Met een grote glimlach op zijn gezicht stond hij op het gebergte, het was hem eindelijk gelukt de top te bereiken. Hij had het twee keer moeten proberen. De eerste keer kwam hij Archeops toe, dus moest hij wel terug gaan. Een gevecht met Archeops aangaan was hetzelfde als van een gebouw afspringen. Je had kans om het te overleven, maar de kans was heel klein. Je had minstens de ervaring van 5 badges nodig om hem te kunnen verslaan, er waren echter niet zo veel mensen die tot de 5e gym kwamen. Meestal stopte ze bij de 2e gym. Hij was vandaag de berg op geklommen omdat hij een evenement had georganiseerd. Ja, het leek er niet op, maar Zeph vond het heel leuk om dingen te organiseren. Niet alleen omdat de personen entree geld moesten betalen die hij kon houden, eigenlijk wel alleen om dat.. De eieren had hij gekregen van de Pokémon Fokkerij Newday hun hadden deze eieren voor niks aan hem gegeven, ze deden dit alleen zodat ze wat bekender werden. Zeph grijnsde, het had een tijdje geduurd voordat hij alle dummy- eieren kon plaatsen in de berg. Hij had ze zo goed mogelijk verstopt. De deelnemers moesten zelf Pokémon bevechten om bij de Eieren te komen. Dit moest niet makkelijk worden. Natuurlijk verstopte hij alleen maar dummy- eieren en niet de echte. Hij zou de echte eieren nooit op de koude grond neer zetten, waar allemaal hongerige Pokémon waren. Niet alleen kon de Pokémon die erin zat dood gaan van de kou, er was een grote kans dat de ei zel werd opgegeten als niemand het Ei zou beschermen. De deelnemers mochten hun echte Ei niet krijgen als ze de Dummy Ei niet vonden, en als je er 2 vond betekende dat niet dat je 2 Eieren kreeg. Zeph grijnsde, hij moest hier nu dus wachten in de kou totdat de deelnemers kwamen met hun eieren.. dat kon saai worden..

Miki leunde met haar hoofd op haar vuist. Ze zat even neer, Aan het bekomen van het ellelange stuk dat ze nu al had geklommen. Een diep zucht kwam uit de mond van de Tododile als hij zag dat ze nog maar drie kwart hadden geklommen. "Todooo..." Klonk het verslagen. Hij was Moe en zwak. Niet alleen was de beklimming een nijdige snijwond in de longen, De pokémons die Miki tegen kwam waren bijna net zo sterk als Ponyo zelf. Hij was dus begrijpelijk erg uitgeput na drie gevechten. Miki keek op. Maar zei niets. Ze wist dat ze het nooit zou halen als Ponyo niet meewerkte. Ze voelde in haar zakken naar haar pokédex. Te weten hoe laat het was kon misschien nog handig van pas komen. Zonder te kijken taste ze in haar tas. 'Wa.. wat is dit?' Dacht ze toen ze iets koud voelde dat van plastic was. Toen ze het naar boven hield kwam er niets uit haar mond van blijdschap. Gewoon een erg breede glimlach. Ze kon wel springen van geluk. "Ponyo! Kom eens hier en zeg eens 'AAAA'" zei ze vrolijk. Ponyo kwam de order na van haar baasje en kwam dichterbij. Miki die wel degelijk een 'Potion' in haar tas had gevonden was dolblij dat ze hem voor het goede moment had gespaard en spoot twee maal in de mond van de Tododile. "Bwaa! Todoo!" Riep hij uit walging. Miki kon zich in beelden dat het absoluut niet lekker smaakte. Het leek net of er nieuw leven in haar brein ontsond want snel stond ze op en ze een zware afzet met haar voet op een steen. Ze klom verder met Tododile achter haar aan. Ookal was het dubbel zo zwaar dan voorheen, Miki beet het weg. "To! TODO!" Riep Ponyo luid en danste als een gek achter Miki aan. "Ponyo! shht! ja maakt het alleen maa..." Miki had zich omgedraaid naar Ponyo. "Het ei!" Zei ze stil. "Het ei." Herhaalde ze. "Het ei! Het is het ei! Het ei! Het ei!" riep ze als een gek terwijl ze er naar toe liep. Twee meter op afstand lag het glimmende ei. Het leek wel te gloeien. Zo'n sterk aura dat het had. Twee meter op afstand lag het ei. En toen, Net toen, Hoorde Miki achter zich een geluid van een pokémon. Een onbekend geluid van een pokémon. 