Galmende voetstappen klonken hol door de grot waar twee zwarte schaduwen langzaam over een rotsachtig pad. Eentje was heel klein, dat was een Pikachu die tevreden naast zijn partner liep maar de jongen keek nukkig voor zich uit. Zijn naam was Ichigo, “Spark, volgensmij zijn we verdwaald,” gromde Ichigo nijdig en schopte kwaad tegen een steen die even ergens verderop belandde. De Pikachu keek op naar zijn trainer die een Pokétch om zijn pols had en een route beschrijving volgde op het kleine schermpje maar het schermpje knipperde en viel uit, “verdorie,” gromde Ichigo en sloeg tegen het kleine horloge maar er gebeurde echter niets, “Pika?” Sparky keek hem vragend aan maar dat was haast niet te zien door het schemerdonker, “wacht, ik heb een zaklamp,” zei Ichigo een stuk vrolijker en haalde een langwerpig ding tevoorschijn die hij aanknipte. De oranje harige jongen scheen met de lamp op zijn Pikachu,”we kunnen beter bij elkaar blijven. Klim maar op me arm, kleine” zei Ichigo en stak zijn hand zodat het gele wezentje op zijn schouder kon klimmen. Sparky wierp hem een nijdige blik toe maar sprong eerst op zijn hand en klom via zijn arm op zijn schouder.
Ichigo grinnikte en kwam weer overeind terwijl hij doorliep..

Na een tijdje lopen waren ze nog steeds niet uit die verdraaide grot. Sparky was duf geworden van de muffe lucht die er hong en leunde met halfgesloten ogen tegen zijn hoofd, “er komt maar geen einde aan!” riep Ichigo kwaad door de grot heen niet dat kwaad worden hielp ofzo maar wie zou hem nou kunnen horen? Juist niemand.. behalve Sparky en...zijn Eevee! Ichigo’s hand ging naar zijn riem en pakte de Pokéball van Nero, ”Nero, kom er maar uit,” Toen de Pokéball de grond raakte verscheen er een silhouet van een Eevee, “Vee!” het hoge stemmetje galmde door de hele gang heen wat de Eevee deed schrikken.
Ichigo grinnikte en kreeg vervolgens een klap van Sparky met zijn staart.
“en waar was dat voor nodig!” snauwde Ichigo tegen Sparky die hem breed grijnzend aankeek, “Pikapika.” Ichigo rolde met zijn ogen en liep vervolgens verder om een doffe klap te horen waar door Sparky op de grond was gesprongen… Nero verschool zich meteen achter Sparky die dubbel lag van het lachen, “Sparky, dat is niet grappig!” sneerde Ichigo die languit op de grond terwijl hij leunde op zijn ellebogen…

''Sol..'' De Absol keek twijfelend naar de blondine, die wild voor de opening van een grot rende. ''Kom op, Mayu! We moeten er doorheen. De vorige keer verdwaalden we dan wel, maar we kwamen er aan de verkeerde kant weer uit. We moeten naar de andere kant!'' Terwijl Mayu's rode ogen het meisje volgde, twijfelde de eigenares ervan steeds meer. Door een grot lopen was één ding. Door een grot lopen met een grote kans om verdwaald te raken, omdat je trainster geen verstand van kaarten had en in de wilde weg een kant opging was een tweede. Om eerlijk te zijn zag ze dat niet zo zitten, maar Rena had wel gelijk. Als ze naar de andere kant wilde, moesten ze hier doorheen. De Absol zuchtte, kwam recht en liep op haar trainster af. ''Dat is mijn Absol!'' riep ze trots naar de witte pokémon, waarna ze zich omdraaide en in de grot verdween. Mayu rolde nog eens met haar ogen voordat ze Rena achterna ging.

''Mou~! Waarom verdwaal ik altijd?!'' riep Rena kwaad, terwijl ze met haar voeten op de grond stampten. Mayu keek haar droog aan. Als ze kon praten, had ze al lang 'zei ik het niet?' gezegd. Ze waren nu waarschijnlijk al een uur onderweg, maar al deze muren leken zo op elkaar, dat dit gewoon een doolhof moest zijn. De weg die ze de vorige keer namen was niet meer te bekennen. Of wel? De Absol keek even om zich heen, maar er was nergens een identiek iets te zien. Voor zover zij wist, zouden ze wel eens in rondjes kunnen lopen. Alsof het al niet erg genoeg was viel Rena op de grond, iets wat haar pokémon alarmeerde. ''Stomme rots! Ga daar dan ook niet liggen!'' Mayu rolde voor de zoveelste keer met haar ogen, terwijl Rena rechtop ging zitten. Af en toe kon haar trainster een probleem zijn, vanwege haar hyperheid en haar astma, maar het ergste was als ze zich als een kind ging gedragen. Als Mayu zich dan ergens aan kon irriteren, was het dat wel. ''Sol, Absol,'' mompelde ze, terwijl ze langs het meisje af liep. Dit zorgde ervoor dat de blondine weer opstond en achter haar pokémon aanging, ook al had die geen idee waar ze heen moesten. Niet dat haar trainster de weg kende..

''Mayu.. Dit gaat hem niet worden..'' Verbaasd draaide de Absol zich om en zag haar trainster met een uitgeput gezicht achter zich staan. Nog nooit had Mayu haar zo gezien. Was het überhaupt wel mogelijk voor Rena om haar energie kwijt te raken? Blijkbaar wel, anders stond ze er nu niet zo bij. Natuurlijk duurde het maar 0.1 seconde voor haar om haar energie terug te krijgen. Gefrustreerd rende Rena langs haar Absol af en zwaaide wild met haar armen. ''Ik bedoel maar, kijk om je heen! Hoe moet je hier in godsnaam uit zien te ko- Waah!'' Voor Mayu met haar ogen kon registreren wat er gebeurde, was de blondine opnieuw op de grond gevallen. Achterover, dit keer. Verbluft keek het meisje om zich heen over de grond, en ving toen de blik van een jongen, waar ze nu klaarblijkelijk bovenop was gevallen. Geschrokken sprong ze op en liet haar blik over de jongen glijden, die daarna afdwaalde naar de twee pokémon die erbij stonden. Een Pikachu, en een Eevee. Binnen enkele seconden was ze voor de twee pokémon geknield en had ze beide in haar armen gegrepen. ''Ah, wat zijn ze schattig! Ik wil ze mee naar huis nemen!'' Mayu keek geschrokken naar haar trainster, maar kon niet veel zien aangezien ze met haar rug naar haar toe zat. Normaal gesproken zou ze nu ingrijpen, maar om de één of andere rede wilde ze de reactie van de jongen zien. Hoe zou hij hierop reageren? En als hij wat deed, wat zou hij dan doen? Geïnteresseerd liet Mayu haar blik op de blondharige jongen gericht.

