Mamoru nam een sprintje. daar lag verdomme iemand, maar hoe zou dat gebeurt zijn? welke barbaar ging een ander nou met een mes ofzo te lijf, daar hadden we toch pokemon voor? zijn growlithe had zich al bij de vreemdeling gemeld, en duwde zachtjes met zijn hoofd tegen de man zijn wang aan. De ghastly was ook al verdwenen, dus daar had hij ook niks meer aan, maar dat betekende wel dat hij de goede persoon had gevonden.
hij liet zich op zijn knieen glijden, en gleed door de stof van zijn broek nog een eindje verder voordat hij naast de man tot stilstand kwam. zijn haar plakte aan zijn gezicht van het zweet. "ey gaat ie?" zei hij hardop tegen de man, terwijl hij de ogen half dicht zag gaan. "verdomme blijf wel bij me!" riep hij half tegen de man terwijl hij hem half rechtop hielp en hem met zijn been en arm rechtop hield, terwijl hij met zijn andere in zijn tas zocht. shit, hij realiseerde zich net pas dat alles wat ie had voor pokemons was. dus daar hoefde hij niet te zoeken. "kom, waar moet ik je heen brengen?" vroeg hij een beetje in paniek, niet wetend wat er gebeurt was en wat hij nu moest doen. "je moet hier eerste weg, dan kan je me misschien nog wel vertellen wat er is gebeurt... maar eerst kom je mee verdomme..." zei hij terwijl hij de man met 1 hand onder zijn knieen en 1 hand achter zijn schouders optilde zoals je dat ook altijd in die film zag. hij liep instinctief in richting van de stad, die hij door de mist nu pas opmerkte.

''Hmpf.'' Hoe lang was hij onderhands al van Flebo City vertrokken? Twee weken? Ja, zoiets. En nog steeds had hij geen goeie trainer gevonden. Er moesten daarbuiten toch wel goeie trainers zijn? Hij had er al een paar bevochten, maar ze waren allemaal noobs. De laatste persoon die hij had bevochten was ene Zeph. Zijn 'shell' had Buizel niet eens kunnen aanraken. Evven grinnikte Tyler bij de gedachten. Nee, dat was niet leuk. Hij moest stoppen met grinniken. Hij had zijn gym niet voor niks verlaten. Hij zou doorgaan me zoeken tot hij een goeie tegenstander had gevonden. Waarom moeste alle trainers die dit jaar aan de league mee wouden doe zo slap zijn? Volgens de statistieken had er nog geen een persoon een badge weten te bemachtigen. Ja, het jaar was net begonnen. Waarschijnlijk zaten ze nog aan het trainen of zoiets, naja. Misschien kon hij de gymleaders bevechten? Die waren toch niet zwak. Er was Kaylene! De geweldige trainster van net 9 jaar oud, ze werd bijna 10, maar dat telde nog niet. Een gevecht tegen haar zou wel spannend worden, zijn buizel en haar mienfoo zaten rond hetzelfde level. Toch wou hij haar niet uitdagen, als zij hem zou verslaan zou het schandelijk zijn. En als hij haar zou verslaan zou ze huilen, en hij wou haar niet laten huilen. Hoe kun je iemand laten huilen die je onii- chan noemt? Wie waren er nog meer? Simon was iets te zwak voor hem, hij had simon zijn badge al 3 jaar eerder kunnen bemachtigen. Talos had hij ook al eens verslagen. Jake de 5e gymleader bevocht hij overdreven vaak, ze waren tenslotte rivalen. Toch verloor Jake altijd van hem. Hij wist dat Tekina de achtste gymleader was, maar had haar nooit ontmoet. Ze zou waarschijnlijk een te hoge level zijn. Wie waren er nu over? Tory & Matsuba. Hij rilde even bij het denken aan Tory haar naam. Zijn ex en Kaylene haar zus. Ze hadden maar besloten om vrienden te blijven, toch vond hij een paar van haar gewoontes nog steeds eng. Dan was Matsuba nog over. Matsuba had hij eigenlijk ook nooit ontmoet, en eigenlijk had hij de derde gymbadge al. Maar hij had de oude gymbadge van de gymleader voor Matsuba. Er werd gezegd dat Matsuba vele male sterker was dan de vorige gymleader, al konden dit ook geruchten zijn. Misschien zat hij zelf op een hoger level dan Tory. Hier moest hij maar achter komen. Even keek hij naar de telefoon in zijn handen. Zou hij Matsuba bellen zodat hij voorbereid was? Waarschijnlijk was het leuker als hij uit het niets zou komen. Of zou dat oneerlijk zijn? Vast wel. Hij ging naar zijn contact personen en stopte bij Matsuba de naam. Drukte op het groene knopje en bracht de telefoon naar zijn oor. Veel gebeurde er niet. Ahh, helemaal vergeten! Er was geen bereik in Kurato Village en de omgeving. Dit was ook goed nieuws, nu was het zeker dat Matsuba in de stadje was en ging hij er niet naar toe voor niks. Hij moest maar lopen. Hij zuchtte kort bij de gedachte dat hij het helemaal moest lopen. Het zou zeker 3 dagen duren. Hij wou het gevecht nu hebben! HIj kon terug naar Flebo City om de metro te nemen naar hierba town. Dan kon hij de rest lopen in slechts een uurtje. Hm.. Hij had liever niet dat mensen gingen vragen waar hij naartoe ging, iets wat iedereen altijd deed, maar dit keer moest het maar...

