Haze stapte al dagen aan een stuk. Of eigenlijk in realiteit maar twee dagen. Op wonderbaarlijke wijze was zijn poot weer een beetje beter geworden terwijl hij niets anders deed dan recht vooruit naar het noorden met Fender aan zijn zei. Hij vond dat het stilaan wel tijd was geweest om een pauze te nemen. Al was het maar een kwartier, f zelfs vijf minuten. En wat was nu een betere kans om te stoppen dan een appelboom? "Fender! kijk!" zei hij verlekkerd toen hij omhoog keek naar de prachtige glanzende appels die aan de bomen hingen. Sommige lagen op de grond. Maar daar at Haze niet van, die waren te zoet en te rijp. Haze had liefst nog wat beet en wat zuur aan een appel. Dus sprong hij in de lucht voor een appeltje. De boom, die eigenlijk na twee keer kijken veell te groot was maakte Haze een beetje wanhopig. "Ehhm, ja. Dat wordt een vette appel" Zuchtte hij na vijf keer te vergeefs springen. Haze ging liggen op de grond, naast de appelboom.

Rustig keek Fender rond toen de Glaceon naast hem stil ging staan.
er verscheen een lichte glimlach op zijn gezicht toen hij op en neer sprong om bij de appels te kunnen komen, maar toen hij het opgaf en ging liggen voelde hij zich schuldig.
hij zette een paar stappen achteruit en rende op de boom af, zijn rechtervlank tegen de boom duwend om de appels los te krijgen. na dit een paar keer herhaald te hebben, gaf hij het op en keek hij op naar de appels, waarna hij een meswind op de appels lanceerde, wat ervoor zorgde dat ze er wel afvielen. hij pakte er 1 op met zijn mond en schoof vervolgens met zijn linkervoorpoot twee appels naar de jonge glaceon voor hem. hij nam een hapje van zijn eigen, slikte hem door en mompelde: "alsjeblieft." na dit gedaan te hebben, begon hij een cirkel te lopen om de boom en de glaceon, hun beiden van enige dreiging van zo'n "ding" beschermend.

-informatie over het woord ding: hiermee beschrijft Fender de mens, aangezien hij het niet zo op mensen heeft.-

Chie rilde. Ze schopte een steentje vooruit terwijl ze over het bospad liep, en wist niet waar ze eigenlijk heen ging (ja wat doe ik eigenlijk hier? XD).
Miharu zat netjes in haar Pokébal. Chie liet de rust van het bos haar drukke gedachten tot bedaren brengen. Ze zuchtte luidkeels, maar dwars door haar klaaglied klonken andere geluiden die Chie niet kon plaatsen.
Ze keek om haar heen en zag twee Pokémon die aan het worstelen waren wat appels naar beneden te krijgen. Het lukte hen. Eentje, een Absol, pakte een appel en schoof de ander naar de Glaceon toe die hem vergezelde. Toen ging de Absol om de boom heencirkelen. Een apart gezicht voor Chie, maar wat boeide het.
Chie knipperde wat loompjes met haar ogen terwijl ze de twee Pokémon vanaf een afstand bestudeerde. Ze hadden haar nog niet gezien? Dit verbaasde haar lichtjes. Ze was nou niet absurd stil aan het wezen in dit bos, of zo. Ze had verwacht door alles en iedereen allang opgemerkt te zijn. Toen ze haar maag hoorde knorren, siste Chie, en ze staarde naar de appels in de boom. Die twee Pokémon hadden hun appel. Ze moesten nu maar plaats maken voor Chie.
Ietwat onbeschoft en abrupt kwam Chie naar hun toegelopen.