De oranje harige jongen voelde een druk op zijn rug maar die verdween algauw om vervolgens een hoop geschreeuw te horen, ''Ah, wat zijn ze schattig! Ik wil ze mee naar huis nemen!'' Ichigo grijnsde breed naar het tafereel dat plaats vond… vermoedelijk die net boven op hem was gevallen had zij zowel Sparky als Nero in haar armen gesloten en niet zo zachtjes ook, “Pikaaa” uh-oh… was dat het teken dat Sparky een Thunderschock ging.. ja! Sparky was al begonnen met vonken te creëren uit zijn wangetjes. Zonder na te denken greep Ichigo Sparky uit haar armen voordat het meisje een opstootje kreeg, “Pi-pika.. Chuuuu!” zonder te beseffen dat Sparky zijn eigen trainer onder stroom zette had hij de Thundershock al uitgevoerd zakte Ichigo al in elkaar, “Piiiika,” zei Sparky bezorgd en sprong tegen zijn schouder op,”alles oke,” zei Ichigo tegen zijn Pikachu en kwam overeind, “dat ehm… was niet bepaald handig. Je had geëlektrocuteerd kunnen worden, voegde Ichigo eraan toe maar dit zei hij dit keer tegen het meisje. Nero was zo te zien al een beetje bekomen van de schik en knuffelde het meisje terug… misschien was hij meer geschrokken omdat het onverwachts was geweest maar Nero was een vredelievende Pokémon en zodra hij doorhad dat het niet slecht bedoeld was… dan vond hij het best... Ichigo’s blik wierp zich op een onbekende Pokémon die niet zo ver van het meisje afstond maar zich duidelijk ergens aan irriteerde. Gauw pakte Ichigo zijn Pokédex;

Absol, de Disaster Pokémon,
Geruchten gaan er dat Absol rampen voelt aankomen met zijn hoorn op zijn hoofd echter verschijnt hij alleen voor mensen die hij alleen wil waarschuwen voor dreigend gevaar, Absol werd algauw een doelwit en vluchtte diep de bergen in. De levensduur is meer dan honderd jaar.
“Coooool,” mompelde Ichigo in zichzelf en stopte zijn Pokédex terug in zijn zak en keek het meisje aan,”wat doe je hier helemaal in je eentje? Verdwaald? Net zoals wij,” zei Ichigo en wees op Sparky die nukkig met zijn rug gedraaid naar het meisje stond, “Ichigo, is de naam en dit zijn Sparky en Nero,” voegde Ichigo eraan toe en keek het meisje aan wachtend op antwoord…

Rena hoorde algauw het gele wezentje piepen. Niet veel later werd de Pikachu uit haar armen gegrepen en kon ze fel licht zien. Terwijl ze nog steeds op de grond zat, probeerde ze zich een beetje te draaien. Ze liep daarmee wel een kans op om haar knieën te schaven, maar daar dacht ze compleet niet aan. Toen ze zag dat het de Pikachu was waar al dat licht vandaan kwam, hief ze verbaasd een wenkbrauw op. Mayu merkte dat op, en kon zichzelf wel voor haar voorhoofd slaan. Helaas stond haar lichaamsbouw dat niet toe, tot haar spijt. In plaats van opnieuw een droge blik op haar trainster te gooien, wierp ze er een op de jongen. Hij nam de Pikachu net op tijd bij Rena weg, zodat hij de schok op zou vangen. En dat voor een complete vreemdeling. Het was wel duidelijk dat deze knul respect verdiende. Zijzelf zou zoiets niet gedaan hebben voor degene die haar pokémon molesteerde. Nee, als ze er eentje had, dan had ze haar petje afgedaan voor dit persoon.

Terwijl Rena de zachte kopjes ontving van de kleine Eevee in haar armen en ervan genoot, hoorde ze de stem van een pokedex op de achtergrond. Deze was makkelijk te onderscheiden van een normale mensenstem, aangezien die minder 'robot-achtig' klonk.
Geruchten gaan er dat Absol rampen voelt aankomen met zijn hoorn op zijn hoofd echter verschijnt hij alleen voor mensen die hij alleen wil waarschuwen voor dreigend gevaar, Absol werd algauw een doelwit en vluchtte diep de bergen in. De levensduur is meer dan honderd jaar.
Rena hief opnieuw een wenkbrauw, terwijl haar blik naar Mayu gleed. Ze hield de Eevee nu wat losser vast. Ze had nooit geweten dat Absol het doelwit waren van mensen. De hele tijd dat ze mer haar Absol had gereisd, waren de trainers aardig tegen haar geweest, of schonken bijna tot helemaal geen aandacht aan haar. Nee, als ze haar Absol zouden proberen aan te raken op een verkeerde manier, hadden ze écht een probleem met haar. Het was misschien niet te zien, maar zij gaf veel om de Absol. De Absol die haar gholpen had in tijden dat ze het nodig had. De Absol die haar steunde in bijna alles wat ze deed, tenzij het echt van de gekke was. Kom niet aan Mayu in de buurt van Rena, want dan had je het flink te pakken.

”Wat doe je hier helemaal in je eentje? Verdwaald? Net zoals wij,” sprak de jongen, wat haar op liet schrikken. Rena zette de Eevee nu terug op de grond, stond op, en klopte haar kleren af. Er kwam niet veel vuil vanaf, aangezien ze meer op haar blote knieën had gezeten dan haar rok. Soms was het dragen van een rok wel handig, maar ze irriteerde zich meestal aan het feit dat sommige jongens daar misbruik van maakte.. ''Ik ben niet alleen, ik heb Mayu bij me,'' antwoordde ze droog, terwijl ze naar de witte pokémon wees. ''Maar ja, we zijn verdwaald,'' vervolgde ze, terwijl ze nu een onschuldig gezicht trok, haar tong half uitstak en achter haar hoofd wreef. Direct daarna stelde de jongen zich voor als Ichigo, en vertelde hij de namen van zijn pokémon. De Pikachu keek haar nukkig aan, maar dat deerde haar niet. Als ze zich niet kon inhouden, was ze al lang opnieuw op hem afgesprongen om hem dood te knuffelen. ''Ik heet Rena, en dat is Mayu,'' stelde ze zichzelf en haar pokémon voor. Mayu gaf een kort knikje naar Ichigo, voordat Rena weer begon te spreken. ''Euh, kan jij toevallig kaartlezen, of heb je zelf een soort kaart..?''

''Ik ben niet alleen, ik heb Mayu bij me,'' antwoordde het meisje droog terwijl ze naar de Absol wees en zichzelf afklopte. Ichigo keek express naar Sparky toen ze zich afklopte met zulke dingen hield hij zich niet mee bezig en trouwens je zag er geen hand voor ogen … meisjes… die zou hij nooit kunnen begrijpen maar goed. Hij voelde twee kleine pootjes tegen zijn knie en keek omlaag, het was Nero. Het wezentje wilde blijkbaar wat aandacht van zijn eigen trainer wat hij kreeg omdat Ichigo hem over zijn hoofdje aaide, ''Maar ja, we zijn verdwaald,'' vervolgde het meisje. Ichigo grijnsde breed, “ik heb hier ergens een zaklamp,” zei Ichigo en pakte het langwerpige apparaat van de grond en knipte die aan, “zo dat is beter,” vervolgde Ichigo en scheen ermee naar het meisje, ''Ik heet Rena, en dat is Mayu,'' stelde Rena zich uiteindelijk voor waarbij Mayu, de Absol, bevestigend knikte.
''Euh, kan jij toevallig kaartlezen, of heb je zelf een soort kaart..?'' had Rena er nog aan toegevoegd. Ichigo krabde op zijn hoofd, “ik heb wel een kaart op me Pokétch maar de verbinding werkt hier niet,” zei Ichigo lichtelijk geïrriteerd niet omdat Rena dat had gevraagd maar meer om het feit dat zijn Pokétch niet werkte hier in die stomme stinkgrot wat had je aan een Pokétch als dat stomme ding niet werkte, “Pika!” het wezentje wees op zijn tas waaruit een stuk papier uitstak.
Nero hield zijn hoofdje wat schuin en keek wat zijn trainer aan het doen was…
De oranje harige jongen wist een ding zeker… kaarten zou hij nooit van zijn leven begrijpen of kunnen lezen. Ichigo sloeg geïrriteerd de kaart dicht en smeet hem een meter verderop de grot in, “Pika!” riep Sparky geagiteerd tegen hem, “Wat?,” Ichigo keek kwaad naar de Pikachu die kwaad terug staarde en een blik had getrokken alsof hij een emmer vol snot moest leegdrinken, “Pikapika!” Sparky zwaaide wilde met zijn pootjes, “als jij het zo goed weet wijs jij ons dan maar de weg wijsneus,” sneerde Ichigo tegen de Pikachu die hem een nijdige blik toewierp. Sparky maakte een gewelddadig gebaar met zijn pootje en begon te ruiken… of hij misschien iets kon vinden zoals de uitgang.
“Pika” en Ichigo scheen met zijn zaklamp op Rena, “laten we me Pikachu volgen,” zei Ichigo vervolgens tegen Rena en wachtte tot Rena en Mayu hem zouden volgen, “Kom Nero!”

