Neomy neuriëde vrolijk terwijl ze met stevige passen doorliep. Op haar schouders zat Nishi, die met zijn poten voorpoten de maat aanduidde door op de hoofd van het meisje te kloppen. Neomy's zilverblonde haren gingen ervan in de war zitten, maar dit boeide haar vrij weinig. Ze was in een opperbest humeur. Een humeur dat eigenlijk niet paste voor iemand die door een warm, verzand terrein liep, maar Neomy had nou eenmaal altijd al afgeweken van de normale mens. Niets wees erop dat ze eigenlijk al een dag zonder water hier rondliep en dat ze flink wat dorst had gekregen.
Al neuriënd keek Neomy op haar pols. Op de plaats waar andere mensen een horloge hadden zitten, had Neomy een polsband zitten dat vrijveel weghad van een pokétch. Toch kon je de afwijkingen die Neomy gemaakt had zien zitten. Een plattegrond duidde Neomy erop dat ze bijna op de locatie was dat haar opgedragen was te onderzoeken.
Neomy glimlachte een keer tevreden en stapte netjes door. Ze vertraagde echter haar pas toen het eentonige landschap onderbroken werd door een multigekleurde vlek in de verte. Een paars individu, die voor Neomy vanaf haar afstand niet groter was dan het bovenste kootje van haar pink, dwaalde wat hulpeloos rond over de vlakte en leek ergens naar op zoek. Toen er ook nog iets onverstaanbaars werd geroepen, was Neomy's onmenselijke nieuwsgierigheid gewekt. "Kom kanjer," sprak ze tegen Nishi die nog steeds monotoon op haar hoofd aan het tikken was, "We gaan effe kijken wat dat daar nou eigenlijk is."

Hmhm. Ik moet duidelijk weer even terug komen in het schrijven :l naja.

"Volgens mij is ze haar verstand verloren," sprak Neomy door haar rechtermondhoek terwijl ze emotieloos naar het neergestorte meisje staarde. Nishi ging nu staan op haar schouder, terwijl hij met zijn pootjes zichzelf ondersteunde op Neomy's hoofd. "Ursa?"
Neomy remde ineens af. "Weet je wat?" zei ze ineens zo mooi, "Ga jij maar." Ze was al haar moed die ze voorheen had kwijtgeraakt bij de aandblik dat ze tegen iemand was opgestuit die nog vreemder dan haar deed. Ze wist van zichzelf dat ze soms wat afweek van anderen, maar als je zoals het meisje probeerde te zwemmen in het zand dan was er echt een schroefje los.
Neomy zette Nishi op de grond, die haar verbaasd aankeek en met een pootje zichzelf op de borst drukte. "Teddi?" sprak hij terwijl hij naar zichzelf wees.
Neomy knikte.
"Teddi!?" ging Nishi verbouwereed verder. Neomy bleef nu niet langer wachten tot het was doorgedrongen tot de Teddiursa en duwde het ventje met haar voet richting het meisje, die nu wanhopige pogingen deed en in het niets riep. Ze gebruikte woorden die Neomy niet duidelijk waren.
Nishi staarde naar het dralende meisje in het zand en bleef even verstijfd aan, maar toen gaven zijn stompige voetjes in en bewoog hij langzaam naar het meisje toe. Hij zorge ervoor dat het meisje hem niet kon onderuitmalen, dus ging maar pal boven haar hoofd staan en boog voorover. Met een nieuwsgierige blik in zijn ogen staarde hij het meisje aan.

Miki hoorde een korte diepe ademhaling. Met een ruk trok ze zichzelf overeind waardoor haar voorhoofd tegen een zacht en warm oppervlak botste en een bruine vlek de lucht in vloog.
"Waah!" Gilde ze uit en probeerde het hoopje vacht te vangen voor ze echt wist wat het was.
twee seconden nadat ze het ding in haar armen had gepuzzeld was ze zich er van bewust dat ze een pokémon vast had. Maar wat voor een? Uit haar draagtas haalde ze een appelblauwzeegroene pokédex met groene led lichtjes langs de zijkanten. Die had ze er zelf in gevezen toen ze op een artistiek hoogtepunt was.
-Teddiursa. Teddiursa's zijn klein, hebben een korte oranje vacht en een halve maan op hun voorhoofd. Er wordt gezegd dat deze oplicht eens ze honing vinden. Ze likken vaak aan hun poten omdat die honing absorberen.-
Miki kreunde. Dexter had er niet echt veel informatie over maar de glans op zijn grote zwarte ogen was vertrouwd en getemd. Met een vragende blik keek Miki de pokémon aan. Die toen antwoordelijk naar een heuveltje wees waar zijn trainer stond.
Miki keek op naar waar hij wees, maar het licht van de oker rode ochtend zon scheen zo hard dat ze niets meer kon zien dan een zwarte silhouette. Ze zei niets. Ze maakte enkel een gebaar met har handen dat ze hier heen kon komen als ze dat wou.