Toen Haze erg dankbaar naar Fender keek en zijn eerste appel vol eet lust opat, Stopte hij de andere ook door zijn keel.
Niet bepaald in een slik, maar veel scheelde het niet.
Het was omdat hij plots een roze glimp op viel tussen de struikjes en hij bang dat de felgekleurde pokémon zijn eten zou stelen.
Valk daarna dook hij de bosje in, Schuilend. Misschien was het een Lickitung.
Maar de kleine oogjes van Haze die door de bladeren tuurde schrokken zich een taart toen hij zag hoe groot het roze spectakel wel niet was. "Fender, ga daar weg snel! het is zo'n mens" fluisterde hij zo voorzichtig mogelijk. Hij wou namelijk geen greintje aandacht trekken van het schrikwekkende felgekleurde beest.
Het woeste schrikwekkende felgekleurde beest.

*JE BESCHRIJFT CHIE ALS EEN LIKKITUNG? gemenert D< en Chie is niet woest XD*

Chie zag dat de Glaceon wegschoot zodra hij haar doorkreeg. Schuw. Ze had hem weggejaagd. Ietwat teleurgesteld, maar tegelijkertijd wetend dat ze niets anders had moeten verwachten, liep ze gewoon in een rechtte lijn door naar de boom. Ze wilde zo'n appel hebben.
Wat traagjes en simpel plukte ze er eentje van de takken. Neh, ze moest er een meer hebben. Voor Miharu. Ze plukte een nieuwe, en mee vielen er door dedruk en door het bewegen van de bladeren nog twee naar beneden. Chie ving ze met moeite op.
"Buh," sprak ze zachtjes onhoorbaar. Vier was wat veel. Ze wilde alleen maar een snack. Ze had nog niet zo lang geleden gegeten. Ze zou er een wel houden, om te delen met Miharu, maar wat moet ze met die ander?

Haze snoof minachtend. 'Wat een slokhop.' Dacht ze. 'Neem meteen de hele boom mee' Maar toen hij zag dat ze er maar twee wou keek hij op naar de andere appels. Hij had in dagen al niet meer gegeten en met appels was zijn maag nog niet gevuld. Hij tuurde door het bosje heen en niesde erg hard door een blaadje dat in zijn neus terecht kwam. Uit schrik dat het mens hem gezien had dook hij weg achter een boom. En piepte zo af en toe eens om te kijken of ze weg was en de appels had achter gelaten. Of moest hij de appels gewoon aan nemen? Nee. Dat zou fout zijn. Hij was nog maar net van zijn zwelling af, Hij wou er niet nog een. Of toch? gewoon aan nemen?

Chie hoorde het korte, haast piepende niesje, en keek om. Ze was nog net op tijd om de Glaceon van voorheen in een razend tempo het hazenpad te zien kiezen. Het wezentje kroop achter een boom, en keek af en toe nog een paar keer om haar in de gaten te houden.
Zag ze het nou goed? Had hij nu een verlekkerde blik in zijn ogen, tussen die vragen die zijn hoofd doorzaaide in? Klopte het wat Chie zag? Ze staarde naar de appel in haar hand. Hopelijk wel, want dan wist ze wat ze met het fruitstuk nog kon doen.
Ze hurkte en stak de appel voor haar uit. Ze wist het niet zeker, maar misschien had de Glaceon leg genoeg om naar haar toe te komen. Anders liet ze de appel gewoon achter.

'Bijnaaaaa' dacht Haze toen ze het meisje zag dat haar hand tegen de grond hield. 'Nog eventjes en dan laat ze het liggen' Maar tijd tikte voorbij en al twee minuten lang staarde de Glaceon met verveeld naar de appel die nog steeds in het hand zat. 'Wat als ik hem nu pak, En dan meteen weer weg loop?' Ja dat vond hij een goed idee. Hij zette een pas, Maar nam dat al gauw terug. Hij zetten toen zijn andere poot , gevolgd dor de poot die hij net weer weg trok. Ze keek met een controlerende blik in de ogen van het mens en stapte zonder zijn ogen er van af te halen rustig dichter bij de appel. Nog twee stappen en hij was dicht genoeg geweest. Nog twee kleine stapjes en BAM. Haze had zijn tanden in de appel gezet en was weer twee meter verder weg gaan zitten. Als kijkend naar het mens met de appel in zijn bek.