Rena keek afwachtend toe hoe Ichigo zijn kaart probeerde te lezen. Hij had eerst uitgelegd dat zijn pokétch geen verbinding had hier. Iets dat best vaag was, aangezien trainers nogal vaak verdwaalden in een grot, en het dan van essentieel belang was de goede weg terug te vinden. Met een pokétch die geen verbinding had in zo'n grot, was het een groot probleem. Al helemaal als je sowieso geen kaart bezat. Het meisje schrok op uit haar gedachten toen Ichigo gefrustreerd zijn kaart dichtsloeg en wegsmeet. Mayu grinnikte bij het zicht hiervan, wetend dat nog een ander persoon die hier aanwezig was hetzelfde zou doen. Een discussie tussen de jongen en zijn Pikachu volgde, iets wat Mayu ook bekend voorkwam. Ze wist alleen niet precies of de jongen af en toe ook hypere buien had, en heel spontaan was. De kans dat hij astma zou hebben, was maar heel klein. Nihil, om precies te zijn. En als hij dat wel had, had Mayu nu misschien een nog erger probleem.

Rena kneep haar ogen half dicht toen Ichigo met zijn zaklamp op haar scheen en haar vertelde dat ze zijn Pikachu moesten volgen. Blindelings liep ze achter de jongen met het oranje haar aan, wat niet moeilijk was, aangezien het nogal donker was. Mayu volgde haar trainster op de voet, ze wilde de blondine niet uit het oog verliezen. Als dat gebeurde.. Daar wilde ze nieteens aan denken. Hoe langer het duurde, hoe sneller ze begonnen te lopen. Vooral omdat Sparky zijn tempo verhoogde, was het moeilijk voor hen om hem bij te houden op een normaal tempo. Op deze manier kwamen ze er wel achter of hij een uitweg had gevonden of niet. In het begin leek dat niet het geval te zijn, maar toen de Pikachu plots begon te rennen was het wel duidelijk. Sparky rook iets, en dat iets kon wellicht de uitweg zijn. Ook bij Mayu drong een geur haar neus binnen. Ze kon het alleen niet plaatsen, hoe hard ze ook nadacht. Op dat moment voelde de Absol een harde duw tegen haar achterste en knalde ze volop tegen Rena aan, die van schrik naar voren sprong en tegen Ichigo aanliep. De blondine keek met een ruk om, maar zoals verwacht kon ze geen hand voor ogen meer zien. Mayu daarentegen wel, en die was niet vrolijk om het uizicht.

Laag grommend staarde de Absol in de twee paar ogen van de Geodudes. Van achteren aanvallen, wat een lafaards.. Mayu dacht geen tweede keer na en vuurde gelijk een aanval af, zonder af te wachten op een commando van Rena. Haar kennende zou die bij god niet weten wat er aan de hand was, maar dat kwam nu vooral omdat het zo donker was. Het was wel te merken dat ze hier aanwezig was, zelfs al zei of deed ze niets. De Absol voelde dat gewoon aan. De grijnsjes van de Geodudes verdween van hun gezicht toen ze geraakt werden door de Razor Blade. Het was hen nu wel duidelijk dat Mayu geen zin had in een spelletje, of dat ze met de verkeerde pokémon wilden sollen. De twee verdwenen al snel en Mayu kon zich weer concentreren op de ontsnapping uit deze plek. Ze duwde Rena tegen haar been, ten teken dat zij weer kon lopen. Het duurde niet lang, of ze hadden Ichigo en zijn pokémon weer ingehaald. Niet alleen met behulp van Mayu die meer in het donker kan zien dan Rena, maar ook door de zaklamp van de jongen, die net genoeg licht af gaf om hen op te kunnen merken.

De jongen volgde met luid galmende voetstappen zijn Pikachu terwijl Rena en haar Absol hen volgde. Sparky was een stuk vooruit gerend en als Ichigo hem niet bij zou houden dan was hij dadelijk zijn Pokémon. Maar echter Ichigo stopte met lopen toen hij een klap in zijn rug voelde, ”Vee,” piepte Nero bang maar Ichigo had hem al opgepakt. Echter hoorde hij twee stemmen van Geodude’s maar die verdwenen algauw toen hij besefte dat het de Absol van Rena moest zijn geweest. Ichigo keek omzich heen.. Sparky was veel te ver door gelopen!
“Sparky!” geen antwoord, “SPARKY!” schreeuwde Ichigo waardoor het nog meer galmde door de grot. Nero spitste zijn oren en trok vervolgens aan zijn shirt, ”het zal eens niet zo zijn,” gromde Ichigo en rende met een sprint richting het lawaai, “kom deze kant op,” voegde Ichigo eraan toe en wenkte Rena en Mayu.

Zoals verwacht had Sparky onbewust een Onix kwaad gemaakt had sloeg Ichigo zijn hand voor zijn voorhoofd maar die zakte algauw toen Sparky in gevecht ging zonder een bevel of aanwijzing van Ichigo, “Sparky! nee!” riep Ichigo en rende halsoverkop op de grote steenslang af en ging voor de Pikachu staan die daar half bewusteloos lag… nu had hij een groot probleem, Nero was al helemaal niet opgewassen tegen die Onix en Sparky… hij was vast ernstig verwond en zijn enige Pokémon die net sterk genoeg was om hier doorheen te kunnen komen. Wat moest hij doen…

Ichigo riep een paar keer de naam van zijn Pikachu. Oh, fijn, nu waren ze de pokémon kwijt die hen de weg kon wijzen. Op dat moment begon de jongen te rennen, waardoor Rena ook haar pas verhoogde. Mayu volgde meteen. Pas toen Ichigo stopte, stopten zij ook. Op dat moment keken beide geschokt naar het gele wezentje. Wat was er gebeurd? Sparky was zo te zien behoorlijk koppig, en luisterde overigens voor geen meter naar zijn trainer, maar dat haalde niet veel uit bij de Onix. Ichigo rende meteen op zijn pokémon af en ging voor het wezentje staan, die al uitgeteld was. Mayu keek afwachtend naar Rena, die duidelijk aan het twijfelen was. Wat de Absol verbaasde, was dat haar trainster de ernst van de situatie had ingezien. Normaal gesproken, haar kennende, was ze aan het hyperen geslagen omdat een Onix zo enorm was. Dit keer, echter, was dat niet het geval. Kwam dat door Ichigo, die zonder na te denken voor zijn pokémon was gaan staan? Dat bracht natuurlijk wel een herinnering bij hen op..

''Sol.'' Mayu probeerde Rena's aandacht te trekken, die nog steeds een moeilijk gezicht trok. Het was duidelijk dat de blondine nadacht. Ze kon het wel, als het moest. De vraag was alleen of Mayu iets kon aanrichten. Die twee Geodude van net waren een stuk zwakker dan een enorme slang gemaakt van steen. Ja, tuurlijk, de twee anderen waren ook van steen, maar een Onix was toch echt iets anders. Niet dat ze een keus hadden, de Eevee van Ichigo zou ook niet veel uit kunnen halen, en een Pikachu al helemaal niet. Nouja, nu lag Sparky al uitgeteld op de grond, maar.. ''Sol!'' probeerde Mayu nog eens. Dit keer lukte het. Vanuit haar ooghoeken zag de Absol dat Ichigo diep in de problemen zat. ''Mayu.. Denk je dat je het aankan..?'' De witte pokémon trok een verbaasd gezicht, maar aan de blik van Rena was te zien dat ze, voor de eerste keer sinds tijden, serieus was. Bij het zien van die blik, die speciale blik, begon ze te grijnzen. Algauw trok ze een verontwaardigd gezicht.

