Ren zat tegen een boom aan en haar samurai zwaard lag naast haar, Rai zat een stukje verder op en Ren stuurde hem een vernietigende blik aan en haalde nog en dons veertje uit haar haar. 'Het is allemaal jou schuld Rai.' Zei ze boos en plukte nog wat veren uit haar haar, ja ze dacht even met haar Sneasel te trainen maar in plaats van naar haar luisteren, dacht hij dat hij slim was. 'Snee!' hoorde ze als antwoord terug en Ren keek hem pissig aan 'Het is wel jou schuld! Jij luisterde niet en wat de gevolgen daar van zijn zie je zelf.' aan haar stem kon je goed horen dat ze vreselijk pissig was, Ze waren aangevallen door een groep pidgeys die recht op hun af kwamen vliegen, en je kon al voorspellen dat Rai niet zou luisteren. Toen de meeste veren uit haar haar was en pakte haar samurai zwaard, haalde die uit een hoes en begon har zwaard schoon te maken 'Snee, Sneeezul' Ren keek met een ruk op 'Hoor is, ik heb geleerd dat je moest wachten tot je vijand dicht genoeg is en dan aanvallen en niet heel wat trukjes doen en dan als het eigenlijk te laat is aanvallen.' Zei ze boos en gooide haar schoonmaak doek zijn richting, Het kwam recht in zijn gezicht en Ren keek toe hoe hij pissig opstond en Renie volgde zijn voorbeeld, ze hield haar zwaard losjes in haar hand en grijnsde uitdagend, Als je goed keek zag je dat ze in dezelfde houding stonden, hun aanval houdingen leken heel erg op elkaar. Ja hoor ze zag Rai op haar afkomen ze zette een stap opzij en hief haar zwaard ietsjes, de klauwen werden lang van Rai en na een paar seconden waren ze in een gevecht, Rai gebruikte zijn klauwen als verdediging en aanval en zij har zwaard, ze raakte elkaar niet maar na een tijdje leunde Ren vermoeid tegen een boom en hijgde zwaar, ook Rai is vreselijk moe mar toen ze iets hoorde kraken stonden ze zij aan zij klaar om aan te vallen, niet eens door dat ze het deden.

Een vrolijke Plusle liep vrolijk naast een jongen die wat wezenloos voor zich uitstaarde. Kenta vroeg zichzelf af of hij er goed aan had gedaan om zijn ouders achter te laten.. ze hadden zelfs de uitnodiging van drie jaar terug om een Starter op te halen bewaard. Hij wist niet zeker of hij dat wel zo wilde.. Kenta had Sora, zijn Plusle. Dus een starter Pokémon vond hij niet echt direct nodig.. daarvoor moest hij helemaal naar Sereno Town om dan vervolgens een starter daar helemaal op te halen. Kenta stopte even met lopen en keek om zich heen, Sora keek de jongen even vragend aan. “Plu?” mompelde Sora vragend tegen Kenta die neerknielde om het wezentje te aaien, “Volgens mij zijn wij een beetje verdwaald,” mompelde Kenta als antwoord tegen het gele wezentje. Sora keek kalm om zich heen, overal waar de Plusle keek zag ze verschillende soorten bessen aan de bomen hangen, hierop gokte Kenta dat ze in Berry Medeow stonden. Uiteindelijk besloot de jongen door te lopen want blijven staan had toch geen enkele nut, Sora volgde hem enthousiast. Ondertussen bedacht Kenta zich welke Pokémon hij het eerst wilde vangen het liefst een water Pokémon… zoals Buizel. Nou ja misschien was het dan toch handiger om een Starter Pokémon op te halen bij Professor Feo.. al wilde hij nog steeds alleen met Sora reizen. Kenta keek op… Sora begon opeens vanuit het niets weg te rennen, “Sora!” riep Kenta geschrokken. Snel volgde de jongen zijn Plusle.

