Waarom hij hier liep, wist hij niet. Wat hij hier deed, wist hij ook niet. Je zou hem op dit moment net zo goed een zwervende trainer kunnen noemen. Niet dat dit de beste plek was om rond te zwerven. Niet voor iemand die niet bestand was tegen de kou, omdat hij enkel een dun T-shirt met daarover een vest aan had. Gelukkig voor hem was hij in het bezit van een vuurtype, dus hij zou zijn kleine metgezel op kunnen pakken en hem tegen zich aan kunnen houden. Dit deed hij echter niet, omdat Kasai nog niet moe was van het wandelen. Makoto rechtte de kraag van zijn vest en trok het nog wat dichter tegen zich aan. Hierdoor kwam hij erachter dat de rits nog niet helemaal dicht zat. Snel trok hij de rits dicht tot aan zijn nek en liep stug door. Zijn donkerbruine ogen gleden naar de Flareon die naast hem liep en probeerde zijn tempo bij te houden. Ergens was de jongen jaloers op zijn pokémon. Kasai was een lopende kachel. Hij had geen last van de kou die zijn trainer juist de das om deed. De Flareon merkte dat Makoto hem aanstaarde en richtte zijn blik vragend op de jongen. Deze schudde enkel zijn hoofd en toverde een kleine glimlach tevoorschijn. ''Niks,'' mompelde hij. ''Helemaal niks.'' Kasai besloot dat dat antwoord genoeg was en keek weer voor zich uit. Iemand moest namelijk in de gaten houden wat er op hun pad terechtkwam en hij wist dat Makoto nog wel eens in gedachte verzonk. Dit vond de pokémon niet erg. Hij genoot wel van de tijdelijke stilte, eerlijk gezegd.

Makoto stopte met lopen en keek verbaasd op toen hij de witte vlokjes in zijn zicht opmerkte. Sneeuwde het nou? Niet dat hij het zo raar vond voor een plek als deze. Het was hartje zomer en toch lag hier overal sneeuw. De wereld was merkwaardig, maar dat maakte het juist zo interessant. De jongen haalde zijn linkerhand uit zijn zak en staarde er een tijdje naar. Geleidelijk vielen er een aantal sneeuwvlokjes op, die bijna meteen smolten door de warmte die van zijn hand afkwam. Hij had niet alleen zichzelf, maar ook opnieuw aan zijn opa beloofd dat hij het zou proberen. Hij zou de league nog een kans geven. Zo makkelijk wilde hij zich niet uit het veld laten slaan. Daarom besloot hij ook naar Myth Island te vertrekken. Een nieuwe dag, een nieuwe kans. Op dat moment zag hij vanuit zijn ooghoeken Kasai naar hem kijken. De Flareon had ook veel moeten achterlaten tijdens hun reis. Hij was niet alleen zijn redder in nood verloren, en tevens zijn baasje, maar ook zijn vrienden. Makoto had al zijn pokémon opgedragen te vertrekken. Er was slechts één iemand die echt niet bij hem weg te slaan was en dat had hem waarschijnlijk weer op de been gekregen. Kasai was er altijd voor hem op momenten waar hij hem het meest nodig had, maar dat kon vast elke trainer zeggen van zijn eerste pokémon.

''Kasai..?'' weerklonk uiteindelijk de stem van Makoto, waar de Flareon even van schrok. ''... Niks, laat maar,'' mompelde de jongen na een korte stilte. Hij wilde zijn weg vervolgen, maar merkte dat er iemand in de buurt was. Vragend keek hij om zich heen. Misschien was het wel een trainer die een gevecht met hem wilde.

