Deze keer zou het hem lukken. Kenpa haalde diep adem, concentreerde zich op zijn doel, en verlengde vervolgens de messen aan zijn armen. Het zou hem lukken, hoe dan ook. Hij zette een paar stappen achteruit, voordat hij op volle vaart op zijn doel afstormde. Hij zette zich af van de grond, landde zijwaarts tegen de boom, om vervolgens de snelheid die hij had te gebruiken om tegen de boomstam op te lopen. Een paar stappen. Meer hoefde hij niet. Kenpa voelde hoe de boomstam onder zijn voeten wegglipte, met als gevolg dat het onmogelijk werd voor hem om nog grip te krijgen. In een laatste wanhopige poging om zijn doel te bereiken stak hij met zijn arm de lucht in. Helaas was de lucht het enige wat hij wist te raken. Met een harde dreun landde hij op zijn rug. Pissig staarde hij naar zijn gemiste doel. Damnit. Waarom lukte het hem niet om die ene bes te bereiken? Zo moeilijk moest het toch niet zijn om tegen een boomstam op te lopen? Waarom wilde het hem maar niet lukken?

Moeizaam kwam Kenpa overeind. Terwijl hij een van de personen was die niet snel opgaf, begon zijn rug te klagen door het aantal keer dat hij had gefaald om tegen de boomstam op te lopen. Als hij nog een keer van die hoogte zou vallen, zou hij waarschijnlijk geen energie meer hebben om overeind te kunnen komen. “Hmpf,” snoof hij, geïrriteerd dat het hem niet was gelukt om de bes te pakken te krijgen. Zijn blik bleef schoot naar een boom die niet veel verderop stond, om vervolgens te blijven rusten op de Oran Berry’s die er onder lagen. Natuurlijk had hij al meteen een Berry van de grond kunnen pakken. Helaas was dat niet bepaald een uitdaging geweest. Als iets geen uitdaging was, begon hij er niet aan. Deze keer… wel, deze keer was een uitzondering.

Traag liep hij naar de boom toe. Hij verlengde zijn rechter mes, en stak deze als een spies door een van de Oran Berry’s. Wie had er handen nodig als je een ingebouwde prikstok had? Hij niet, in ieder geval. Kenpa nam een hap van de Berry, en voelde nieuwe energie terug stromen in zijn lichaam. Misschien zou hij later nog eens proberen om die andere bessen te bereiken… Ja, dat kon hij doen. Kenpa liet zichzelf neerzakken, en ging ontspannen tegen de boom aan zitten. Vandaag was voor hem nog niet bepaald productief geweest. Dat zou later nog wel komen, hopelijk. Een dag waarop hij niets deed was een verspilde dag. Zijn blik viel op een figuur in de verte, dat langzaam aan dichterbij leek te komen. Was dat wat hij dacht dat het was…?

“Sparky!, niet zo snel!,” De Pikachu rende razendsnel over het grasveld heen terwijl zijn Trainer genaamd Ichigo en een kleine Eevee hem volgde. Sparky had vanaf ver al geroken dat er Pechabessen in de buurt waren die hij erg lekker vond maar hij zou zich dood gaan vervelen. Toen kreeg hij een ingeving… Ichigo was zelf doodmoe van het lange reizen dus zou ergens een middag dutje gaan houden, “Sparky!, ga jij maar bessen zoeken en spelen met Nero ik blijf hier,” zei Ichigo toen de Pikachu en Eevee bij hem waren gekomen, “Pika,” zei Sparky en keek Ichigo, “ga maar lekker spelen alleen niet te ver weggaan oke?” antwoordde Ichigo terwijl zijn Pikachu knikte en Ichigo zijn slaapmatje en slaapzak uitrolde rende Sparky de andere kant op. De oranje harige jongen geeuwde en ging liggen terwijl zijn ogen langzaam dicht vielen. Nero kroop op zijn buik en krulde zich langzaam op…