Na een tijdje rennen, stopte de Plusle en keek om haar heen. Kenta volgde haar voorbeeld door ook om zich heen te kijken. Doordat het stil was op deze plek hoorde Kenta opeens de stem van een meisje.. of een vrouw.. wat zelfs door zijn koptelefoon heen kwam waar zachtjes muziek uitkwam hoorde hij de stem. Sora had dat geluid waarschijnlijk ook opgepikt en rende nu ook op haar doel af.. Kenta daarentegen had geen zin om andere trainers te ontmoeten maar toch volgde hij zijn Plusle op de voet. Toen ze uiteindelijk bij de bron van het geluid waren, bleef Kenta even geschrokken staan.. Het was inderdaad een meisje met een Sneasel aan haar zijde… Sora keek even aarzelend naar Kenta die geschrokken leek door de actie van de twee maar besloot toen beschermend voor de jongen te gaan staan, niemand zou Kenta iets aandoen zolang Sora hier rondliep. Kenta keek even naar zijn Plusle en knipte in zijn vingers waarna hij het amuletje om zijn nek even beetgreep en zijn ogen sloot, zodra Sora dat geluid hoorde deed ze een stap naar achteren. “Hallo..?” mompelde Kenta onverstaanbaar tegen het meisje..

Het eerste wat Ren zag was een plusle en ze keek even verward, daarna past zag ze een jonge van misschien 14 jaar, je kon zo zien dat de plusle zijn pokemon was want die ging beschermend voor staan, Ren liet haar zwaard zakken en keek onderzoekend naar de jongen die iets mompelde wat ze niet had verstaan 'Snee.' Hoorde ze naast zich en keek naar Rai die naar de Plusle keek, Ren ontspande haar spieren en glimlachte naar de jongen 'Heej.' Zei ze rustig en liep weer terug naar het boom waar haar hoes lag van haar samurai zwaard en stopte hem daar voorzichtig in.
Rai bleef naar de jongen staren en toen weer naar de plusle, hoe kon die pokemon het verdragen om een baas te hebben? Zelf vond hij het vreselijk dat Ren steeds wou dat hij het deed zo als zij het wou en dat vind Rai nou niet echt prettig, hij was liever over zich zelf de baas dan een of ander meisje van 16. Toen hij zag dat Ren weer naar de boom liep waar haar hoes lag en toen hij over zijn schouder keek zag hij nog een kleine dons veertje in zijn vacht blijven steken, die haalde hij voorzichtig er uit en keek toen weer naar de Plusle 'hoe...' Begon hij tegen het pokemon, maar bleef in zijn zin steken, hoe moest hij het vragen, Rai was niet iemand die iets heel makkelijk vroeg.


(flut srr)

Kenta bleef even zwijgend toe staan kijken hoe het meisje haar zwaard liet zakken en vervolgens naar een boom toe liep. 'Heej.' Had het meisje rustig gezegd, Kenta knikte als begroeting en richtte vragend zijn blauwe ogen op de Sneasel die hem verbaasd aan leek te staren, even keek Sora vragend naar de jongen maar haalde niet-wetend zijn schouders op, “Er niks meisje,” mompelde Kenta binnensmonds tegen de Plusle, hij vroeg zich af waarom de Sneasel hem zo aanstaarde.. vond hij het misschien vreemd dat hij en Sora partners waren? Kenta wist echter niet beter, hij kende het beestje al haast zijn hele leven, had hem opgevrolijkt toen hij het moeilijk had en buiten dat, kon hij niet buiten het wezentje als zij er niet geweest was, was hij misschien echt depressief geworden. Nou ja, buiten dat, kon hij maar beter contact maken met het meisje en zich voorstellen maar misschien wist zij wel de weg naar het volgende stadje.. uiteindelijk kwam de bruinharige jongen in beweging en liep met langzame passen achter haar aan en stak aarzelend zijn hand uit, “…ehh..” stamelde hij wat binnensmonds, ”ik ben.. Ke-Kenta,” voegde hij er vlug aan toe . Het was voor hem een behoorlijke tijd geleden dat hij zich voorstelde aan een vreemde, de laatste keer was ongeveer tien jaar terug en zij was er nu niet meer. Daar zou nu dus verandering inkomen, ookal vond hij het nogal moeilijk.. maar zo erg leek ze niet dus wachtte hij geduldig op haar antwoord.

