[Forsaken is een verre synoniem voor 'lonely', alleen]

Chie voelde zich weeïg vanbinnen.
Ze staarde wezenloos over de vlakte, niet goed wetend wat te doen, niet goed wetend waarom ze hier eigenlijk ook alweer was. Men had haar er ooit op gewezen dat het hier erg rustig was, en aangezien Chie zich erg ongemakkelijk voelde, wilde ze deze rust opzoeken. Nu ze hier echter was, wilde ze onmiddelijk weer weg.
Zowel Blade als Ryo had ze tijden niet gezien. Chie probeerde haarzelf voor te stellen dat ze okée waren, maar het was moeilijk voor haar. De twee mensen waar ze het meest omgaf waren niet binnen handbereik, en ze werd er nerveus van. Blade had ze het laatst gezien op zijn oma's begrafenis. Hij was nog erg overstuur, dus Chie had hem nog wat tijd voor zichzelf gegeven.
Ryo echter had ze al langer niet gezien. Hij was een andere kant op vertrokken toen ze met Blade naar de begrafenis ging. Chie maakte zich erge zorgen om hem, vooral omdat ze niet wist waar hij heen was, en waar hij nu uitging. Niet alleen dat. Het verhaal rond om hem heen was al een groot mysterie. Er was iets met die jongen, hij liep gevaar. Chie was er heilig van overtuigd dat Ryo zelf het gevaar niet was, nee, hij was daar veel te goedaardig voor, maar wat Ryo's werkelijke achtergrondverhaal was kon ze enkel naar dissen.
Voor haar rende Miharu, haar Vulpix. Blij sprong zij rond, zonder zorgen. Chie zou nu alles opgeven om enkel twee seconden even in dezelfde wereld als Miharu te kunnen leven. Maar niet te lang. Ze wilde de jongens nog niet kwijt. Loompjes ging haar hand naar haar hals, waar ze de bril van Ryo om had hangen. Die had hij haar gegeven voor hij haar achterliet. Het was het enige wat Chie nog aan de jongen vasthield.
Ze slikte en voelde een holle brok in haar keel. Nu ze er zoveel aandacht, voelde ze tranen opwellen. Ze liet haarzelf neerzakken in het gras en keek, met waterige ogen, over de groene vlakte die gehuld was in de nachtelijke duisternis.

Chie's blik werd steeds druileriger. Het was dat haar gehoor gewoon hetzelfde bleef, anders had ze nooit een nieuwe aanwezigheid kunnen opmerken.
Ze hoorde het eerst maar als een lichte bries, maar hoe meer de echo naderde, hoe meer Chie zich op het geluid begon te focusen. Het leek op een sterk, piepende schreeuw. Echter, hoe dichterbij het kwam, hoe meer Chie begon te merken dat het roepen haar naam leek te vormen. Nog wat verkneukeld, maar ze kon het er wel in herkennen. En de stem die haar naam riep, verbeelde ze dat nou? Dat kan niet! Het leek, het leek Ryo wel!
Chie weigerde om te kijken. Het kon gewoon niet. Het kon niet voorkomen dat die jongen ineens aan haar verscheen, die toeval bestond niet. Dit was een illusie. Een hersenspinsel, een mooie droom. Als Chie zou omkijken, dan verdween het. Ze mocht niet omkijken, anders merkte ze dat het een visioen was en brak haar hart enkel meer.
Pas toen Chie iets neer hoorde ploffen, keek ze langzaam op. De tranen waren nu echt over haar wangen aan het stromen, en ze kon niet plaatsen of het verdriet was of niet. Echter, toen ze zag wie naast haar zat, kan Chie de tranen écht niet meer stoppen, niet van verdriet, maar meer van verwarring en geluk tegelijk.
Het was Ryo. Het was hem echt. Ze voelde hoe hij zijn handen zorgelijk op haar schouders legde. Ze staarde hem wezenloos aan, maar kon hierna haarzelf niet weerhouden om met zachte snikken in zijn armen weg te kruipen, en ze omhelsde hem ietwat voorzichtig. "Ryo," fluisterde ze zachtjes, terwijl er een gelukkige glimlach op haar gezicht verscheen, "je bent het echt. Gek, ik heb me zorgen om je gemaakt."