'Neeee!' Niet nu!' dacht ze en draaide zich meteen om. Ponyo zat vol leven en was klaar om te vechten tegen... Tegen... een slak? Miki haalde haar pokédex boven en richtte het op de pokémon. "Dwebble. Een Insect/Steen pokémon. Het is bekend dat Dwebble eerst een rots inspecteert om te kijken of het kan worden gebruikt als een geschikt huis. Na het vinden van een ro..." "jaja, tis al goed hoor." Zei ze gespannen en klapte de pokédex toe. 'Het is dus een krab, geen slak. Ponyo is een water pokémon! Die zou het makkelijk kunnen halen tegen een Steen! Nu alsjeblieft geen verassingen, lieve Dwebble!' Ponyo zette zich frontaal voor de Dwebble en zette een sterke blik op. "Ponyo! Water Gun!" riep Miki. De Dwebble leek door te hebben dat ze De Todile beveelde en net voor Ponyo zijn mond open kon doen, Was de krab achtige pokémon reeds voor hem en gaf hem een knal op zijn voorhoofd. "Wat? Headsmash?" Zei ze zacht. Ponyo wreef over zijn hoofd. Hij keek kwaad, Héél kwaad. En nu de Dwebble zo dichtbij stond kwam zou zijn aanval harder aankomen. "Bwaaaaaa" Ponyo vuurde het water uit zijn mond en de Dwebble vloog twee meter achteruit. Vreemd genoeg leek het hem niet veel te doen, Of deed het maar alsof? Ponyo Begon in cirkeltjes te springen om eventuele aanvallen te ontwijken tot Miki hem een bevel gaf. "Ponyo! Bubble Beam!" En weer was het van het zelfde liedje. Ponyo kreeg de kans nog niet eens zijn mond open te doen. Weer kreeg hij een stoot op zijn hoofd op exact de zelfde plek. De tododile schudde kwaad zijn hoofd. en spoot bubbels af. Het kwam in de tegenstander zijn ogen en het leek deze keer wel effect te hebben. Hij leek ook nog eens een stuk trager! "jaja! Zo wil ik het zien! We gaan een versnelling omhoog Ponyo! Hydro Pump!" En deze keer was Ponyo sneller dan Dwebble. Twee harde stralen schoten op de dwebble af, Eentje mis, eentje raak. Blijkbaar wou de Dwebble het spelletje mee spelen want ook hij antwoordde op de snelle aanval en gooide Ponyo die in de lucht sprong vlak op de grond. Het was een harde klap en het kostte de Tododile veel moeite weer op te staan. "Kom op Ponyo! Hij wordt zwakker! Hydro Pump! Opnieuw!" Ponyo haalde diep adem en schoot weer twee harde stralen af. deze keer allebij raak. De krab pokémon lag op de grond. Stil en beweeg loos, en net toen Ponyo zijn overwinning begon te voelen stond de Dwebble weer op. "Hé? Snel! Brine! dat werkt goed als de pokémon voor meer dan de helft verzwakt is!" Riep ze. De Dwebble ontweek het en kwam vreselijk snel dichterbij. Hij ga Ponyo, voor de derde keer, een stoot op zijn hoofd op precies de zelfde plek. Deze keer leek het zo veel pijn te doen dat Ponyo een meter achteruit vloog. "Todooooo..." Kreunde hij. "Miki kreunde ook. Ehm... Ponyo, gaat het wel?" Vroeg ze bezorgd. Ponyo stond bruut weer op. Hij deed zich sterk voor, maar Miki wist dat hij het niet langer meer kon dragen. Hij rilde zelfs een beetje. "Kom op Ponyo! Nog één aanval! Brine!" Rep ze en keek vol spanning toe. Tododile wachtte even, en gaf toen weer vlammend gas. Een sprankelende fontein spoot de lucht in en kwam neer op de Dwebble die nu eindelijk op de grond lag genageld. Ponyo viel achteruit van vermoeidheid. "Yes Yes Yes!" riep ze en liep vrolijk naar de Tododile toe. Ze knuffelde hem stevig en nam hem mee naar het ei. Het glimmende, Gloeiende ei. Ze raapte het op, En omarmde het, Het voelde warm en teder aan. Ze voelde zich zo blij. 'Volgende keer toch een sterkere Potion kopen.'

