Nerveus keek het kleine, gele wezentje om zich heen. Zijn ogen speurden de omgeving af naar iets dat bewoog, wat het ook was. Niets te bekennen. De mensen die het café aan de overkant bezochten schenen geen aanstalten te maken om weg te gaan. Het leek veilig om over te steken. Zo snel als zijn kleine klauwtjes hem maar lieten bewegen, kroop de kleine Joltik richting de grond, om vervolgens een sprintje te trekken naar de andere kant van de, voor haar, grote steeg, om daar weer de muur op te klauteren. Bijzonder tevreden nestelde de Joltik zich op de buitenlamp, die oorspronkelijk bedoeld was om het handje vol gasten dat ’s avonds buiten zat wat licht te geven. De kleine elektrische pokémon wilde zich net te goed doen aan de elektriciteit die de lamp haar zou bieden, hoe weinig het ook was, toen een van de gasten woedend in haar richting kwam gelopen. Het was duidelijk dat deze het niet waardeerde dat de pokémon het licht blokkeerde. Ergens had ze dit al verwacht. Zo snel als ze kon klauterde ze verder naar boven, zodat het mens haar niet zou kunnen raken met de rode map, die ze blijkbaar een menu kaart noemden, wat dat ook mocht zijn. Geduldig wachtte de Joltik tot het mens weer naar zijn plaats was gegaan, om vervolgens terug te klimmen naar de lamp. Wetend dat het onverstandig zou zijn om het licht weer te blokkeren, nestelde ze zich niet op de lamp, maar op de kabels die de energie naar de lamp toevoerden. Daar zouden ze vast geen last van haar hebben. Ze liet een zacht, bijna spinnend geluid klinken terwijl ze zich tegoed deed aan de verse elektriciteit. Helaas voor haar had ze had verkeerd bekeken. De weggetapte elektriciteit zorgde er voor dat de lamp begon te knipperen, waardoor hetzelfde persoon opnieuw gewapend met een menu kaart luid vloekend op haar af kwam stampen. Deze keer reageerde ze helaas te laat, waarschijnlijk omdat ze druk bezig was met het zuigen van Elektriciteit, waardoor ze een harde smak kreeg. Met een zachte plof viel ze op de grond. Als haar vacht niet zo dik was geweest, had het vast meer pijn gedaan. Beweginsloos bleef ze liggen, hopend dat ze geen tweede klap zou krijgen als het mens dacht dat ze was uitgeteld. Ze kreeg inderdaad geen tweede klap, maar ze werd opgepakt. Verschillende rinkelende geluiden klonken, en ze voelde dat ze ergens in werd gestopt. De grond was glibberig, en een zure geur vulde haar neusgaten. Het was al te laat toen ze ontdekte wat er was gebeurd. Ze was in een lege augurken pot gestopt, zodat ze geen elektriciteit meer zou kunnen aftappen. Geïrriteerd keek ze naar de mensen, die stuk voor stuk naar haar wezen, alsof ze een of ander exotisch beest was. Daar zouden ze voor boeten. Als ze er tenminste weer uit wist te komen. Ze keek omhoog, om er enkel achter te komen dat de deksel was dichtgedraaid. De enige uitweg die er was bestond uit de kleine luchtgaatjes die in de deksel waren geboord. Die waren helaas veel te klein om doorheen te kunnen, zelfs voor haar.

Clive stapte langzaam in de late avond. Met zijn handen in zijn broekzakken.
Hij kwam net terug van een eind stappen in de bergen, om een betere relatie met zijn ei op te bouwen. Eens hij aan de overkant van de straat een groot, verlicht bord dat 'café' zei zag, stapte hij er meteen op af. Hij was wel toe aan een warme tas koffie.
Hij keek links en rechts en stak toen over. Voor het café, op het terrasje zaten vier mensen, twee koppels leek het. Vier glazen wijn stonden op de tafel, en ook een pot augurken waar vreemd veel aandacht aan gegeven werd. "Augurken wij de wijn, appetijtelijk zeg." mompelde hij in zichzelf. Net toen hij binnen wou gaan zag hij in zijn oog hoeken een geel pluizig beestje in de pot zitten. Zijn ogen sprongen open toen hij beter keek en zag dat het een joltik was.
