...Atios..." herhaalde Lucas 'onwetend', natuurlijk wis thij toen meteen al dat hij waarshcijnlijk diep in de problemen zat. Als hij nu met een legend hutner te maken had en de research die hij had gedaan was waar, dan kon dit zijn dood worden. Maar Latios verraadden? Nee, dat nooit. "Die legendarishce pokémon?" vroeg Lucas na, waarna hij fronste "Is die hier in de buurt? Ik dacht dat die met Arceus was." hij ging evne met zijn hand door zijn haren. En grome even lichtjes, geen menselijke grom want het leek ergens meer op de grom van een Mightyenna, toen hij merkte dat de jongen er niet in trapte. "Zelfs als ik het je zou willen vertellen, dan had ik het alsnog niet geweten." het was gedeeltelijk eerlijk, natuurlijk wist hij dat Latios waarschijnlijk richting Medio forest om Chie te zoeken, maar dat was niet zeker. Dus dan hoefde hij eht neit te vertelen, toch?

Hij gaapte even lichtjes bij de bedreiging van de jongen, waarna hij zijn zonnebril af deed en zijn felrode ogen zichtbaar werden. Hij stopte de zonnebril in zijn zak. "Luister, ik heb er geen intresse in om nog langer met je te praten. Daarbij heb ik geen idee waar Latios op het moment is, dus..." hij maakte een gebaar met zijn hand naar het pad naar beneden.

"Oh, geloof me, ik ben geen 'vriend' van hem." ging Lucas er wat schaapachtig tegen in, het was zod at hij een band met Latios had, maar om hem nou echt een vriend te noemen? Nee, ookal zou Lucas het nog zo graag willen, ze waren er beiden te gesloten voor. "Daarbij is hij niet stom geneog om voor mij terug te komen." hierna glimlachte hij een onheilspellende glimlach en draaide hij richting de jongen en zijn pokémon "Ik denk dat ik helemaal geen zin heb om em te laten vangen door een zwakke trainer als jij." zijn blik ging plotseling even naar boven, omdat hij daar iemand dichterbij hoorde komen.

"Ik denk dat zij het er ook niet eens mee zijn dat jij me gaat vangen." hierna wees hij even naar boven, waar één Mightyenna met een groepje Poochyenna's stonden. Maar hij zou natuurlijk zorgen dat zijn 'gezin' niet gewond zou raken. Hij gebruikte de korte afleidding alleen om achter een rots te vluchtten, waar hij even bleef zitten om te bedenken wat hij moest doen.

Als de jongen en zijn pokémon voor hem zouden zoeken, was het enige wat ze zouden vinden een Mightyenna in vechtershouding.

Er kwam een vreemde geur zijn neus binnen, de geur van... Bloed?! Cleo's bloed! Zijn blik ging omhoog, opzoek naar Kaya, waar was ze?! Waar was de mightyenna die zijn broertjes en zusjes had beloofd te beschermen?! Een diepe gorm was te horen, die ergens leek op de grom die Lucas nog had laten horen in zijn mensenvorm, maar deze keer angstaanjagender. Hij krabte even met zijn nagels over de stenen grond onder hem, zodat het scherpe gleuid de aandacht af zou leidden van de poochyenna's. Zijn vacht stond alle kantne op, wild, alsof hij net uit een gevecht was te gekomen, zijn schouders warn breed en stonden hoger dan bij de meeste pokémon van zijn soort. Daarbij was hij groter en zelfs in één oogopslag kon je zien da thij een hoog level had. "Mijn familie..." voor de jongen zou het klinken als wat gegrom en wat geblaf, maar de Charmeleon zou het perfect kunnen verstaan "Blijf met je gor epoten af van mijn familie!" hierbij stortte hij zich zonder er bij na te denken boven op de charmeleon. Nee, hij kon Cleo en haar broertjes niet dood laten gaan, hij kon niet weer zijn 'gezin' verliezen. Niet weer... Al helemaal niet aan iemand als dat! Hij vocht Charmeleon zo ver mogelijk bij de Poochyenna's uit de buurt.