Hij haatte ze. Het team dat zichzelf de Legend hunters noemde. Ze dachten zo stoer te zijn. Eerst had hij niks tegen ze gehad. Het boeide hem niet wat het groepje deed op Myth Island. Zo lang het niks met hem te maken had liet hij zich erbuiten. Hij was geen held. Er waren andere mensen die het konden oplossen, maar nu was het allemaal anders. Het was allemaal hun schuld dat Hiro dood was. Het beeld van de dode Pokémon verdween maar niet van zijn netvlies. Hij kon niet meer normaal slapen. Hij zat er ondertussen al een heel jaar mee en nog steeds wilde het niet stoppen. Er was maar één manier om het te stoppen. Hij begon zijn reis opnieuw en dit keer zou alles goed gaan. Dit keer zou hij de top echt bereiken met zijn nieuwe ontvangen Mudkip. Zodra hij sterk genoeg was zou hij wraak nemen. Wraak voor de dode Charmander.. Op het moment droomde hij nog te groot. Ze waren nog zwak en al wilde ze wat doen tegen de groep konden ze dit niet. Hetzelfde zou gebeuren en hij wou geen andere Pokémon verliezen. Om nog een dode Pokémon te vookomen moesten ze sterker worden, veel sterker. Zuzu, zijn Mudkip, leek hierin goed mee te werken. Ook Zuzu wou sterker worden dan hij al was. Om een ander reden, maar dit maakte niet uit. Zolang hun doel hetzelfde bleef was het goed.

Zijn beide handen had de trainer om de kleine Mudkip gevouwen. Veel hielp het niet. Zuzu had geen warme vacht zoals veel Pokémon deze hadden. Het enige wat hij had was zijn lichaamswarmte dat even hoog was als die van zijn trainer. Zuzu had er meer aan dan hij had aangezien hij tegen de warme vest van Nate aangeduwd werd. Omdat het zomer was had Nate gedacht dat een dikke vest genoeg was tegen de kou in het woud. Hij had het overduidelijk mis gehad. Al was het zo warm in andere gebieden van Myth Island begon het hier zelfs te sneeuwen. Hij zette zijn Mudkip op zijn hoofd om te kunnen kijken naar zijn handen die al aardig blauw begonnen te worden. Hij had de hele dag lopen zoeken naar de Eevee. Het was de enige reden dat hij naar de stomme plek was gekomen. Hij had er geen een kunnen vinden. Het leek alsof ze zichzelf expres verstopte om hem te irriteren. Iets waar, als ze het echt deden, goed in waren. Hij vouwde zijn handen om zijn mond heen om een paar keer te blazen. Zijn adem was warm genoeg om zijn handen iets op te warmen, niet veel, maar het was beter dan niets. Hij pakte de Mudkip weer van zijn hoofd om net als voorheen zijn beide armen om de Mudkip te slaan. Veel zeiden de twee niet tegen elkaar. Er veel niets tegen elkaar te zeggen, ze hadden elkaar alles al verteld wat ze wouden vertellen. Veel verstond hij er niet van als de Pokémon tegen hem sprak. Hij kwam er meestal later achter door de handelingen van de Pokémon.

Nate bleef doorlopen op de constante tempo tot hij iets hoorde. Verbaasd keek hij op. Het was het eerste wat hij vandaag had gehoord in het lege bos. Hij versnelde de richting op waar het geluid vandaan was gekomen toen hij oog in oog kwam staan met een trainer. Fuck. Een mens. Nate had ondertussen geleerd dat je mensen niet kon vertrouwen. Niet zomaar random mensen. Als je ze vertrouwde vermoordde ze je Pokémon. Hij had dan geen zin in een gesprek met de mens. Het enige wat hem interesseerde was de Flareon die naast hem liep. Als het goed was was het de vuur evolutie van een Eevee. De ene die hij vroeger altijd gewild had, het was dan ook een vuur Pokémon. Nu was het veranderd en ging hij voor de IJs type evolutie, Glaceon. Umbreon, Espeon en Leafeon zou hij ook niet erg vinden. Hij had al een water Pokémon dus Vaporeon zou het niet worden en Jolteon was te stekelig naar zijn mening. Geintreseed staarde hij naar de Pokémon. Nog steeds had geen enkel geluid zijn mond verlaten. Hij zou kunnen vragen waar hij de Eevee had gevonden om te evolueren. Het was deze trainer duidelijk gelukt om een Eevee te vinden. Zat er een soort van truc achter? Dat de Eevee's ergens verstopt waren en je dus niet moest zoeken in het woud, maar in een grot of zoiets? Met volle tegenzin opende hij zijn mond. ''Waar..'' Zijn stem klonk schor. Dat kwam er van als je zo lang niet praatte. Hij bracht zijn vuist naar zijn mond om erin te kuchen. Snel daarna bond hij zijn arm weer om de Mudkip heen. ''Waar heb je hem gevonden?'' Het enige waaraan te zien was dat hij het over de Flareon had was zijn blik die er op richtte.

