[Termination of Dead Air betekent letterlijk 'Beëindiging van Dode Lucht', wat je beter kunt vertalen als 'Einde van Stilte'. Het duid op de gil die Neomy opeens slaakt, en hiermee de vredige rust die in de lucht leek te heersen verstoort.]

Neomy had ze zichzelf laten zakken op een van de vele rotsen die Mt. Loca bedekte. Ze was hierheen gestuurd om informatie te zoeken over de geschiedenis van Archeops. Zijn alom bekende historie een oeroud ras te zijn had vragen opgewakkerd onder enkele belangrijke mensen van The Legend Hunters. Neomy zag hier niets in, omdat Archeops nou niet bepaald 'Legendary' was. Hadden ze niet iets beters te doen dan feiten na te jagen van een Pokémon die er niet toe deed?
En daarbij, waarom moest zij dat nou gaan doen?
Neomy was van haarzelf nou niet echt buitengewoon sterk te noemen, en Nishi was niet in staat haar te beschermen. Een plaats als Mt. Loca was dus niet iets waar zij in haar eentje moest zijn. Er bestond toch zoiets als Special Hunters? Waarom hadden ze die niet gestuurd? En dat moet Neomy ook nog in een deze dagen een belangrijk rapport over Latias afhebben! O, en niet te vergeten haar studie naar die Pokéball die de inventors moeten ontwerpen.
Neomy zuchtte diep en vermoeid. Ze vroegen haar teveel. Naja, ze was buiten, misschien dat ze hier dan maar een klein beetje van moest genieten.
Ze stond weer op. Nishi zat netjes in haar Pokébal, waarschijnlijk te genieten van haar slaap. Neomy keek om haar heen. Waar, o waar, moest ze beginnen?
Vanachter Neomy klonk een laag gebrom, gevolgd door een korte grom gekruist met een brul. Dit was hoe zij het in een miliseconde aan haarzelf beschreef, terwijl de schrik haar lijf bekroop. Met een ruk draaide ze haar om.
Nog geen tien meter achter haar stond een Boldore. Nou vond Neomy ze van henzelf al niet lief kijken, maar deze leek nog bozer dan dat hij al had kunnen zijn. Neomy wist niet wat ze fout gedaan had: alleen dat zijn woede op haar gericht was. Ze had überhaupt niet eens de tijd haarzelf af te vragen wat ze nu moest doen. Alleen een gil ontsnapte aan haar toen de Boldore op haar afstormde.

Wat er na haar schreeuw om hulp gebeurde, ging zo snel dat Neomy het niet bij kon houden. Er leken slechts splitseconden voorbij te zijn gegaan toen de voor haar onbekende jongen alweer voor haar stond en haar vroeg of alles okée was.
Neomy stond met haar mond halfopen haar uit te staren, naar waar het tafereel net plaatsgevonden had. "Eh, ja, volgens mij wel."
Ze schudde lichtjes haar hoofd om weer tot aarde te komen. "Jeetje. Ik weet niet wat er precies gebeurde, maar dat was geweldig!" Neomy keek de jongen aan, "je hebt me gered!" sprak ze hardop uit, meer om het aan haarzelf nog eens door te geven. Ze was anders bang dat dat deel aan haar zou ontgaan.

"Geweldig..?" hij herhaalde het met een licht lachje, alsof hij haar niet geloofde, Lucas keek het meisje terug aan, zijn rode ogen keken recht in haar blauwe ogen en het enige wat haar belemmerde zijn ogen te zien was de zonnebril die hij op had. "Je hebt me gered!" hij voelde bijna een 'dankje' in de lucht zweven en het irriteerde hem. Dat woord, iedereen die dat woord ooit tegne hem gezegd had kreeg er alleen maar ongeluk van. Maar, zou hij kunnen liegen tegen de blauwe ogen waar hij nu in keek. Hij kneep zijn ogen even dicht, toen hij ze opende keek hij al de andere kant uit "Gered..?" herhaalde hij bot, bijna vals, die valsheid was uiteraard gespeeld, maar daar zou het meisje niet achter komen "Geh, ik voorkwam gewoon dat nog één van jouw overdreven gillen de rust hier zouden verstoren." hij stopte zijn handne in zijn zakken "Later hé?" en zonder haar nog een blik waardig te gunnen liep hij over één van de rechte paden, waarvan bijna alleen hij wist waar ze precies zaten, bij de berg omhoog. Je zou het niet dneken, maar hij voelde zich best schuldig nu hij zo rot tegen haar had gedaan, bij jongens zou hij er geen probleem mee hebben, nee, die zou hij zo van de berg af hebben getrapt. Maar dat meisje, ze had nog neits verkeerds gedaan, dus... Nee, hij moest geen spijt hebben van zijn acties, het was beter als ze niet omzou gaan met hem, het zouz elfs beter wijn als ze hem zou haatten.