Met zijn ogen gesloten liep hij vooruit. Er zat geen verschil tussen het lopen met je ogen open en dicht op deze plek. Je zag toch niks, je moest lette op je intuïtie. Of je moest bepaalde skills hebben, skills die hij niet had. Hij moest het voor nu maar doen met zijn intuïtie. Uit het niets stopte hij met lopen. Hij opende beide gen en merkte op dat hij recht voor de gym stond. Wow, het was gelukt. Hij had dit niet verwacht. Je kon zeggen dat geluk aan zijn kant stond. Trots op zichzelf schopte hij de deur open. Hij stond zo vaak aan de andere kant van de deur die opgeschopt werd, eigen niet zo vaak, er waren maar een paar mensen die de zesde gym haalde, dus wilde hij het nu een keer doen. Zo leuk was het niet, waarom deden mensen het dan? Hij zou ze nooit begrijpen. Hij sprong de gym haast in en wees naar voren. Hij wou net iets roepen toen hij een briefje opmerkte. Matsuba.. was er niet? Hoe de fuck moest hij hier bellen? Zette hij de mensen voor gek. Zonder te kijken of er iets of iemand in de gym was draaide hij zich weer om om geïrriteerd weg te lopen. Om tegen de bord aan te lopen die voor de gym stond. ''Aww...'' klonk er terwijl hij over zijn neus wreef. Hoe konden mensen hier leven. Een nog betere vraag, hoe kwam hij nu uit de stad. Er waren nu veel meer obstakels, en veel meer kans dat hij tegen iemand op liep. Haast in paniek rende hij vooruit, goed oplettend voor voorwerpen. Was daar iemand? Ja! En nog iemand. Niet merkend wie het waren, of dat een van de twee gewond was rende hij hun kant op. ''Hoe de fuck verlaat je deze stad?''

mamoru vloekte zacht. nog meer gezeur kon hij niet hebben. "wees stil en kom mee." mompelde hij terwijl hij door de donkere stad liep, zijn voetstappen gedempt door de mist. hij vloektte binnensmonds toen hij zijn schouder aan iets schampte, waarschijnlijk de hoek van een gebouw. hij bleef lopen tot hij vlak naast hem het geluid hoorde van een deur die open werd gesmeten. hij schrok een beetje voor hij liep naar binnen en schraapte zijn keel. "Hallo?! iemand?! riep hij luid. "halloohoo?!" zei hij weer. "Ik heb hulp nodig!" toen hij de man neerlegde zag hij eindelijk hoe erg de wond was. hij vloekte kort terwijl hij eindelijk het verband vond. hij pakte een potion uit uit zijn tas, sure het was voor pokemons bedoeld, maar het moest hem toch ook kunnen helpen? hij goot een deel van de inhoud over een klein deel van het verband wat hij op de wond drukte, waarna hij het met de rest van het verband verbond, Flame trouw aan zijn zijde, de jongen volkomen negerend.