Zijn blik bleef hangen op de jongen die in zijn buurt stond. Met zijn bruine ogen constateerde hij dat de jongen een trainer was, omdat hij met een Mudkip in zijn armen naar iets anders stond te staren. Het was duidelijk dat de jongen niet naar hem keek, maar naar iets dat naast hem te zien was. Vragend volgde Makoto uiteindelijk de blik van de jongen, om bij zijn Flareon uit te komen. Kasai? Was hij geïnteresseerd in Kasai? Misschien wilde hij daadwerkelijk wel een gevecht. Zijn vermoeden werd echter als een spiegel in stukken geslagen toen de stem van de jongen eindelijk hoorbaar was. ''Waar..'' De stem klonk hees, alsof hij al dagen met een koutje rondliep. Zou hij hier dan al lang rondzwerven en was deze plek de rede waarom zijn stem zou schor was? De jongen bracht één van zijn handen naar zijn mond en kuchte, zodat zijn stem zijn normale klank weer terug kreeg. ''Waar heb je hem gevonden?'' sprak de trainer opnieuw, waarop Makoto een lichte frons tevoorschijn toverde. ''Kasai? Die heb ik al jaren. Ik vond hem samen met mijn opa. Hij was gewond, dus namen we hem mee naar huis,'' legde hij uit, zonder er verder bij na te denken. Meer vertelde hij echter niet. Meer hoefde ook niet.

Makoto richtte zijn bruine ogen vervolgens op de Mudkip in de jongen zijn armen. Hij kon het mis hebben, maar deze jongen zou waarschijnlijk een beginnende trainer zijn. Kasai zou de Mudkip dan gemakkelijk aankunnen, zelfs al was hij in het nadeel. Ervaring was immers ook belangrijk. ''Hmm?'' mompelde Makoto, terwijl hij naar de handen van de jongen keek. Ondanks zijn dikke jas leek hij het behoorlijk koud te hebben. Liep hij dan werkelijk zo lang hier rond? ''Lijkt het je niet handig om de volgende keer handschoenen mee te nemen?'' grijnsde hij lichtjes, terwijl zijn blik nog steeds op de jongen zijn handen stond gericht. Zijn Flareon liep inmiddels nieuwsgierig naar de twee toe. Tja, hij had nog altijd een beetje Eevee in zich. Hopelijk vond de trainer dat niet erg, zijn pokémon deed immers geen vlieg kwaad buiten een gevecht. Pas toen viel Makoto iets in. ''Waarom wilde je dat eigenlijk weten?'' vroeg hij zonder enige waarschuwing. Nu was hij degene die nieuwsgierig was, maar het ging ook om zijn pokémon. Waren Flareon dan zo zeldzaam hier?

''Kasai? Die heb ik al jaren. Ik vond hem samen met mijn opa. Hij was gewond, dus namen we hem mee naar huis.'' De uitleg was genoeg om te weten dat hij dus niks aan de jongen zou hebben. Als hij zijn Eevee een paar jaar eerder had gevonden zou hij niet weten waar de Eevee's zich verstopte. Hij was dus voor niks een gesprek begonnen en wetend hoe mensen waren zouden ze door praten. Hij wou zichzelf excuseren en weglopen nu hij nog de kans had, aangezien er geen het gesprek was ontstaan, maar voordat hij dit kon doen was het al te laat. De stem van de jongen klonk om iets op te merken over zijn handen. Hij toverde een geforceerde glimlach op zijn gezicht. Nate deed geen moeite om het te beantwoorde. Het was wel logisch dat hij niet weer zo'n domme fout zou maken. De volgende keer dat hij hier zou komen, wat hopelijk heel ver in de toekomst was, zou hij voorbereid komen. Iets van een dikke jas, of twee, een lange schaal en handschoenen. Ook zou het dan handig zijn om een Pokémon met een vacht te hebben of simpelweg een vuur Pokémon die je kon opwarmen als je de hitte nodig had.

