Toen de jongen er om moest lachen, werd Lucas niet boos, dat was waarshcijnlijk waar de jongen op uit was. Ookal waren er bijna vlammen van woede in zijn ogen te zien, zijn zonnebril verborg dit en er stond een lichte glimlach op zijn gezicht "Ik ben blij dat je er nog om kunt lachen." sprak Lucas nep-aardig, waarna zijn aandacht evne werd getrokken door een luide "HRMPH." id ebij Hanako vandaan kwam, toen ze weg liep keek Lucas haar nog even na. Tot de jongen iets zei wat izjn aandacht weer trok "Je hoeft niet iemands baas te zijn om diegene van een berg te trappen." deelde Lucas scherp mee, het scherpe randje in zijns tem kwam door de ingehoue woede die hij nu wat probeerde te sussen. Toen hij merkte dat twee ijsblauwe ogen naar hem keken was zijn woede als sneeuw voor de zon verdwenen "Kaya..." zijn mompeling was zo zacht dat het voor mensen oren moeilijk was om op te vangen, maar de mightyena kon he tmakkelijk horen, deze ging met geheven hoofd zitten en glimlachte lichtjes. Dit deed Lucas de eerste échte glimlach lachen sinds die jongen daar verschenen was, maar zijn blik gign al snel weer richting Hanako "Ik hou je in de gaten." wierp hij de jongen nog evne toe terwijl hij zijn pa snaar het blauwogige meisje begon te lopen. Hij ging gewoon zwijgend naast haar zitten en keek voor zich uit. "Je hebt een mooie plek uit gekozen om te zitten sulken." het klonk bot, maar je kon ergens in zijn stem horen dat hij het niet zo bedoelde.

Mamoru zette zijn voet op 1 van de stenen en keek om.
"oi, het spijt me oke?" riep hij, waarna hij even luidruchtig zuchte. "ik zal er al voor zorgen dat ik het niet meer kan doen..." hij wist hoe dit zou klinken, alsof hij iets raars met zichzelf zou doen, maar het boeide hem niet. eigelijk boeide hem niks. Hij zette zich af en vielt met gespreidde armen naar beneden, waar hij, zoals gepland, in een groep zachte bosjes viel die zijn val braken. hij verdween geheel tussen de bosjes, en sloot zijn ogen omdat deze redelijk fijn lagen. hij kon zich eindelijk weer een beetje ontspannen en bleef dus daarom liggen wachten.

Hanako luisterde alleen maar half, maar keek niet om. Alleen totdat ze in haar ooghoek Lucas zag, die naast haar was komen zitten. Ze hoorde hoe er "Je hebt een mooie plek uit gekozen om te zitten sulken." naast haar werdt gespoken. Ze bleef voor zich uit staren, maar antwoorde wel. "Dankje." ze keek nog met dezelfde blik. Toen ze Mamoru achter zich hoorde, zuchte ze even lichtjes. Ze was niet van plan om om te kijken, maar wel te luisteren. Toen ze scherp genoeg hoorde dat zijn voeten van de grond verdwenen, en hierna een zacht plofje hoorde, keek ze even naar Lucas. "Als hij echt neer is geknalt, waarom klonk het dan zo zacht? Alsof hij een zachtte landing maakte." zei ze, eigenlijk vrij kalm.

Toen Hanako hem bedankte trok hij vene bleek weg, ze zei net... Het vervloekte woord... Hij besloot er voor deze keer niet op te reageren, hij had het tenslotte zelf uitgelokt en hij keek, met een nogal norse blik voor zich uit. Natuurlijk totdat de jognens woorden tot hem door drongen "O..Oi!" hij keek direct over zijn schouder heen "Het is niet nodi-" hij kapte zijn eigen zin af toen hij zag waar de jongen precies stond en keek daarna gewoon met een kalme glimlach voor zich uit. Tsk... Wat wou die jongen bereiken door op DIE plek van de perg te springen, de sukkel. Hanako had het pas opgemerkt toen ze ht zachte plofje hoorde, Lucas al voor hij was gesprongen. De jongen leefde hier al zo lang hij zich kon herinneren, dus hij kende bijna alle plekken van de berg op zijn duimpje, was al vanaf bijna alle plekken gesprongen, dus hij had het al door. "Dat klopt." stemde hij rustig met Hanako in, hij had besloten zijn haat voor dat woord achterwege te laten, al had hij er was moeite mee en besloot op een normale manier met het meisje te praten "Hij faked hoogstwaarschijnlijk een zelfmoordactie om ons te schokeren." daanra rekte hij zich uit "Ik weet niet wat jij gaat doen, maar ik ga even kijken hoe het onze ' vriend' af gaat." daanra liep hij daar heen en hurkte even om over het randje heen te kijken. God, zijn bezorgdheid won het uitiendleijk toch altidj nog van zijn goed verstand.

langzaam stond mamoru op uit de bosjes, zijn rust had lang genoeg geduurt. hij liep in richting van een overdekt deel van de berg, zodat ze hem niet zouden zien, en liep terug naar de stad. hij had het er wel gezien, met dat bazige joch.
toen hij bijna de plek verliet, merkte hij dat hij zijn ring om zijn duim kwijt was geraakt, maar het boeide hem niet. hij keek weer voor zich uit en liep verder, de rest van wat hij tegen zou komen negerend.

(ja ik pak je terug frieda, jij em smeren bij renske en ik, ik em smeren bij jou en chantal xD)

Hanako merkte op andat ze Dankje had gezecht, dat het de jongen bleek te irriteren. "Hij faked hoogstwaarschijnlijk een zelfmoordactie om ons te schokeren." "Denk 't wel." toen hij opstond, draaide ze zich om, en liep achter hem aan. "Zeg.." ze keek hem aan. "Dit mag niet erg veel helpen, maar sorry dat ik Dankje zei, het leek je te irriteren.." hierna keek ze naar beneden. Ze zag iets glinsterigs liggen. Een lichte "Mhm" ontsnapte haar mond. Ze hurkte even. 'Zo terug." zei ze kalmpjes, ze ging op de rand staan, en gleed naar beneden. HEt zag er niet amateuristisch uit. Ze had haar linkerhand tegen de muur aan, maar lichtjes, zodat ze voelde hoe snel ze ging, toen ze ruim 5 meter boven d egrond was, maakte ze ene luide "Hop!" en lande voor het glinsterende iets. Een ring? Mamoru! Hierna keek ze omhoog, stopte de ring weg, en klom in een hoog tempo -voorhaardankuch- weer omhoog.

Hisako klom verder omhoog, nam even schuin een uitstekende rots, en klom verder. Squirtle, die heel de tijd boven zat te wachten, kijk een beetje naar beneden. Hisako klom best snel voor een mens, en reikte met haar handen naar de rand. Toen ze zichzelf optrok, verloor ze met haar linkerhand haar grip even, maar ze redde zichzelf nog net van het naar beneden vallen, door haar been over de rand te slingeren. Na 2 seconden daar gelegen te hebben, kwam ze overeind, en ging zitten. "Hij mag dan wel wel zijn, hij is wel zijn ring verloren." zei ze, terwijl ze de ring uit haar zak viste. Squirtle, die naar de ring keek, keek naar de plek waar hij verdwenen was. Hisako trok haar benen op. "Mhm.." zei ze terwijl ze naar beneden keek. Het klonk iets vrolijker dan normaal.