Korte, snelle passen, en een gejaagde ademhaling. Hoe eerder hij zijn doel bereikt had, hoe eerder hij terug kon gaan naar de normale gang van zaken. Niet meer dan een paar stappen achter hem liep zijn vertrouwde partner, Ippo, die een stuk minder last scheen te hebben van het hoge tempo dat Fudou aanhield. Dat moest ook wel. Als hij dit tempo niet vol zou kunnen houden, zou hij ongeschikt zijn als zijn partner. In al die gevechten die ze hadden gehad, had Ippo op zijn minst een fatsoenlijke conditie op moeten bouwen. Zonder conditie, zou hij het geen minuut volhouden. Als in een reflex schoot zijn blik naar de schim die op hem af kwam geschoten. Een wilde pokémon die hem aanviel. Daar had hij geen tijd voor. Bovendien was het niveau waarop de pokémon in Medio Forest vochten niet iets dat je bijzonder kon noemen. “Ippo!” beval hij. De Tyrogue twijfelde nog geen seconde, en passeerde zijn trainer, afrennend op de pokémon die hen aan had gevallen. Voordat de pokémon, die een Butterfree bleek te zijn, door had wat er aan de hand was, had Ippo deze net onder zijn kop vastgepakt, om hem hierna met een snelle beweging tegen de grond te duwen. “Hmpf. Een Butterfree. Ik had erger verwacht,” zei Fudou. Hij schudde met zijn hoofd. Nee, een Butterfree was nog steeds geen goede tegenstander, al helemaal als je naging hoe Fudou deze met gemak op de grond had gewerkt. En aan de grootte van de pokémon te zien, was hij nog net geëvolueerd ook. “Ippo, we gaan,” beval hij. “Rogue!” antwoordde de Tyrogue, samen met een kort knikje, waarna hij de Butterfree los liet, en hij na een kort sprintje weer recht achter zijn trainer liep. Terwijl de Butterfree in de ogen van de Tyrogue een interessante tegenstander zou zijn geweest, aangezien vliegende pokémon duidelijk vielen onder de dingen waarvan hij niet precies wist hoe hij deze aan moest pakken in een echt gevecht, twijfelde hij er niet aan dat Fudou’s keuze om de Butterfree met rust te laten juist was geweest. Alles wat zijn trainer deed was juist. Als Fudou er niet was geweest, zou hij waarschijnlijk niet eens meer hebben bestaan. “Ippo, tempo!” beval Fudou opnieuw, merkend dat het tempo van zijn pokémon langzamer was geworden. Eindelijk, daar was het. Langzaam maar zeker werden de met rode dakpannen belegde daken van de huizen in Sereno Town zichtbaar, wat betekende dat ze nog maar een klein stukje heuvel afwaarts hoefden om de stad te bereiken. Als het aan Fudou had gelegen, was hij in eerste instantie nooit naar Sereno Town toe gegaan. De enige mensen die hij trainers kon noemen in de buurt van Sereno Town, waren de beginnende trainers die net hun starter hadden opgehaald. Die hadden niet eens een splinter van potentie in zich. Het was in zijn ogen al een wonder als de beginnende trainers wisten hoe ze hun pokémon een aanval uit konden laten voeren. Toegegeven, hij was vroeger ook zo geweest. En hij was blij dat hij van die fase af was. Gedemotiveerd door het feit dat hij waarschijnlijk geen interessante trainers tegen zou komen, liep Fudou Sereno Town binnen. Nu begon het moeilijke gedeelte. Waar was het dat zijn tante had gezegd dat ze woonde. Fudou fronste. Hij wilde echter niet toegeven dat hij was verdwaald, waardoor hij besloot de eerste de beste straat in te slaan. Hij zou het huis van zijn tante heus wel vinden. Uiteindelijk.