Chie keek in Ryo's ogen en hoorde hem haar naam zeggen. Een warm gevoel vulde Chie van binnen, en toen Ryo haar tegen zich aandrukte, stond ze dit gewillig toe. Dolgelukkig liet ze haarzelf in zijn armen opgenomen worden. Ze wilde absoluut niet dat hij haar los zou laten. Ergens was ze nog bang dat hij in rook op zou gaan, ze was bloednerveus dat hij haar nog zou achterlaten, al wist ze ergens wel dat dit niet zou gebeuren. Het was gewoon nog zo onwerkelijk. Ze voelde haar gezicht branden van het feit dat Ryo haar een troostende kus op haar voorhoofd had gegeven en kleurde nog een beetje bij toe ze eraan terugdacht.
"Oh! Wacht." Chie bracht een hand naar haar hals, en hield met de ander een van de armen van Ryo vast. Ze wilde niet dat hij haar losliet. Met haar vrije hand haalde ze Ryo's bril van haar hals af. "Ik heb dit nog van je," zei ze, terwijl ze haarzelf terugnestelde in Ryo's armen.

Chie liet Ryo begaan toen hij de bril terug aan Chie's hals deed. Ietwat verbaasd keek ze hem aan. Wilde hij het niet terug? Mocht ze het houden? Het warme gevoel die haar vulde bleef aanhouden. Ergens voelde ze haarzelf vereerd dat Ryo wilde dat iets van hem bij haar bleef. Ze grijnsde.
"Dank je, Ryo," sprak ze zachtjes tegen hem. Chie lag nog steeds in zijn armen, dus ze schoof wat dichter naar hem toe om beter te kunnen zitten en legde vervolgens haar hoofd tegen Ryo's borstkas. Ze was zo blij dat hij terug was. Toch, ergens brandde de vraag waar hij eigenlijk geweest was. Chie wilde dit moment nog niet verstoren, maar ze moest die jongen nog met die vraag in de toekomst confronteren. Net als de vraag wat Ryo's verhaal eigenlijk was. Ryo kon dan wel niet praten, dat bleef een handicap, maar Chie moest er ooit wel achter komen.
Haar gezicht werd iets serieuzer. Nu Ryo bij haar was, was Chie wel wat gekalmeerd, maar de bekende vragen staken meteen de kop weer op. Ze wilde alleen niet dat Ryo zag dat deze zorgen door haar hoofd spookten, dus ze hield haar gezicht afgeweerd van het zicht van de jongen. Met haar hoofd nog steeds tegen zijn borstkas aan staarde ze wezenloos naar de bril die om haar hals hing.

Chie kon tijden blijven liggen in Ryo's armen, dat wist ze, en zolang de jongen haar zo vasthield, was ze ook niet van plan aanstalten te maken uit zijn omhelzing los te komen. Sluiks liet ze haar blik van de bril om haar hals naar Ryo gaan. Ze wist niet hoeveel tijd er was verstreken, of überhaupt zou verstrijken, voordat ze weer in beweging zou komen. Ze kon hier tijden blijven liggen. Ze was in staat in slaap te vallen, weer wakker te worden, met Ryo zo te blijven zitten, weer in slaap vallen en wakker worden: voor Chie leek het alsof er weken konden verstrijken en dan nog zou het haar niet baten. Voor het eerst sinds lange tijd voelde ze haar niet alleen.
"Ik heb je gemist, weet je dat?" Chie had het gevoel dat ze de jongen nogmaals moest duidelijk maken hoeveel het voor haar betekende dat hij bij haar terug was. "Hoe heb je me gevonden trouwens?"
Na deze vraag fronste ze haar wenkbrauwen ietwat, beseffend dat Ryo niet veel kon zeggen en hij haar waarschijnlijk geen antwoord kon geven. Toch keek ze hem vragend aan, in de hoop dat hij het haar toch duidelijk kan maken. "Ben je verder okée, trouwens? Je lijkt okée. Je bent niet ergens gewond, toch?" Even leek iets te steken door Chie. De zorgen die ze de hele tijd had stak ineens weer de kop op.