'hoe...' klonk de stem van de Sneasel terwijl Sora hem vragend aanstaarde. Wat wilde hij weten? Als het ging om het feit dat ze met Kenta op reis was en hij haar trainer was.. ja dat feit lag nogal gevoelig bij haar.. Kenta was de eerste persoon die haar accepteerde zoals ze was wat de meeste van haar groep niet hadden gedaan, bij Kenta voelde ze zich op haar gemak en zo was het ook een beetje voor hem. Sora zette een vriendelijk glimlach op haar snuit, “Hoe wat?” vroeg ze toen geduldig en ging toen op haar gemak zitten en keek met een vrolijke twinkeling in haar ogen naar de Sneasel..

Ren riste de rist weer dicht en hing het zwaard weer om haar schouder en keek glimlachend naar de jongen die zijn hand uitstak. “…ehh..” stamelde hij wat binnensmonds, ”ik ben.. Ke-Kenta,” Ren schudde zijn hand en bleef glimlachen 'aangenaam kennis te maken Kenta, mijn naam is Renie en die sacherijnig sneasel daar is Rai.' Ze keek nog is naar haar Sneasel en snoof boos, ze waren dan wel partners maar echt goed met elkaar vinden kunnen ze niet, dat kun je al zien hoe ze tegen elkaar gedragen. Ze keek naar de plusle en glimlachte 'lief pokemon heb jij daar.' en keek toen snel naar haar sneasel, nee Rai was niet lief, hij was vreselijk koppig en wilde nooit luisteren.
Rai moest eens leren om zijn eigen mond te houden, hij wist dat voor sommige pokemons het gevoelig lag dat ze bij een mens hoorde, mar zijn nieuwsgierigheid was vaak groter en door die stomme nieuwsgierigheid had hij vroeger veel problemen gehad. Hij had ook vaak moeten aan horen hoe de pokemons hem een preek gaven toen hij klein was. De plusle zette een glimlach op haar snoet en hij draaide met zijn ogen maar paste zich snel aan en glimlachte ook een klein beetje. “Hoe wat?” Hij zag haar gaan zitten en ging ook zitten, normaal koos hij liever een plek met heel vee lschaduw zodat je hem niet zag, gewoonte van hem, hij hield liever iedereen in de gaten en zorgde altijd dat hij niet gezien werd. 'Hoe jij het kunt uithouden dat hij.' Hij knikte richting de bruinharige jongen die met ren in gesprek was 'Jou rond commandeert, zeker omdat hij jou gebruikt voor gevechten.' Zei hij kalm en glimlachte lichtjes.

Het meisje schudde uiteindelijk zijn hand met een glimlach, 'aangenaam kennis te maken Kenta, mijn naam is Renie en die chagrijnige Sneasel daar is Rai.' Had Renie zich toen voorgesteld. Kenta deed een falende poging om terug te glimlachen wat eindige in een grimas maar volgde haar blik naar de Sneasel die bij Sora zat, zo te zien had zij er geen moeite mee. Niet dat het voor Sora moeilijk was, zij legde graag contact met vreemden omdat ze het leuk vond om andere mensen en Pokémon te ontmoeten en zij nou eenmaal socialer was dan hij. Kenta snapte alleen niet waarom het hem niet lukte om te glimlachen… was hij soms bang om Haru-chan te vergeten of was hij vergeten om zichzelf te zijn? Op die vraag kon hij helaas geen antwoord vinden, laat staan beantwoorden. 'lieve Pokémon heb jij daar.' Kenta schrok op en keek Renie even vragend aan maar volgde toen haar blik naar zijn Plusle en glimlachte uiteindelijk succesvol, “Dat is me partner Sora, ze is mijn op een na beste vriendin,” floepte Kenta er onverwachts uit waarbij hij het amuletje om zijn nek weer beetpakte. Hij voelde opeens een schaamte gevoel omhoog kruipen, dit had hij nog nooit tegen iemand hardop gezegd, jawel tegen Sora zelf maar nooit tegen een wildvreemde. Hij voelde dat zijn wangen knalrood waren zelf snapte hij niks meer van die logica uiteindelijk Kenta besloot echter het onderwerp te veranderen. “Renie, heb jij enige idee waar het volgende stadje is?” hij had nog steeds knalrode wangen maar Kenta hoopte dat ze het begreep dat hij daar niet verder over wilde praten, Haruka lag heel gevoelig bij hem en het minste of geringste zou hem tot een mental-breakdown kunnen brengen. Ook hoopte hij dat ze niet boos zou worden, het was niet dat hij haar niet vertrouwde maar het was gewoon heel erg moeilijk voor hem om te communiceren met andere mensen. Daarbij vond hij het al heel wat van zichzelf dat hij daarover iets losliet maar nu was het nog te vroeg, hij wilde met goede moed aan zijn reis beginnen en niet onzeker zijn over van alles of nog wat, ook al zat het er in dat hij toch mensen moest uitdagen tot een gevecht…