Hij lag op de koude grond, omgeven door mist, dit keer wilden zijn ogen wel open, maar de mist belemmerde zijn zicht alsnog. Toen de jongen potion op zijn wond depte beet hij zijn tanden op elkaar, bang dat als hij dat niet deed, dat hij het dan uit zou schreeuwen van pijn. Toen zijn arm was verbonden probeerde hij wat rechter op te zitten, maar dat lukte niet echt door de duizeligheid, dus uiteindelijk belandde hijt och weer met zijn achterhoofd op de grond. Normaal was hij als een geest, niet te vinden en niet te doorgronden, maar op dit moment... Hij voelde zich echt een zwakkeling. Was dit hoe pokémon zich voelden na een gevecht? Nee, pokeémon waren meestal maar voor even knok out, dat en ze bloedde niet. Dat was wat hij tenminste dacht, hij had zijn vaders Shuppet zien bloedden, al dacht hij altidj dat dat onmogelijk was geweest. "H...Hunter." hij schoot weer overeind "W-waar is mijn... Ouch..." hij hielt zijn gewondde arm wat dichter bij zijn lichaam en sleog zijn andere arm er beschermend om heen. "De gastly die je net had gezien, waar is hij?" ja, Matsuba was er van overtuigd dat het zijn pokémon was die de jongen hier heen had gebracht, maar hij wist ook dat ze allemaal niet echt buiten gevaar waren.

Hunter zweefde in paniek rond, gromden even wat en kwam tot stilstan vlak voor Tyler, hij had de trainer niet vaak gezien, hoogstens 2x, maar toch was het fijn om iemand tegen te komen die tenminste een beetje bekend was. Hij liet een stressige "Gaaah." los en probeerde de trainer richting Matsuba en de andere trainer te leidden.

Mamoru haalde zijn schouders op. verdwenen" mompelde hij. "woon je hier ergens in de buurt? we moeten ervoor zorgen dat je op een warme, droge en veilige plek komt. dus, waar woon je?" vroeg hij langzaam, met een redelijk bezorgde ondertoon in zijn stem. Damn wat baalde hij, het zou gewoon een leuk tripje moeten worden, maar dat was het nu nog niet. voordat de man antwoord kon geven zette mamoru hem in een zittende positie tegen de muur aan en pakte wat water, dat hij door Flame liet koken. toen het kookte duwde hij er een theezakje in, zodat het de sterke geur van kaneel kreeg. hij keek rond, nu eindelijk kon hij het hutje zien, door de hitte van de vlammen van Flame was de mist namelijk even weg. hij keek naar het afdakje boven hun hoofd terwijl hij wat thee inschonk, en de rest van de thee de ruimte vulde met de rustgevende geur van kaneel, in zijn mening dan. hij gaf de man een kopje en keek hem aan terwijl hij in kleermakers zit ging zitten. "zo, en vertel me nu maar eens even wat er is gebeurt." zei hij terwijl Flame tegen hem aankroelde.