Toen de Mudkip zijn ogen opende was het eerste ding wat hem opviel de rode vacht van de Flareon die hun richting op kwam lopen. Zijn blik gleed langs het sneeuw naar de trainer van de Flareon en daarna weer langs het sneeuw naar de Flareon terug. Een grijns verscheen op Zuzu zijn gezicht. Hij begon te stribbelen om uit de grip van zijn trainer te komen. Het viel Nate op wat de Mudkip van plan was. Hij was een battle freak en elke Pokémon wou hij uitdagen. Hij liet dit nooit toe zodat de Mudkip elke keer boos of teleurgesteld moest worden. Ook de eerste keer was hij zelfs zo boos geworden dat hij zijn trainer met een water pistool aanviel.. en de tweede keer.. en de derde. Nu begon Zuzu te begrijpen dat Nate liever geen gevechten wou en dit haatte hij aan zijn trainer. Elke trainer vocht gewoon tegen andere trainer. Wat was het nut van het hebben van een mens als hij je niet liet vechten? Het warme eten en een warme slaapplaats, maar naast dat had de een trainer dan helemaal geen nut. Geïrriteerd richtte Zuzu zijn blik op Nate toen hij wist dat hij zich niet uit de grip kon vrijmaken. Hij zou hem er later voor terugpakken.

Triomfantelijk staarde Nate naar Makoto. Hij had zojuist van zijn Mudkip gewonnen, alweer, en was dit keer niet natgespoten. Het maakte zijn dag helemaal goed. ''Waarom wilde je dat eigenlijk weten?'' hoorde hij de stem van de andere trainer weer. Het liefst wou hij antwoordde met dat het de trainer helemaal niets aanging. Toch kon hij dit niet aangezien hij wel wat beter opgevoed was. ''Ik vind Flareon gewoon een geweldige Pokémon,'' loog hij. Het was ooit zo, dus hij vond dat hij het mocht zeggen. ''Dus ik zocht een Eevee.'' De rest kon de trainer wel zelf bedenken. Het was dan wel logisch. ''Dus, heb je hier misschien een paar Eevee's gezien?'' Dat hij zijn Flareon niet nu had gevonden betekende niet dat hij er geen gezien had en het vragen naar de Eevee kon geen kwaad. Toch?
:: Sorry als je er niet veel aan hebt ::

Makoto keek fronsend toe hoe de Mudkip probeerde te ontsnappen aan de greep van de jongen. Kasai was daarnet nieuwsgierig naar hun toegelopen, waarop de blauwe pokémon zijn ogen had geopend en toen begon tegen te stribbelen. Makoto dacht er niet veel van. Hoogstwaarschijnlijk wilde hij gewoon kennis maken met zijn Flareon, maar nu begon hij toch te twijfelen. Hield zijn trainer hem soms stevig vast, omdat de pokémon geweldadig was? Anders had hij hem wel al losgelaten, niet waar? Vanuit zijn ooghoeken zag hij Kasai vragend naar hem kijken. Makoto schudde zijn hoofd om aan te geven dat hij het moest laten rusten. Zijn Flareon keerde terug naar zijn zijde en ging in de sneeuw zitten, waarna hij het smeltende goedje onder zich negeerde. Hij moest wel, aangezien hij dit nu overal had als hij ging zitten. Er was niet echt een open plek waar hij eventjes kon gaan liggen, of iets dergelijks. Zijn trainer had inmiddels zijn blik weer op de Mudkip gericht, die de hoop had opgegeven en zich weer koest hield. Zijn trainer staarde, in tegenstelling tot de Mudkip, triomfantelijk naar hem.

