De snelle en elegante Gallade rende voor het tweetal uit om de omgeving te odnerzoeken en Kuro wierp even een blik op de lucht, het was hier wat donker en mistig, maar verder was het erg mooi hier. Zijn blik richtte zich op de grond en de blonde man vroeg zich af hoe, ondanks de koelte en het donker, er nogsteeds prachtige bloemen konden groeien. "De bloem kon groeien in een veld vol met onkruid, maar geen bloem kan niet groeien zonder haar zon..." mompelde hij onbewust een deel van een gedicht op, hij schudde zijn hoofd eventjes en richtte uitiendleijk zijn blik op het meisje achter hem. "En Neomy, hoe vindt je het hier?" hij maakte een arm gebaar naar het kleine heuveltje in Herboso Plains alsof het iets geweldigs was. Als hij vrij was kwam hij hier ook altijd, om bij alle drukt een al het geweld van de organisatie weg te zijn. Hij ademde diep in en uit en keek met een glimlach naar zijn pokémon. voor hen was dit ook werkelijk een geweldige plek. De Gallade stond nu al op het hoogste punt van de heuvel en staarde naar de lucht en niet veel later voegde zijn trainer zich bij hem.

"Weet je wat de mooiste plek op deze hele wereld is?" hij herrinnerde zich nog dat zijn vader dat tegne hem zei en sloot zijn ogen evnejtes bij die herrinnering, de wind speelde wat met de blonde lokken van zijn haren "Dat is Herboso Plains van Myth Island*." antwoorde de man de vraag zelf "En waarom dan, papa?" vroeg een nog veel jongere Kuro, die toen vaak nog onder de naam 'Tenshi' werd aangesproken "Omdat dat de plaats is waar ik je moeder ten huwelijk vroeg."

Kuro draaid enadat hij zijn ogen had geopend zijn hoofd even naar achteren en keek naar Neomy, die nu ook op de heuvel stond "Fijn, hé? Wat frisse lucht."

'Ik ben een gelukkig mens nu, dank je wel.' hoorde hij het meisje schuin achter hem zeggen, hij gign zelf voorzichtig zitten, met opgetrokken knieën en zijn armen rond zijn benen "Graag gedaan." zei hij, menend. HEt feit dat zijn Gallade in precies dezelfde houdign naast hem ging zitten zou er voor anderen vast grappig uitgezien hebben, maar voor Kuro was het iets normaals geworden dat zijn pokémon zich vaak gedroeg als zijn schaduw. 'Hoe weet je eigenlijk van deze plek?' denkend aan het antwoord ontstond er een glimalch op zijn gezicht "Mijn vader vroeg hier mijn moeder ten huwelijk." antwoorde hij "Je weet wel, zo'n sprookjes aanzoek met alles er op en er aan, er stond een tafel op de plek waar wij nu zitten. Mijn vader had zelfs beautifly en butterfree's losgelaten." zo'n type was zijn vader, altijd alles groots aanpakken en daar altidj in slagen. Al is het slagen in zijn onderzoeken uiteindelijk zijn ondergang waarschijnlijk geweest. Hij wist niet precies hoe het gebeurd was, er wa shem verteld dat het een ongeluk was maar dat was in zijn hoofd geen optie geweest. 'He jongens. wat brengt jullie hier?' het verbrak de prettige stilte maar Kuro keek gewoon zo vriendleijk mogelijk om "Genieten van onze vrije dag." antwoordde hij eerlijk.

'Wat?' vroeg Neomy hem, Kuro fronste, maar als hij het zag en de pokémon zagen het... 'Zeg, laten we een kijkje nemen.' opeens bekroop een vreemd gevoel hem, als het echt was wat Kuro dacht, dan moes tniemand er heen gaan. Zeker Shade niet. "Nee, nee." ging Kuro er wat haastig tegen in "Ik zie het al niet meer, dus het was vast mijn verbeelding." Gallade draaide zijn hoofd even en keek zijn trainer scheef aan. Maar toen hij de blik van zijn trainer had gelezen week zijn blik af naar de lucht. Kuro deed zijn rugzak af en grabbelde hier even in naar wat te eten. Uitiendelijk vond hij een broodje en stopte deze in zijn mond, hij hielt de andere twee ook uitnodigend een broodje voor. Kuro hoopte dat ze er niet over zouden beginnen, want als ze er achter kwamen wat daar waarschijnlijk was, als ze er achter kwamen dat hij het verzweeg... Hij wou er niet eens aan denken!