1 Who's the king of the hill? di nov 15, 2011 4:38 am
Gast
Daar zat Lucas dan, lichtjes hijgend met zijn rug tegen de rots, zijn scherpe blik gericht naar beneden, diep in de afgrond. Pff, gaven ze het dan nooit op? Dat was al de vierde van vandaag en gisteren waren het er nog meer... Er waren er zelfs drie in geslaagd langs hem te komen. Maar Lucas moest toegeven dat de gevechten interessanter waren, harder dan normaal maar... Interessanter... Omdat hij een Gijinka had, had Lucas nooit ehct zo'n last gehad van het hele 'instinct' gebeuren, natuurlijk was het nogsteeds onmogelijk voor hem om mensen of pokémon direct met de blote hand (of met zijn tanden) te vermoorden, daarbij zat zijn geweten in de weg, maar voor hem was het wel makkelijk om mensen die het niet verdiende te leven te pletter te laten vallen. "En jij hebt het recht om te besluiten wie het leven 'waard' is en wie niet?" een vertrouwde, jonge en vooral pure stem waardoor Lucas lichtjes moet glimlachen, maar tegelijk ook moest fronzen. Hij zuchtte lichtjes, de pokémon had gelijk... "Latios..." bij het uitspreken van die naam werd de draak-achtige pokémon zichtbaar, daar zweefde hij dan, vlak boven de afgrond en vlak voor Lucas gezicht. Dit was niet de eerste keer dat Lucas hem zag... Nee, maar het bleef elke keer een mooi gezicht om te zien. Die pure glimlach en die eerlijke ogen van degene die hem tot een Gijinka had gemaakt.
"Je hebt ze nog niet gevonden hé?" raadde Lucas toen hij de wat trieste blik in Latios zijn ogen opmerkte, de latios zweefde even zijn kant op en liet zich naast de jongen ploffen. "Ik weet waar mijn zusje zit, maar zoals ik nu ben kan ik haar niet redden..." hij was blij dat er eindelijk iemand was die hem kon verstaan, hij had al een tijd in afzondering geleefd zodat zijn wonden konden helen. "En je verloren liefde?" "Wie?" "Doe niet alsof je niet weet wie ik bedoel." reageerde Lucas lichtjes lachend op Latios zijn onwetend heid, de latios was de enige aan wie hij zijn ware gezicht toonde "Chie natuurlijk." Latios week koppig zijn blik af, maar zuchtte uiteindelijk lichtjes "Ik hoopte dat jij misschien iets van haar had gehoord..."
"Het laatste wat ik van haar vernomen heb was dat ze in Medio forest was met een blonde jongen, ik dacht dat hij Blade heette? Iniederigeval, daarna niets meer." er viel een korte stilte waarin je de teleurstelling van Latios bijna van hem af zag stralen "Ik heb trouwens ook niet zo veel tijd gehad om op te letten. Deze berg word belaagd door die dingen." op dat moment keek Latios op zijn hoede op "Hier ook?" Lucas knikte "Maar niets wat ik niet aan kan." hij greens even uitdagend. "Want boven alles... Ben ik 'the king of the hill.' en doe ik alles om mijn terretorium te beschermen."
Na een kort gesprek was Latios weer verdwenen als sneeuw voor de zon. Ergens was het vervelend dat Latios nooit te lang op dezelfde plek bleef. Maar het was te begrijpen... Er waren veel mensen die naar hem op zoek waren én... Er waren die twee belangrijke mensen waar hij naar op zoek moest. Latias en Chie... Lucas kon alleen maar hopen dat hij uiteindelijk ook iemand zou vinden die zo veel voor hem betekende als die twee voor Latios betekenden... "Ah , ik raak afgeleid." brak hij zichzelf uit izjn gedachten, Lucas stond langzaam op toen hij iets hoorde dat klonk alsof iemand de berg probeerde op te klimmen "Tijd om mijn troon te beschermen."
"Je hebt ze nog niet gevonden hé?" raadde Lucas toen hij de wat trieste blik in Latios zijn ogen opmerkte, de latios zweefde even zijn kant op en liet zich naast de jongen ploffen. "Ik weet waar mijn zusje zit, maar zoals ik nu ben kan ik haar niet redden..." hij was blij dat er eindelijk iemand was die hem kon verstaan, hij had al een tijd in afzondering geleefd zodat zijn wonden konden helen. "En je verloren liefde?" "Wie?" "Doe niet alsof je niet weet wie ik bedoel." reageerde Lucas lichtjes lachend op Latios zijn onwetend heid, de latios was de enige aan wie hij zijn ware gezicht toonde "Chie natuurlijk." Latios week koppig zijn blik af, maar zuchtte uiteindelijk lichtjes "Ik hoopte dat jij misschien iets van haar had gehoord..."
"Het laatste wat ik van haar vernomen heb was dat ze in Medio forest was met een blonde jongen, ik dacht dat hij Blade heette? Iniederigeval, daarna niets meer." er viel een korte stilte waarin je de teleurstelling van Latios bijna van hem af zag stralen "Ik heb trouwens ook niet zo veel tijd gehad om op te letten. Deze berg word belaagd door die dingen." op dat moment keek Latios op zijn hoede op "Hier ook?" Lucas knikte "Maar niets wat ik niet aan kan." hij greens even uitdagend. "Want boven alles... Ben ik 'the king of the hill.' en doe ik alles om mijn terretorium te beschermen."
Na een kort gesprek was Latios weer verdwenen als sneeuw voor de zon. Ergens was het vervelend dat Latios nooit te lang op dezelfde plek bleef. Maar het was te begrijpen... Er waren veel mensen die naar hem op zoek waren én... Er waren die twee belangrijke mensen waar hij naar op zoek moest. Latias en Chie... Lucas kon alleen maar hopen dat hij uiteindelijk ook iemand zou vinden die zo veel voor hem betekende als die twee voor Latios betekenden... "Ah , ik raak afgeleid." brak hij zichzelf uit izjn gedachten, Lucas stond langzaam op toen hij iets hoorde dat klonk alsof iemand de berg probeerde op te klimmen "Tijd om mijn troon te beschermen."