Zijn handen steken in zijn zakken en de pet die dat hij opheeft beschermd zijn ogen voor de zon die op het moment nog volop aan het schijnen is. Enkele legen pokéballen hangen aan zijn riem. Zes zijn het er in totaal. Alle zes zijn ze op het moment leeg omdat zijn enige pokémon vrij naast hem aan het wandelen is. Hij heeft inderdaad pokéballen bij want je weet maar nooit, soms moet je zo nu eenmaal gebruiken maar zolang dat het niet nodig is gaat hij ze ook helemaal niet gebruiken. Pokémon horen niet de hele tijd vast te zitten in die veel te kleine ballen. Daar zijn ze niet voor gemaakt. Ze horen vrij te kunnen rond rennen. Hun poten te streken. Dat is wat dat ze moeten doen. Ook hoor je pokémon niet alleen te gebruiken om mee te vechten. Het zijn levende wezens die niet alleen maar dienen voor het afreageren van je woede. Het zijn geen vecht objecten die alleen maar dienen om mee te vechten. Ze zijn veel meer dan dat, maar veel mensen snappen dat nu eenmaal niet. De kleine Torchic wandelt een meter voor Travis zijn voeten. Zijn kop wiebelt vrolijk heen en weer. aan de blik van de pokémon alleen al kan je zien dat hij zich goed in zijn vel voelt. Van dag één wist hij dat hij de juiste keuzen had gemaakt toen dat hij Torchic koos als zijn starterspokémon. Het liesft had hij al die andere pokémon ook gered van de komst van een misschien wel vreselijke trainer, maar dat ging niet. Nee, dat mocht ook gewoon niet. Vlak voor dat hij Sereno Town binnen gaat blijft hij staan. De torchic kijkt meteen vragend naar achter terwijl Travis zijn blik gericht houd op de stad. Daar moeten vast verschillende trainers zijn die hun pokémon verkeerd behandelen. Misschien zelfs achterlaten. Een korte zucht komt uit zijn mond terwijl hij zich de stad binnen begeeft. Hij wandelde de stad dieper in en bekeek al de mensen en trainers die er waren. Sommige waren nog jong en speelde met hun pokémon. Andere waren oud en keken gewoon toe. Maar dan had je ook degene die rond keken zonder te weten wat dat ze nu eigenlijk moeten doen. Zoals mensen doen die verdwaalt zijn. de blik van Travis blijft op één persoon in het bijzonder hangen. Eén die echt niet wist waar hij heen moest. Ook hij had een pokémon. Een Tyrogue, maar die volgde hem gewoon maar. Meestal is hij niet iemand die meteen op andere afgaat maar voor deze keer maakt hij een uitzondering. "Verdwaald?"

Langzaam maar zeker was er een geïrriteerde frons ontstaan op Fudou’s voorhoofd. Ze hadden al zeker een half uur rond gelopen, maar er was geen spoor te bekennen van de straat waar zijn tante zou moeten wonen. Het enige wat ze wisten te vinden, was de plek waar ze het dorp binnen gegaan. Vermoeid wreef hij over zijn voorhoofd. Op deze manier zou het een eeuwigheid duren voordat hij bij zijn tante zou zijn. En hij had nog wel gehoopt om weer vroeg weg te gaan. Dat zou in ieder geval al niet meer door gaan. “Verdwaald?” klonk de stem van een onbekende. Fudou draaide zich om naar het persoon dat tegen hem sprak, waarbij de frons op zijn gezicht veranderde in een vriendelijke glimlach. Fijn, iemand die het nodig vond om tegen hem te praten. Ook dat nog. Zo zou hij zich al helemaal niet aan zijn schema kunnen houden. “Wel, als ik eerlijk ben… Dit is mijn eerste keer hier, ja,” antwoordde Fudou.

