Fender liep door het lange gras, genietend van de zon op zijn kop. Langzaam stopte hij en rekte hij zich even uit, waarna hij geluiden van een gevecht hoorde. Hij gromde innerlijk toen hij de pokémon en zijn trainer een andere zag verslaan. 'wanneer... houd dit op?' dacht hij terwijl hij op grote afstand rond de drie ging lopen, langzaam dichterbij komend terwijl het meisje in slaap viel.

Fender keek op, schichtig rondkijkend naar de richtingen van het geluid. Hij verlaagde zichzelf iets voordat hij opsprong naar de bron van het geluid, een kleine Petilil tegen de grond drukkend. "Jij..." zei hij, per ongeluk nog grommend terwijl hij weer rechtop ging staan en hem aankijk. "sorry.." mompelde hij weer.

Fender keek hem aan. "je rook... bekend..." zei hij, een deels verontschuldigende blik in zijn ogen voordat hij de andere weer hoorde praten. "deze pokémon wat..?" vroeg hij rustig terwijl hij vanuit zijn ooghoeken naar Miki keek. Hij zuchtte diep, nog steeds niet snappend waarom iemand zijn vrijheid daarvoor op wou geven.

Fender keek eerst naar de trainer en daarna naar de kleine pokemon. "Wát zeg jij daar?!" vroeg hij, duidelijk verontwaardigd. "waarom zou ik zo'n ding willen, die me een beetje rond gaat commanderen?!" Hij draaide zich om en ontblootte zijn tanden. "Ik ben hier..." hij stopte midden in zijn zin, tsja, waarom was hij hier eigenlijk, vooral omdat die andere absol met haar ding ook richting hier waren gegaan. "Dat gaat je niks aan..!" zei hij vlug, terwijl hij iets wegliep.

Fender ging geirriteerd ergens liggen, iedere gevangen pokémon of trainer afwerend met een duidelijk kwaad bedoelend gegrom. Na verloop van tijd viel hij in slaap, zich deels afvragend of die kleine Glaceon nog oké was.

Fender keek verstoord op, direct wegschietend toen hij de schreeuw hoorde. "what the Fuck is dat!" schreeuwde hij haast, angstig naar het apparaat kijkend. Hij keek om zich heen, nog steeds de kleine pokemon aankijkend. "wat heeft ze gedaan..?" vroeg hij, langzaam kalmerend terwijl hij semi-graag dat apparaat gewoon uit wou roeien. "Zeg het!" gromde hij in de richting van de trainster terwijl hij het meer tegen de pokemon had, zijn ogen nogsteeds vernauwd van zowel schrik, angst, slaperigheid en wantrouwen.