Chie bleef zitten, vooral toen ze zag dat de Glaceon haar in de gaten hield. Ze had toch geen haast. Minuten verstreken, en eindelijk leek de Pokémon te besluiten een poging te wagen.
Vertwijfeld kwam de Glaceon naar haar toe. Stap voor stap, met zijn blik gefixeerd op de appel alsof hij er met zijn ogen er dwars doorheen wou branden, kwam hij dichterbij. Chie veroerde geen vin, ook niet toen hij de appel in zijn bek nam en vervolgens twee meter teruguit schoot.
Op een afstand staarde hij haar aan, met de appel in zijn bek, en Chie liet zich van haar hurken uit op haar knieën zakken. Ze staarde hem net zo aan. Chie was nieuwsgierig naar het wezentje. Hij was prachtig. Normaal kickte ze op vuurpokémon, maar deze Glaceon leek iets uit te stralen wat ze niet eerder gezien had. Ietwat koppig bleef Chie zitten, met het besluit niet weg te gaan.

Haze verstijfde. Het gevoel dat hij bekeken werd vond hij erg onsmakelijk. Zijn appel moffelde hij weg achter een boom en hij ging weer voor het mens zitten. Net of hij wou laten zien dat dit zijn terrein was, ook al was het dat niet. Onopgemerkt sloop hij dichterbij en ging op perfect de zelfde manier voor Chie zitten. Hij wou laten zien wat hij durfde en wou angst kweken. Bij pokémon lukte dat vaak, Maar of het bij een mens ook ging werken? Het was het proberen waard. Chie staarde in de eeuwigheid met zijn boze blik als een speer in die van het mens gestoken. "Djieee" Zuchtte hij zacht.

Chie keek ietwat verbluft toe hoe de Glaceon boos naar haar zat te kijken. Wat moest ze hier nou mee? Ja, ze was geïnteresseerd in deze vrij aparte Pokémon.
Ze staarde gewoon terug, al voelde het alsof ze een strijd aan ging met een meester in dit vak. Ze vertrouwde er niet op deze staarwedstrijd te kunnen winnen.
Nieuwe zet dan? Chie stak voorzichtig haar hand uit, niet om de Glaceon aan te halen, meer om te laten zien, om kennis te maken. Sommige snuffelden tenslotte je geur op en bepaalde hiermee of je aardig was of niet. Ze vertrouwde niet er echt op dat deze Glaceon dat echt zocht, eigenlijk. Hij leek een stuk nuchterder dan 'sommigen'.

Haze zijn blik bewoog eindelijk, en dat door het hand. In plaats van recht in Chie's ogen te kijken, keek hij naar het hand. Het had geen eelt, En het was proper gewassen. Maar niet met water, daar rook het althans niet naar. Met dat Haze blind was had hij een sterk ruik zintuig en rook hij meteen dat het citrus was. Dat was Haze's lievelings fruit. Hij wou niet te dicht bij komen maar het mens stak duidelijk haar hand uit dus had hij geen keus. Verslagen ging hij weer achter de boom en kwam terug met de gebeten appel en legde het voorzichtig terug in haar hand. Hij knikte plechtig en ging weer voor haar zitten, Deze keer zat hij dichter omdat hij hield van de citrus geur.

Chie trok haar wenkbrauwen op en keek naar de appel die teruggelegd werd in haar hand. Ze kreeg hem terug? Ah. Dat was niet de bedoeling.
Ze keek toe hoe ze een kort knikje kreeg van de Glaceon en merkte dat hij dichterbij zat, en moest licht glimlachen. Ze ging schuin zitten en keek in de ogen van de serieuze Pokémon. Wat moest ze hier nou mee?
Chie keek nogmaals naar de appel, keek terug naar de Glaceon en pakte toen de appel zodanig vast dat ze het in twee stukken kon delen*. Een van de stukken nam ze in haar mond, en met haar andere hand stak ze het overige stuk naar de Glaceon toe. Om te delen.