Zijn blik gleed kort naar de Torchic van de jongen. De vacht leek glad, en had een lichte glans, wat er op wees dat de trainer wist hoe hij zijn pokémon moest verzorgen. Dat wees er op dat de jongen op zijn minst een beetje verstand moest hebben van waar hij mee bezig was. Maar alsnog, het was een Torchic, wat hem vertelde dat de jongen niet al te veel ervaring moest hebben. Niet in zijn ogen, in ieder geval. Anders zou hij op zijn minst een Combusken gehad moeten hebben. Of misschien was hij een van die mensen die weigerden om hun pokémon te evolueren, wat de reden daar ook voor mocht zijn. “Hoe dan ook, ik ben opzoek naar de Sewaddle straat. Heb jij enig idee waar ik die zou kunnen vinden?” vroeg hij vervolgens. Nu hij toch verplicht was om met de vreemdeling te praten, zou hij de kans net zo goed kunnen benutten om het huis van zijn tante te kunnen vinden. Tenminste, als de jongen wist waar deze straat zich bevond. Nee, dat moest haast wel. Anders zou deze hem waarschijnlijk met andere woorden hebben aangesproken.

Wachtend op een antwoord, richtte hij zijn blik op zijn pokémon, die inmiddels naar voren was gelopen, blijkbaar al even nieuwsgierig als Fudou naar de Torchic van de jongen. Het enige verschil was dat zijn intenties anders waren. Terwijl zijn meester zich enkel afvroeg hoe sterk de Torchic was, was hij nieuwsgierig naar de Torchic zelf. Hij liet zich door zijn knieën zakken, zodat ze op ongeveer dezelfde ooghoogte kwamen. Hoe erg anders zou zijn leven zijn geweest als hij dit persoon als meester gehad zou hebben in plaats van Fudou? Hij glimlachte. Zou hij dan zo ver zijn gekomen als hij nu was? ”Jouw trainer… ben je al lang samen met hem?” vroeg de Tyrogue. Hij fronste. Hij was nooit erg goed geweest met woorden. Hij had ze dan ook vrij weinig nodig, aangezien hij niet echt iemand had om mee te communiceren. Hij had geen andere teamgenoten, en aan zijn trainer had hij niet bepaald veel op dat gebied. Dat was misschien de reden waarom de Torchic hem interesseerde.

Travis is al blij dat de persoon vriendelijk blijft en zich naar hem omdraaid en niet meteen arrogant begon te reageren. Sommige deden dan namelijk, gewoon omdat ze niet wouden toegeven dat ze verdwaald zijn, maar sommige vinden het nu eenmaal erg als ze verdwaald zijn. Ze voelen zich dan misschien minderwaardig omdat ze dan hulp van een andere moeten aanvaarden. Een glimlach kwam op het gezicht van de trainer tevoorschijn en ook Travis glimlacht maar even. Vriendelijk zijn kan nooit geen kwaad. Toch? “Wel, als ik eerlijk ben… Dit is mijn eerste keer hier, ja,” Zoiets had hij kunnen verwachten. Zelf kwam hij niet van hier, maar hij dwaalde hier nu al lang genoeg rond om te weten waar dat alle straten lagen. Dat kon ook niet anders, als je al een week lang heel de tijd in dezelfde stad blijft rond hangen? Maar hij deed het met een doel. Hij wou eerst zijn pokémon beter leren kennen voordat hij het bos in ging. Hij wou eerst een soort van band verkrijgen. Eén die ondertussen wel sterk genoeg zou moeten zijn, vandaar dat hij ook van plan was om zo snel mogelijk het bos in te trekken. "Dan begrijp ik het dat je verdwaalt." Sprak hij rustig, gevolgd door een vriendelijk knikje. De jongen had ondertussen al meer aandacht voor de kleine Torchic dan voor Travis. Vandaar dat hij ook zijn blik volgde naar de pokémon. Waar was hij over aan het nadenken toen hij zo bedenkelijk naar de Torchic zat te kijken? Zat hij hem soms uit te lachen omdat hij nog zo klein is? Of vroeg hij zich gewoon af waarom het nog steeds een Torchic is? Als het dat laatste was, dan was die trainer iemand die het alleen maar deed om kracht."“Hoe dan ook, ik ben opzoek naar de Sewaddle straat. Heb jij enig idee waar ik die zou kunnen vinden?” De jongen laat hem uit zijn gedachten schrikken toen hij weer een nieuwe vraag stelde. Klopt, hij wou de weg weten, of naja, dat dacht hij toch. "Gewoon deze straat blijven vlogen tot op het einde. Daar ga je naar links om vervolgens de eerste straat rechts te nemen." Legde hij uit, met de nodige armbewegingen erbij. Ondertussen nam hij de jongen nog eens goed in zich op. Hij probeerde hem gewoon in te kunnen schatten. Zijn eerste indruk had hij al lang gemaakt. Vanaf het moment dat hij begon te praten en naar zijn Torchic begon te staren.