"Wat in hemelsnaam zijn jullie aan het doen?" Zei hij geschokt en hij greep de pot van tafel. Hij bekeek het nog eens, ja, zonder twijfel was dat een kleine joltik. En wel een héle kleine. Zonder aarzel draaide hij de pot open.

Met haar volle gewicht beukte de kleine Joltik tegen het glas aan. Geen effect, behalve dat het potje een paar centimeter over de tafel verschoof. Ze had zich echt in de nesten gewerkt, of niet soms? Was ze nou maar niet de straat over gestoken. Dan was dit allemaal niet gebeurd. Een luid gelach klonk, afkomstig van de mensen. Een zachte drup was voelbaar op zijn zachte vacht- een van de mensen had gedacht dat het grappig was om wat van de wijn in het potje te doen, om de Joltik terug te betalen voor het knoeien met hun verlichting. Geïrriteerd schudde ze de vloeistof van zich af. Bah, haar vacht was nu helemaal plakkerig. En de geur in het potje was er ook niet bepaald op vooruit gegaan. Opnieuw klonk er gelach. Zo ging het nog een tijdje door, en alles wat zij kon doen was wachten tot de mensen weer iets hadden verzonnen. Tikken op het glas interesseerde ze al niet meer, net als het potje heen en weer schudden. Aan de geur begon ze inmiddels te wennen, hoe verschrikkelijk hij ook mocht zijn. Een onbekende stem klonk, en opnieuw werd ze door elkaar geschud. Waren de mensen niet gestopt met het schudden van het potje? Een luid, ploppend geluid klonk. Langzaam begon het haar te dagen wat er was gebeurd. De tafel was verdwenen, en had plaats gemaakt voor een hand die het potje vasthield. Iets of iemand had haar bevrijdt. Wantrouwend keek ze naar de opening van de pot. Wat als het een val zou zijn, en ze weer een klap zou krijgen? Dat was immers hoe mensen waren. Zo onvoorspelbaar dat het gewoon voorspelbaar was. Wel, het zou in ieder geval niet helpen als ze op haar plaats zou blijven. Ze zette een paar stappen naar achteren, en sprong vervolgens omhoog. Nog net kon ze haar poten om de rand van het potje haken. Ze spoot een dun, maar stevig draadje richting de arm, waar ze zich vervolgens zo goed als het maar kon aan vast pakte, om zo uit het potje te klimmen. Het was niet altijd nadelig om een spin-achtige te zijn. De Joltik haalde diep adem. Behalve haar besmeurde vacht, was ze in ieder geval van het grootste deel van de stank af. Gelukkig maar. De wijn rook echt vies. Ze zou ergens een plas met water moeten zoeken, als die er nog waren, want ze was niet van plan om stinkend rond te blijven lopen. Haar blik viel op de witte stof waar ze op stond. Het was pas nu dat ze besefte waar ze op stond. De arm van een mens. Ze bleef verstijfd van schrik staan, te verbaasd om op welke manier dan ook te reageren.

'Och hou het ding, hij was toch al zo saai!" Hoorde Clive een van de dames zeggen. Ze negeerde hem en gingen door met praten. Verontrust keek hij naar het beestje op zijn arm. "Wat moet ik hier nu weer mee aanvangen?" zuchtte hij. Me zijn andere hand groef hij in zijn Rugzak. Hij zocht iets dat hij, aangezien hoe ver weg het zat, niet vaak gebruikte. "Aha! hier is het!" Hij hield een gigantische zaklantaarn omhoog, dat diende voor wanneer hij ging klimmen. Wat hij nooit deed, dus kon de Joltik er misschien wat aan hebben. "Ik weet niet precies wat voor energie je nodig hebt, maar als het licht niet helpt, kan ik de batterijen er ook gewoon uithalen." Sprak hij terwijl hij op een van de stoelen ging zitten en hij de pillamp aan deed. Hij hield zijn arm omlaag, zodat de pokémom er veilig af kon klimmen.