Sparky rende met een brede grijns over het veld heen. Zijn trainer was een echte luiwammes ofzo iets. Helaas had Ichigo ook geen vier poten wat ook logisch was bij een mens,” sukkel,” grinnikte Sparky en pakte twee Oranbessen op waar hij uit eentje een hap uitnam en de ander weggooide… hij haatte Oranbessen ze waren veel te hard. De Pikachu keek breed grijnzend naar de Oranbes, “wat als ik hem rooster?” Sparky krabde over zijn hoofdje en sloeg toen met zijn gele pootje op zijn andere poot. Hij gooide vervolgens de bes de lucht in en richtte een Thundershock de lucht in die de Oranbes roosterde en hem daarna opving en gelijk opat, “blijft smerig,” zei Sparky met een zuur gezicht. Opeens viel zijn blik op een kleine schaduw… het had iets aan zijn poot of arm en zat tegen een boom. Sparky hield zijn hoofdje wat schuin zodat zijn linker oor wat naar beneden zakte en zijn rechter rechtop bleef staan. Hij liep op zijn vierpootjes naar het wezentje toe… nou ja.. iets verderop rook hij Pechabessen maar dit wezentje vond hij toch wat interessanter dan die Pechabessen. De Pikachu keek vragend naar het wezentje toen hij wat dichterbij was, “hallo daar,” zei Sparky met een brede grijns en hield zijn pootje wat achter zijn hoofdje en keek de vreemde Pokémon wat droog aan..

Het was precies zoals Kenpa had gedacht. Een gele pokémon die hij had weten te herkennen als een Pikachu liep in zijn richting, maar scheen hem nog niet hebben opgemerkt. Terwijl hij normaal meteen overeind zou zijn gesprongen, en hij vervolgens op de Pikachu af zou zijn gestormd, was deze keer anders. Zijn blik volgde het gele wezentje, en Kenpa keek nieuwsgierig toe hoe de Pikachu een Oran Berry naar binnen werkte. De Pikachu gedroeg zich abnormaal. Niet abnormaal als in vreemd, maar als in onnatuurlijk. Had deze Pikachu ooit een eigenaar gehad? Tijd om daar over na te denken had Kenpa niet, aangezien de Pikachu hem nu opgemerkt scheen te hebben. Geduldig wachtte Kenpa af tot de Pikachu dichtbij genoeg was. “Hallo daar,” zei de Pikachu. Een brede grijns stond op zijn gezicht. Had deze Pikachu soms iets te verbergen? Nee, dat kon het niet zijn. Daar leek hij net iets te onschuldig voor. Langzaam kwam Kenpa overeind, zonder ook maar een moment de Pikachu uit het oog te verliezen. “Ook hallo?” antwoordde hij. Als hij een normale mond had gehad, had er een twijfelende glimlach op gestaan. Hij was niet een van de pokémon die veel met anderen praatte. Zijn messen deden het praten, niet zijn stem. Praten was niet belangrijk voor hem, aangezien je er niet sterker van werd. Alleen van trainen werd je sterker. Deze Pikachu… Vaagjes begon hem iets te dagen. Had hij deze Pikachu al eens eerder gezien? “Ken ik jou toevallig ergens van…?” vroeg Kenpa, voordat hij zichzelf de tijd had gegeven om na te denken over wat hij zou zeggen. Het paste niet bij hem om alles wat hij deed uit te denken. Hij improviseerde meestal. Op die manier was het onmogelijk voor zijn tegenstander om van te voren te weten wat hij van plan was, aangezien hij dat zelf niet eens wist. Hij trok zijn messen in, als een vaag soort van teken dat hij niet op een gevecht uit was. Op het moment was hij dat niet, in ieder geval. Bovendien leek de Pikachu op het moment geen bedreiging te zijn. Het was onnodig om op zijn hoede te zijn als hij wist dat hij veilig was. En als de Pikachu alsnog iets uit zou halen... Wel, hij had meer dan genoeg andere manieren om zichzelf te beschermen.