*Ja, da's mogelijk. Geloof me. Ik heb het een keer geprobeerd en het lukte. Daarna nooit meer. o3o

Haze keek de appel aan. Vreemd. 'wat wilt dat ding nou eigenlijk van me?' vroeg hij zich af. Maar toch nam hij de halve appel aan en at hem op voor het mens. Daarna likt hij zijn plakkerige appel pootjes af en geeuwde hij een keer. "ionnn hmm?' vroeg hij op een afstand van een onderbeen lang. 'Ik denk dat dat mens me niet verstaat. Hoe moet ik nou vragen waarom ze me haar appel gaf? Vind ze me aardig? Vind ik haar aardig? Natuurlijk niet' En met dat bedacht te hebben zette hij weer twee stappen achteruit en keek weer kwaad naar haar. Hij zag namelijk iets. In een tas die ze bij had, zag Haze iets rood glimmend. En hij wist wat dat was. Het zag er anders uit dan de Masterball waarmee hij gevangen werd als jonge Eevee maar de vorm en het systeem zag er het zelfde uit. Haze gromde boos en vol afgunst.

Chie keek verbaasd toe toen ze de humeurwisseling van de Glaceon zag. Hij vond haar duidelijk niet aardig. Had ze iets verkeerds gedaan?
Ze volgde zijn blik kort en merkte dat hij in haar tas keek. Recht op haar Pokéballen. Chie bedacht haarzelf dat hij haar daarom eens best niet leuk zou kunnen vinden. Zou hij iets tegen trainers hebben? Of gewoon iets tegen Pokéballen?
Chie duwde haar tas met een zucht dicht, met langzame bewegingen, zodat de Glaceon goed doorhad wat ze allemaal deed, en deed haar schoudertas om. Hij gromde boos. Chie trok haar wenkbrauwen teleurgesteld samen en keek het wezentje verslagen aan, niet wetend wat haar volgende stap naar hem zou kunnen zijn.
Ze haalde diep adem. "Ik doe niets."

Haze leek het te begrijpen. Ze legde haar tas opzij om te laten zien dat ze hem geen kwaad ging doen. Maar dat was een valstrik. toch? Vanaf dat hij dichter zou komen ging ze haar tas weer nemen en hem gevangen nemen! Ja! dat ging ze doen! Daarom rende Haze zo snel mogelijk op de tas af die Chie had neergelegd. Hij had het handvat in zijn bek en liep er mee weg. Met de tas twee meter verder weer te laten vallen rolde de pokéballen eruit en Haze schrok zich een ongeluk. "whiee!" krijste hij en dook weer weg achter een boom. Maar er gebeurde niets. De pokéballen lagen er gewoon zonder een vin te verroeren. De glaceon kwam weer dichterbij en snuffelde aan de pokéballen. Hij tikte er een keer tegen waardoor ze wegrolde. En snuffelde weer. Plots sprong één van de ballen open en kwam er een rode gloed uit. Haze gromde kwaad naar de gloed maar kalmeerde toen hij zag dat er een Vulpix uitkwam. Wat voelde hij zich trots. Hij had een pokémon gered van 'de ondergang'. "Een Vulpix? Kom dan! Snel! Ren! Ren voor je leven!" Zei hij en deed een teken met zijn hoofd dat hij achter de struiken door moest lopen.

Chie nam deel aan het tafereel zonder weerstand. Ze wist niet goed wat haar overkwam en liet het allemaal over haar heen komen, meer om te zien wat de Glaceon uiteindelijk van plan was. De koddige acties van het beestje stonden Chie wel aan. Toen Miharu uit haar Pokébal kwam, keek Chie met opgetrokken wenkbrauwen toe.