'Hoe jij het kunt uithouden dat hij.' begon de Sneasel terwijl hij lichtjes met zijn hoofd richting Kenta knikte, Sora trok een moeilijk gezicht maar ze moest echter wel de aandrang onderdrukken om niet boos te worden, ze wist al waar hij heen ging en die vermoedens werden alleen maar meer bevestigd toen hij zijn uitleg vervolgde, 'Jou rond commandeert, zeker omdat hij jou gebruikt voor gevechten.' Had hij eraan toe gevoegd. De Plusle wreef ongemakkelijk over haar achterhoofd terwijl ze kalm nadacht over haar woorden, “Kenta.. commandeert mij niet, hij is mijn vriend,” begon ze aarzelend en keek even naar de jongen, “Hij is de eerste persoon die mij ziet zoals ik ben,” voegde ze er kalm aan toe. Ze keek de Sneasel glimlachend aan, zij wilde laten zien dat het ook leuke kanten had om een trainer te hebben, de Plusle rende met een aanloopje op Kenta af die het echter niet door had gehad en met een sierlijke op zijn schouder sprong. Sora grijnsde breed en haalde met haar pootjes zijn haar door de war, hierdoor moest de jongen lachen en probeerde haar van zijn hoofd af te krijgen maar gele wezentje sprong echter in zijn armen waarna ze een aai over haar bol ontving. "En zo doe je dat!" riep ze naar de Sneasel met een brede grijns.

Renie keek naar haar sneasel die zich duidelijk aanpaste want hij ging in de zon zitten en dat was al heel wat, misschien zou die Plusle toch een goede voorbeeld zijn? de jongen kon niet echt glimlachen had ze gemerkt maar ze deed als of ze het niet zag. “Dat is me partner Sora, ze is mijn op een na beste vriendin,” Ze keek Kenta aan die nu rood was en glimlachte maar hield wel haar mond, sinds kort was ze een ranger geworden en ze hoort goed contact hebben met de mensen. Ook moet ze goed met pokemons omgaan en dat lukt har dat ook wel maar met Rai is dat een probleem, ze kunnen gewoon niet met elkaar overweg. “Renie, heb jij enige idee waar het volgende stadje is?” Hij had nog steeds van die schattige knal rode vangen en Ren moest daar van glimlachen maar dacht wel diep na 'Als het goed is Hierba town, maar ik weet het niet meer zeker, maar ik moet ook die kant op.' Zei ze. Ondertussen moest ze goed opletten of iemand hulp nodig had en ze zal zeker een paar mensen tegen komen die haar hulp nodig hadden. plotseling zag Renie Sora op Kenta afrennen en sierlijk op zijn rug landen, met haar kleine pootjes zijn haar door de war bracht, Renie meost er van lachen en Kenta blijkbaar ook daarna sprong ze in zijn armen. 'Wat een positief pokemon.' Zei ze lachend.

Zie je wel hij moest gewoon zijn mond houden en niet er over beginnen, dacht Rai terwijl hij naar Sora keek, hij had net het naam opgevangen tussen het gesprek van Ren en Kenta hoe hij zich zelf noemde. Hij zag dat de plusle wreef ongemakkelijk op haar achterhoofd, hij wachte geduldig af tot Sora zou antwoorden. “Kenta.. commandeert mij niet, hij is mijn vriend,” begon ze aarzelend en keek even naar de jongen, “Hij is de eerste persoon die mij ziet zoals ik ben,” Sneasel knikte maar hij vond het nog steeds raar dat je met een mens samen kon werken, Hij zag de plusle op de rug springen en haar pootjes door zijn haar halen en daarna in de armen springen. hij grinnikte zachtjes "En zo doe je dat!" riep ze met een grote grijns en Rai stond op en liep kalm naar hun toe maar behield wel ruimte tussen hem en Ren 'Allemaal leuk en aardig maar als je vrij bent kun je elf kiezen wat je wilt doen.' Zei hij kalm.