Pientere blauwe ogen keken toe vanaf een rots, het was Kaya, de mightyenna had ngo kunnen vluchten, maar ze had maar twee vna de poochyenna's mee kunnen nemen. En nu was inplaats van zij, Lucas daar beneden tegen de indringers ana het vechten. En zij deed niets... Machteloos leit ze haar kop evne hangen, maar toen ze iets van levne in twee van de poochyenna's terug zag, snelde ze er zo snel mogelijk heen om ze te redden.

Er was geen mogelijkheid dat de jongen de link ha dkunnen leggen tussen hem en zijn mensenvorm, toch? Behalve als de jognen van de Gijinka's wist. Lucas was wat gehavend van het gevecht met de charmeleon, maar hij wist zeker dat hij zijn tegenstander ook goed geraakt had. Er was een groot vershcil in hun levels... En toch... Waarom was die charmeleon zo abnormaal sterk als zijn level lager was?! Lucas zakte lichtjes door zijn voorpoten en voelde een vochtig goedje over zijn schouder lopen... Bloed? Wat was hier ana de hand?! Hoe konden ze nou opeens allemaal bloedden?! Nee, niet iedereen... Niet alle pokémon... Het leek net alsof alleen de mensen vna die vervloekte organisatie pokémon hadden die anderen konden laten bloedden... Wat was er hier aan de hand?!

Dat buisje... Wat was het spul dat er in zat? De rode ogen van de mightyenna staarden naar de jongen en zijn pokémon, ze sotden woedend en op hun hoede, eigenlijk dus zoals Lucas zijn ogen bijna altijd stonden. Als er iets aan de hand was met dat buisje, dan meost hij er iets tegen doen, maar er was waarschijnlijk geen kans dat ze hem nu weg zouden laten vluchtten en als dat niet kon, dan kon hij ook niet terug veranderen in zijn mensenvorm. Daarbij... Misschien zou Latios gek genoeg zijn om Lucas echt te komen redden als hij gevangen was... "Wat zou je denken als we die bozige andere pokemons eens even zoud beschieten hiermee?" Lucas' gezichtuitdrukking vernouwde zich tot een diepe frons en hij liet even een waarschuwende grom horen, dat zou hij niet... Toch? "Laatste kans. geef je over!" Lucas voelde Kaya's ogen in zijn rug prikken, die had Cleo en haar broertjes al in veiligheid gebracht. Lucas wierp even snel een blik over zijn schouder, maar hij had niet geneog tijd om zijn blik ergens anders op te houden, dus liet hij zijn blik snel weer naar de jongen gaan. Het pijltje werd al afgeschoten... En niet veel later begon de Rhydon die Lucas niet zo lang geleden nog van de berg had gevochten op rampage te gaan. "Kaya, een beetje hulp?!" de andere mightyenna, die kleiner en slanker was dan Lucas zelf, sprong direct van de berg af en wierp zichzelf boven op de agressiefe pokémon.

Lucas wist dat hij niet weg kon kijken van de jongen, de jognen kon hem ook niet verstaan, dus keerde Lucas zich naar zijn pokémon. "Laat je trainer stoppen!" gromde hij, waarna hij dreigend een paar stappen naar de charmeleon toe zette "Ik weet waar hij de pokémon die hij zoekt kan vinden, dus zorg dat hij ophoud."

"Dat is dan jammer, want hij krigjt niet wat hij wil voordat hij stopt." reageerde Lucas op bijna dezelde toon als de charmeleon, al klonk Lucas zijn stem grommend en daardoor ook agressiever. Toen de trainer en zijn pokémon beide naar het gevecht tussen Kaya en de Rhydon leken te kijken, liet hij zijn aandacht daar ook even naar uit gaan. Kaya... Ze had het moeilijk. Dankzij hem... Omdat hij niet weg kon van die jongen en zijn stomme charmeleon. Het laatste wat hij zag was dat Kaya tegen een rots geslingerd werd en daarbij en luidde piep liet horen. Maar voordat hij er heen kon gaan, werd zijn aandacht weer getrokken door de stem van de charmeleon "Waar is die dan?" zijn blik ging meteen weer die kant uit "Schakel die Rhydon uit en ik vertel het je." hij klonk oprecht, ergens wist hij zeker dat die charmeleon het niet zou doen, dus er was geen probleem om een stomme uitspraak te doen als dat. Hij moest wel gek zijn, proberen te onderhandelen met die twee gekken, maar hij kon op he tmoment moeilijk anders. Als hij die trianer van de berg af wierp, dan kreeg hij de pokémon op zijn dak, als hij de pokémon van de berg af wierp, kreeg hij de trianer op zijn dak. Trainers warne opzich niet zo erg, hij kon ze makkelijk aan in deze vorm, maar de grootste bedreiging vormde die stof. Al waren er niet erg veel pokémon bij de berg in de buurt die de bergbewoners aan zouden vallen, ze waren er wel... Zo overwoog Lucas de mogelijkheden, maar alle gedahctengangen samen duurden niet eens meer dan een paar seconden.