Miharu geeuwde. Ze had al die tijd in de bal geslapen. Ze wreef de slaap uit haar ogen met een van haar pootjes en bekeek de wereld om haar heen. Ergens hoorde ze vaag iemand naar haar roepen, maar het klonk niet als haar trainster.
Ze keek op en zag een Glaceon naar haar gebaren. "Ren voor je leven!" klonk hij, en Miharu keek hem niet begrijpend aan.
Ze zag niets gevaarlijks. Miharu bekeek de omgeving om haar heen. Nee, behalve haar mens wat verder terug zag ze niets gevaarlijks.
"Eh?" keek ze de Glaceon opnieuw aan, "waarom dan?"

"Voor dat mensen ding natuurlijk!" Riep Haze haastig. Zelf stapte hij al twee stappen die richting in. Maar toen Haze het wachtte op zette, Bleek hij te merken dat de Vulpix écht niet wist waar hij het over had. Hij keek Het mens verziekt aan. Hij heeft haar gehersenspoeld. "Glaaaa" Riep hij luid en kwaad tegen het mens. Het was een vreemd zich te zien dat de Vulpix die voor hem stond toch zeker tien centimeter groter was. Ander had hij haar bij de kraag gepakt en haar mee gesleurd. Hij rolde de pokéballen en de tas weer naar het mens en ging toen naast de Vulpix staan. Hij gromde naar chie. Maar toen hij op keek naar de Vulpix waar hij naast stond dan merkte hij dat ze niet mee gromde. Waarom viel ze niet aan? "Ik begrijp er niets van?" Zei Haze verslagen.

Miharu keek de Glaceon zo vreemd mogelijk aan als dat haar snuit dat aankon. Wat had hij nou?
"Wat snap je niet?" vroeg Miharu net zo verslagen als hij. Ze keek toe hoe Chie rustig de spullen oppakte die de Glaceon naar haar toe geduwd had.
Toen ging er een lamp bij Miharu brandde. "Je meent dat zij het gevaar is?" doelde de Vulpix op het rozegekleurde meisje voor hen. Ze kon haar lach amper inhouden, "ik moet bang zijn voor haar?"
Miharu proestte lichtjes. Als iets niet bedreigend was, dan was het haar mens wel. Negen van de tien keer jankte ze om niets en ze leek voor elke jongen te vallen. Haar mens durfde niet naar Gyms toe bang om te verliezen en schrok erg snel. Nee, dat geval daar dat was niet iets om bang voor te zijn.

Glaceon knikte onbegrijpelijk. Ze rook dat de Vulpix héél lichtjes ook naar citrus rook. Minder hard en minder puur, maar toch rook ze er ook naar. "...en ze doet je geen pijn?" Zei hij zacht. Het was gewoon zo ongewoonlijk. En nu de Glaceon even eerlijk keek, Zag het mens er redelijk lief uit. Best aardig en niet angstaanjagend. Maar zo snel vertrouwde hij haar niet. "Wat kan het allemaal?" Vroeg hij. "Ze sluit je op in zon bal en daarna kom je er nooit meer uit of hoe werkt dat?" Zei hij nieuwsgierig. De vulpix leek niet bepaald gewond. hij leek kantjes of hoekjes weg te hebben, DUs leek het wel oké om het hem te vragen.

"Pijn?" Miharu werd weer wat serieuzer, "ze doet je geen pijn." Ze keek de Glaceon kalm aan terwijl deze verbaasd de situatie voor hemzelf vastlegde. "Ze sluit je niet echt op," zei ze uiteindelijk, "als ik weg zou willen, hoef ik het haar alleen maar duidelijk te maken, dan zou ze me vrij laten. Maar ik blijf liever bij haar," ze knikte met haar hoofd naar haar mens.
"Ik mag ook uit mijn pokébal blijven, zou ik dat willen, maar ik kruip er wel eens in als ik slaap heb," ging Miharu verder, "anders blijf ik er gewoon uit." Ze beantwoordde zijn vragen wat op een informatieve zakelijke manier. "We reizen wat af en ik zie veel nieuwe plaatsen. Het is erg bijzonder."