''Ik wil hier weg.'' Niet alleen klonk zijn stem kinderachtig, maar ook vouwde hij zijn handen over elkaar om de kinderachtige houding te vormen. Zijn wangen had hij opgeblazen, maar dit was waarschijnlijk niet te zien door de mist. ''Ik wil nú weg,'' zei hij weer op zijn kinderachtige toon. Hij stopte om met zijn voeten op de grond te stampen Iets wat totaal zinloos was. Fijn, hij begon gek te worden. Tegen zich zelf praten? Dat had hij nog nooit gedaan. Meestal had hij zijn Pokémon wel om tegen te praten, maar hij liet ze er dit kee raar niet uit. Straks verloor hij ze uit het oog, daar had hij geen zin in. Liever alleen, tegen zichzelf pratend, verdwaald zonder Pokémon. Hoe ging hij dit oplossen? Hij moest een richting kiezen om naartoe te gaan. Misschien.. Hij deed een van zijn handen over zijn ogen om niet te kunnen zien. Met zijn andere hand wees hij naar voren. Als een tol begon hij rondjes te draaien om opeens te stoppen. Ik ga die kant op! Hij haalde zijn hand voor zijn gezicht en volgde zijn andere hand om te kijken waarna hij naar wees. Tyler shrok toen hij opmerkte dat zijn vinger door een Gsatly heen ging. ''Huh..'' Was het enige wat hij zei, niet veel dus. ''Ik ken jou?'' klonk zijn stem nu onzeker. Net als de keer ervoor, vouwde hij zijn handen over elkaar heen. Dit keer niet om er kinderachtige houding te vormen, maar om te laten zien dat hij nadacht. ''Ik weet het! Jij bent.. '' Wat was de naam ook alweer? Hij was de Gastly van Matsuba. Dat was een gok . Toch was er iets at hem zei dat de Pkémon van Matsuba was. Er waren zoveel Gastly's, hij herinnerde niet elke precies. ''Je naam was iets met hun.. Hunhun? Hunny? Hunsaurusrex?'' Waar sloegen die namen op? Hij zat wel in de buurt.. Naja, hij zou de Gastly gewoon hun noemen. Het klonk wel raar, maar je kon het zien als een bijnaam. ''Waar is het baasje?'' zei hij aan de Gastly alsof het een soort van hond was. De Gasty leek de weg al te willen wijzen. ''Lijd mij!''

Bij elke stap hoorde je een echo. Veel zag Tyler niet door de mist heen, maar de paarsige gloed van de Gastly bleef hij zien. Handig om zo'n Pokémon te hebben in dit soort gebied. Zo hoefde je niet melodramatisch te doen om de stad binnen te komen en te verlaten. Even stopte Tyler met lopen zodat ook de echo afstierf. ''Hier?'' Hij keek naar een muur. Moest hij de muur nu volgen. Om zeker te weten dat hij er niet aan tegen zou lopen, deed hij een van zijn handen tegen de muur aan. Met een soort van steun, liep hij naar voren. Hij stopte bij het zien van mensen. Was dat Matsuba? En nog iemand? "Zo, en vertel me nu maar eens even wat er is gebeurt," klonk de stem van de jongen. Wat er was gebeurd? Was er wat gebeurd? Was Matsuba ook al tegen een bord aangelopen. Kort grinnikte Tyler. Hij was dus niet de enige onhandige. ''Muchi, muchi!'' Klonk zijn stem droog naar de twee. ''Ik weet hoe het voelt, die borden zijn irritant,'' zei hij niet wetend wat er was gebeurd. ''Maar je moet gewoon weer opstaan, en door gaan alsof er niks is gebeurd.'' Hij stak zijn duim om naar de twee. Hij wist niet wat er dommer uitzag, de uitdrukking op z'n gezicht of wat hij zojuist had gezegd.. Waarschijnlijk kwamen ze beide heel dom over, al zou Matsuba onderhands al gewend moeten zijn aan de domme uitdrukking.

Mamoru staarde naar zijn eigen kopje, zijn hoofd een beetje hangend door de onhandigheid van de net aangekomen jongen. Hij pakte zijn theekopje op en stak zijn hand naar de jongen uit, de vloeistof schijnend in het vage licht. "hier..." mompelde hij nog snel voordat de man, die klaarblijkelijk Matsuba heette, aan zijn verhaal begon. Toen deze klaar was, keek de man vol ongeloof aan, maar zodra hij er even overnadacht werd zijn uitdrukking een beetje onzeker lacherig. "Je neemt me in de sjaak." zei hij, half vragend, half als een redenering, maar zodra hij zag hoe serieus Matsuba keek, werden zijn ogen groot van ongeloof. "echt, bloed?!" vroeg hij, lichtelijk in paniek. "maar, maar, hoe kan dat?!" hij staarde van Matsuba naar de andere jongen, die volgens Matsuba Tyler heette, vragend om een verklaring.