[[Woeps, duurde even. Ik wou wel een goed stuk schrijven na een lange afwezigheid ]]

"Ik heb je gemist, weet je dat?" het meisje zou eens moeten weten hoe graag Ryo die woorden ook naar haar had willen spreken, hij vervloekte op dit moment voor de eerste keer dat hij geen normaal mens was en schrok zelf lichtjes van die gedachte. Als Celebi die gedachte gehoord zou hebben, had hij echt een probleem... Er werd al gezegd dat hij problemen veroorzaakte met zijn puberale gedrag en gedachtengang. "Hoe heb je me gevonden trouwens?" de Latios keek het mensenmeisje met een lichte glimlach aan "Chiehie." het was het enige woordje wat hij kon zeggen, omdat het zo duidelijk op het geluid leek als dat hij normaal maakte, iets anders als haar naam kon hij niet zeggen.

"Ben je verder okée, trouwens? Je lijkt okée. Je bent niet ergens gewond, toch?" de jongen stond op, hief zijn armen op en draaide een rondje, alsof hij probeerde te laten zien dat alles oké was, liet zich daarna weer bijna roekeloos op zijn knieën vallen. De Latios was niet gewend aan de grenzen van het menselijk lichaam, glimlachend legde hij zijn hoofd op haar schouder en sloeg een arm om het meisje heen.

Chie leek iets opgeluchter adem te kunnen halen toen Ryo haar, op zijn eigen woordeloze manier, duidelijk maakte dat hij inderdaad niets mankeerde. Ze glimlachte vlug terug naar hem toen hij zijn arm weer om haar heen sloeg en krulde zich op tegen hem aan. Ze voelde zijn hoofd op haar schouder.
Na een kort stilzwijgen trok Chie echter opnieuw haar mond open. "Ryo?" sprak ze stilletjes. Het klonk erg zacht, alsof de naam iets levends was die Chie niet aan haar wilde laten ontsnappen, omdat ze bang was dat de persoon die erbij hoorde dan ook vervloog. Ze keek de jongen weer aan terwijl ze verder ging. Binnen in haar leken vragen en zorgen zich een baan naar buiten te willen klauwen, en hoewel ze wist dat Ryo okée was, was ze nog niet helemaal overtuig.
"Ryo, ik... ik kan het fout hebben." Chie probeerde haar woorden zo eerlijk mogelijk te houden. Ze wist niet goed hoe ze haar gedachten, of haar gevoelens in het algemeen, moest verwoorden. Zoekend naar manieren om verder te gaan keek ze even van de jongen weg, maar ze keek al gauw hem weer recht in de ogen. "Ik kan het fout hebben," herhaalde ze doelbewuster, "maar kijk. Weet je nog toen je werd aangevallen door die man en je mij redde van die vuuraanval? Wel, nou... die man moest jou hebben, of niet?"
Chie haalde diep adem. Nu ze dit gezegd had, merkte ze dat ze minder dapper was dan dat ze had gedacht, en durfde ze Ryo niet meer aan te kijken. Ze kroop uit zijn armen weg, als een soort impuls, alsof ze zo de antwoord op haar vraag kon vermijden. Ze wilde het eigenlijk niet echt weten. Nu ze haarzelf uit Ryo's grip had bevrijd, moest ze nogmaals adem halen, deze keer was het beverig en ietwat angstig, en toen ging ze nog iets verder: "Ryo, waarom? Waarom moest hij jou hebben?" Ze wist dat Ryo haar onmogelijk een antwoord kon geven waarmee ze tevreden kon zijn, als hij Chie überhaupt antwoord gaf. "Waarom? Ryo?" Ze keek naar het gras onder haar om zijn ogen niet te hoeven zien.
"Ryo? Loop je gevaar?"