De vreemde Pokémon leek hem wel aardig maar ergens vertrouwde Sparky hem niet helemaal. Zou hij doen alsof hij een wilde Pokémon was? nou ja… alsof Oranbessen de lucht in gooien nou typisch gedrag waren voor een normale wilde Pikachu maar hij had die dingen geleerd van Ichigo maar dat maakte hem niet minder een idioot met weinig hersens. De Pikachu keek de Pokémon aan toen hij iets ging zeggen, “Ken ik jou toevallig ergens van…?” had de Pokémon gezegd…
Sparky keek hem even schaapachtig aan en herrinerde zich toen het kleine gevecht dat hij had gehad met die Ursaring, “wacht eens even, jij bent die Pokémon die ons heeft gered van die Ursaring! Met ons bedoel ik Ichigo, me Trainer,“ zei Sparky met een brede grijns en sloeg met zijn pootje op zijn andere, “ik ben Sparky,” voegde hij eraan toe… Even keek Sparky naar een boom.. daar hingen Pechabessen in en Ichigo had niet gezegd dat hij niet mocht eten terwijl hij sliep. Sparky ging met een brede grijns op vier poten staan maar wachtte totdat de Pokémon iets zou zeggen dan pas zou hij wat bessen gaan plukken…

“Wacht eens even.. jij bent die Pokémon die ons heeft gered van die Ursaring!” Een Ursaring..? Had hij ooit tegen een Ursaring gevochten? “Met ons bedoel ik Ichigo, mijn Trainer.“ Hij had het dus goed gezien. De Pikachu was geen wilde pokémon, maar had een eigenaar. Hij was het bezit van iemand. Kort liet Kenpa zijn blik rond glijden. Waar was deze eigenaar eigenlijk? Was het hele idee van het vangen van een pokémon niet dat je samen was? Niet dat het hem iets aanging… “Ik ben Sparky,” klonk de stem van de Pikachu. Kenpa knikte. “Kenpa. Mijn naam is Kenpa,” stelde hij zichzelf voor. Hij volgde de blik van de Pikachu, die was gericht op de boom waar hij zojuist tegenop had geprobeerd te lopen. Kenpa schudde met zijn hoofd. “Haal dat idee maar uit je hoofd. Het is onmogelijk om die boom in te komen,” zei hij, sprekend uit zijn eigen ervaring. Als het hem al niet lukte om die boom in te komen, waarom zou het deze Pikachu dan wel lukken? “Je kan beter een andere boom zoeken als je die bessen wilt,” adviseerde hij. Kenpa zweeg kort, voordat hij verder sprak. “Die Ichigo waar jij het had... Is hij hier ergens in de buurt?” vroeg Kenpa. Trainers waren altijd interessant. Beter nog, mensen waren altijd interessant. Als er iets was dat hij niet begreep, dan waren het wel mensen. Hij haatte het dat hij ze niet kon verstaan. Misschien dat deze pokémon er voor kon zorgen dat hij ze iets beter begreep.

Sparky’s richtte zich op het wezentje toen die begon met praten, “Kenpa. Mijn naam is Kenpa,” stelde Kenpa zich voor. Sparky hield zijn hoofdje wat schuin zodat weer zijn rechteroor wat naar boven hing maar knikte, “Haal dat idee maar uit je hoofd. Het is onmogelijk om die boom in te komen, Je kan beter een andere boom zoeken als je die bessen wilt,” vervolgde Kenpa maar Sparky grijnsde breed, “maar ik ben een Pikachu,” mompelde Sparky in zichzelf grinnikend maar knikte en keek Kenpa aan toen hij iets wou zeggen, “Die Ichigo waar jij het had... Is hij hier ergens in de buurt?” vroeg Kenpa waar Sparky hem even wantrouwig aankeek maar die blik vervaagde,”ja, hij ligt hier ergens verderop te slapen. Ik mocht wat rondneuzen hier alleen als ik niet te ver ging,” zei Sparky, “als je wil. Mag je wel mee als ik straks terug ga. Mag jezelf oordelen of je hem aardig vind of niet,” voegde Sparky eraan toe. De Pikachu stond alsnog op en nam een snelle aanloop en sprong tegen de boomstam op, zo op een laaghangende tak en kwam met veel moeite op een dikke terecht waar de Pechabessen,”Ichigo’s motto; geef nooit op!,” riep Sparky naar beneden maar door het dikke pak met bladeren kon hij moeilijk zien waar Kenpa zat. Een tal Pechabessen vielen uit de boom en Sparky liet zich behendig naar beneden glijden, “nou ja, eetsmakelijk, “ zei Sparky met een Pechabes in zijn pootje en had hem op..