Langzaam liep Blade in richting van de berg, zijn voetstappen gedempt door het gras.
"dit kon nog een hele klim gaan worden Rain.” Zei hij tegen de totodile die rechts van hem stond. Na dit gezegd te hebben, liet hij de pokemon terugkeren en zette hij het op een lopen, recht op een stijl stuk rots af. Hij plaatste zijn voeten tegen de wand aan en rende zo een paar meter omhoog waarna hij zich aan de richel vastgreep. Het was slim geweest om zijn pokemon terug te laten keren, aangezien deze niet zo goed was in klimmen. Hij trok zich op, en zette eerst zijn knieen en daarna zijn voeten op de rand. Hij keek weer omhoog naar de berg, die hoger was dan hij had verwacht. Hij liep richting de berg toe, waarna hij langzaam van richel naar richel sprong. Toen hij na een halfuurtje klimmen halverwege was, ging hij even zitten om uit te rusten, onder het genot van een broodje. Hij was al een heel eind geklommen en was uitgeput. Hij pakte de pokebal van Rain en liet de Totodile eruit komen, die op zoektocht ging. Blade dronk zijn flesje water leeg en floot op zijn vingers, waardoor de totodile tevoorschijn kwam. Hij liet hem terugkeren in zijn pokebal en klom verder. Na een paar meter, voelde hij ineens de grond rommelen. “wat was dat?” sprak hij zijn gedachten hardop uit. Ineens brokkelde onder hem de richel weg, waardoor hij een paar meter de diepte in stortte. Hij landde hard met zijn arm op een plateau onder hem, waar hij een tijdje bleef drinken. Dit had hem tijd gekost. Hij krabbelde overeind en wilde verder klimmen, maar toen hij een paar stappen had gezet, schoot er een verlammende pijn door zijn been. Hij zakte op zijn knie en greep er kort naar. Dit kon niet gebeuren, niet nu hij zo dicht bij de top was. Hij stond op en liep door, de pijn negerend die alsmaar erger werd. Hij klom verder tot hij op een grote richel belande. Doordat deze schuin naar de top van de berg liep, liep hij het pad af, hier en daar een steentje wegschoppend toen hij ineens een boze brul hoorde. Op volle snelheid, kwam er ineens een geodude op hem afgerold, die Blade maar net kon ontwijken. Hij gooide Rain zn pokebal in de lucht, waar de pokemon uitkwam, helemaal uitgerust voor de strijd. Toen de Geodude zich omdraaide en weer op hun af kwam was hij er klaar voor. “Rain, Water gun!” riep hij, waardoor zijn totodile een harde straal water op de rollende pokemon af liet gaan. Deze werd erdoor een eindje weggeblazen en kwam terug met een earthquake, wat ervoor zorgde dat Rain erg uit balans kwam. Na deze aanval te hebben gelanceerd, vloog de geodude met een rollout op Rain af, en raakte hem terwijl de totodile nog van de aardschokken herstelde. Hij vloog een eind achteruit en kwam net voor de richel tot stilstand. De geodude draaide een halve cirkel en kwam weer op de totodile af, maar deze keer was Blade erop voorbereid. “Ga omhoog!” riep hij alleen maar tegen de pokemon, waarna deze een watergun op de grond richtte en omhoog schoot, over de geodude heen, die vlak voor de richel tot stilstand kwam. “Oke!” riep blade, “maak het af!”
Rain lanceerde nog een watergun, die de geodude raakte en hem van de richel af stootte.