Neomy voelde iets ijskouds haar bekruipen toen de woorden de mond van de jongen verlieten. Ze staarde hem ietwat verbijsterd aan, maar liet zich niet te gauw uit het veld slaan.
"O, wel, mooi dat je dat gelukt is, dan," bracht ze er ietwat kil uit. Ze wist niet helemaal wat ze met de situatie aanmoest, maar Neomy was niet van plan met een mond vol tanden te blijven staan.
De jongen draaide zich om en wilde net zo snel verdwijnen als dat hij gekomen was. Even huppelde Neomy ongeduldig op haar plaats. Krijg wat, die jongen gooide haar in een lastig pakket. Haar redden, en dan gelijk daarna zo bot doen. Moest Neomy dit gewoon over haar heen laten gaan? Ze wist het niet zeker. En kyaa, dat joch ging haar hier nog alleen achterlaten ook. Nu die Boldore haar bijna aangevallen had bekropen de rillingen haar als Neomy eraan dacht weer alleen te moeten ronddwalen op de berg.
"Oy, wacht 's effe!" verbrak Neomy alweer die dierbare stilte van de jongen, "Nou niet zomaar ertussenuit naaien! Ik heb je überhaupt niet eens bedankt! En wat is dat nou, ik... je kan me niet hier zomaar weer achterlaten!"
Deze laatste zin kwam er wat trillend uit, en Neomy keek wat stilletjes om haar heen, hopend dat ze geen andere wezens weer had teruggeroepen door het verheven van haar stem.

"Oh, nee?" ging Lucas er wat sarcastisch tegen in toen het meisje zei dat hij er niet tussen uit kon naaien, maar bij haar volgende woorden stond hij abrubt stil "Vervloekt!" hij had de neiging om het uit te schreeuwen, maar wist het met moeite te beperken tot een woedende mompelling. Had ze hem tóch bedankt, het was dan wel onbewust, maar ze had letterlijk het woord 'bedankt' laten vallen. Hij draaide zich om, ookal kon je zijn ogen niet zien, je kon duidelijk merken dat hij geïrriteerd was, tot hij haar bijna wanhopige "Je kan me hier niet zomaar weer achterlaten!" hoorde, toen leek zijn hele uitstraling weer te veranderen. "Tsk, ik kan een dame in nood toch niet achter laten." bracht hij zichzelf weer bij zinnen, hij zei het zacht genoeg zodat het meisje het niet kon horen, het waren woorden die alleen maar naar hemzelf gericht waren. Zijn voeten bewogen zich bijna vanzelf naar het meisje toe en Lucas deed zijn best niet bedreigend over te komen. "Ik help je." was zijn korte conclusie, hij stak zijn hand naar haar uit "Maar ik doe het uit eigen belang, dus het is niet nodig om me te bedanken, oké?"

Neomy liet onbewust een korte opgeluchte zucht horen. "Je helpt me?" herhaalde ze de woorden van de jongen.
Ietwat voorzichtig legde ze haar hand in de zijne. Ze wist niet helemaal hoe ze in een situatie als deze zou moeten reageren, maar gek genoeg boeide het haar vrij weinig. Ze was allang blij dat die jongen hier was, dat ze niet alleen was.
"Ehm, goed dan..." sprak Neomy na de laatste zin die de jongen haar zei. De ijs in zijn stem liet Neomy de rillingen over haar lijf lopen, maar ze besloot er niet meer tegenin te gaan.
Neomy zweeg. Ze durfde niet echt meer iets te zeggen, nu hij haar had aangeboden te helpen. Hij leek sowieso niet erg enthousiast, als ze ook nog eens met hem ging bekvechten, zou hij haar zeker weten laten staan. Daar had Neomy nou niet echt zin in. Ze keek wat vertwijfeld weg, met haar hand in de zijne, zodat ze hem niet aan hoefde te kijken, hopend dat dit alleen genoeg was om hem haar van de berg af te begeleiden.

Neomy sprak ook niet terwijl ze afdaalde. Ze wist niet iets te zeggen zonder er zeker van te zijn dat de jongen haar geen woedende blikken zou toewerpen.
Hij vroeg waarom ze hier was. Neomy beet bijna onopmerkbaar op haar lip. Dat... was iets wat ze hem niet kon vertellen, wel?
Ze keek de jongen vervolgens lichtglimlachend aan, en drukte vervolgens met een vinger van haar vrije hand op haar lippen, alsof ze de jongen tot stilte maande. "Geheimpje."
Ze sprak de waarheid hiermee, dus ze hoefde niet schuldig te voelen. Al had Neomy niet het idee dat dit antwoord een gesprek tussen hen zou kunnen bevorderen. Ze had ook niet echt het gevoel dat de jongen vrede zou hebben met dit antwoord. Neomy keek weg van hem.