''Sol, Absol,'' mompelde ze, alsof ze duidelijk probeerde te maken dat Rena zich niet zoveel zorgen moest maken. Mayu was immers al wat meer gewend dan deze druk. De Absol draaide zich van de blondine weg en rende richting de Onix, terwijl haar trainster toekeek. Ze was dan wel haar pokémon, dit kon ze beter zelf doen. Rena zou niet overweg kunnen met deze druk, dat was ze wel gewend. Natuurlijk was er nog een ander probleem, Rena wilde grotere gevechten houden dan met doodgewone, wilde pokémon of trainergevechten. Dat hield dus gymgevechten in, en daar stond een nog grotere druk op. Dan was een gevecht, of ontsnapping, niks vergeleken dat. Er was echter één duidelijk verschil. Rena zou dan kunnen zien wat Mayu's tegenstander deed. In een donkere grot als deze was dat onmogelijk. Tot haar verbazing, hoorde de Absol alsnog de stem van haar trainster door de gang weergalmen. ''Mayu, ik wil dat je je Razor Blade blijft gebruiken! Het mag dan niet veel aanrichten bij de Onix, maar het is de beste aanval die je hebt en je kunt hem twee keer ermee raken!'' Mayu grijnsde licht. Voor Rena, was dat een behoorlijk slimme suggestie, die ook nog eens vrij logisch was. Als de Onix de kans had één van de Razor Blades te ontwijken, werd hij gewoon geraakt door de volgende. En wie weet, misschien gunden ze dat wat tijd om te kunnen ontsnappen. Zonder ook nog maar verder te twijfelen, zette Mayu de aanval in. Hopelijk was de rest zo slim genoeg te vluchtten, dan hield zij deze grote jongen wel even bezig.

Ichigo hoorde Rena iets roepen. Algauw herrinerde hij zich dat hij niet alleen was en dat Rena nog achter hen stond en Mayu had opgedragen een vreemde aanval uit te voeren maar de aanval Razor Blade ketste van het gigantische beest af maar de Onix was niet van plan om zichzelf zomaar over te geven de stenenslang richtte zich nu dus op Ichigo terwijl hij geen aandacht schonk aan Rena, Mayu of Nero… hij moest perse Sparky hebben. Maar waarom? Wat had Sparky gedaan? Ichigo greep het slappe lijfje van de Pikachu en beschermde het tegen de volgende aanval die volgde. Hij beet even op zijn onderlip maar ondanks dat de klap pijn deed kon Ichigo het wel hebben, “Pikaaa.” Sparky was wakker geworden en vonkte dreigend, “gaat het?” vroeg Ichigo aan de Pikachu die knikte en uit zijn armen sprong en gevaarlijk op zijn pootjes wiegde door de duizeligheid kreeg de Pikachu het toch voor elkaar om vonken te creëren, “laat hem maar zien dat er niet met je te sollen valt, Sparky! Doe snel je Iron Tail!” riep Ichigo en wees met een vinger naar de Onix. Sparky knikte en rende met een poot een beetje omhoog hield terwijl hij er met drie pootjes op de Onix afrende en zijn staart een witte kleur kreeg. Sparky nam een hoge sprong met zijn achterpoten en ramde met zijn ijzeren staart tegen een spleet op de borst hoogte van Ichigo. Onix deinsde wat terug terwijl Sparky alsnog uitgeput op de grond viel, “en nu wegwezen!” Ichigo pakte Sparky op en rende terug naar Rena, “laten we gaan voordat ie ons weer aanvalt,” zei Ichigo en richtte zijn blik op de Bondine terwijl hij aanstalte maakte om ter vertrekken maar niet zonder eerst Rena en de rest achter te laten..

Het duurde even voordat de gebeurtenis bij zowel Rena als Mayu bezonk. Ondanks het feit dat de Onix nu voorlopig neer was, en zij veilig waren zolang ze er nu vandoor gingen, snoof de Absol. Ze had de Onix willen laten zien dat ze niet met zich liet sollen, maar haar aanval ketste af. En de Pikachu die zojuist half bewusteloos op de grond had gelegen, had hem wel kunnen raken. Dat zinde haar niet, maar voor nu moest ze blij zijn dat de Onix even van zijn stuk was gebracht, zodat zij konden ontsnappen. Desondanks had Rena nog steeds een probleem, ook al zou ze er zelf niet aan denken. Als de Onix besloot ze achterna te komen, terwijl ze zo hard mogelijk voor hun leven renden, was het vrijwel zeker dat de blondine in een hoestbui zou geraken. En dan zouden ze niet gemakkelijk even kunnen stoppen om op adem te komen en een inhaler tevoorschijn te halen. Dan zou de Onix ze verpletteren. Aan de andere kant, als ze hier bleven om de Onix te bevechten, zou het ook niet goed zijn voor Rena's gezondheid. Ze zou zich dan te druk gaan maken, waarschijnlijk. Dan zou ze alsnog een aanval kunnen krijgen.

Mayu beet even op haar onderlip, maar Ichigo's stem zorgde ervoor dat ze ophield met twijfelen. Ze moesten hier weg. En wel meteen. ''Sol!'' Mayu riep naar Rena, ten teken dat deze achter Ichigo aan moest rennen. Zij zou volgen. Als de Onix dan echt achter hun aankwam, zou ze zichzelf op moeten offeren en hem even bezig moeten houden, al was het maar vanwege Rena. Toen Mayu had waargenomen dat de blondine achter de jongen aan begon te lopen, versnelde zij ook haar pas. Soepel en behendig liep ze achter de twee mensen aan, terwijl ze af en toe achterom keek. Het getril in de aarde zorgde ervoor dat Mayu haar adem even inhield, maar ze zag niks achter hen. Geen spoor van de Onix. Zou dat betekenen dat hij ze kwijt was? Hopelijk, alhoewel ze dat betwijfelde. Hij zou ze op kunnen sporen via geur. Misschien was het wel een hinderlaag, en viel hij van voren aan. De witte pokémon schudde haar hoofd. Ze dacht teveel na.

''Ik zie licht!'' schreeuwde Rena plots. Mayu kon aan haar gehijg horen dat ze op moesten schieten en deze grot moesten verlaten. Haar trainster had lucht en rust nodig, anders ging het helemaal de fout in, en daar had de Absol absoluut geen zin in. Eén enorm probleem op één dag was wel genoeg. Dat was zelfs teveel. Op dat moment moest Mayu haar ogen halfdicht knijpen, vanwege het felle licht dat haar opeens verblindde. Toen ze haar ogen weer opende, zag ze dat ze opeens weer buiten stonden. Rena stond half voorover gebogen, snakkend naar adem. Bezorgd liep Mayu naar haar toe, maar haar trainster glimlachte zwakjes naar haar. De pokémon wist dat ze dat bedoelde als 'maak je maar geen zorgen'. Daarom liet ze haar blik naar de rest glijden, terwijl ze kalm naast de blondine stond.