Terwijl de wantrouwende blik in Sparky’s ogen weinig goeds kon betekenen, werd Kenpa’s vraag beantwoord. ”Ja, hij ligt hier ergens verderop te slapen. Ik mocht wat rondneuzen hier alleen als ik niet te ver ging,” zei de Pikachu. Kenpa knikte begrijpend. Ergens verderop. Dat zou betekenen dat het niet verschrikkelijk ver van hun vandaan was. “Als je wil.. Mag je wel mee als ik straks terug ga. Mag jezelf oordelen of je hem aardig vind of niet.” Kenpa zweeg. Aardig vinden. Hoe kon je een mens aardig vinden? Hij wist dat hij Sparky, op het moment in ieder geval, niet haatte. Maar of hij hem ‘aardig’ vond? Hoe besloot je of je een persoon wel of niet aardig vond? Hij volgde met zijn ogen hoe de Pikachu behendig de boom in sprong, om daar in het gebladerte te verdwijnen. Waarom was het deze Pikachu wel gelukt om de boom in te klimmen? ”Ichigo’s motto; geef nooit op!” riep de Pikachu. Was dat wat hij miste? Ondanks alle keren dat hij zijn best had gedaan om zijn doel te voltooien… Was het hem niet gelukt omdat hij had opgegeven? Een aantal Pecha Berry’s vielen uit de boom, waarvan eentje er op het mes op zijn hoofd belandde. Onhandig schoof Kenpa de bes van zijn ‘hoorn’ af met de platte kant van zijn mes. Hij snoof lichtjes op het moment dat de Pikachu weer op de grond belandde. Wat deze Pikachu kon, dat kon hij ook. Hij had geen trainer nodig om superieur te zijn. Kenpa nam een paar stappen achteruit, voordat hij voor de zoveelste keer op de boom af stormde. Deze keer zou het hem lukken. Het moest gewoon. Hij zette zich af van de grond, en plantte zijn rechter voet tegen de boom aan. Als hij zijn snelheid wist te behouden… Als hij het gewoon voor elkaar kreeg om niet uit balans te raken… Hij plantte zijn volgende voet neer op de boom. Een paar verticale stappen. Meer waren het niet. Een derde stap tegen de boom. Een vierde stap? Kenpa voelde hoe hij zijn grip verloor. In een laatste poging om niet te vallen bewoog hij zijn lichaam met alle kracht naar voren, vergetend dat er een mes op zijn voorhoofd zat. Een mes dat door de boom heen sneed, en er niet meer uitgetrokken wilde worden. Het duurde even voordat hij het doorhad. Hij zat vast in de boom. “Wat…?” Hij wilde zich met zijn armen tegen de boom afzetten, met als resultaat dat zijn linker mes ook vast kwam te zitten in de boomstam. Dit ging je toch niet menen… “… Ik.. ik zit vast…?” gromde hij, woedend door zijn eigen stomme actie. “Gyaaaaah!” riep hij uit, wild spartelend met zijn benen en zijn nog vrije rechter arm. “Haal me er uit! Haal me er uit!”

Sparky hield weer zijn hoofdje wat schuin zodat dit keer zijn linkeroor naar boven was gekanteld… had hij nou wat jaloezie in Kenpa’s ogen gezien..Sparky zelf vond het niet echt bijzonder dat hij kon klimmen en klauteren dat had niets met training ofzo te maken. Nee dit kon hij zelfs al voor Ichigo. Wat er daarna gebeurde ging zo snel… Kenpa had een poging gedaan om de boom in te klimmen maar die dingen die messen bleken waren vast te komen zitten, “Gyaaaaah!” riep Kenpa woedend uit. Sparky barstte in lachen uit.. dit zag er zo komisch uit die spartelende beentjes met zo een armpje, “Haal me er uit! Haal me er uit!” klonk het woedend vanaf de boom, “wacht, ik haal je eruit,” zei Sparky en probeerde uit alle macht de arm van Kenpa eruit te trekken maar dat ging gewoon niet zoveel kracht had hij niet eens, “Kenpa, blijf waar je bent. Ik ga Ichigo halen, hij kan je helpen. Vertrouw me,” zei Sparky en rende van Kenpa weg richting Ichigo..