"Nog even slecht in de sfeer meten als normaal, hm?" Wacht.. Had hij dan iets fout gezegd? Iets wat niet bij de sfeer paste. Hij keek ze beide kort aan. Nee. Waarschijnlijk niet. Het was vast Matsuba die in de war was. Je kon toch duidelijk zien dat er een gezellige sfeertje rondhing? De grote glimlach op zijn gezicht. Matsuba die tegen een bord was aangelopen en de jongen die hij nog nooit eerder had gezien. Misschien was het wat moeilijk voor Matsuba om te zien. Het was moeilijk om de sfeer te meten als het zo mistig was. Het kon ook komen doordat hij net zijn hoofd had gestoten. Dat bleef meestal na bonken zodat het denken moeilijk werd. ''Er was een man... En hij liet zijn Houndoom mij en mijn pokémon aanvallen. De Houndoom heeft mij en mijn pokémon zwaar toegetakeld, mijn vaders pokémon zijn er nog erger aan toe dan ik. Ze bloedden... Voor de eerste keer heeft er Bloed gevloeid tijdens een pokémon gevecht." De jongen die zich nog steeds niet had voorgesteld leek verward te zijn. Het was ook te begrijpen. Bloed bij een Pokémon gevecht? Hij vocht al 4 jaar samen met zijn Pokémon, en daarvoor was hij al bevriend met ze, en nog nooit had hij een Pokémon zien bloeden. ''Matsuba, matsuba, matsube..'' mompelde hij terwijl hij zijn hoofd heen en weer schudde. ''Ty- Senpai legt wel uit hoe het werkt. Pokémon gevechten zijn gebonden aan regels. De regels zijn dat het gevecht stopt als een Pokémon uitgeschakeld is. Het is onmogelijk om een Pokémon te laten bloedde, ze kunnen hoogstens iets breken, of schaafwonden krijgen of zoiets. Maar bloed..'' Hij had zijn beiden handen in zijn zij neergelegd. ''Je hoeft echt niet zoiets te verzinnen om aandacht te trekken, er zijn mensen die je mogen zonder dat je zulke dingen verzint.'' Matsuba moest wel een grapje maken. Waarom zou er zo een goeie sfeer hangen als er zo iets ergs was gebeurd?

Een Pokémon bloedend .. Hij had er eigenlijk nog nooit aan gedacht. Het zou wel mogelijk moeten zijn. Net als mensen hadden Pokémon gewoon bloed dat door hun lichaam stroomde. Logisch, anders zouden ze niet kunnen leven. Toch was er nooit bloed verspilt in een Pokémon gevecht. Meestal omdat Trainers wisten wanneer ze moesten stoppen. Zelf Pokémon stropers gingen niet zo ver. Hun verzwakte de Pokémon meestal alleen zo erg dat deze niet kon bewegen. ''Als je de waarheid spreekt,'' begon hij zijn zin, ''wanneer gebeurde het?'' Als het pas gebeurd was kon de 'dader' niet al te ver gekomen zinj. Niet alleen zou hij wraak willen nemen voor wat de man Matsuba had aangedaan, hij zou ook zijn gevecht hebben. Twee vliegen in een klap.. maar.. Als alleen de Houndoom van de man al Matsuba zijn Pokémon aankon was hij dan wel sterk genoeg met alleen zijn buizel? Vast niet. De geschiedenis zou zich gewoon herhalen als hij achter de man aan ging, maar dit keer bij zijn Buizel. Dat deed hij Buizel niet aan. ''Btw,'' zei Tyler terwijl hij zijn blik op Mamoru richtte. ''Ik ben Tyler, de 6de Gymleader van Myth Island.''