''Ik zie licht!'' schreeuwde Rena opeens. Ichigo keek op en zag inderdaad een lichtstreep iets verderop.. Sparky had onmiddellijke hulp nodig. hij had misschien iets ernstigs door het gevecht opgelopen... Uiteindelijk kwamen ze uit de grot, snel keek Ichigo of zijn Pokétch het deed en ja het kleine schermpje knipperde weer en de tijd verscheen op het schermpje. Even wierp Ichigo een blik op Rena.. dat gehijg stond hem niet helemaal aan. Dat deed hem aan zijn broertje denken, maar dat is een ander verhaal, “is alles oke?” vroeg Ichigo bezorgd en ging naast haar en Mayu staan. Hij kon het er niet bij hebben om ook nog eens Rena naar het Pokémon Center brengen die hier niet eens in de buurt scheen te schijn.. Een Pikachu dragen was één ding maar een meisje toch wel heel iets anders. Ichigo deed zijn rugtas tas af en zette Sparky die sliep tegen de tas aan zodat hij zijn handen vrij had, ”het lijkt me beter om even wat uit te rusten dan stippel ik een route uit op me Pokétch als je dat wil,” zei Ichigo terwijl hij zijn vest uitdeed en die om de Pikachu heen wikkelde zodat hij geen kou zou vatten. En hij Sparky even ter bescherming aan Rena wou geven zodat hij in zijn tas naar een EHBO doos kon zoeken…

“Is alles oke?” Na nog twee keer goed diep in en uit te hebben geademd, keek Rena op en glimlachte weer. ''Het gaat wel, maak je maar geen zorgen,'' antwoordde ze. Mayu trok een gezicht. Het was wel duidelijk dat het kantje boord was geweest. Zelfs Ichigo had doorgekregen dat er iets niet in de haak was met haar trainster. Als ze kon praten, had ze Ichigo al lang uitgelegd waarom Rena zo stond te hijgen. Nouja, ze kon wel praten, maar de jongen zou haar niet verstaan. ”Het lijkt me beter om even wat uit te rusten dan stippel ik een route uit op me Pokétch als je dat wil,” sprak Ichigo weer. De Absol knikte, wierp even een blik op de blondine, die zo te zien weer was bijgekomen en weer recht stond, en keek toen naar de gewonde Pikachu. Deze werd doorgegeven aan Rena. Met haar rode ogen keek ze toe hoe Sparky van de één naar de ander ging. Vervolgens keek ze naar de Eevee, waar ze langzaam naartoe liep en naast ging zitten. 'Is Sparky altijd zo'n koppige pokémon?' vroeg de Absol aan Nero. Ze keek hem doordringend aan. Mayu was niet zo'n pokémon die haar emoties snel toonde op haar gezicht, ook al kon je meestal aan haar lichaamstaal zien dat iets haar niet zinde.

Rena keek, zonder een bepaalde gezichtsuitdrukking uit te stralen, naar de slapende Pikachu in haar armen. Hij was gewikkeld in Ichigo's vest, zodat er verder niks meer met hem kon gebeuren. De blondine grinnikte even. Sparky had veel geluk met een trainer als Ichigo. Hij was vast een zorgzame trainer die veel om zijn pokémon gaf. Rena verwachtte ook niet anders. Bijna elke trainer had dat in zich. Helaas was ze ook weleens mensen tegen gekomen die niet zo goed voor hun pokémon zorgde. Zoiets brak haar hart. Alleen het zich al van die arme pokémon.. Nee, ze mocht dan wel geen richtingsgevoel hebben, of serieus zijn, of wat dan ook, zij probeerde er te zijn voor haar pokémon. Tot nu toe was het alleen maar Mayu die haar team vormde, maar ooit wilde ze een pokémon erbij hebben. Ze wist nog niet welke, maar het moest in ieder geval eentje zijn die bij Mayu paste. Niet alleen zij, maar ook haar Absol moest er plezier van hebben.

''Ichigo, hoe lang heb je Sparky al?'' vroeg de blondine prompt verloren. Het kon haar niet schelen of ze nu nieuwsgierig overkwam of niet. Zoiets interesseerde haar niet. ''Ben je een beginnende trainer?'' vroeg ze erachteraan, terwijl ze een vragende blik trok en de oranje harige jongen aanstaarde. Het viel haar eigenlijk nu pas op dat hij oranje haar had. In de grot zag het er anders uit met het licht van de zaklamp.

Nero had zijn oren wat omlaag laten hangen en staarde wat verdrietig voor zich uit… zijn enige echte vriend lag nu daar zomaar bewegingsloos in de vest van zijn trainer lag. Sparky mocht niet meer zo koppig zijn dan zou hij ook minder snel gewond zijn. De Eevee liet langzaam een traan over zijn wang rollen die op de stenen grond terecht kwam, zag hij Mayu op hem af komen lopen terwijl ze ging zitten, 'Is Sparky altijd zo'n koppige pokémon?,' vroeg Mayu terwijl ze hem doordringend aankeek toen ze was gaan zitten. Nero zweeg even omdat als hij nu wat zou zeggen het als gesnik uit zijn mond zou komen, ademde hij even diep in en keek Mayu aan terwijl er nog wat tranen uit zijn ogen rolde, “ja, Sparky en Ichigo botsen altijd met elkaar omdat ze beide even koppig zijn,” zei Nero trillend..


Ichigo had eindelijk wat gevonden wat hij zocht de Ehbo kit… helaas voor hem Was hij zelf ook niet ongeschonden uit de grot gekomen.. zijn linkerarm zat onder het bloed door de val en zijn broek was gescheurd en hij had het gevoel dat zijn linkerschouder zwaar gekneusd was ofzo. En hij had het idee dat zijn shirt aan de achterkant op zijn rug kapot was,''Ichigo, hoe lang heb je Sparky al? Ben je een beginnende trainer?'' vroeg Rena wat Ichigo deed op schrikken.
Ichigo glimlachte,“ ik heb Sparky best wel lang. Zijn vorige trainer verwaarloosde hem en me vader gaf als opdracht dat ik hem zou verzorgen. En inderdaad ik ben een beginnende trainer maar we zijn best allang onderweg,” antwoordde op de vragen van Rena, “en jij? Het lijkt mij dat jij en Mayu een sterke band hebben?,“ voegde Ichigo eraan toe…

Mayu wist niet hoe ze moest reageren. Ze merkte nu pas op dat de Eevee aan het huilen was, zonder geluid te maken. Kwam het soms omdat Sparky zo gewond was? “Ja, Sparky en Ichigo botsen altijd met elkaar, omdat ze beide even koppig zijn,” antwoordde Nero trillend. Mayu zuchtte. Deze Eevee deed echt zijn naam eer aan. Hoe graag ze het ook niet wilde toegeven, hij zag er nu best schattig uit, ondanks het feit dat hij aan het huilen was. De Absol beet even op haar onderlip. Ze had Rena al een paar keer opgevrolijkt, maar nu was dat ook niet zo moeilijk. Nero, echter, was anders dan haar trainster. Nero was geen optimistische spring-in-het-veld... Met astma.. De witte pokémon schudde zachtjes haar hoofd. Nee, juist om die rede moest ze de Eevee proberen op te vrolijken. 'Als Sparky werkelijk zo koppig is, zou ik me geen zorgen maken. Koppige mensen of pokémon geven niet zo snel op. Dat zou jij beter moeten weten dan wie dan ook. Kijk naar Ichigo, hij doet zijn best om Sparky te helpen, en hij ziet er zelf niet al te geweldig uit. Ik weet zeker dat Sparky weer snel de oude is,' sprak ze, op een zo vriendelijk mogelijke toon. 'Daarbij heeft Rena er vaak ook zo uitgezien als Ichigo.. Nog erger zelfs.. En ze kwam er elke keer weer bovenop. Weet je waarom?' voegde ze er zachtjes aan toe, terwijl ze zich weer terugdraaide naar de Eevee, en haar rode ogen weer op hem richtte. 'Omdat ik er voor haar was toen ze het het hardst nodig had, zei ze,' mompelde Mayu weer na even gewacht te hebben. Hopelijk begreep Nero het doel van haar verhaal, en waarom ze het vertelde.