Ichigo deed zijn ogen open, dat dutje had hem goed gedaan en kwam overeind. Nero lag nog rustig te slapen toen hij opeens de stem van zijn Pikachu hoorde, “Pikapika!” de Pikachu kwam hijgend aan lopen en was schijnbaar in paniek om iets.
“wat is er? Iemand in nood?” vroeg Ichigo verbouwereerd en gek genoeg begon Sparky aan zijn broekspijp te trekken, “oke, oke, ik kom al, ik kom al, “ zei Ichigo haastig en pakte zijn tas die hij al had ingepakt en wel en nam vervolgens Nero in zijn armen, “laat het me maar zien,” en de jongen volgde zijn Pikachu…

“Wacht, ik haal je eruit,” zei Sparky, zo te horen nog steeds lachend. Oh. Ha ha. Wat grappig. Een Pawniard die vastzat in een boom. Hij kwam niet meer bij. Maar niet heus. De Pikachu trok aan zijn arm in een poging hem te bevrijden, maar tevergeefs. Hij zat nog steeds vast. “Kenpa, blijf waar je bent. Ik ga Ichigo halen, hij kan je helpen. Vertrouw me,” zei Sparky, voordat hij wegrende. Blijf waar je bent... Alsof het op het moment ook maar mogelijk was om ergens anders naar toe te gaan. Voor het geval je het nog niet wist, hij zat vast aan een boom. Zelfs als hij al wegwilde, dan was het gewoon onmogelijk. Kenpa probeerde opnieuw om met zijn benen grip op te boom te vinden, bedenkend dat hij op die manier zichzelf vrij zou kunnen krijgen. Helaas zaten de twee messen op zijn buik in de weg, en was het onmogelijk om zijn lichaam op de juiste manier te bewegen. Fijn. Hij moest dus wachten tot die zogenaamde Ichigo zou komen. Hopelijk zou het niet al te lang duren voordat hij er was. Het was niet bepaald fijn om met je hoofd aan een boom te hangen.

Sparky rende met snelle passen terug naar Kenpa samen met Ichigo en Nero. Toen de twee arriveerde hing Kenpa er nog steeds, “wacht.. Sparky, dat is een Pawniard,” zei Ichigo, “hoe is hij daar zo in terecht gekomen?” voegde Ichigo er aan toe, “Pikapika!, “ zei Sparky verhit en duwde hem naar voren. Ichigo keek hem verbijsterd aan en zette tenslotte Nero en zijn tas naast Sparky neer.
Sparky liep naar Kenpa toe, “Kenpa, dit is Ichigo. Hij gaat je ervan af halen,” zei Sparky terwijl Ichigo op hen af kwam lopen, “Oké, eerst je arm. Daarna je hoofd,” zei Ichigo met een glimlach en trok met al zijn kracht het armpje van Kenpa uit de boomstam. Er scheen geen beweging in te komen maar zette toen zijn voet tegen de boomstam en trok uit alle macht aan het die Ichigo los kreeg maar nu was het de vraag of Ichigo zijn hoofd los krijgen.. zou de Pawniard het op prijs stellen als er nog meer zijn lijfje werd getrokken, “pak me hand maar, ik ga je eruit trekken,” zei Ichigo en stak zijn rechterhand uit zodat het wezentje hem beet kon pakken…