"Wat moet ik hier nu weer mee aanvangen?" hoorde ze de jongen zeggen. Wel, dat was eigenlijk wat zij ook wilde weten. Zou hij haar op de grond gooien en platstampen? Misschien weer in een potje stoppen? Of erger- vangen in zo’n rare bal waar mensen pokémon in bewaarden? Met platstampen kon ze nog leven. Als ze geluk had, dan kon ze nog op tijd wegrennen. Maar gevangen zijn in een bal… Het leek haar verschrikkelijk. Waarschijnlijk zou het net zo zijn als gevangen zitten in een potje, maar dan zonder luchtgaten. Alles behalve dat. Het mens tastte met zijn andere hand in zijn rugzak. Zij bereidde zich intussen voor op het ergste. Hij was een bal aan het zoeken, of niet soms? "Aha! hier is het!" riep de jongen plotseling. De blik van de Joltik schoot naar de andere hand van de jongen, om te zien wat het was dat hij had gepakt. Wel, het was in ieder geval geen bal. Het was een langwerpig voorwerp, dat ze wel eens gebruikt had zien worden door mensen die gebouwen bewaakten. Een zaklamp, dat was hoe het heette, of niet soms? "Ik weet niet precies wat voor energie je nodig hebt, maar als het licht niet helpt, kan ik de batterijen er ook gewoon uithalen." Verbaasd keek ze de jongen aan. Hij bood haar energie aan? Ze hield zich stevig vast toen de jongen zijn ar bewoog, om er daarna pas achter te komen dat dit was om er voor te zorgen dat ze veilig naar de tafel toe kon lopen. Ze vertrouwde hem nog steeds niet helemaal, waardoor ze zo snel als maar mogelijk was nar de tafel toe trippelde. Daarop was ze tenminste veiliger dan op een arm. Kort staarde ze naar de zaklamp. Zou het echt veilig zijn…? De laatste keer dat ze energie probeerde te halen uit een lamp, werd ze in een potje opgesloten. Ze keek naar de vier mensen aan het andere tafeltje, die haar inmiddels al vergeten schenen te zijn. Misschien was dat wel beter, anders zouden ze straks misschien besluiten om haar opnieuw in het potje op te sluiten. Jolt wierp een laatste nijdige blik op het viertal, voordat ze behoedzaam op de lichtstaaf afliep. Met gemak klauterde ze er op, om zich vervolgens tegoed te doen aan de elektriciteit. Het licht van de zaklamp werd minder, tot het niets meer was dat een kleine gloed die van de lamp af kwam. Batterijen… Het was niet bepaald een smaak die ze erg fijn vond. Maar het was beter dan niets. Alles was beter dan niets. Twijfelend keek ze omhoog, in een poging de jongen aan te kunnen kijken. Dat was tenminste waardiger dan constant naar zijn maag te moeten staren. Ze deed een poging tot glimlachen, en dan niet zozeer met haar mond, aangezien die verscholen ging achter haar twee kaken en de vele vacht, maar eerder met haar ogen, alhoewel dat waarschijnlijk niet zichtbaar was omdat deze zo klein waren. Uiteindelijk koos ze voor de makkelijke weg, en besloot ze een zacht, spinnend geluid te maken, net zoals toen ze de elektriciteit van de draden had afgetapt. Dat zou de jongen hopelijk wel begrijpen.

Bij het horen van het gespin van de kleine pokémon kreeg Clive een sterke drang om het beestje te aaien en te vertroetelen. Maar hij hield het in. Hij wist dat als hij haar nu aan zou raken, ze bang weg zou lopen, en liet dat nou eens niet zijn bedoeling zijn. Geduldige wachtte hij tot de lamp uitgezogen was, dat duurde wel even. Zeker zes minuten, grof geschat.