“Ik heb Sparky best wel lang. Zijn vorige trainer verwaarloosde hem en me vader gaf als opdracht dat ik hem zou verzorgen. En inderdaad ik ben een beginnende trainer, maar we zijn best allang onderweg,” antwoordde Ichigo met een glimlach. Rena keek even vol afschuw naar de grond toen ze hoorde dat Sparky verwaarloosd was door zijn vorige eigenaar. Als ze iets haatte, dan was het dat wel. De blondine keek terug op, recht in de ogen van de jongen. Ze kreeg het even warm van binnen toen ze hem zo zag glimlachen, alhoewel het maar voor heel even was. Ze trok heel even een verward gezicht, maar Ichigo's stem zorgde ervoor dat ze die algauw van haar gezicht toverde. “En jij? Het lijkt mij dat jij en Mayu een sterke band hebben.“ Rena grijsnde breed naar de oranje harige jongen. ''Ik ben al een tijdje een trainer. Mayu en ik vonden elkaar toen we elkaars gezelschap hard nodig hadden. Uiteindelijk besloot ze dat ze met me mee wilde en ving ik haar,'' begon ze trots. ''We hebben samen veel meegemaakt, met en zonder elkaar. Daarom hebben we zo'n sterke band,'' voegde ze eraan toe, voordat haar gezicht even betrok. ''Maar af en toe vraag ik me af of ik soms niet een last ben voor haar. Ik ben niet bepaald een voorzichtig iemand, dus raak nogal snel in de problemen.. En daar komt ook nog eens mijn astma bovenop,'' mompelde ze zacht, alhoewel Ichigo het net kon horen als hij goed luisterde.

'Als Sparky werkelijk zo koppig is, zou ik me geen zorgen maken. Koppige mensen of pokémon geven niet zo snel op. Dat zou jij beter moeten weten dan wie dan ook. Kijk naar Ichigo, hij doet zijn best om Sparky te helpen, en hij ziet er zelf niet al te geweldig uit. Ik weet zeker dat Sparky weer snel de oude is, Daarbij heeft Rena er vaak ook zo uitgezien als Ichigo.. Nog erger zelfs.. En ze kwam er elke keer weer bovenop. Weet je waarom?' had Mayu tegen hem gezegd en Nero keek haar terwijl hij met zijn pootje zijn oogjes probeerde droog te maken. De Eevee schudde met zijn hoofdje, 'Omdat ik er voor haar was toen ze het het hardst nodig had, zei ze,' antwoordde de Absol toen ze zich weer naar hem draaide. Nero dacht na… bedoelde Mayu dat hij Ichigo moest steunen? Of helpen?, “wat bedoel je? Moet ik Ichigo helpen?” mompelde Nero wat afwezig maar had Mayu aan gekeken als ze dat bedoelde dan wist hij wat moest doen…

Zoals verwacht keek Rena verafschuwt naar de grond… dan had ze het verhaal van die kleine Nero nog niet gehoord. Het was niet zo dat hij het expres had gedaan integendeel Sparky had best veel meegemaakt als jonge Pokémon dus was het verleden bij hem klaar maar Ichigo kon het niet over zijn hart verkrijgen om zijn Pokémon te verwaarlozen of pijn te doen. Ja natuurlijk hadden Ichigo en Sparky weleens een meningsverschil of een discussie maar hij ze nooit echt pijn willen doen. Ichigo depte met een doekje even snel zijn arm schoon toen hij Rena zag blozen.. was dat omdat hij net glimlachte? Zijn glimlach veranderde in een grijns maar hij zei niks. De Oranje harige jongen keek Rena aan toen ze begon met spreken, ''Ik ben al een tijdje een trainer. Mayu en ik vonden elkaar toen we elkaars gezelschap hard nodig hadden. Uiteindelijk besloot ze dat ze met me mee wilde en ving ik haar, We hebben samen veel meegemaakt, met en zonder elkaar. Daarom hebben we zo'n sterke band. ''vertelde Rena waarbij Ichigo haar aankeek. De jongen knikte dat hij het begreep terwijl zijn arm aan afdeppen was vervolgde Rena, ‘’Maar af en toe vraag ik me af of ik soms niet een last ben voor haar. Ik ben niet bepaald een voorzichtig iemand, dus raak nogal snel in de problemen.. En daar komt ook nog eens mijn astma bovenop,'' voegde Rena er aan toe waarbij Ichigo glimlachte, “dit klinkt misschien gek maar mijn broertje heeft hetzelfde. Ik hou van hem en het kan me eigenlijk niets schelen als mij iets zou overkomen want ik bescherm hem graag net als met Sparky en mij, we kunnen elkaar niet luchten of zien maar we geven om elkaar…Mayu doet het graag voor je. Als ze niets om je zou geven zou ze je ook niet beschermen en met je mee willen gaan..” legde Ichigo uit met een vriendelijke glimlachen legde zijn hand op haar schouder…

“Wat bedoel je? Moet ik Ichigo helpen?” vroeg de Eevee. Mayu schudde licht haar hoofd, haar ogen gesloten in het proces. 'Ik bedoelde dat je Sparky moet steunen, door te denken dat hij het wel gaat redden. Als je in een team zit, moet je in je teamgenoten geloven. Dat geldt voor de zogenaamde teamsport die de mens uitvoert, maar ook voor de pokémon,' antwoordde Mayu. 'Als je in elkaar geloofd, ben je een sterk team. En als je weet dat anderen in je geloven, doe je automatisch je best, niet?' voegde ze eraan toe, waarna ze vragend haar rode ogen op de kleine Eevee richtte.

“Dit klinkt misschien gek maar mijn broertje heeft hetzelfde. Ik hou van hem en het kan me eigenlijk niets schelen als mij iets zou overkomen want ik bescherm hem graag net als met Sparky en mij, we kunnen elkaar niet luchten of zien maar we geven om elkaar…Mayu doet het graag voor je. Als ze niets om je zou geven zou ze je ook niet beschermen en met je mee willen gaan..” sprak Ichigo met een vriendelijke glimlach, en legde vervolgens zijn hand op haar schouder. Rena keek er verbaasd naar. Ze wist wel wat het betekende, maar ze wist bij Arceus niet hoe ze op zoiets moest reageren. Nog nooit had ze meegemaakt dat een ander mens haar steunde op deze manier. Natuurlijk had ze in het hele begin nog wel iets met haar moeder, maar dat was ook niet veel geweest. ''Je hebt vast gelijk..'' mompelde ze afwezig, terwijl ze nog steeds staarde naar de hand op haar schouder. Ondanks het feit dat ze zich niet helemaal op aarde bevond, realiseerde ze zich wel wat de woorden van Ichigo waren en wat ze betekenden. Hij had helemaal gelijk, en dankzij hem zag ze het nu ook anders in. Terwijl ze weer langzaam uit haar gedachte kwam, richtte ze haar blik weer op de jongen met het oranje haar. ''Bedankt,'' sprak ze vriendelijk, terwijl ze met haar ogen gesloten een klein glimlachje tevoorschijn haalde.