Mamoru knikte alleen en stond op, een lichte grijns op zijn gezicht. "sure thing.." zei hij, nogsteeds een beetje geschrokken van wat hij net allemaal had gehoord. Hij wist dat het kon, maar diep in zijn onderbewustzijn bleef de gedachte dat het een grap was tussen de twee en dat ze hem gewoon in de zeik namen maar pulseren, als een soort baken. Hij bukte nog weer even, om voor een tweede ronde thee in te schenken voor de twee jongens, die kennelijk beide gymleaders waren. Eerst gaf hij een kopje aan Matsuba, waarna hij opstond en de tweede aan Tyler gaf. "Kom Flame." zei hij, nogsteeds lichtelijk onzeker grijnzend waarna hij half rennend twee stappen zette, waarna hij zich omdraaide. "euhm... waar is die gym zo ongeveer?" vroeg hij terwijl hij met zijn hand over zijn achterhoofd vreef, wachtend op een antwoord.

Dus Matsuba was ook uitgeschakeld geweest? Dan was het onmogelijk in te schatten hoe ver de man kon zijn. Hij was waarschijnlijk al lang uit de stad, gevlucht zodat er niemand achter hem aan zou komen. ''Wat moeten we doen als de man iemand anders aanvalt?'' Matsuba had de schade waarschijnlijk minimaal gehouden met zijn skills. Als er een groentje tegen hem zou vechten zou het waarschijnlijk nog erger kunnen aflopen. Moesten ze de mensen zeggen om uit te kijken voor een man met de Houndoom? Nee. Dat zou alleen paniek zaaien, en er was sowieso een grote kans dat hij meer Pokémon had dan alleen zijn Houndoom. Hij nam de kop met thee aan blies een paar keer om een kleine slokje te nemen. ''Ik kom wel mee,'' zei Tyler tegen Mamoru. ''Mijn richtingsgevoel is goed,'' mompelde hij er droog achteraan. Tyler een goed richtingsgevoel? Hij zou zelfs verdwaald raken als hij en lange weg moest volgen. Snel nam hij nog een slokje. Oh, wacht. Hij mocht niet mee gaan. Matsuba was gewond. Hij kon Matsuba niet alleen achter later. ''Laat maar, dom idee..'' Bekende hij. Hij zette het kopje thee neer op de grond. ''Als je die kant op gaat, weet ik zeker dat je er in no time bent!'' Hij wees de richting op waar hij van vermoedde dat de Gym was. De verkeerde richting.

Uggh! Hij haatte het om niks te kunnen doen. Was hij echt zo nutteloos in dit soort gevallen. ''Misschien kan ik..'' Hij pakte zijn telefoon erbij. De andere gymleaders moesten hier ook van weten. Dit was ernstig. Dat gokte hij tenminste. Het beste was om zo veel mogelijk gymleaders te kunnen informeren zodat ze een oogje in de gaten konden houden. Hij toetste het nummer in van Kaylene. Op het moment de sterkste aanwezige gymleader. Hij legde de telefoon bij zijn oor om alleen een piepend geluid te horen. ''Wat heb je aan deze stad? Je kan hier niet eens normaal bellen..'' Hij snapte iet dat mensen hier konden wonen!