Een groene flits was te zien, gevolgd door een man die ook een aardige snelheid had behaald, maar natuurlijk was hij nog altijd niet snel genoeg om zijn Gallade bij te kunnen houden. Al sinds zijn trouwe pokémon het stof binnen had gekregen begon het zich anders te gedragen, hij was een deel van zijn kalmte verloren en Kuro zijn band met hem leek daardoor ook minder te zijn. Alsof ze elkaars gedachten niet meer konden pijlen... Het was een pijnlijk process geweest om zich weer aan elkaar aan te moeten passen, maar uiteindelijk waren ze weer een even sterk team als voorheen. Nu alleen onder een andere comandeur, want al sinds Hinate van zich af had laten weten moest hij weer commando's van de leider opvolgen. Hij werd nu al gek van dat arrogante mens en hij had geen moment rust. Zelfs nu was hij met een missie bezig...
De weg vrijmaken voordat de rest van de legend hunters aankwamen, als Kuro wou dat er geen onnodige doden vielen, dan was dat zijn taak. Toen zijn pokémon plotseling halt hielt, moest Kuro nog een stukje rennen om uiteindelijk naast de Gallade tot stilstand te komen. Hun ogen blik leek tegelijkertijd richting de mensen te gaan en Kuro tikte zijn pokémon even aan voor hij een hoofdgebaar naar de jongen, het meisje en hun pokémon maakten en ze er bijna in hetzelfde tempo heenliepen. "Hallo." groette hij het groepje rustig.
Doordat er opgedroogd bloed aan de bladen op Gallades armen zaten kon je al merken dat Kuro niet zomaar een trainer was, maar voordat ze nog iets konden zeggen begon Kuro alweer te spreken "Het spijt me jullie gesprek te moeten verstoren, maar dit is niet de beste plek om te zijn op dit moment."

Toen Kenta uitgelachen was streek hij met een hand zijn haren weer recht en deed zijn koptelefoon goed. Hij was meteen ook vergeten waarom hij daarnet weer in zo een bui verkeerde maar oké. Pas toen besefte Kenta dat Renie net iets had geantwoord op zijn vraag hij haalde een envelop uit zijn zak en vouwde hem open om vervolgens de uitnodiging van Professor Feo te laten zien. “Ik moet naar Sereno Town want ik kom net uit Hierba Town, alleen ik en Sora zijn een beetje verdwaald,” vertelde Kenta met een brede glimlach terwijl hij de uitnodiging weer terug in de envelop stopte en in zijn broekzak stak. “En Sora is zeker een drukte makertje,” voegde hij er met een grijns aan toe. De jongen keek nog eens om zich heen, een of ander bord proberen te vinden of een spoor.. nou ja, misschien zou het handig zijn om in de eerst volgende stad een kaart te kopen zodat het wat makkelijker ging zonder dat hij verdwaalde. De jongen keek op toen hij de Plusle in zijn armen onrustig om zich heen voelde kijken, ze deed een poging om zich uit de armen van Kenta te wurmen maar de greep van de jongen was iets te sterk, Kenta volgde haar voorbeeld want Sora was niet een type die nerveus was of snel bang te krijgen was. Kenta werd er zelf nog nerveuzer van want veel zin in problemen maken had hij niet, hij wilde enkel en alleen zijn belofte aan Haruka nakomen en een sterk team opbouwen omdat hij haar niet wou teleurstellen en stiekem deed hij het ook om zichzelf te bewijzen dat hij iets in zich had, de kracht had om verder te gaan en om sterk in zijn schoenen te staan. Hij wilde niemand meer teleurstellen waar hij zielsveel van hield want dat had hij gedaan… afgelopen zeven jaar; Zijn ouders, Sora, Haruka en bovenal zichzelf. Hij opende zijn ogen en zag dat zijn hand tot een vuist gebald was maar toen hij opkeek zag hij een jongen.. zeker zes jaar ouder dan hij, een vreemde Pokémon stond naast hem en waren recht op hen afgekomen. Kenta vertrouwde het totaal niet en drukte Sora dichter tegen zich aan terwijl hij met vol afgrijzen naar de mes-achtige bladen van de Pokémon keek waar opgedroogd bloed op zat.. nou ja, voor zover Kenta dat kon zien. "Hallo." Zei de onbekende jongen maar Kenta deed echter een stap naar achteren, hij wilde een gevecht liever vermijden maar alles aan de jongen stond hem niet aan en al helemaal niet toen hij… "Het spijt me jullie gesprek te moeten verstoren, maar dit is niet de beste plek om te zijn op dit moment." Had hij toen vervolgd. Kenta trok een wenkbrauw op en keek de jongen even fel aan.. zij waren hier toch zeker wel eerder? nee, Renie was hier veel eerder maar toch voelde hij een lichtelijke irritatie opkomen omdat te voorkomen greep hij het amuletje om zijn nek met een hand beet, “Hoezo?” floepte hij eruit, zijn irritatie proberend onder controle te houden… Niemand en dan ook werkelijk niemand vertelde wat hij moest doen en al was het de koningin dan weigerde hij alsnog een stap te verzetten… vragend keek hij naar Renie, wat vond zij hier van?