''Ik vind Flareon gewoon een geweldige Pokémon,'' begon de jongen. ''Dus ik zocht een Eevee.'' Aha, daarom vroeg hij dat dus. Helaas had hij zelf ook nog geen Eevee's gezien, dus kon hij de jongen sowieso niet wijzen waar hij ze kon vinden, maar hij had er eigenlijk überhaupt niet op gelet. Nu wist hij echter wel waarom de trainer zo naar zijn Flareon had gestaard en waarom hij daar naar had gevraagd. Een kleine glimlach vormde zich om Makoto's lippen. ''Dus, heb je hier misschien een paar Eevee's gezien?'' Hij schudde licht zijn hoofd, maar glimlachte nog steeds. ''Nee,'' voegde hij eraan toe, alsof het zo nog niet duidelijk was. Vervolgens richtte hij zijn donkerbruine ogen op de jongen. ''Maar ik wil je wel helpen met zoeken? Zo moeilijk kan het niet zijn met z'n vieren,'' voegde hij eraan toe, waarna hij zijn blik op de rood-gele pokémon richtte. Kasai zou er geen problemen mee moeten hebben, aangezien ze toch niks beters te doen hadden. Hij had waarschijnlijk ook niet zoveel last van de kou, aangezien hij een wandelende kachel was. Makoto misschien wel, maar als je er niet aan dacht of aandacht aan besteedde, was het net alsof je de kou niet eens voelde.

Zijn glimlach verdween weer toen de jongen zei dat hij geen Eevee's had gezien. Zou hij de hoop moeten opgeven? Het was koud en het zoeken begon saai te worden. Het was eigenlijk nooit leuk geweest. Hij had het al zo lang volgehouden en wou niet nog een dag verspillen naar het zoeken van een Eevee. Was de Eevee het wel waard? Het was niet veel specialer dan de andere Pokémon. Het enige wat het speciaal maakte was de vele evoluties. Hij kon leven zonder een Pokemon die in 7 andere Pokémon kon evolueren. Hij ving wel gewoon 6 andere Pokémon. ''Maar ik wil je wel helpen met zoeken? Zo moeilijk kan het niet zijn met z'n vieren.'' Hij staarde naar zijn Mudkip en toen weer terug naar de jongen. Hij hoefde alleen te zeggen dat hij geen hulp nodig had om van de jongen af te komen. Dan kon hij door gaan met zijn zoektocht of stoppen als hij er geen zin meer in had. Toch kon hij het aanbod niet afslaan. Het zou de zoektocht makkelijk kunnen maken, soort van. ''Graag,'' zei Nate. ''Moeten we nu opsplitsen ofzo? '' Hoe zou dat werken? Als ze met z'n 4en rondliepen was er niet meer kans om een Eevee tegen te komen, alleen als ze opsplitste, maar als een van de andere 3 de Pokémon vond zou hij het niet kunnen vangen.

Eigenlijk had hij het niet willen doen, maar dit was de enige manier om contact te houden als ze opgesplitst waren. Hij haalde een Pokégear uit zijn zak. Het handige apparaatje dat heel Populair was in Johto. Ook in Myth Island had hij er best wel wat mensen mee zien lopen. Het apparaatje kwam van pas in verschillende manieren. Het was een map, een telefoon een klok en nog wat andere handige dingetjes ingebouwd. Hij scrolde langs de contacten die er al in stonden. Niet bepaald veel. Zijn beide ouders zaten er in. Hij nam nooit echt de moeite om deze te bellen, ze hadden alleen contact als de ouders hem opbelde. Naast zijn ouders zaten ook de nummers van een paar oude vrienden waarmee hij was opgegroeid. Dat was het wel. Er was ooit een keer dat een Hiker die hem geholpen had de weg te vinden door een berg naar zijn Pokégearnummer vroeg. Hij had het echt creepy gevonden en had een valse Pokégearnummer gegeven. Naast die mensen had nooit iemand hem ooit naar zijn Pokégearnummer gevraagd en ook vroeg hij het aan niemand. ''Bel je me als je een Eevee vind?'' Hij drukte op het nieuwe contactpersoon knopje. ''Heb je wel een Pokegear?''