In die tussen tijd sprak Clive tegen de pokémon over van alles en nog wat. Over dingen die de kleine Joltik niet hoefde te weten. Hij wist dat ze niet ging reageren of überhaupt kon reageren, maar toch dramde hij door. "...en toen kwam ik hier voorbij en zag ik jou in die pot daar zitten. Zo zat het ongeveer." Clive keek op toen hij klaar was met zijn uitleg, en zag dat de lamp leeg was. Hij hield zijn vinger dicht bij de pokémon, zodat de pokémon van de lamp kwam en hij die weer weg kon steken. "Wat moet ik hier nu toch mee doen... Als ik der hier weer neer zet wordt er toch met haat geklungeld." Clive keek heen en weer, te vergeefs zoekend naar een antwoord. En toen deed hij weer dat gebaar dat er op wees dat hij diep nadacht. Hij zette zijn wijsvinger en duim tussen zijn ogen, op zijn neus. Dat zag er heel serieus uit. "Dat is het!" Riep hij uit. "Ik breng je persoonlijk naar de Daycare!" vervolgde hij.
"Dat is een veilige plek met veel andere pokémon".

Dankbaar deed Jolt zich te goed aan de Elektriciteit van de batterij. Ze hoorde de jongen praten, maar besteedde er verder geen aandacht aan. Voeding, dat was waar al haar aandacht nu naar uit ging. Als ze niet genoeg elektriciteit op zou slaan, dan zou ze nog kwetsbaarder zijn dan normaal. Als ze klaar zou zijn met de batterij, zou ze zich tenminste kunnen verdedigen. Misschien was dat wat ze met de mensen die haar hadden gevangen zou moeten doen. Ze eerst elektrocuteren, en ze daarna gevangen zetten met haar String shot of Spider Web. En dan maar zien of zij het wel leuk vonden om gevangen te zitten. Langzaam maar zeker werd de hoeveelheid energie die nog in de batterij zat minder, tot het lampje volledig was gedoofd, en de batterij compleet leeg was. "...en toen kwam ik hier voorbij en zag ik jou in die pot daar zitten. Zo zat het ongeveer." Hoorde ze de jongen nog zeggen. Jolt knikte een paar keer, in een poging om te doen alsof ze elk woord dat hij had gezegd had gehoord. Wat natuurlijk niet zo was. De jongen stak zijn vinger naar haar uit. Was het de bedoeling dat ze er op zou klimmen? Kort testte ze met haar twee kaken of het veilig genoeg was door zachtjes in de vinger te bijten, om tot de conclusie te komen dat het gewoon een vinger was en niets anders, en klom ze zo op zijn hand. "Wat moet ik hier nu toch mee doen... Als ik der hier weer neer zet wordt er toch met haar geklungeld." Hoorde ze de jongen zeggen. Jolt fronste verontwaardigd. Goed, er was een kans dat ze naar de mensen toe zou lopen om wraak te nemen als de jongen eenmaal weg was. Maar om er direct van uit te gaan dat ze niet voor zichzelf kon zorgen? Nee, dat was niet netjes. Zelfs al was het waarschijnlijk nog waar ook. "Dat is het!" riep hij uit. "Ik breng je persoonlijk naar de Daycare! Dat is een veilige plek met veel andere pokémon." Jolt keek de jongen onzeker aan. Een Daycare? Was dat niet een plek waar mensen de pokémon die ze hadden gevangen naar toe brachten als ze deze niet meer nodig hadden? Ze zette een paar stappen achteruit. Als dat betekende dat hij haar niet nodig had, dan zou hij haar net zo goed direct neer kunnen zetten. Nee, naar een daycare wilde ze niet. Zover zij er over had gehoord was het een behoorlijk klein gebied, waar veel pokémon waren. Pokémon die allemaal groter en sterker waren dan haar. Die haar makkelijk plat zouden kunnen trappen. Dat aanbod sloeg ze liever af. Ze liep naar de rand van de hand van de jongen, en sprong terug op de tafel.

Een kriebelende beweging was op Clive's hand waar te nemen. Het beestje liep terug naar de tafel, en verliet hem dus. Clive keek verward op, hij zag niet meteen wat het probleem was. "Wil je liever vrij zijn dan?" Vroeg hij zich af terwijl hij op zijn achterhoofd krabde. "Kon jij nou maar is praten. "Dan snapte ik tenminste wat je bedoelde." Hij zuchtte en zakte onderuit in de stoel, met zijn ogen op de Joltik gericht. "Moet ik je hier laten, bij die enge mensen?" vroeg hij ironisch. Zels als haar antwoord ja was geweest, had hij dat toch niet toegelaten. Dat had Clive altijd al wel gehad. Een soort beschermend, moederlijk instinct. Hij legde zijn armen op tafel, en legde zijn hoofd erop. Nu zag hij de pokémon van dichtbij. Schattige kleine blauwe pootjes, en een donsje dat alle kanten op stak. het leek wel of het haar onder elektrische invloed was.

