Behendig ontweek Kenpa de klauwen van de Sandshrew. “Te langzaam!” De fractie van een seconde waarin de Sandshrew zich moest herstellen van zijn aanval, gebruikt Kenpa om zijn tegenstander aan te vallen. Het was de perfecte gelegenheid. Zijn tegenstander kon aanvallen noch verdedigen, en was totaal open voor aanvallen van zijn tegenstander. Dodelijk en precies stak Kenpa de Sandshrew, om vervolgens achteruit te springen, zodat een tweede aanval van zijn tegenstander hem niet kon raken. De Sandshrew greep naar de plek waar Kenpa hem zojuist had geraakt, en aan zijn gezichtsuitdrukking was te zien dat Kenpa hem op precies de juiste plek had geraakt. Tijd om het af te maken. Kenpa sprintte weer op de Sandshrew af, en maakte zich klaar om de genadeslag te geven. De Sandshrew bereidde zich voor op de klap, en was duidelijk niet van plan om op te geven. Het was nutteloos om de Sandshrew nu aan te vallen; zijn verdediging was optimaal, waardoor een enkele aanval niet genoeg zou zijn om hem aan te vallen.

Op het moment voor de impact verdween Kenpa, om vrijwel direct daarna achter de Sandshrew te verschijnen. Hoe goed je jezelf ook verdedigde, het was onmogelijk om iets dat je niet zag aankomen te stoppen. De Sandshrew draaide zich instinctief om naar Kenpa, wat zijn grote fout bleek te zijn. Hij liet zijn verdediging vallen in een poging zijn tegenstander te kunnen zien. Met een simpele zwiep van zijn mes raakte hij de nek van de Sandshrew. Zoals hij al had gepland, was dit de laatste aanval die hij nodig had gehad om de Sandshrew uit te schakelen. Uitgeschakeld viel de Sandshrew neer op de grond.

Hijgend door de moeite die hij had moeten doen om de Sandshrew uit te schakelen liet Kenpa zich op de grond neerzakken. Hij had beter moeten nadenken voordat hij aan het gevecht was begonnen. Het was gewoon bijna onmogelijk om fatsoenlijk in zand te kunnen rennen. Het enige voordeel was de bewegingen van zijn tegenstander er ook langzamer van werden. Niet veel langzamer, maar langzaam genoeg om er voor te zorgen dat hij niet volledig in het nadeel was. Kenpa wachtte tot zijn ademhaling weer een normaal tempo had aangenomen, voordat hij weer opstond. Het was interessant geweest om tegen de Sandshrew te vechten. Vechten tegen een pokémon dat een verdediging had zoals die Sandshrew… Ja, dat was zeker voor herhaling vatbaar.

Zijn voeten zakte half in de grond. Beide schoenen waren half gevuld met zand zodat deze kriebelde. Toch bleef Nate verzekerd vooruit lopen met zijn trouwer Charmander, Hiro, naast zich. Waarschijnlijk had Hiro geen last van de hitte. Wat begrijpelijk was hij was nou eenmaal een vuur Pokémon. Nate was jammer genoeg geen vuur Pokémon. Hij was helemaal geen Pokémon, al wou hij dit wel heel graag. Dat maakte het leven veel makkelijker. Je hoefde alleen trouw te zijn aan een mens en die zorgde dan alles voor je. Je eten, je slaapplek. Toch was het waarschijnlijk ook irritant om een Pokémon te zijn. Dan zat er zo'n mens hele tijd naar je te roepen wat je moest doen. Vooral hij vond het niet leuk als iemand bazig probeerde te doen. Zulke mensen waren echt irritant.

''Eindelijk,'' mompelde hij toen er een rots in zich kwam. Het enige wat hij zag voor een heel lange tijd was alleen maar zand en kleine steentjes. Het duurde maar even voordat hij bij de rots was aangekomen en ging zitten in de schaduw van de rots. Hij pakte een waterfles uit zijn tas. Hiro kwam zonder wat te zeggen naast hem zitten. ''Hier..'' Hij pakte een kommetje en deed wat water er in. Hij moest zuinig doen. Misschien moesten ze nog dagen lopen. Het was moeilijk om te raden zonder kaart. Het kon ook zijn dat het nog maar een kwartier lopen was. Dus was het slim als ze zuinig deden. Nate nam een kort slokje en stopte de waterfles snel in zijn tas. Hij legde zijn hand op Hiro zijn kopje en aaide rustig. ''Jammer dat er geen bussen reiden van Suton City naar Sereno Town.'' Klam keek Nate naar zijn Charmander. Hij was met een trein gekomen vanaf de Kantro Regio, samen met zijn Charmander die hij al 6 jaar had. Eerst had Nate geen zin gehad om te reizen. Nu kon hij niet wachten om te beginnen. Raar hoe veel een persoon kon veranderen in zes jaar.