''Graag,'' sprak de jongen. ''Moeten we nu opsplitsen ofzo?'' Makoto trok een bedenkelijk gezicht. Tja, daar had hij nog niet over nagedacht. Hij kwam niet verder dan 'met meer ogen kan je meer zien'. Als ze zoude opsplitsen, hoe moesten ze dan aangeven dat ze een Eevee hadden gevonden? Pokémon konden sowieso geen andere Pokémon vangen en als hijzelf nou een Eevee vond, moest hij hem dan vangen? Maar dan zou hij hem moeten 'ruilen' in het Pokécenter, niet? Makoto zuchtte. Waarom had hij nou niet nagedacht voordat hij iets voorstelde? Ach ja, zijn goed hart zou het waarschijnlijk alsnog winnen van zijn hersens. Op dat moment viel zijn blik op het apparaatje in de jongen z'n hand. Hij herkende het meteen als een Pokégear, omdat hij ooit ook zoiets had gekocht, maar het eigenlijk nooit had gebruikt. Toch had hij het niet weggedaan. Het was niet alleen duur geweest, het kon nog altijd van pas komen. Zoiets als noodgevallen. Als je vast zat ofzo, kon je makkelijk een kaart erbij pakken op het ding en zo de weg weer vinden. Of je kon natuurlijk iemand bellen om je te helpen. ''Bel je me als je een Eevee vind?'' sprak de jongen, terwijl hij met zijn Pokégear bezig was. ''Heb je wel een Pokegear?'' Makoto schrok op en knikte een keer, waarna hij in de wilde weg de zijne begon te zoeken. Waar had hij het ook alweer gelaten? In zijn broekzak? Nee. In de zak van zijn vest dan? Ook niet. Uiteindelijk vond hij hem in de binnenzak van zijn vest. Het was af en toe wel handig om zoiets te hebben, maar als je vergat dat je er iets in had geduwd, had je er ook niet veel meer aan.

''Ah, hebbes,'' mompelde Makoto, waarna hij op een willekeurig knopje duwde van zijn Pokégear. Zou die het überhaupt nog wel doen na al die tijd? Het was niet echt een nuttig ding voor hem geweest, maar nu had hij hem toch echt nodig. Gelukkig reageerde het apparaatje meteen en zocht hij naar de belfunctie in het systeem. Vervolgens ging hij naar zijn contactenlijst, die zo goed als leeg was. Zijn gezicht betrok even. Hij had geen ouders en zijn opa was er ook niet meer. Natuurlijk had hij veel mensen tijdens zijn reis ontmoet, maar hij had geen van hen ooit zijn nummer gegeven. Daar had hij gewoon niet aan gedacht. Makoto schudde het van zich af en duwde op het knopje om een nieuw contactpersoon te kunnen toevoegen. Pas toen viel hem iets in. ''.. Euh, hoe heet je eigenlijk?'' vroeg hij, nadat hij had gezien dat hij ook de naam van zijn contactpersoon moest invoegen. ''Ik ben Makoto,'' voegde hij eraan toe, waarna hij zijn contactpersonenlijst even wegklikte om zijn nummer op te zoeken. Toen het zichtbaar was op het scherm, liet hij het aan de jongen zien.

OOC: Hopelijk kan je HIER iets mee ;