"Wil je liever vrij zijn dan?" was de vraag die de jongen stelde nadat ze op de tafel was gesprongen. Vrij zijn… Wel, hij had tenminste door dat gebonden aan een mens zijn door middel van een pokéball niet gold als vrij. Niet als je het aan haar vroeg in ieder geval. Zonder mens kon ze gaan en staan waar ze wilde. Ze hoefde zich geen zorgen te maken om haar acties, zolang ze er maar voor zorgde dat ze niet gepakt werd, hoe moeilijk dat soms ook mocht zijn. Gebonden zijn aan een mens… Moest het niet verschrikkelijk zijn om constant bevelen op te moeten volgen? Om er niet zelf voor te kunnen kiezen waar je naar toe ging? Om verantwoordelijk te zijn voor de veiligheid van een wezen dat misschien zelfs nog slapper was dan een Magikarp? Want je moest toegeven, Magikarp konden zelfs nog evolueren. Mensen… Ze hadden geen enkele speciale kracht. Of ja, misschien de kracht om andere wezens tot hun beschermers om te dopen. Maar was dat daadwerkelijk een kracht? Niet als je het aan haar vroeg. "Kon jij nou maar is praten. Dan snapte ik tenminste wat je bedoelde." Hoorde ze hem plotseling zeggen. Jolt fronste. Dat was een van de dingen waar ze zich aan irriteerde. Pokémon konden elkaar meestal prima verstaan. Ze konden zelfs mensen verstaan. Maar de mensen, die konden juist niet verstaan wat zíj zeiden. Misschien was dat wel een van de nadelen die hoorden bij de vele intelligentie en dan ook arrogantie die sommige van de mensen hadden. Dat ze talendoof werden, puur als straf. Ze hield haar hoofd een tikje scheef terwijl ze naar de jongen bleef kijken. Hij, echter, leek op het moment een uitzondering te zijn. Anders had hij haar wel in het potje laten zitten. Hij leek geen last te hebben van de arrogantie waar sommige mensen last van hadden. Nog niet in ieder geval. Misschien zou dat ooit nog komen? Ze hoopte ergens van niet. Mensen waren veel fijner als gezelschap als ze zich niet constant betere wezens voelden dan pokémon. "Moet ik je hier laten, bij die enge mensen?" vroeg hij tenslotte. Wel, hier laten zou op zijn minst een goed idee zijn. En die andere mensen? Wel, die zouden vanzelf wel weggaan. Tenslotte zouden ze ooit terug naar hun slaapplaats moeten gaan. En aangezien ze inmiddels weer vol zat qua elektriciteit, wat betekende dat ze zich in ieder geval tijdelijk kon beschermen, zou ze opzoek kunnen gaan naar voedsel. Meer dan een enkele bes zou niet nodig zijn voor haar. Tenslotte waren de meeste soort bessen ongeveer even groot als haar lichaam. Dat was een van de voordelen van klein zijn. Zij kon dagen doen met iets dat een groter wezen misschien zou zien als een lichte snack. Ze focuste haar aandacht weer op de jongen, die zijn hoofd op zijn arm had neergelegd, en zo op de tafel lag. Kort schoot het idee om zijn hoofd aan de tafel vast te plakken door haar hoofd, maar ze besloot om het niet uit te voeren. Dat was ondankbaar. In plaats daar van klom ze over zijn gezicht heen, hierbij was ze voorzichtig om zijn ogen niet per ongeluk uit te steken met haar poten, en ging ze bovenop zijn pet zitten, die zachter aanvoelde dan ze in eerste instantie had gedacht. Mensen waren rare wezens. Waarom zouden ze het enige beetje vacht dat ze hadden bedekken met stof? Ze zou ze waarschijnlijk nooit helemaal begrijpen. Wat ze echter wel begreep, was dat de pet een stuk comfortabeler was dan de tafel. Tevreden ging ze liggen.