Blade begon rond te kijken, waarom zou de pokemon hem ineens aangevallen hebben. Het kon niet door de steentjes komen, aangezien hij van links kwam en hij de steentjes naar rechts schopte. Misschien, kwam hij wel dicht bij zijn bestemming. Hij rende in richting van de plek waar de pokemon vandaan kwam, en zag vanuit de bosjes iets liggen. Hij pakte twee takken vast, de doornen negerend en trok ze uit elkaar. Door dit te doen ontblootte hij het ei, wat hij vastpakte en in een lap stof wikkelde, waarna hij het in zijn tas legde. Hij was klaar en verdiende wel wat rust, vond hij, terwijl hij opstond en naar de top liep om daar op adem te komen.

693 woorden-

[Lange post is vééééééél te lang. Sorry.]

Het was donker. Chie sloop, want na vier aanvallen van wilde Pokémon had ze echt geen zin in meer. Slaap tergde door heel haar lichaam.
"Jank," sprak ze zo zacht dat zelfs zij het amper kon horen, "Jank. Jank. Jank."
Ze voelde alsof ze wel kon huilen van vermoeidheid, maar Chie was simpelweg te koppig om tranen te laten stromen. Dus deed ze het maar gewoon op deze manier. Van huilen werd je toch alleen maar meer moe. Alhoewel praten natuurlijk ook niet gunstig was in een situatie als deze.
Miharu schommelde wat langs Chie heen en weer. De trainster wierp een schuine blik naar haar Vulpix. Ze zuchtte lichtjes, de Pokémon was beduidend ook uitgepeigerd. Maar Chie gaf niet op! Dat was ze verplicht aan Miharu. Dat waren ze verplicht aan elkaar. Ze gingen gewoon door, al was dat het laatste wat er vandaag ging gebeuren.
Hoe lang was ze eigenlijk alweer bezig? Chie wist het niet. Ze schudde kort haar hoofd, ze was besef van tijd kwijt maar wilde er ook niet te lang bij stil blijven staan. Dat kostte haar energie.
Chie hoorde Miharu zuchtte, en ze werd kort door het wezentje afgeleid. "Ben je ook zo moe?" vroeg ze, "zullen we anders even gaan zitten?"
Dat zou toch geen kwaad kunnen? Zo duf als dat ze nu waren, kwam ze toch geen reet mee verder. Chie was amper in staat nog op te kunnen letten. Ze moest zitten en wat drinken.
Chie plofte op een ietwat hoge steen neer en pakte haar rugtas op haar schoot. "Drinken drinken drink--- wa?" Chie keek op van haar tas toen ze onder haar de grond voelde trillen.
Nee. De steen. Die trilde.
Met een gil schoot Chie overeind, alles wat ze in haar handen vasthad liet ze vallen. Miharu blafte en sprong schrikkerig achter haar baasje aan. Chie sprong drie meter naar voren en wierp een blik over haar schouder naar de steen.
Achteraf was het eigenlijk best duidelijk te zien dat de steen geen gewone steen was. Geen gewone, kleine, rots. Nee. Het was zo'n gepunte en gedraaide rots. Eentje waarvan duidelijk te zien was, dat die bij een Dwebble hoorde. En Chie was met haar domme hoofd erboven op gaan zitten. Typisch iets voor haar.
De Dwebble leek niet blij. Natuurlijk niet. Chie zou ook niet blij zijn als iemand met zijn dikke kont op haar huis zou gaan zitten. De Dwebble liet een luide "SKRIE" horen, een woedende brul, en keek haar verontwaardigd aan. Chie werd uitgedaagd door hem tot een gevecht, en ze wist dat ze er niet onderuit zou kunnen komen.
Ze had geen geluk. Een Dwebble was een Rock/Bug Pokémon, en het enige maatje die Chie had, was een Fire Pokémon. Een Fire Pokémon! Die waren zwak voor Rock! Ze had geen andere keuze dan Miharu om hulp te vragen, maar Chie was bang dat dit te zwaar voor haar Vulpix zou zijn. Dubbel pech dat Miharu ook nog eens verzwakt was van gevechten hiervoor. Chie slikte hoorbaar.