Nate trok zijn schoenen uit en gooide het zand eruit. Waarschijnlijk nutteloos aangezien het binnen 5 minuten weer gevuld zou zijn. Toch voelde het veel lekkerder aan. ''Laten we door gaan..'' zei Nate toen hij eenmaal klaar was en zijn schoenen weer had aangedaan. Nate stond op terwijl hij het al lege bakje op pakte en in zijn tas propte. Me rustige passen begon hij weer te lopen in de zelfde richting als voorheen. Tot hij een Pawniard zag. Wat deed een staal Pokémon nou in een woestijn? Zou het niet erg zijn om hier te leven? Toch leek hij, of zij, voor zichzelf te kunnen zorgen in deze hell. Zijn blik ging van de uitgeschakelde Sandshrew naar de Pawniard. Had hij dat gedaan? De Pokémon was overduidelijk sterk. Misschien een goeie aanwinst voor zijn op het moment nogal lege teem? ''Ik ga jou zó vangen.'' Hij wees met zijn wijsvinger naar de Pokémon. ''Hiro..''

Als er iets was waar mensen slecht in waren, dan was het stil zijn. Terwijl Kenpa de aanwezigheid van het mens in eerste instantie had genegeerd, en hij nog had gehoopt dat het mens hem ook zou negeren, veranderde dit op het moment dat het mens op dezelfde plek bleef staan. Hij was duidelijk niet van plan om te vertrekken. Inschattend liet Kenpa zijn blik over het mens en de Charmander die bij hem was heen glijden. Als het mens al een gevecht van hem eiste, zou het dan verstandig zijn om er op in te gaan? Hij had zojuist een deel van zijn energie verbruikt aan het bevechten van een Sandshrew, en hij was niet zeker of hij wel genoeg energie had om nu meteen aan een tweede gevecht te beginnen, al helemaal als het gevecht langer zou duren van een paar minuten. Wegrennen, echter, was iets dat hij nooit zou doen. Er zat niets anders op dat te kijken wat het tweetal van hem wilde. De wijsende vinger van het mens kon weinig goeds betekenen.

“Jij daar, Charmander!” zei Kenpa, terwijl hij met zijn rechter arm op de pokémon wees. “Waarom wijst je eigenaar naar me? Het bevalt me niet!” Tijd rekken, dat was wat hij zou doen. Hoe langer hij het gevecht uit zou stellen, hoe meer energie hij terug zou krijgen. In een landschap als dit, was energie uiterst belangrijk als je wilde overleven. Zonder energie kon je geen water vinden, niet bewegen, niet voor jezelf zorgen. Als er nu iets met hem zou gebeuren… Hij kon op zijn minst voorspellen dat het slecht met hem af zou lopen. Al helemaal als je naging dat er een mens in de buurt was. Als de Charmander alleen was geweest, zou alles in orde zijn geweest. Maar een mens? Hij zou op zijn hoede moeten blijven.

Kenpa haalde diep adem, en verlengde zijn twee messen. Hij moest voorbereid zijn op de mogelijkheid dat hij werd aangevallen. Op het eerste gezicht scheen de Charmander niet erg gevaarlijk te zijn. Helaas was het onderschatten van je tegenstander beginnersfout nummer een. Een fout die hij vaak genoeg had gemaakt om er voor te kunnen zorgen dat er geen herhaling meer van zou zijn. Het was beter om een tegenstander te overschatten dan om hem te onderschatten. Hij wist in ieder geval dat hij moest oppassen voor de vuur aanvallen van de Charmander. Als hij één keer op de verkeerde plek werd geraakt door een vuur aanval, was het gevecht voorbij voor hem. Kenpa haalde diep adem. Alles was in orde, zolang hij zich zou blijven concentreren.

''Hoorde je hem niet?'' Nog al verveeld staarde hij de Pokémon aan. Dit zou een gebakken eitje worden. De Pokémon had niet eens een trainer! Hiro had Nate. In totaal 4 ogen. Dat was veel handiger dan 2 ogen. Dit zou afgelopen zijn voordat de Pokémon om genaden kon smeken! ''Hij zei; Ik ga jou vangen. Dat betekend dat we straks moeten samenwerken.'' Even rilde hij bij de gedachten. Hij wou Nate niet delen met een andere Pokémon. Ze waren al zes jaar samen! Zes jaar was Nate alleen voor hem, en nu moest hij hem gaan delen? No way! De dag dat hij Nate zou delen was de dag dat vogel Pokémon niet meer konden vliegen. En dat was volgens zijn agenda nooit. Niet dat hij een agenda had of zoiets. ''Hiro!'' Bij het horen van zijn naam keek Hiro naar zijn trainer die alleen maar knikte. Het betekende dat hij klaar moest gaan staan. Zoals zijn trainer had gezegd ging hij staan. Met spleetogen kijkend naar de tegenstander.