De Latios genoot van de stilte, hij had zijn ogen gesloten en opende deze pas weer toen Chie zijn naam sprak. Ryo keek haar vragend aan, hij knipperde even bijna onschuldig toen het mensenmeisje twee keer dezelfde zin herhaalde, alsof ze iets heel vreemds had gedaan. "Maar kijk. Weet je nog toen je werd aangevallen door die man en je mij redde van die vuuraanval? Wel, nou... die man moest jou hebben, of niet?" Ryo zette grote ogen op, hij voelde zich ergens betrapt, maar hij had ook de angst dat Chie hierdoor niet meer in zijn buurt wou zijn. Die angst groeide alleen maar meer toen het mensenmeisje bij hem weg leek te gaan en de Latios keek haar bijna wanhopig aan. "Ryo, waarom? Waarom moest hij jou hebben?" hij opende zijn mond, maar wist niet hoe hij het duidelijk kon maken of hij het wel duidelijk wou maken. Dan zou hij haar kwijt zijn...

"Waarom? Ryo?" de jongen probeerde Chie recht aan te keken, maar deze keek alleen maar naar de grond "L...Laa..." begon hij zachtjes "Latios." hij keek even naar de Vulpix met zijn heldere ogen, die had het waarschijnlijk allang aan hem gemerkt, al die tijd... Hierna keek hij zijn trainer aan, liet een onschuldige glimlach zien. Hij wist niet hoe ze het op zou vatten of het meteen tot haar door drong... Hij hoopte eigenlijk van niet.

"Ryo? Loop je gevaar?" de jonge pokémon knikte, legde zijn menselijke handen op haar schouders en keek haar voor enkele seconden aan. Hierna sloot hij haar in een onverwachte omhelzing, hij wou niet weg, echt niet. Maar het was misschien beter om te gaan. Hij liep gevaar... Hij zou gevaar aantrekken en Chie ook in dat gevaar opslokken. Hij had het eerst uit zijn gedachten weten te duwen, maar het meisje had hem er met zijn neus op gedrukt.

Wat deden mensen om duidelijk te maken dat ze veel om elkaar gaven? Meer dan wie dan ook... Hij herinnerde zich wel iets, maar... Zou hij dat bij Chie kunnen doen? Hij keek het mensenmeisje even vragend aan, waarna hij heel voorzichtig vorover boog en zijn lippen die van haar voor enkele seconden liet raken. Hierna drukte hij, compleet rood aangelopen, nog een kus op haar wang en stond op. Alsof hij vanplan was weg te gaan en niet meer terug te komen.

oude tekening:

"Laa... Latios."
Chie had een droge mond gekregen van het antwoord dat Ryo haar gaf. Latios. Dat was zo'n legendarische pokémon, niet? Chie had er enkel verhalen van gehoord. Wat had Latios dan met Ryo te maken? Zocht Ryo naar hem? Nee, waarschijnlijk die man die ze waren tegengekomen. Maar wat had Ryo dan wat van waarde kon betekenen voor die man?
Chie had Ryo moeten aankijken om zijn antwoord mee te krijgen op de laatste vraag die ze hem stelde. Toen ze hem zag knikken, keek ze hem met trieste en bange ogen aan. Ze wilde dat antwoord niet. Haar ogen werden opnieuw troebel en ze merkte amper hoe Ryo zijn handen op haar schouders legde. Echter, toen hij haar heel plots in een omhelzing trok, had Chie te weinig kracht in haar om hiervan te kunnen schrikken. Ze kroop in zijn armen terwijl er geluidloze tranen over haar wangen begonnen te trekken. Ze wilde dit allemaal niet. Ze wilde gewoon dat Ryo bij haar was. Iets leek haar keel dicht te knijpen en Chie haalde een keer diep adem, om vlak daarna Ryo's lippen op de hare te voelen.
Hoewel het maar enkele seconden duurde, leek het voor Chie veel meer tijd te verstrijken, en toch veel te weinig. Het contact was ietwat onhandig geweest, alsof Ryo nog niet zeker wist of dit al wel hoorde. Ondanks dat leek alles in Chie op te klaren en te smelten door de tedere aanraking.
En toen was het alweer over. Ze zag Ryo met een rood hoofd nog gauw een kus tegen haar wang drukken en toen opstaan, maar het drong Chie wat langzamer door wat er gebeurt was. Het duurde dan ook even voordat er bij Chie een golf van eenzaamheid haar overspoelde toen ze merkte dat Ryo aanstalte maakte om te vertrekken.
Wacht, nee, dat kon hij haar niet maken. Dat kon hij haar niet zomaar flikken. Niet na die ene kus. Hij kon er niet nu al tussenuit knijpen, niet nu ze elkaar net pas weer gevonden hebben. Ze had veel te veel zorgen, veel te veel onbeantwoorde vragen. Daarbij had Chie amper de tijd gehad om een zoen terug te kunnen geven. Om Ryo duidelijk te maken dat zij ook zoveel om hem gaf. In een reflex greep Chie Ryo's pols vast, nog altijd zittend op de grond, waardoor ze tegen hem moest opkijken. Met moeite zette ze haarzelf schrap zodat Ryo het niet op een lopen kon zetten. Nu ze dit allemaal deed, drong het tot haar door dat haar reactie als belachelijk kon worden opgevat, als iets vergezochts of aanstellerigs. Maar ze wilde Ryo niet zomaar laten gaan.
"Niet doen." Het was het enige wat Chie op dat moment uit kon brengen. Ze schudde een keer verward haar hoofd op zoek naar woorden. "Niet... weggaan. Waar ga je heen? Ik... ik wil niet dat je weggaat."
Het was egoïstisch. Zelfzuchtig. Als Chie er beter over nadacht, was het logisch dat Ryo weg zou gaan. Hij liep gevaar, niet? Hij moest blijven doorgaan, niet stilstaan. Chie zou hem alleen maar ophouden en in de weg lopen. Ze kon hem geen enkele dienst bewijzen. Voor Ryo zou ze enkel ballast zijn. Maar ondanks dat deze redenering door Chie's hoofd ging, liet het meisje niet los. Ze kon niets anders.
Ze gaf zoveel om hem.

Ryo stond daar dan, net toen hij een stap wou zeggen, voelde hij de warme hand van Chie om zijn pols heen "Niet doen." hij keek meteen schuin naar beneden, zijn blik was triest, hij wou haar ook niet achterlaten "Niet... weggaan. Waar ga je heen? Ik... ik wil niet dat je weggaat." Ryo wou ook niet weg... Hij keek even naar de lucht, liet een zachtte zucht horen en keek weer naar het meisje dat hem smeekte om te blijven. Opnieuw liet hij zich vallen, vlak tegenover Chie, hun knieën tegen elkaar. Hij streek met zijn hand langs haar wang, alsof hij haar duidelijk probeerde te maken dat het wel goed zou komen. Hij had zelf zelfs een waterige glimlach op zijn gezicht, alsof hij op het punt stond te huilen. Hij leunde met zijn voorhoofd tegen de hare, concentreerde zich. Je kon aan zijn gespannen gezicht zien dat het was alsof het iet sheel moeilijks was.

Hij probeerde door te dringen tot haar hoofd, wat vrijwel onmogelijk was in zijn mensen-vorm. "Chie..." het was een zachte, warme jongens stem die eindelijk tot het meisje haar hersenen doordrong "Ik blijf bij je... Dus..." het klonk opeens heel uitgeput "Niet... Bang zijn..." hierna opende hij zijn ogen, maar zijn ogen waren wazig en hij zakte slapjes tegen Chie aan.