Maar toen zag Chie het.
"Een ei!" riep Chie, "Miharu! Ik zie een ei!"
Een van de dummy-eieren had al die tijd bij de Dwebble in zijn huis gezeten. Het zat gewoon bij hem in de rots. Hoe dat geflikt was, wist Chie niet, maar één ding wist ze wel: ze ging dat kreng hebben. Ze had er veel te veel voor moeten doen. Al moest ze die Dwebble drie keer knock-out slaan, ze ging dat ei krijgen.
"Miharu!" riep ze haar Vulpix er vastberaden bij.
Miharu liet een korte "Pix!" horen dat ze er was, sprong beschermend voor haar trainster en rende meteen op haar tegenstander af. Zoveel kracht had het wezentje nog nooit eerder uitgestraalt. Het was duidelijk dat zij ook dat ei wilde hebben.
De Dwebble was even van zijn stuk geslagen door deze vurige reactie, maar kwam er gauw bovenop. Hij ging in de startblokken staan om de eventuele klap op te vangen.
"Ember!" Chie riep de eerste move die ze kon bedenken zonder dat de Vulpix zich al meteen fysiek hoefde te vermoeien. Miharu rende in een vloedvaart op de Dwebble af, maakte een afwijking naar rechts, en terwijl ze langs rende vuurde ze haar Ember op de Dwebble af.
Ja. De Dwebble was niet snel. Nee. De Dwebble was niet dom. Toen hij de Vulpix op hem af zag rennen, kroop het meteen in zijn huis. Het ei gleed met hem mee, en al het vuur die Miharu op hem richtte, omringde de rots en deed hem dus niets.
Chie vloekte binnensmonds. Ze wist dat vuuraanvallen vrijwel niets op de Pokémon deden, maar ze had op z'n minst op een raak gehoopt.
Miharu rende voorbij, maar remde gauw in een bochtje af. Ze stond nu aan de andere kant van de Dwebble.
Deze sprong weer uit zijn huis, keek verward rond en richtte zich toen weer tot de Vulpix.
Chie siste. "Quick Attack!" Miharu rende op de Dwebble af, die zich weer schrap zette. Om hem heen vormde zich drie rode ringen, die zich vervolgens vormde tot rotsen, en die hierna met een kracht van een sneltrein op de kleine Vulpix raasde.
"Spring en ontwijk!" riep Chie in een reflex. Miharu sprong ietwat onhandig met haar vaart omhoog, godzijdank hoog, en ontweek de aanval Rock Blast van de Dwebble.
De Dwebblie liet het hier niet bij zitten. Hij opende zijn mond en een goudkleurige bol van energie vormde zich ervoor. Het was de aanval Smack Down. Vulpix was nu in de lucht, en een schok ging door Chie heen. Nee toch?
Jawel. De bol werd afgevuurd op Miharu, die meteen op de grond klapte. Hard.
Chie rilde. "Miharu!"
"Pix..." klonk er wat teneergeslagen. Chie zuchtte ietwat opgelucht. Het wezentje kon nog staan, ondanks dat dit trillerig ging.
"Lukt het nog, maatje?" riep ze.
Miharu ging wat steviger op haar poten staan. "Vulpix!"
"Mooi," sprak Chie toe, "doe Imprison!"
Miharu gaf een korte schreeuw en rende opnieuw op de Dwebble af. Deze keer was ze sneller. Ze maakte een kleine sprong, en met een zwaai van haar poten tikte ze de Dwebble op zijn hoofd. Een kleine 'plof!' was hoorbaar, Miharu zette zich af van de Dwebble en lande aan de andere kant van hem.
De Dwebble was niet gewond geraakt, maar had wel Imprison op z'n dak gekregen. De aanval Smack Down kon hij mooi niet meer gebruiken.
De Dwebble keek ietwat versuft naar Miharu om, maar viel toen weer terug in zijn boze habitat. Omdat de Vulpix niet ver van hem geland was, gebruikte hij zijn scharen voor Fury Cutter. Herhaaldelijk sloeg hij en krabte hij Miharu, die tot vier keer toe geraakt werd.