~ Kon niks bedenken ;3 ~

Mamoru knikte en trok een sprintje uit het hok waar ze tot nu toe hadden gezeten, Flame in zijn kielzog. na een tijdje in looppas te hebben gerend versloomde hij langzaam zijn pas, rondkijkend. Uit het niets zag hij een schim verschijnen en hij liet Flame een klein beetje vuur uitblazen om de mist te laten verdampen, waardoor hij zag dat het alleen maar een oude man was. Hij glimlachte opgelucht en verontschuldigend naar hem, terwijl hij vroeg hoe ver het nog was tot de gym. de man wees opzei met de woorden "daar." waardoor Mamoru omkeek, maar toen hij de man wou bedanken voor zijn hulp, was deze al verdwenen. "raar..." mompelde hij, waarop Flame instemmend een lage 'grow' liet horen. Langzaam en op zijn hoede liep hij de gym in, waar het redelijk duister was. "Flame... laat het licht maar eens schijnen.." zei hij grijnzend, meer om zichzelf moed in te spreken dan om grappig te doen, maar het had het gewenste effect. Flame richtte een grote flametrower de lucht in, waardoor de mist verdampte. eerst keek hij geschrokken rond door de gym, terwijl hij langzaam naar binnen liep. wat een ravage. hij bukte zich bij een best grote krater in de muur, die scheuren in de grond en het plafond had veroorzaakt toen ineens het licht aanging. Op de plek waar normaal gesproken de uitdager stond, de plek het dichtst bij de muur, was dit keer een man verschenen. Toen hij hierna ook nogeens de deur in het slot hoorde vallen en voetstappen hoorde, wist hij het zeker: dit was een val. Langzaam maar zeker kwam er een houndoom bij de man staan, terwijl Flame beschermend voor Mamoru ging staan, zijn tanden ontbloot, terwijl Mamoru langzaam opstond en zo rustig mogelijk zijn shirt goed trok. Langzaam stak hij zijn hand op. "Yo..." klonk het zacht.

Langzaam ging hij op de grond zitten om zijn kop thee verveeld aan te kijken. Hij pakte het kopen op en na een slok. De thee was jammer genoeg al weer op. Jammer. De smaak zat net in zijn mond. Nu bleef die smaak de hele tijd in zijn mond zitten. Dat ging irriteren. ''Toch is het niet altijd leuk om ontspannen te zijn. Denk ik.'' Hij was nooit echt ontspannen geweest. Op de 3 jaar dat hij rond gereis had na dan. Dat was echt leuk geweest. Wel vond hij het jammer dat hij zijn reis nooit had kunnen afmaken.Hij zou heel graag meer willen trainen om de volgende gymleaders te verslaan en Champion te worden. Hij had jammer genoeg niet de tijd gehad om te trainen. Het laatste gymgevecht die hi had gehad was een paar maanden ervoor. Sinds dien geen. Dus hij had ook niet kunnen trainen via zijn gevechten.

Tyler keek Matsuba aan. Nu pas vielen de wonden op. Ja, hij was wel zo traag. ''Zijn er hier wel ziekenhuizen in de buurt? Zonder stroom en al die dingen?'' Stroom was heel belangrijk in een ziekenhuis. Of op z'n minst handig. Waarschijnlijk had dat joch die zich nog niet had voorgesteld alleen de basis kennis om mensen te genezen, net als Tyler zelf. Het was beter om Matsuba bij een doctor te brengen. ''Ik help je wel..'' mompelde hij kalm. Hij hielp Matsuba op te staan en gaf hem steun. ''keey!'' mompelde hij dom. ''Welke richting gaan we op?'' Hij pakte een Pokéball erbij en liet zijn Buizel erbij. Als iemand hun zou aanvallen was buizel er om ze te verdedigen. Matsuba zijn enige overgebleven Pokémon was weg, dus ze hadden hem nodig.

~ Sorry >.< ~

Mamoru stond daar gewoon tegenover de man, Flame nog steeds beschermend voor hem, lichtelijk grommend. Toen hij in paniek om was gedraaid zag hij eerst de shuppet liggen en daarna een Ghastly voor de man verschijnen. Hij greens licht en sloot zijn ogen even, om in zijn hoofd een baan te bedenken. "let's do this..." zei hij zo zacht dat het eigenlijk niet eens verstaanbaar zou zijn, waarna hij op de man afrende. Nadat hij nog maar 8 stappen had gezet kwam er een grote hitte op hem af, die hij nog maar net kon ontwijken door vlak op de grond te gaan liggen, om Flame langs hem heen te zien komen, waarna hij de Houndoom in zijn poot beet, lichtelijk grommend. Mamoru schoot weer overeind, om op de lichtelijk afgeleide man af te rennen en hem neer te halen, hopend dat de Ghastly de Shuppet weg zou kunnen krijgen.
-sorry, snel postje, zit illegaal op mn laptop-