De jongen zweeg. Makoto deed hetzelfde. Hierdoor viel er een korte stilte. Enkel het geluid dat afkomstig was van de pokégear was hoorbaar. Het was geen ongemakkelijke stilte, maar ook geen fijne. ''Niet opnemen,'' was toen eindelijk hoorbaar. Makoto schrok even op en richtte toen zijn bruine ogen op het apparaat in zijn handen, waar niet veel later een nummer op de display verscheen en er werd aangegeven dat hij werd gebeld. Hij wachtte echter af, zoals hem werd gezegd. Enkele tellen later duwde de jongen zelf al af en stopte zijn eigen pokégear terug in zijn zak. Dit gaf Makoto de kans om zijn profiel toe te voegen in zijn contactenlijst, maar hij wist één cruciaal ding niet. De naam van de jongen. Deze opende zijn mond en maakte zijn naam bekend, alsof hij gedachte had kunnen lezen. Nate, huh? Het klonk.. Anders dan de zijne. Niet dat zoiets echt uitmaakte op het moment. De bruinharige jongen drukte een aantal toetsen in en sloeg toen alle gekregen informatie op. Ook hij stopte het apparaatje terug in zijn zak. ''Ik ga denk ik die kant op.'' Makoto volgde Nate's vinger en keek naar het pad waar de jongere trainer net vandaan was gekomen. Welke kant ging hij eigenlijk op? Terwijl hij zich dat bedacht, was Nate al vooruit gelopen. Hij stopte echter en draaide zich weer naar Makoto toe. ''Nog bedankt voor de hulp.'' De bruinharige jongen schudde lichtelijk zijn hoofd, maar omdat Nate zich alweer had omgedraaid had hij dat waarschijnlijk niet gezien. ''Geen dank hoor!'' besloot hij toen nog maar te zeggen, terwijl een kleine glimlach zijn gezicht sierde.

''Hmmn,'' mompelde de jongen, terwijl hij een bedenkelijk gezicht trok en zijn duim onder zijn kin plaatste, zodat zijn wijsvinger automatisch voor zijn mond terechtkwam. Zijn blik gleed over zijn omgeving heen, in de hoop dat hij een idee zou krijgen. Het was echter tevergeefs. Pas toen z'n blik viel op zijn trouwe Flareon kreeg hij een ingeving. ''Kasai? Kun je je reukvermogen niet gebruiken? Jij moet als de beste weten hoe een Eevee ruikt,'' mompelde de jongen twijfelend. Zijn pokémon keek hem kort aan, waarna hij lichtjes knikte en meteen de lucht uit hun omgeving in zich opnam. Tevreden dat zijn idee wellicht uitvoerbaar was, stopte Makoto zijn handen terug in de zakken van zijn vest en liep achter Kasai aan. Het zou nog wel even kunnen duren voordat ze daadwerkelijk een Eevee konden vangen, of überhaupt tegenkomen, maar dat maakte niet veel uit. Hij gaf zelf niet zo snel op. Hopelijk deed Nate dat ook niet. Er was echter één probleem. Hij had Nate's nummer wel, maar wie zei dat hij daar daadwerkelijk wat aan had? Wie weet was de Eevee wel weer gevlucht voordat de jongen hier was. Misschien zelfs voordat Makoto zijn pokégear uit zijn zak kon halen... In dat geval moest hij de Eevee vangen, maar dan niet met een pokéball. Hoewel dat ook best riskant was, aangezien hij het beestje zo angst kon aanjagen. Een diepe zucht verliet de trainer zijn keel. Er zat niks anders op, of wel? Eigenlijk hoopte hij nu dat Nate zelf wel een Eevee zou vinden. Dat was niet alleen veel gemakkelijker, maar ook beter voor de pokémon. Als Makoto het bruine wezentje zou vangen met een pokéball, was het zijn pokémon. Eén Eevee was voorheen al genoeg verantwoordelijkheid, thank you very much. Niet dat hij zijn pokéball wilde verspillen.. Natuurlijk wilde hij Nate helpen, maar...

''Flar!'' Makoto schrok op uit zijn gedachte en keek vlug rond. Meteen zag hij iets wegspringen. Was het een Eevee? De jongen wilde erachter aan gaan, maar struikelde bijna over zijn eigen voeten. ''Gah-'' bracht hij uit, maar hij wist zijn evenwicht nog te bewaren. ''Kasai! Erachter aan!'' Na dat gezegd te hebben, sprintte hij er zelf ook achter aan, maar natuurlijk was zijn Flareon sneller dan hem en verloor hij de pokémon al snel uit het oog. Dat hield hem echter niet tegen. ''Laat hem niet ontsnappen!''