"Miharu, spring!" riep Chie.
Miharu luisterde en ontweek de laatste twee aanvallen van de Dwebble. Deze riep iets en opende zijn mond weer, om te beseffen dat zijn Smack Down niet meer mogelijk was. Hij keek verblufd. Chie gebruikte de laatste aanval die Vulpix nog in haar had. "Fire Spin!"
Miharu voerde de aanval in de lucht uit. Ze opende haar mond, en met een brul kwam een krullende stroom van vuur uit, op tot 1500 graden celsius. Hoewel de Dwebble tegen vuuraanvallen bestemd was, moest deze wel schade aanbrengen.
En dat deed het, wel degelijk.
Dwebble werd volop geraakt. Hij werd gevangen in een kolom van vuur en kon geen kant op. Zijn lichaam verhitte, en hij verbrandde zichzelf. Miharu landde vlak naast hem. De Dwebble wilde haar aanvallen, maar verbandde zichzelf door de wang van vuur waarin hij gevangen zat.
"Miharu, Quick Attack!" De Vulpix ramde de Dwebble door het vuur heen. Zij werd niet aangetast door de vlammen. De Dwebble schoot achteruit, de vlammen raasde met hem mee. Hij raakte wat verzwakt.
"Nogmaals!"
Opnieuw oefende Miharu de aanval op de wilde Dwebble. Alweer werd hij geraakt. Hierna was Fire Spin uitgewerkt, en de vuurkolom om de Dwebble verdween, maar hij was te verzwakt om nog snel een aanval te doen.
"Nogeens!" riep Chie, wetend dat dit de laatste aanval zou moeten zijn. Met een gil raakte Miharu hem voor een derde maal, en de Dwebble schreeuwde het uit. Hij zakte in elkaar.
Chie zweeg en keek observerend toe. Miharu stond net zo stil. Na een korte twee minuten haalde Chie opgelucht adem.
"Yes!" sprak ze tot haar Vulpix, "we hebben hem! We hebben hem neer!"
Miharu blafte vrolijk en rende op haar trainster af. Ze zag er vermoeid, maar voldaan uit. Chie was ook tevreden.
"O, Miharu, het ei," bedacht Chie zich ineens, "ik vergeet 'm bijna."
Ietwat langzaam en voorzichtig liep ze naar de Dwebble toe. Ze duwde hem met haar voet op zijn kant. Misschien wat respectloos, maar in ieder geval veilig. Wat als hij anders zou opspringen als hij toch nog bij bewustzijn was? Nu zou ze nog snel kunnen wegrennen.
Maar de Dwebble deed niets. Langs het rustende lijfje zag Chie het dummy-ei zitten. Ze slikte, hurkte en gleed met haar handen langs de flauwgevallen Dwebble. Het was raar en best eng. Met moeite haalde ze het ei uit zijn huis, hopend niets beschadigd te hebben. Eenmaal dit ei in handen, rolde ze meteen acht meter achteruit. Nog steeds deed de wilde Pokémon niets, maar Chie voelde de spanning door haar lichaam gieren.
"Pfuuuuuu..." ademde ze uit, en ze keek haar Vulpix aan. "Heyhey, Miharu," zei ze, "ik heb 'm. Ik heb 'm, meisje. Het ei. We hebben 'm."
Miharu blafte kort en vrolijk. Ze zag er net zo blij uit als haar trainster. Het ei, koel, klein en licht, gemaakt van plastic, was alleen herkenbaar door zijn vorm. Maar ach wat, dat gaf niets. Chie was blij het te hebben.
"Ik doe 'm in mijn tas, en dan gaan we meteen door naar de top," sprak ze tegen Miharu, "deal?"
"Pix!" stemde Miharu in. Chie glimlachte breed.

[sorry. ik weet niet hoeveel woorden ik heb, maar het zijn er vast laaiend veel. teveel. het spijt me dat je daar doorheen moet lezen. sorrysorrysorrysorrysorry D:]