Glaceon keek het mens wat beteuterd aan. En toen kijk hij weer naar de Vulpix. "Wie ben jij? Wie is zij?" Vroeg hij dan maar om de pijnlijke stilte te breken nadat hij enkel ongelijk over zijn dak kreeg. Hij voelde zich warm van binnen omdat hij plots een overzicht had van het verschil tussen lief en kwaadaardig. Was hij de enige pokémon die beide ontmoette? En in deze volgorde? Waarschijnlijk niet. Hij keek naar het mens in een frontale positie. Hij was lichtelijk ontroerd door de relatie tussen pokémon en mens. Hijj was zelfs een beetje jaloers, toen hij reflecteerde op de zijne."Meh..." Kraamde hij uit en keek een beetje zielig naar het mens. Het liefst van al was hij gewoon naar haar toe gesprongen en op haar arm gaan uithuilen. Maar hij zat daar gewoon, Te zijn wie hij was.

"Ik ben Miharu," antwoordde de Vulpix warm terug, "zij daar is mijn mens, Chie."
Haar borst zwol vol trots en ze huppelde naar haar trainster toe, waarna ze haar hoofd tegen diens been drukte. Chie kriebelde vervolgens een keer over haar hoofd, wat Miharu dankbaar beantwoorde met een likje over Chie's vingers.
Chie keek vervolgens toe hoe de Glaceon haar beteuterd aankeek. Iets brak in haar. Wat was er dat het beestje zo overstuur maakte? Waarom leek het zo verdrietig?
Opnieuw zakte ze door haar knieën en hurkte ze voor de Glaceon. Ze glimlachte een keer bemoedigend, hopend het beestje naar haar toe te lokken, en opende haar armen voor hem. Misschien kwam hij wel naar haar toe?

Haze pootje huppelde haastig vooruit en landde toen op Chie's schoot. Zijn oor stond recht op en zijn wangen waren nat van zijn tranen. "Wee je gebeente als ze niet te vertrouwen is. Wee je gebeente." Zei hij waarna hij zijn hoofd wegmoffelde tussen de spleet van chie's romp en haar arm die er naast hing. Dat voelde net alsof hij zijn neus in de vacht van zijn moeder stak, Zo warm en veilig. Hij geeuwde licht van de tranen die gestopt was. "Mijn naam is Haze" Zei hij tegen Miharu. "Leek me wel handig dat je dat wist" Zei hij nog steeds kortaf. Hij gedroeg zich vreemd. net of hij zijn toegeving niet wou toegeven, en hij nog steeds geen contact wou. Maar dat was net alles wat Haze wou. Contact, liefde, affectie.

Chie voelde zich warm vanbinnen toen Glaceon zijn neus bij haar verstopte. Ze legde haar armen om het wezentje heen en drukte hem tegen haar aan. Ze wist niet waar hij zo mee zat, maar het voelde heel bijzonder aan dat hij haar zo benaderde.
Ze zou hem niet loslaten. Dat wist ze. Het wezentje lag zo triest in haar armen, Chie wilde niet dat hij nog meer verdriet zou lijden. Ze zou hem bijhouden en ervoor zorgen dat pijn zijn pad niet meer zou kruisen. Wel, tenzij hij er zelf tussenuit naaide, natuurlijk, bedacht Chie zich. Niet aandenken, verbeterde ze haarzelf.
Zachtjes en moederlijk streelde ze de vacht van de Pokémon. Ze voelde hoe Miharu haar voorpoot tegen haar knie zette en zich wat opdrukte, zodat ze wat dichterbij de Glaceon kwam. Chie probeerde de tranen van Glaceon te drogen en voelde een lichte steek in haar. Wie of wat zou deze Glaceon zo van streek gemaakt hebben? Wat was er gebeurt? Ze merkte ook het lamme oor van hem op. Had dat ermee te maken? Chie aaide Glaceon nog steeds.