1 Family Visit ma okt 15, 2012 10:54 am
Fudou
Korte, snelle passen, en een gejaagde ademhaling. Hoe eerder hij zijn doel bereikt had, hoe eerder hij terug kon gaan naar de normale gang van zaken. Niet meer dan een paar stappen achter hem liep zijn vertrouwde partner, Ippo, die een stuk minder last scheen te hebben van het hoge tempo dat Fudou aanhield. Dat moest ook wel. Als hij dit tempo niet vol zou kunnen houden, zou hij ongeschikt zijn als zijn partner. In al die gevechten die ze hadden gehad, had Ippo op zijn minst een fatsoenlijke conditie op moeten bouwen. Zonder conditie, zou hij het geen minuut volhouden. Als in een reflex schoot zijn blik naar de schim die op hem af kwam geschoten. Een wilde pokémon die hem aanviel. Daar had hij geen tijd voor. Bovendien was het niveau waarop de pokémon in Medio Forest vochten niet iets dat je bijzonder kon noemen. “Ippo!” beval hij. De Tyrogue twijfelde nog geen seconde, en passeerde zijn trainer, afrennend op de pokémon die hen aan had gevallen. Voordat de pokémon, die een Butterfree bleek te zijn, door had wat er aan de hand was, had Ippo deze net onder zijn kop vastgepakt, om hem hierna met een snelle beweging tegen de grond te duwen. “Hmpf. Een Butterfree. Ik had erger verwacht,” zei Fudou. Hij schudde met zijn hoofd. Nee, een Butterfree was nog steeds geen goede tegenstander, al helemaal als je naging hoe Fudou deze met gemak op de grond had gewerkt. En aan de grootte van de pokémon te zien, was hij nog net geëvolueerd ook. “Ippo, we gaan,” beval hij. “Rogue!” antwoordde de Tyrogue, samen met een kort knikje, waarna hij de Butterfree los liet, en hij na een kort sprintje weer recht achter zijn trainer liep. Terwijl de Butterfree in de ogen van de Tyrogue een interessante tegenstander zou zijn geweest, aangezien vliegende pokémon duidelijk vielen onder de dingen waarvan hij niet precies wist hoe hij deze aan moest pakken in een echt gevecht, twijfelde hij er niet aan dat Fudou’s keuze om de Butterfree met rust te laten juist was geweest. Alles wat zijn trainer deed was juist. Als Fudou er niet was geweest, zou hij waarschijnlijk niet eens meer hebben bestaan. “Ippo, tempo!” beval Fudou opnieuw, merkend dat het tempo van zijn pokémon langzamer was geworden. Eindelijk, daar was het. Langzaam maar zeker werden de met rode dakpannen belegde daken van de huizen in Sereno Town zichtbaar, wat betekende dat ze nog maar een klein stukje heuvel afwaarts hoefden om de stad te bereiken. Als het aan Fudou had gelegen, was hij in eerste instantie nooit naar Sereno Town toe gegaan. De enige mensen die hij trainers kon noemen in de buurt van Sereno Town, waren de beginnende trainers die net hun starter hadden opgehaald. Die hadden niet eens een splinter van potentie in zich. Het was in zijn ogen al een wonder als de beginnende trainers wisten hoe ze hun pokémon een aanval uit konden laten voeren. Toegegeven, hij was vroeger ook zo geweest. En hij was blij dat hij van die fase af was. Gedemotiveerd door het feit dat hij waarschijnlijk geen interessante trainers tegen zou komen, liep Fudou Sereno Town binnen. Nu begon het moeilijke gedeelte. Waar was het dat zijn tante had gezegd dat ze woonde. Fudou fronste. Hij wilde echter niet toegeven dat hij was verdwaald, waardoor hij besloot de eerste de beste straat in te slaan. Hij zou het huis van zijn tante heus wel vinden. Uiteindelijk.