[Ik mag niet godden, weet het. Maar telt dat ookvoor de pokémon? Als t niet mag verander ik de post wel weer hoor c:]

[Officieel gezien valt dat ook onder godden, maar ochwatikoverleefhetwelhoor. Laat maar lekker staan zo.]

Neomy keek het schouwspel verbijsterd toe. Welwel. Nishi kon vliegen. Toch sneu dat hij het landen niet goed onder de knie kreeg, maar het meisje ving hem onhandig op, dus er was geen reden voor Neomy tot paniek.
Toen het meisje haar in het oog kreeg, wenkte ze Neomy. Neomy had echter niet het idee dat het meisje haar daadwerkelijk goed gezien had. Ze had een wat zwijgzame blik in haar ogen, alsof ze Neomy naar haar toe wilde trekken zodat zij haar goed kon bekijken. Aangezien het meisje in het bezit was van haar Teddiursa, besloot Neomy onbewust maar naar haar toe te komen. Echt veel leek het niet kwaad te doen.
"Dat, eh, die hoort bij mij," sprak Neomy onwillekeurig terwijl ze het meisje naderde, en ze wees naar Nishi in diens armen. "Kan ik je ergens mee helpen trouwens? Niet om het een of ander, maar je ziet er niet helemaal... gezond uit." Neomy wist dondersgoed dat dit niet echt subtiel klonk, maar ze wist het niet beter te verwoorden. Tenslotte leek het daadwerkelijk dat het meisje voor haar ieder moment van haar stokje kon gaan. Als ze, bijvoorbeeld, ziek was, zou het in ieder geval verklaren waarom ze zo hallicunerend rond liep te roepen.

De woorden van het meisje haperde in Miki's hoofd. Ze zette de teddiursa op de grond zodat die weer terug naar zijn trainer kon lopen. "Ni..niet gezond?" Stotterde ze.
Ze ging zichzelf even na. Ze was gezond in haar ogen. Maar de onverdraaglijke hitte, het eeuwige zoeken en de onophoudelijke verveling leidde tot een ander zicht.
"Ik denk dat ik wel oké ben." Zei ze zachtjes met een grote brok in haar keel.
Het liefst had ze voetsporen gezien van haar lieve Merrin.
dan had ze die gewoon hoeven volgen en was het allemaal niet zo moeilijk geweest.
Maar in een woestijn, waar om de vijf minuten die van jezelf worden uitgewist, was dat slechts een verlangen.
"Mijn naam is Miki" Zei ze nogal afwezig. Net of ze even moest nadenken wat te zeggen en te doen. Ze stak na een moment haar hand ook uit dat ze bij die zin vergeten was. "Aangenaam." zei ze twijfelend.

[wat een leuk kleuren pallet met jou en mijn tekst samen #derp]

[ja he vind ik ook #derptmee]

"Neomy is de naam," stelde Neomy haarzelf voor, en ze keek Miki vanuit haar ooghoeken aan. Nevernooitnie dat dat kind zich honderd procent voelde. Haar ogen stonden nog steeds wazig. Neomy pikte haar Teddiursa op van de grond, "en deze kleine donder heet Nishi."
Nishi stak een poot naar Miki op bij wijze van groet, en stationeerde zich toen weer op Neomy's schouders. Zijn poten zaten onder het zand en Neomy deed verwoed pogingen deze af te kloppen zonder dat het op haar eigen kleding terecht kwam.
"Dorst?" sprak Neomy voor de aardigheid, en ze zocht in haar veel te kleine, niet opvallende schoudertas naar een waterfles. "Mag ik trouwens aan je vragen hoe je hier helemaal verzeild bent geraakt?"