Chie voelde Ryo met zijn hand langs haar wang strijken, en wat beverig legde ze de hare hier voorzichtig bovenop om met haar vingers om de zijne te kunnen sluiten. Ze slikte moeizaam. Toen Ryo zijn hoofd tegen de hare drukte, slaakte Chie een zucht. Blijf alsjeblieft hier, dacht ze hopeloos, want ze was te angstig om haar lippen nog van elkaar te kunnen krijgen, In hemelsnaam, blijft toch bij me. Ze kneep heel zachtjes in zijn vingers.
"Chie..."
Ze schrok. Als ze niet nog steeds Ryo's hand op haar wang had gehad, had ze in een impuls haar hoofd achteruit getrokken. Niet dat het eng was, want de jongensstem die in haar hoofd dwaalde klonk zacht, vriendelijk en warm. Maar het was onverwachts, en het klopte niet. Chie hoorde alleen te zijn in haar hoofd.
"Ik blijf bij je... Dus..." De woorden kwamen moeizaam Chie's hoofd binnen, alsof ze elk tien kilo weegde en netjes moesten worden vervoert en neergezet. Ze keek met ietwat angstige ogen Ryo aan. Wat gebeurde er? Dit hoorde niet, toch? "Niet... Bang zijn..."
Er brande spanning van Ryo's gezicht. Hij opende z'n ogen, maar deze leken nietsziend toen hij wegzakte tegen Chie aan. Zijn hoofd viel tegen haar schouder en ditmaal schrok Chie heftiger dan ooit tevoren. "Ryo? Ryo!" Alarmbellen gingen door haar hoofd af.
Langzaam bracht Chie structuur in wat er zojuist gebeurt was, terwijl ze Ryo overeind probeerde te duwen om uit te zoeken of hij okée was. Die stem in haar hoofd. Op een of andere vreemde manier drong het Chie door dat dit best nog eens Ryo kon zijn. Maar hoe kon dat? Daar was geen logische verklaring voor. Chie had nog nooit gehoord van iemand die in een ander zijn hoofd kon kruipen om even z'n dingetje te zeggen. Misschien was Chie wel gewoon gek aan het worden. Dat zou ook nog eens goed kunnen, misschien was dat het wel, en werd ze gek door de schrik en de eenzaamheid die haar zo hadden overvallen. Het leek nog niet helemaal een goed antwoord op wat er nou gebeurt was, maar het leek op dat moment net zo logisch als Ryo die had gepraat in Chie haar hoofd.
Ze hield Ryo met haar handen een klein beetje van haar af zodat ze hem recht in zijn ogen kon kijken. Even leek er iets te relaxen in Chie. Ryo's heldere ogen leken haar een beetje te kalmeren. Chie haalde diep en opgelucht adem nu ze zijn gezicht zo zag, en drukte vervolgens in een instinctieve reactie haar lippen op de zijne. Het ging minder voorzichtig zoals Ryo het bij haar deed, maar Chie moest het even kwijt, alsof het een boei was die ze wanhopig vastklampte zodat ze niet te ver van de jongen afdreef. Alle cellen in haar probeerde een dank je op deze manier naar Ryo te zenden, want Chie kon het niet hardop kwijt. Nu ze hem in zijn ogen had gekeken, wist ze het bijna zeker. Die stem in haar hoofd was Ryo geweest. En hij had zojuist gezegd dat hij bij haar bleef.
Chie liet hem niet los.

[[vergeet ik toch bijna weer te zeggen dat ik verliefd ben op dat plaatje die je zojuist hebt gepost <3]]

"Ryo? Ryo!" het klonk ver weg en paniekerig, maar de Latios kon er alleen maar om glimlachen, hij voelde zich wat licht in zijn hoofd. Oké, dit was dus niet iets wat hij in zijn mensen-vorm kon flikken, ookal was het gelukt, hij was nu helemaal op. Maar zijn woorden... Zouden ze goed zijn aangekomen? Chie drukte hem van zich af en hierdoor kon hij haar met zijn bijna kalmerende blik aankijken. Alles was goed nu.

De lippen van Chie die op de zijne werden gedrukt, Ryo liep er rood van aan, maar geen moment had hij er aan gedacht om zijn hoofd terug te trekken. De actie díe hij uitvoerde was onverwachts, zelfs voor de pokémon, hij sloeg zijn armen tijdens de kus om het mensenmeisje heen en drukte haar iets dichter tegen zich aan, zonder haar pijn te doen. Zelfs toen hun geen contact meer maakten en ze elkaar gewoon zwijgend aankeken, liet hij Chie niet los. Het gevoel dat ze hem gaf... Het was vreemd, maar ergens ook... Mooi, geweldig, fijn... Hij wist er geen goede woorden voor.