Het geluid van een onbekende stem trok Kenpa’s aandacht. De stem… Hij was onverstaanbaar. Sparky had dus inderdaad zijn meester, Ichigo, gehaald. “Kenpa, dit is Ichigo. Hij gaat je ervan af halen.” Kenpa wilde knikken, maar besefte plotseling dat dit niet mogelijk was, en besloot uiteindelijk maar te zwijgen. Uit zijn ervaring waren mensen lang niet altijd te vertrouwen. Wilde hij eigenlijk wel dat een mens hem hielp? Niet dat hij erg veel keus had. Ichigo sprak een aantal woorden die nog altijd even onverstaanbaar waren, voordat hij Kenpa’s arm vastpakte. Wat was hij van plan? Op het moment dat Ichigo aan zijn arm probeerde te trekken, voelde het alsof zijn arm uit zijn lichaam werd getrokken in plaats van uit de boom. Hij liet een kreet van pijn horen, terwijl hij wild met zijn nog vrije arm zwaaide. Het was duidelijk dat Ichigo geen ervaring had met het lostrekken van een arm uit een boom. Met een schok kwam Kenpa’s arm vrij uit de boom. Het was Ichigo gelukt…? Kenpa stopte met tegenstribbelen, totdat hij besefte dat zijn hoofd nog steeds in de boom vastzat. Opnieuw zei het mens iets onverstaanbaars. Wat had hij daar aan? Hij kon het niet eens verstaan. “Haal me er uit!” brulde Kenpa, om vervolgens woest met zijn armen in het rond te zwaaien. Als er iets was waar hij niet tegen kon, dan was het wel dat hij niet kon bewegen. Dat hij vast zat. Als hij op de grond was geweest was het nog te doen. Maar hangend aan een boomstam? Nee, dat werd hem niet. Kenpa stopte met bewegen. Hij zou er nooit meer uit kunnen, of wel soms…?

Ichigo pakte met een hand zijn armen en met de andere pakte hij voorzichtig zijn lijfje beet zodat het minder pijn zou moeten doen. Ichigo zette zich weer af met zijn voet. Er kwam helemaal geen beweging in. Als hij door zou gaan met trekken zou hij onthoofd worden, “Sparky!, ik wil dat je Iron Tail gebruikt en zo voorzichtig met je staart de opening groter maakt!” riep Ichigo tegen Sparky en de Pikachu maakte zijn staart wit en probeerde zo zorgvuldig mogelijk het gat groter te maken, “Oké, stop maar, goed gedaan, Sparky.” Ichigo plantte weer volop zijn voet tegen de stam en pakte de armpjes van de Pawniard beet en trok weer met volle kracht naar achteren. Echter na een tijdje trekken schoot het mes van de Pawniard los uit de stam en viel Ichigo naar achteren en belandde met een harde klap op de grond. Sparky schoot echter in de lach omdat dat typisch wat voor Ichigo was, "Sparky, dat is niet grappig," snauwde Ichigo maar de Pikachu trok er niets van aan en bleef lachen..

Kenpa merkte dat Ichigo hem weer vastpakte. Deze keer was blijkbaar zijn hoofd aan de beurt om uit de boom te worden getrokken. Het voelde alsof zijn lichaam van zijn hoofd af zou worden getrokken. “Au, au, au.. au.. AU!” riep Kenpa uit. Het getrek aan zijn hoofd stopte, en Ichigo sprak een aantal onverstaanbare woorden, die blijkbaar voor Sparky waren bedoeld. Een witte flits was zichtbaar bij zijn hoorn, gevolgd door een trilling die via het mes op zijn hoofd door heel zijn lichaam heen ging. Nog nooit was er zo’n akelig gevoel door hem heen gegaan. Het bleef echter niet bij een keer; de Pikachu voerde de aanval meerdere keren uit, en keer op keer ging er een schok door Kenpa heen, zelfs al werd zijn het mes niet direct geraakt. Opnieuw deed Ichigo een poging om hem uit de boom te trekken; deze keer met meer succes. Met een luid gekraak kwam zijn mes eindelijk los uit de boomstam, met als resultaat dat hij net als Ichigo met een harde klap op de grond belandde. Met een pijnlijke gezichtsuitdrukking kwam Kenpa weer overeind. Dat was het. Hij zou nooit meer een boom in klimmen. De effecten waren veel te pijnlijk. Bij het horen van een schaterend gelach wierp Kenpa een blik op Sparky. Werd hij nou uitgelachen…? Pissig door wat er gebeurd was liep Kenpa op de Pikachu af. Hij verlengde zijn rechter mes, en hield deze vlak voor Sparky’s gezicht. “Lachte je mij net uit…?” gromde hij. Hij had zojuist in een boom vastgezeten, en was er weer uit gekomen met behulp van een mens. Als er iets was wat hij op het moment niet kon gebruiken, dan was het iemand die hem uitlachte. Kenpa snoof, terwijl hij Sparky aan bleef kijken. Nee… Dit was het niet waard. Hij liet zijn arm weer zakken, en trok het mes weer in. Terwijl het deels de schuld van de Pikachu was dat hij in de boom terecht was gekomen, was het ook dankzij hem dat hij er weer uit was. “Sorry voor mijn gedrag. Bedank je meester voor het helpen,” sprak hij. Hij draaide zich om naar Ichigo, en gaf deze een kort knikje. Hij zou vast wel snappen wat hij met het knikje bedoelde.

