Een jongen met lang, zwart haar en een zonnebril waardoor je zijn ogen niet zag liep over de straten van Lume town, zijn oren vingen zo af en toe geruchten over de helper die vaak op Mt. Loca verscheen en daar reizigers die te moe waren om verder te gaan hielp. Wat die mensen allemaal wel niet rond zijn bestaan hadden bedacht, dat hij een geest was die daar rond zwierf? Een vampier was omdat hij knalrode ogen had? Wat maakten die mensen zichzelf wijs?! Ach, voor de jongen was het wel amusant om zo veel geruchten over zichzelf te horen. Hij kocht ind e winkels wat hij nodig had en liep in een slepend tempo de stad uit, toen hij echter eenmaal de stad uit was, werden zijn stappen sneller, groter, hij ging bijna sneller dan mogelijk was voor een mens. Hij genoot van de wind door zijn haren, van de planten en struiken die hij om zich heen zag flitsen en van het idee om eventjes helemaal alleen te zijn. Lucas Kowai'me, dat was zijn naam, een naam die veel goede, maar ook veel slechte gedachten met zich mee droeg. Niet veel mensen die hem hadden gezien hadden ooit het genoegen gekregen om zijn naam te weten te komen, hij had geen behoefte aan vriendschap of zelfs maar aan gezelschap. De groene omgeving om hem heen maakte plaats voor een rotsachtige kleur, wat hem lichtjes deed glimlachen. Hij was bijna thuis. Zijn grote teen stond iets verder vna zijn andere tenen af dan bij normale mensen, maar dat groeide nou eenmaal vanzelf zo als je al zo lang in de bergen had gewoont, hierdoor kon hij zelfs in zijn mensen vorm erg snel klimmen. En dat deed hij dan ook, zo snel mogelijk van steen tot steen springen, tot hij zich eindelijk in de gleuf in de berg liet vallen, de plek die hij 'thuis' noemde.
"Ik ben thuis!" riep hij luid, waarbij hij zijn zonnebril afdeed en deze in zijn zak schoof. Vrolijk gekef was verderop in de grot te horen "Kom maar." zie hij bemoedigend, hijs tak zijn hand uit "Jullie 'broer' heeft voer voor jullie mee genomen..." zodra de kleine beestjes de geur van de jongen en van het voer opgesnoven hadden sprongen de poochyena's het licht in, waarna ze vorlijk bij de jongen opsprongen "Hier is het..." hij gooide de inhoud van de zak pokévoer op de grond "Eerlijk verdelen." toend e beestjes begonnen te stoeien om het voer besloot Lucas hun 'hol' weer te verlaten en bgon hij verder naar boven te klimmen. Waar hij uitiendleijk op een plat stuk ging zitten en zuchtend over de vlakten verderop uitkeek "Terraice en Torio..." fluisterde hij wat zuchtend in de lucht "Hoe zou het hun nu vergaan..?" een vraag die hij zich de laatste tijd vaak had gezteld. Zijn gedahctengan werd gebroken door een schreeuw om hulp die niet ver van hem vandaan.

* Het is de bedoeling dat de eerste die hier op reageerd degene is waar de schreeuw van afkomstig is. ;) *

De mightyena keek met geheven hoofd richting Hanako, eerst lichtjes grommend, maar daarna ging haar blik naar Lucas, Kaya's blik vernauwde zich toen ze haar ogen weer richting het meisje week en toenw erdne haar ogen even groot. Lucas begreep het even niet, waarom joeg Kaya haar niet weg zoals ze bei alle anderen deed, waarom zat ze daar maar gewoon? Het was nie talsof hij het erg zou vinden als Hanako weggejaagd werd. Maar toen hij de manier waarop Kaya van hem naar Hanako keek opmerkte, de speels grijns rond de mightyena's lippen en de manier hoe ze haar hoofd vragend opzij liet hangen liet hij een korte verontwaardigde "Oh!" horen, waarna zijn blik opeens chagereinig werd, de mightyena zwiepte even met haar staart en liep weg, waarbij ze nog eventjes over haar schouder keek alsof ze Lucas uit probereede te dagen "Kaya, wacht!" hij zette nog een stap de mightyena's richting op, maar had toen door dat Hanako al vlak bij hem stond, het zou te verdacht zijn als hij de mightyena zou volgen, dus draaide hij zich gewoon om naar het meisje "Blijf je hier lang?" vroeg hij, het klonk ergens misschien alsof hij haar weg wou hebben, maar het was meer zodat hij het gevaar voor de andere pokémon op de berg kon peilen. Niet dat hij wou dat ze bleef ofzo... Maar... Hij zou het ook niet erg vinden als ze even zou blijven. Niet dat hij haar aardig vond ofzo! Ze had gewoon... Mooie ogen. "Argh..." hij sleog zichzelf even tegen zijn voorhoofd, goddamned, waar sloeg die gedachte op? Stomme... Blauwe... Ogen...