-srry voor het lange wachten-

“Ik moet naar Sereno Town want ik kom net uit Hierba Town, alleen ik en Sora zijn een beetje verdwaald,” vertelde Kenta met een brede glimlach terwijl hij de uitnodiging weer terug in de envelop stopte en in zijn broekzak stak. “En Sora is zeker een drukte makertje,” Renie glimlachte en pakte een kaart uit haar zak, ze had hem van har ouders gekregen en zocht naar Sereno twon 'dan moet je een heel stuk lopen, maar inpricipe kan ik wel met jullie mee tot aan de bosrand want daarna moet ik terug, maar als je niet wil kan ik je de weg wel laten zien.' Zei ze, ze kon makkelijk in de oriënteren omdat ze vroeger in een bos woonde waaraltijd mistig was. Van uit haar ooghoek zag Ren dat Rai onrustig heen en weer en zelf werd ze ookonrustig, zouden die zwerm pidgey's hun toch gevolgd? Toen zag ze een jongen aan komen met een of ander pokemon, ze bekeek het stel heel goed en merkte dat aan de bladeren van het pokemons arm zat iets wat op opgedroogt bloed leek. ze vertrouwde die jongen niet. "Hallo." Zei de onbekende jongen Ren zag dat Kenta ee nstap achteruit deed maar zelf bleef ze staan en bleef de jongen aan kijken, Sneasel volgde haar voorbeeld en hield het pokemon in de gaten. Ze knitke als begroeting. "Het spijt me jullie gesprek te moeten verstoren, maar dit is niet de beste plek om te zijn op dit moment." Zei de jongen, Ren trok haar wenkbrauw op, wie was die jongen om hier te staan en rond te commanderen. “Hoezo?” hoorde ze Kenta vragen en dacht na voor ze iets zou zeggen 'Wie ben jij wel niet om hier ons commando's te geven.' Zei ze kalm en keek hem nieuwsgierig aan.

"Hallo." hij had gemerkt dat de jongen bijna angstig een stap naar achteren had gezet zonder iets te zeggen en Kuro besloot maar zijn blik af te wijken naar het meisje zodat hij minder bang zou zijn "Het spijt me jullie gesprek te moeten verstoren, maar dit is niet de beste plek om te zijn op dit moment." de bange jongen vroeg waarom, maar nog voor Kuro er antwoord op had kunnen geven sprak het meisje alweer "Wie ben jij wel niet om hier ons commando's te geven." bij het horen van deze woorden rolde Kuro even geïrriteerd met zijn ogen.
"Ten eerste, het was geen commando, het was een suggestie." ging hij er tegen in, zijn stem klonk nog zo kalm als altijd, maar je kon aan de houding van zijn pokémon merken dat hij toch aardig op zijn teentjes was getrapt "Ten tweede, ik ben hier alleen maar om jullie levens te redden. Maar als jullie liever hier blijven en vermoord worden, dan moet je het zeggen, dan ga ik nú weg."