'Ik bedoelde dat je Sparky moet steunen, door te denken dat hij het wel gaat redden. Als je in een team zit, moet je in je teamgenoten geloven. Dat geldt voor de zogenaamde teamsport die de mens uitvoert, maar ook voor de pokémon, 'Als je in elkaar geloofd, ben je een sterk team. En als je weet dat anderen in je geloven, doe je automatisch je best, niet?' antwoordde Mayu. Nero keek Mayu aan en knikte. Zonder te beseffen wat hij deed liep hij op Mayu af en leunde tegen haar poot aan,” dankjewel, Mayu,” mompelde Nero. De Eevee rook een bekende geur… zo te ruiken waren ze vlakbij Mt Loca in de buurt, “Mayu, gaan jij en Rena dezelfde kant op Als Ichigo en Sparky?,” vroeg Nero en keek Mayu vragend aan…

''Je hebt vast gelijk..'' mompelde Rena wat afwezig. Ichigo knikte met dezelfde glimlach terwijl hij het deppen had gestaakt van zijn arm en zocht nu naar een verbandje voor de poot van Sparky, ''Bedankt,'' sprak Rena vriendelijk met een glimlach, “geen dank,” antwoordde Ichigo erachter en schoof zijn vest van Sparky’s slappe lijfje af zodat zijn dikke pootje zichtbaar werd, “ als jij Sparky even goed beet houd kan ik zijn pootje verbinden,” zei Ichigo tegen Rena toen hij de oogjes van Sparky zag open gaan, “Pi?” De Pikachu keek even verward om zich heen maar zag toen dat Ichigo zijn gewonde pootje beetpakte, “Chaaaa” jammerde Sparky en kneep zijn oogjes dicht. Ichigo beet op zijn onderlip bij het horen van het gejammer van zijn Pikachu maar het moest verbonden worden anders zou het alleen maar meer pijn gaan doen, “ik ben al klaar. Sorry als ik je echt pijn heb gedaan,” zei Ichigo verontschuldigend en aaide hem over zijn hoofdje..

”Dankjewel, Mayu.” Mayu keek verrast naar de kleine Eevee, maar plaatste algauw een poot op zijn rug. Zo leek het meer op een knuffel. “Mayu, gaan jij en Rena dezelfde kant op Als Ichigo en Sparky?” vroeg Nero toen, en keek de Absol vragend aan. Deze richtte haar ogen even op haar trainster, voordat ze weer terugschoten naar de Eevee. 'Dat ligt gehaald aan Rena, maarik denk eerder dat ze nu behoefte heeft aan het gezelschap van een mens,' mompelde ze, voordat ze opstond. 'Zo te zien is je vriend wakker. Kom je?' Ze keek vragend achterom en wachtte of Nero haar zou volgen of niet, voordat ze op de rest zou aflopen.

Rena deed precies wat haar gezegd werd, maar het geluid van de jammerende Pikachu liet haar niet al te vrolijk worden. Gelukkig duurde het niet echt lang en gaf Ichigo Sparky nog een aai over zijn hoofdje toen het voorbij was. Rena keek met een glimlach naar de Pikachu in haar armen. Ondanks het feit dat hij jammerde van de pijn, was hij niet tegen gaan stribbelen. De blondine keek van het gele wezentje in haar armen naar Ichigo. Vervolgens reek ze de jongen zijn Pikachu toe. ''Ik geloof niet dat Sparky het fijn vindt als een vreemde hem vast heeft,'' sprak ze erbij, terwijl ze terugdacht aan het voorval in de grot. Toen had Ichigo de schok voor haar opgevangen. Op dat moment voelde ze de grond trillen en hoorde ze een zacht gegrom, die, naarmate het getril langer duurde, steeds harder werd. Verbaasd hief de blondine een wenkbrauw op, totdat opeens een harde knal hoorbaar was en de stukken stenen ze om de oren vlogen. Rena probeerde haar hoofd af te schermen met haar armen, terwijl ze zich wegdraaide. Toen de regen van gesteente voorbij bleek te zijn, kwam ze weer recht en stond ze oog in oog met de Onix van daarnet. Geschrokken deinsde ze achteruit, maar veel effect had het niet. Toen zag ze dat de Onix zich naar Ichigo en Sparky draaide. In een fractie van een seconde realiseerde ze zich dat de Onix vast wraak wilde nemen. Meteen sprong ze voor de twee, haar armen gespreid. Hoewel dat vast haar domste actie ooit was, en ze dat ook wist, stond ze zelfverzekerd voor Ichigo, en ze was niet van plan zomaar aan de kant te gaan.

Mayu keek geschokt naar de enorme, stenen slang. Ze had niet gedacht dat ze hem nu nog tegen zouden komen, ook al was het op de één of andere manier logisch dat ze hem weer tegenkwamen. De Absol keek nog meer geschrokken toen ze zag dat Rena beschermend voor de jongen en zijn Pikachu ging staan. Was ze gek geworden?! ''Sol!'' riep Mayu zo hard als ze kon, voordat ze zich afzette en op de Onix afsprintte. Vervolgens duwde ze zich van de grond af, zodat ze boven de Onix zijn hoofd zou belanden. Haar plan kreeg echter een andere wending toen de pokémon zijn hoofd omhoog hief en rakelings langs Mayu afging. Vervolgens kreeg ze een kopstoot en knalde volop tegen de grond aan, waar ze even doodstil bleef liggen. ''Mayu!'' Rena's stem galmde door het gebied, maar het haalde niet veel uit. Het enige waar het voor zorgde, was dat de Onix zijn aandacht nu op haar richtte. Nog voor ze iets kon doen, voelde zehoe ze gegrepen werd door de staart van de slang. Wacht, voerde hij nu een aanval uit op een mens..? ''Hnn..'' Rena probeerde zich los te wrikken, maar dat mislukte. Wat nu..?

Ichigo pakte de Pikachu van Rena aan en zag Nero samen met Mayu op hen aflopen. Wat er toen gebeurde ging zo snel dat Ichigo geen eens kans zag om te zien dat opeens die Onix voor hen stond. Rena sprong voor hem en Sparky. De rotsblokken vlogen hen om de oren. Sparky hinkte achteruit en beschermde Nero tegen de rotsblokken die neerkwamen op de grond. Echter toen Ichigo zijn ogen had geopend zag hij Mayu op de grond liggen, “Rena! Mayu!” riep Ichigo geschrokken en rende de jongen naar de Absol toe, gevolgd door Sparky en Nero. De Eevee rende meteen door naar de Absol en ging met zijn hoofdje langs het hoofd van Mayu, “Mayu, alles oke?” vroeg Nero bezorgd en ging met zijn voorpoot op de poot van de Absol staan terwijl Sparky kwaad naar de Onix staarde en vonkte..
Ichigo dacht niet en kwam overeind terwijl op volle snelheid naar de gigantische stenenslang rende en over op het lijf sprong en naar zijn kop rende, “laat haar gaan! En wel nu!,” schreeuwde Ichigo woedend en stampte woedend op het hoofd van de Onix maar de steenslang schudde verwoed zijn hoofd en Ichigo verloor zijn evenwicht en wankelde naar achteren. Terwijl hij van het hoofd afviel, “Pikaaaaa!” brulde Sparky en rende hinkend naar Ichigo die op grond terecht was gekomen, “alles is in orde… alleen..” gromde Ichigo terwijl hij zijn schouder ondersteunde…

Mayu opende langzaam haar ogen toen ze de zachte stem van Nero hoorde. 'Urg.. mompelde ze alleen, terwijl ze haar hoofd ophief en Ichigo vanuit haar ooghoeken op de Onix af zag stormen. 'Idioot!' siste ze, en kwam langzaam recht, de pijn in haar hoofd negerend. Ichigo belandde nu ook op de grond, wat ervoor zorgde dat Sparky op hem afstormde. Mayu lette er niet zo op. Wat haar meer zorgen baatte, was haar eigen trainster. In een flits zag ze de blondine vastzitten tussen de stenen die het lijf van de pokémon vormde. Ze hoeste behoorlijk, wat aangaf dat ze niet veel lucht meer kreeg. Mayu gromde laag, voordat ze zich weer afzette en richting de Onix rende. 'Rena!' riep de Absol lichtelijk in paniek, terwijl ze weer opsrong. Dit keer, echter, ging ze richting de blondine, in plaats van het hoofd. Het mes op Mayu's hoofd begon op te lichten, maar ze was niet van plan om er iets uit af te vuren. In plaats daarvan sloeg ze in op de steen die het dichtst in haar buurt zat, hopend dat ze daar iets mee uithaalde. Het was echter tevergeefs en ze werd weer van het lijf afgeworpen. Behendig landde ze op vier poten, maar zakte bijna in elkaar toen een hevige steek door haar hoofd heen ging. Dat had zij weer.. Hoofdpijn..