~ Well, thanks for waiting *sarcasm* xD ~

Toen hij bij hun 'hol' was, zag hij daar verschillende trainers staan, één er van had zijn pokébal op een poochyena gericht. Lucas zuchtte, toen de diglet duidelijk had gemaakt dat zijn broertjes en zusjes in 'gevaar' waren had hij iets ergers verwacht... Afrekenen met die trainers zou hem niet meer dan een paar minuten kosten, wat betekende dat hij daarna weer terug naar Hanako en die jongen kon. Hanako was in zijn ogen wel oké, maar die jongen mocht hij niet, dit kon komen door het feit dat hij de meeste menselijke jongens niet vertrouwde, maar hij wist bijna zeker dat de jongen iets van plan was. Lucas schudde zijn hoofd uit die gedachten, nu geen gedachten, hij deed zijn zonne bril af en schoof deze in zijn zak, nu was het tijd voor actie. Met een behendige sprong worp hij zich tussen de trainer en de poochyena's in "Zeg, zeg, je denkt toch niet dat je een pokémon kan vangen zonder gevecht?" hij rechtte zijn rug, zodat hij met zijn lange postuur best hoog boven de beginnende trainers uit torende, zijn rode ogen keken kil richtign degene die de pokébal vast had "Maar... Omdat deze te klein zijn om te vechten." hij wees met zijn hand richting het hol "Zal ik je tegenstander zijn!" de jonen liet een verontwaardigd schreeuwtje horen toen Lucas de pokébal uit izjn handen had getrapt.

~ Time skip van een paar minuten ~

Lucas sloeg even het stof van zijn kleding terwijl hij om keek naar de trainers die wat verslagen op de grond zaten en deed zijn zonne bril weer op. Rustig liep hij op de trainers af, oh god, waarom deed hij dit ookalweer? O, ja, mensen helpen. "Als jullie willen kan ik jullie naar boven begeleiden..?" de trainers keken wat geschrokken op, maar als Lucas een zonnebril op had, leek zijn hele uitstraling anders te zijn, meteen een stuk minder kil en agressief. Al was hij van binnen nogsteeds dezelfde agressieveling, als je zijn ogen niet zag, zag hij er in iederigeval minder gevaarlijk uit "Kom op, ik wijs jullie de weg naar Suton city." hij stak zijn hand uit om een paar van hen overeind te helpen en liep alvast voor de verwarde trainers uit. "Daar is het." hij wees richting een breed pad dat vanaf daar naar beneden liep en keek daarna de trainers na terwijl ze hun afdaling maakten. "Pff..."

~ opnieuw een paar minuten later ~

Toen kwam hij teurg naar de open plek, waar hij de jongen zijn hand op Hanako's voorhoofd zag leggen, hij keek er even fronsend naar, maar zijn voorhoofd ontspande zich toen Hanako zijn hand weg sloeg. Dat ze dat deed betekende dat de jongen vna haar af moest blijven, toch? Als de jongen iets zou proberen zou hij er iets tegen doen. "Yo!" hij stak zijn hand op naar de twee en liep hun richting uit. Hij stopte zijn pas niet zo heel ver weg, maar wel op een gepaste afstand "Wie ben je?" zijn blik was duidelijk op Mamoru gericht, dat kon je zelfs merken als je zijn ogen niet kon zien. Ook klonk er licht wantrouwen in zijn stem, maar dat klonk er altijd in als hij met mensen praatte.

Lucas keek even naar de lucht toen de jongen over de wolken begon, daarna ging zijn blik naar Hanako. Deze leek zich erg ongemakkelijk te voelen door de gespannen sweer die tussen hem en de andere jongen leek te hangen. "Jij." hij sprak hem maar geowon op deze onbeleefde manier aan omdat hij de naam van de jongen niet wist, als hij er over na dacht had hij waarschijnlijk alsnog gewoon 'ja' gezegd, ookal wist hij zijn naam... Lucas schudde zijn hoofd lichtjes "Ik heb er geen probleem mee dat je hier blijft." sprak hij bijna precies dezelfde zin als hij tegen Hanako had gezegd "Maar als je ook maar durft een pokémon van hier te vangen of Hanako lastig te vallen, dan trap ik je eigenhandig van de berg." hierbij sleog hij zijn armen over elkaar en keek de jongen met een iet-wat arogante glimlach aan "Heb je dat begrepen?" zijn stem klonk nu net zo sarcastisch aardig en bezorgd als die van de jongen de hele tijd al geklonken had.