“Sorry voor mijn gedrag. Bedank je meester voor het helpen,” had Kenpa gezegd waarbij Sparky knikte en Kenpa aankeek, “kunnen we een vriendschappelijk gevecht doen?” vroeg Sparky met een brede grijns.. hij wist dat Ichigo verder wou gaan maar hij wilde dolgraag nog een kleine training achter de rug hebben, hopend op het antwoord van Kenpa liep Sparky naar Ichigo toe,” Ichi, Kenpa bedankt je,” zei Sparky al wist hij donders goed dat het heel anders klonk voor Ichigo.
Ichigo keek naar Sparky die naar hem toe kwam lopen, “Pikapika Pikachu.” Ichigo stak zijn duim op naar de Pawniard en knikte. Ichigo zakte tegen een boom neer… hij kon dan wel geen Pokémon verstaan maar wel goed genoeg om de wezentjes te kunnen begrijpen…

“Kunnen we een vriendschappelijk gevecht doen?” vroeg Sparky. Met enige moeite onderdrukte Kenpa een brede grijns. Als er iets was waar hij van hield, dan was het vechten. Natuurlijk niet vechten om het vechten zelf, maar vechten om het winnen. Hij wilde sterker worden, zodat er niemand meer zou zijn die op hem neer zou kijken. Hij zou met kop en schouder boven anderen uitsteken, enkel en alleen door zijn eigen prestaties. Hij zou een uitzondering op de regel zijn. Terwijl Pawniard sterk waren doordat ze als een groep vochten, zou hij zijn kracht uit zichzelf putten. Kenpa knikte. “Maar natuurlijk,” antwoordde hij. Hij verlengde zijn messen. Elke millimeter die ze langer waren was behulpzaam. Vanuit zijn ooghoeken zag Kenpa dat Ichigo tegen een van de bomen aan ging zitten. Sparky zou niet worden geholpen door zijn meester…? Was het dan nog een eerlijk gevecht? Kenpa keek weer naar Sparky. Het zou een belediging zijn om hem te onderschatten, enkel omdat zijn trainer niet mee leek te vechten. Het kon net zo goed zijn dat Sparky sterk genoeg was om geen trainer nodig te hebben. Het zou op zijn minst dom zijn om hem dan te onderschatten. Kenpa wachtte kort, totdat hij zeker wist dat Sparky voorbereid zou zijn. Hij was geen lafaard die zijn tegenstander aanviel voordat hij klaar was. Sterker nog, hij verachtte dat soort mensen. “Hier kom ik!” riep hij uit, voordat hij op Sparky af stormde. Hij hield zijn armen kruislings voor zich, zodat ze als schild konden dienen, voordat hij ze tegelijk op Sparky afzwaaide, met dezelfde kruislingse beweging. Hij zou ervoor zorgen dat Sparky er spijt van had dat hij hem ooit had uitgedaagd voor een ‘vriendschappelijk’ gevecht. Want zeg nou zelf, hoe kon een gevecht ooit vriendschappelijk zijn?