Terwijl dat zijn trainer stond te praten met de vreemde man stond de Torchic er maar wat bij. Hij keek telkens van Travis terug naar de vreemde en heel soms keek hij ook even naar de pokémon die voor hem stond. Een Tyrogue, net zoals al de rest van zijn soort was hij groter dan de kleine oranje pokémon die voor hem stond. Niet dat het de Torchic wat uitmaakte, de grote is niet belangrijk al zegt hij het zelf.”Jouw trainer… ben je al lang samen met hem?” Met een vragende blik leef de Torchic de andere pokémon aankijken. Hij moest niet meteen antwoord geven. Dacht hij toch tenminste. "Nog niet heel lang in ieder geval." Dacht die pokémon nu echt dat hij alle dagen zou bijhouden? Hij hield zijn kop wat schuin en bleef zo de Tyrogue aankijken.

Twee paar grijze emotieloze ogen staarde emotieloos naar het papier dat de jongen in zijn hand hield met in de rechter zijn potlood, waarmee hij een Pachirisu en een Emolga had nagetekend die op een paar eikels knaagden. Ondanks dat Kenta muziek op had staan waren de Pokémon toch nieuwsgierig naar hem geweest en waren ze dichterbij gekomen, omdat de jongen zo rustig bleef waren ze niet bang voor hem. Zijn eigen twee Pokémon lagen diep inslaap tegen hem aan, Sora lag languit op zijn schoot, ofcourse.. Rin daarentegen, zat met zijn rug tegen de zij van zijn trainer aan, hij had er geen moeite meegehad toen hun trainer had voorgesteld om even te relaxen. Kenta slaakte een diepe zucht, zodat de twee elektrische Pokémon opschrokken maar de jongen glimlachte enkel naar de twee, die toen verder gingen aan hun maaltijdje noten en eikels waarbij Kenta verder ging met de schets.. hij maakte met een dikke lijn, het hoofdje van de Emolga breder en duidelijker. “Emol?” het kleine eekhoorntje was dichterbij gekomen en keek vragend naar de kladblok van de jongen, “Wat vind je.. Lijk je er een beetje op?” fluisterde Kenta zachtjes tegen de Pokémon toen hij het papier schuin naar de Emolga boog, die instemmend knikte. De jongen legde het voorwerp neer op zijn schoot en stak zijn hand uit naar de Emolga om hem te aaien, het wezentje vond dat helemaal niet erg en Kenta ging voorzichtig met zijn hand langs het wangetje van de Emolga. Het kleine wezentje knikte en verdween toen de struiken in. Kenta moest echter een geeuw onderdrukken, het warme weer maakte hem al duffer dan hij al was.. langzaam begon hij verder te tekenen. Hij moest iets te doen hebben zolang zijn Pokémon diep lagen te slapen, waarschijnlijk waren ze beide doodmoe. Een zacht getik aan zijn arm liet hem opkijken, toen hij de breed grijnzende Plusle overeind zag zitten op zijn schoot. “Plusle!” hoorde hij vaag door de koptelefoon heen. In een reflex aaide hij het wezentje liefdevol over haar wangetje die op haar beurt naar iets of iemand wees. Het waren twee jongens maar wat ze zeiden ontging hem omdat hij nogsteeds zijn muziek op zijn oren had, “Plusle!” zei ze opnieuw alleen dit keer wat luider. Kenta echter had nu geen zin in een gesprek om met andere mensen aan te gaan, het kon hem niets schelen.. hij wilde enkel zoveel mogelijk van het mooie weer genieten.