Hiro zijn poten zaten half begraven in het zand. Toch wist hij aardig snel te rennen. ''Scratch!'' Een nogal zwakke aanval. Helemaal tegen staal Pokémon. Toch was het beter dan Growl. De andere twee aanvallen waren ook niet geweldig, maar zouden wel wat schade kunnen aanrichten. Op z'n minst meer dan een Scratch. Ember en SmokeScreen. SmoleScreen kon ook geen schade aanrichten maar was heel handig. Het verblinde de tegenstander en in combinatie met Ember kon het wat schade aanrichten. Het duurde even voordat Hiro bij de Pokémon was aangekomen. Toen hij recht voor Kenpa stond draaide hij zijn lichaam 360 graden. Zijn staart draaide mee. Dit was om Kenpa te laten vallen of zijn evenwicht te laten verliezen. Pas toen hij klaar was met draaien sloeg hij met zijn Scratch naar de Pawniard toe, om vervolgens een paar stappen terug te springen om een mogelijke aanval te ontwijken. ''Rook gordijn!'' Klonk Nate zijn stem snel nadat Hiro terug was gesprongen. De Charmander opende zijn mond en een zwarte wolk kwam eruit om zowel Kenpa als Nate en Hiro zelf te verblinden.

''Hoorde je hem niet?'' vroeg de Charmander. Kenpa reageerde hem niet. Het was niet zozeer dat hij de trainer niet kon horen. Het was dat hij hem simpelweg niet kon verstaan. Niet dat dit uitmaakte. Als hij tegen een wilde pokémon vocht, schreeuwde deze pokémon ook niet van tevoren welke aanval hij zou gebruiken. ''Hij zei; Ik ga jou vangen. Dat betekend dat we straks moeten samenwerken.'' Kenpa snoof geïrriteerd. De trainer wilde hem vangen? Hem zomaar van zijn vrijheid ontnemen, en hem daarna ook nog eens als een slaafje laten vechten, nota bene samen met een pokémon die op zo’n neerbuigende manier tegen hem sprak? Nee, dat zou hij niet laten gebeuren. Niet zonder er voor te vechten, in ieder geval. Hij zou nooit de pokémon willen zijn van iemand die zich zo arrogant gedroeg. Sterker nog, hij zou liever helemaal niemands pokémon willen zijn. Zoals hij nu leefde was prima. Meer had hij niet nodig.

De trainer schreeuwde iets, wat blijkbaar een teken was voor de Charmander om aan te vallen. Daar gingen ze dan. Kenpa hield zijn linker arm defensief voor zich, terwijl hij zijn rechter arm wat verder vooruit stak, op een meer offensieve manier. Het was het verstandigst om de Charmander te observeren tijdens zijn eerste aanval, zodat hij een geschikte reactie kon bedenken voor als er een herhaling van de aanval zou zijn. De Charmander was nu recht voor hem, maar in plaats dat hij een aanval uitvoerde, draaide hij met zijn lichaam, in een poging Kenpa met zijn staart te raken, iets wat hij niet aan zag komen. De klap van de staart haalde hem onderuit, en zorgde er voor dat Kenpa op zijn rug belandde. Oh crap. Dat was geen goed nieuws. De Charmander wilde hem weer aanvallen, alhoewel deze keer met een Scratch aanval. Instinctief gebruikte Kenpa zijn linker mes om de aanval te blokkeren. Hij wilde reageren door met zijn rechter mes uit de halen naar de Charmander, maar deze was al weggesprongen.

Opnieuw schreeuwde het mens iets. Kenpa negeerde het, en kwam overeind, zonder ook maar een moment zijn tegenstander uit het zicht te verliezen. De Charmander opende zijn mond, en er kwam een dicht rookgordijn uit. Niet goed. Kenpa zette de aanval in, en sprintte op de Charmander af. Met zijn rechter mes sloeg hij het zand naar zijn tegenstander, als geïmproviseerde Sand Attack. Als hij niets meer kon zien, dan zou hij er op zijn minst voor zorgen dat zijn tegenstander het ook niet kon. “Is dat alles wat je kan? Lafaard!” riep Kenpa uit, terwijl hij door bleef rennen. Torment. Geen fijne aanval, maar wel effectief. Als dit het gewenste effect zou hebben, zou de Charmander niet direct een tweede keer zijn Smoke Screen gebruiken. Kenpa sprintte te laatste stappen naar de plek waar de Charmander zojuist had gestaan. Was hij al weg? Hij had geen idee. De rook zorgde er voor dat het onmogelijk was om zijn tegenstander te zien. Hij haalde met zijn rechter mes uit naar de plek waar de Charmander zojuist had gestaan, terwijl hij zijn linker mes nog steeds defensief bij zijn lichaam hield.