“Hier kom ik!” riep Kenpa. Hij hield zijn armen met messen kruiselings langs zijn lichaam. Sparky grijnsde breed en sprong weg en kwam achter de Pawniard terecht. Ondanks dat hij niet gebruik maakte van Ichigo’s aanwijzingen die daar met Nero zat had hij volle vertrouwen dat hij niet al zijn kracht hoefde te gebruiken. Hij zou vooral eerst beginnen met ontwijken en daarna zijn aanval uitvoeren als hij achter zijn tegenstander stond maar eerst wilde hij Kenpa wat uit zijn tent lokken.
“als je mij wilt pakken moet je toch wat sneller wezen!” riep Sparky uitdagend terwijl hij op vier poten stond en breed grijnsde..

Mis. Kenpa liet een zachte grom horen. Dang, die Pikachu was snel. Als hij niet voorzichtig genoeg te werk zou gaan, zou hij gegarandeerd het gevecht verliezen. Hij remde af, sprong op het laatst, en maakte een halve draai in de lucht zodat hij weer tegenover Sparky stond. “Als je mij wilt pakken moet je toch wat sneller wezen!” riep de Pikachu. Sneller… Als de Pikachu sneller wilde, dan zou hij sneller krijgen. Kenpa snoof, en stormde weer op Sparky af, alhoewel hij deze keer juist langzamer ging, in tegenstelling tot wat Sparky had gewild. Plotseling, zonder ook maar enige waarschuwing af te geven van tevoren, accelereerde Kenpa, voordat hij verdween. Sparky wilde snelheid. Dan zou hij hem een van zijn snelste technieken laten zien ook. Hij gebruikte Faint Attack, een aanval die hij meestal voor het laatst bewaarde, aangezien het simpel weg niet zijn stijl was om meteen zijn beste aanval te gebruiken. Deze keer echter… Sparky had er om gevraagd. Vrijwel direct nadat hij was verdwenen, verscheen hij achter de Pikachu. Dit zou toch snel genoeg moeten zijn geweest? “Is dit snel genoeg voor je?” vroeg Kenpa, voordat hij zijn arm neer bracht in een poging om de Pikachu te snijden. Na zijn aanval sprong Kenpa achteruit, wetend dat het onverstandig was om te lang in de buurt van je tegenstander te blijven na een aanval, aangezien ze meestal instinctief een aanval afvuurden. Op het moment dat Kenpa op de grond neerkwam, nam hij een defensieve houding aan, voordat hij weer op Sparky afstormde, deze keer op volle kracht. Zijn rechter arm hield hij vooruit gestoken alsof het een lans was, terwijl hij zijn linker arm opnieuw voor zich hield als schild. Als Sparky niet zou ontwijken, zou hij hem doorboren met zijn mes. “Pak aan!” riep hij uit.

Sparky keek grijnzend naar de Pawniard… De Pikachu wist maar al te goed welke aanval Kenpa ging uitvoeren.. Faint Attack….. Maar ook hij mocht van zichzelf geen hoge dunk geven, hij was immers wel een Pikachu en geen Legendarische Pokémon. Sparky keek even verward om zich en hoorde een geluid, “Is dit snel genoeg voor je?” En voelde hoe hij een klap opving van de Pawniard en naar achteren slingerde. De Pikachu krabbelde moeizaam overeind en veegde een straaltje bloed bij zijn lip af, “je bent sterk.. maar nu is het menens” zei Sparky met een dreigende ondertoon toen Kenpa naar achteren was gesprongen en had een defensieve houding aangenomen, weer kwam Kenpa op hem afgestormd. Sparky echter reageerde alert en sprong weg maar het mes schampte langs zijn achterpoot waardoor hij viel.. Dit maakte Sparky kwaad op zichzelf waardoor zijn wangen begonnen te vonken, “nu.. is het mijn beurt.” Sparky ging op zijn vier poten en de energie in zijn wangzakken begonnen zich te ontladen, hij balde zijn vuisten en richtte nauwkeurig op zijn doelwit en een felle lichtstraal verscheen uit zijn wangzakken, Thunderbolt… was tot nu zijn sterkste aanval. Hij raakte de grond waardoor er een rookwolk was ontstaan rende hij doormiddel van zijn Quick Attack rechtop Kenpa af met zijn Iron Tail in de aanslag… hopelijk had hij Kenpa niet echt laten schrikken…