Lucas gromde luid, hij had toch al verteld dat hij het zou vertellen?! Waarom moesten ze dan... "Kaya..." het was een bezorgde mompeling, hij ging iets door zijn voorpoten en richtte zijn blik grommend op de jongen. Op dit moment zou hij hem heel graag aan willen vallen, maar Kaya was in gevaar... Dus hij kon nu niets doen?! Met een gefrustreerde zucht liet Lucas zich in zit-houding vallen. "Hij is waarschijnlijk richting Medio forest." sprak Lucas zijn gedachten uit. Waarschijnlijk... Hij wist het niet eens zeker. Zelfs als de charmeleon en zijn trainer nu naar Medio forest zouden gaan, ze zouden Latios waarschijnlijk toch niet vinden. En zo wel... Latios was op het moment weer bijna op volle kracht, dus de pokémon zal voor zich zelf kunnen zorgen, toch? "Als je me niet geloofd kan ik de jongen halen." het voelde voor Lucas vreemd om 'de jongen' te zeggen, aangezien hij en de jongen die hier net nog had gestaan dezelfde persoon waren. Maar in deze situatie moest het wel.

[Ik ben ook Lucas.]

"Kaya, nee!" schreeuwde Lucas uit, waarna hij zijn voeten van de grond afzette om richting de rand van de rots te rennen. Hij werd jammergenoeg op het laatste moment net uit zijn balans gehaalt omdat hij een flamethrower moest ontwijken. Zijn blik ging woedend richting de jongen die op hem af rende. "Jij!" hij gromde een gevaarlijke grom en ontweek de volgende flamethrowers. Toen hij zijn hoofd terug draaide, was de jongen verdwenen en nog voor hij zich om kon draaien voelde hij iets scherps tegen zijn keel. De laffaard, iemand vanuit een blinde hoek aanvallen. Door een pijnlijke trap in zijn knieholten zakte hij naar voren, waarbij hij zich nog net op zijn knieën en handen op kon vangen om niet platuit op de grond te gaan. "Ik weet bij Darkrai niet wat je bent, maar ik weet wel dat je met me meekomt..." Lucas klakte even met zijn tong op zijn gehemelte, wat een irritant geluid gaf, maar hij kon zich er beter door concentreren. "Ik denk het niet..." antwoordde hij droog, hij ging heel snel met zijn hoofd naar achteren, waardoor hij de jongen een kopstoot gaf en daarna dook hij weer naar voren, net onder de halsband door en krabbelde hij snel overeind. Lucas stond nog even onstabiel, maar hij zette zijn voeten even wat stabieler neer en keek de jongen woedend aan. "Als je denkt dat ik me zo makkelijk laat vangen, dan heb je het mis." hierna maakte hij een uitdagend zwaai gebaar en maakt eene sprong naar achteren, waardoor het leek alsof hij zichzelf van de berg stortte. Lucas kon nog net zijn voeten op de grond zetten, viel naar achteren, rodle een stukje en kwam bij de onderkant van de berg tot stilstand. "Kaya..?" hij keek verwilderd om zich heen en holde hierna richting het trillende hoopje ongeluk dat hij binnen oog kreeg. "Kaya, we moeten nu weg..." hierna tilde hij de mightyenna op, keek ngo even omhoog, waar hij Shade al zag aankomen en rende met de mightyenna in zijn armen de woudrand in. Hij zou zo snel mogelijk terugkomen, maar eerst moet hij Kaya naar een pokécenter brengen!