Hoe langer dit duurde, hoe meer Mayu in paniek raakte. Hoe moesten ze ooit een Onix kunnen verslaan, die een gijzeling had met astma, terwijl ze uit een team bestonden van een gewonde Pikachu, een Absol die niet lang helder na kon denken, en een Eevee? Ze hadden alledrie niet zo verschrikkelijk veel effect op hun tegenstander. 'Laat haar gaan!' gromde Mayu tegen de Onix, ook al had het geen effect. Deze pokémon was over de rooie, maar de Absol zou niet weten waardoor dat kwam. Met een snelle sprint stond ze weer naast Rena, die het niet lang meer vol zou houden als dit zo doorging. Als de blondine nu een aanval zou krijgen, zou dat waarschijnlijk fataal voor haar zijn. Er was geen manier mogelijk om dan bij de inhaler te kunnen, die in haar tas zat.. Op dat moment merkte Mayu het op. De band van de schoudertas zat niet om Rena's schouder. Daardoor kreeg de Absol een sprankje hoop en keek ze driftig om zich heen, terwijl ze probeerde haar evenwicht te behouden. Daar lag hij! ''Sol, Absol!'' schreeuwde Mayu naar Ichigo. Toen ze zijn aandacht had getrokken keek ze naar de tas die van Rena was. Zou hij haar begrijpen?

Sparky trilde van woede.. dit was allemaal zijn schuld alleen maar omdat hij perongeluk tegen zijn kop was opgebotst,”Sparky?” zei Nero en keek hem bezorgd aan, “dit is allemaal mijn schuld,” snauwde Sparky meer tegen zichzelf dan tegen Nero, “dat is niet waar,” ging Nero ertegenin maar Sparky wierp hem een nijdige blik toe, “kijk hoe Ichigo erbij loopt! Zeg me niet dat het zomaar toeval is. Dat beest is hier voor mij,” gromde Sparky kwaad maar Nero tackelde hem zodat Sparky op de grond plofte en ging met zijn voorpoten op zijn buik staan, ”luister, het is niemands schuld! En zeker die van jou niet,” zei Nero fel maar Sparky had kwaad zijn poten over mekaar geslagen en had zich weggedraaid van de Eevee terwijl Nero hem boos aanstaarde…

Ichigo staarde met een asgrauwe blik naar het meisje in die staart van de Onix..
Als hij nu niets zou doen dan was het misschien te laat maar een klap was genoeg voor zijn schouder om te kunnen breken of nog erger als die Onix Rena opeens van die hoogte los zou laten had hij een probleem.. en dat hoesten stond hem niet aan hij moest iets doen maar wat… iets zoals een inhaler ofzo… ''Sol, Absol!'' had de Absol naar hem geroepen en wees op een tas die van Rena moest zijn. Even keek hij naar Nero en Sparky, “zit hier haar inhaler in?” vroeg Ichigo aan Mayu. Hij knielde naast de tas neer en opende hem, door de druk liet Ichigo de tas een aantal keer vallen maar voelde een plastic dingetje in zijn hand en haalde hem eruit,” ik heb hem! Sparky, blijf hier bij Mayu en Nero..” zei Ichigo en keek even naar de Onix dat beest had zijn staart omhoog geworpen.. hoe ging hij dit doen? Snel stopte hij inhaler in zijn broekzak en liep naar achteren en zette zich snel af. Ichigo rende op volle snelheid naar de Onix sprong op zijn lijf en rende zo regelrecht naar de staart, “Rena!” brulde Ichigo al rennend en liet snel de inhaler zien die hij bij zich had. Zou ze hem gehoord hebben?

"STOP!" klonk het opeens door de lucht. Het leek net alsof de tijd stop werd gezet en Ichigo keek schaapachtig naar de lucht terwijl hij zijn evenwicht probeerde te houden balanceerde hij op de staart. Ichigo hoorde voetstappen en keek naar beneden, "Jullie weten wel hoe jullie er een troep van moeten maken, hé?" sprak een stem die van een onbekend meisje afkomstig was. Ichigo snoof.. alsof het hen schuld was dat dat domme beest hen, “wat bedoel je? Die Onix viel “ons” aan. Wij MAAKTEN er geen rommel maar die Onix,” Snauwde Ichigo nijdig en verloor bijna zijn evenwicht toen hij zijn voet verzette, "wacht even." Negeerde zij hem nou?, "Stop die als je klaar bent in de Onix mond, oké? Daar knapt hij van op." Voegde ze eraan toe en wierp hem een pil toe die hij ving. Ondertussen had hij Rena los gemaakt uit de greep van de Onix. Nu hoorde hij het geknip van vingers en begon alles weer te bewegen waardoor Ichigo zijn evenwicht moest houden om niet te vallen probeerde hij ook tegelijkertijd Rena veilig beneden te krijgen..

Rena probeerde mee te krijgen wat er gaande was, maar dat ging moeilijk als je je niet kon concentreren op je omgeving en probeerde niet te stikken. Ze kreeg wel mee dat Ichigo ergens kwaad om werd, maar waarover kon ze niet precies volgen. Het eerste dat ze écht meekreeg, was dat Ichigo haar uit de greep van de pokémon wist te krijgen en haar de inhaler gaf. Meteen zette ze het apparaatje op haar mond en ademde het goedje in dat eruit kwam. Vervolgens ademde ze een paar keer goed in en uit, terwijl ze doorkreeg dat alleen zij en Ichigo nog bewogen. Dat duurde echter niet lang meer, aangezien alles al snel weer terug naar normaal veranderde. Net als de jongen, had ook zij moeite met haar evenwicht te behouden, terwijl ze bovenop de Onix stonden. De blondine deed een paar stappen naar voren, aangezien ze niet langer op deze plek wilde blijven staan. Bij de laatste stap verloor ze haar grip en gleed ze uit...

Mayu keek vragend naar de twee bovenop de grijze pokémon. Een seconde geleden zat Rena nog vast in de greep van de Onix. Hoe kwam ze er zo snel uit? Het was nu echter geen goed idee om vragen te stellen, aangezien de twee trainers alsnog gevaar liepen. De Absol zette zich af en rende weer richting de Onix, proberend zijn aandacht te trekken. ''Sol, Absol!'' Ze rende om zijn lijf heen en bleef op een bepaald punt staan, voordat ze uitdagend naar de stenen pokémon keek. Hopelijk gaf ze zo meer tijd aan Ichigo en Rena om van zijn lijf af te komen.

- Derppost -

Ichigo liet zich langzaam naar beneden zakken toen hij vlakbij grond was zodat hij nu veilig op de grond stond. Hij zag nog net op tijd dat Rena haar evenwicht had verloren en van het stukje lijf afviel. Ichigo deed een stap naar achteren en ving haar optijd op,”net op het nippertje niet?” zei Ichigo grinnikend en zette haar met alle voorzichtigheid op de grond neer liep hij naar zijn twee Pokémon toe hopend dat hij haar volgde. Het was waarschijnlijk beter als Sparky en Nero samen met Rena en Mayu ergens dekking gingen zoeken zodat hij die pil in de bek kon stoppen van de Onix, “Waar is Mayu eigenlijk?” vroeg Ichigo die zag dat de Absol niet bij hen stond… ze zou vast ergens in de buurt zijn, in iedergeval zou Ichigo wachten tot dat Mayu weer terug en daarna die pil in de bek stoppen van de Onix…