Rena kneep haar ogen stijfdicht, wachtend op de klap die zou komen. Gelukkig voor haar kwam die er niet. Verbaasd opende ze haar ogen en keek recht in die van Ichigo, die haar blijkbaar op had gevangen. ”Net op het nippertje, niet?” hoorde ze hem grinniken. Voor ze het wist kreeg ze een lichte blos op haar wangen, en keek ze even weg. Ze werd voorzichtig neergezet, waarna de jongen naar zijn pokémon vertrok. De blondine volgde hem op de voet, niet weer een slachtoffer te willen zijn voor de enorme pokémon. Haar blik viel op een pil die zo groot als een bal was, die Ichigo vast had. ''Ichigo, wat is da-?'' De oranje harige jongen was haar voor met het stellen van een vraag. “Waar is Mayu eigenlijk?” Rena keek naar de twee pokémon van Ichigo, en kwam tot de conclusie dat haar Absol er niet bij stond. Paniekerig keek ze om zich heen. Waar was haar Absol?

Mayu gromde laag naar de Onix, tot ze merkte dat de twee trainers van zijn lichaam af waren. In plaats van verder nog aan te vallen of uit te dagen, zocht ze het hele gebied af naar een schuilplaats. Ze vond er geen, waardoor ze de Onix' aanvallen een paar keer moest ontwijken. De Absol snoof licht, voordat ze de rest weer in het zicht kreeg. Ze zou hen alleen maar in gevaar brengen als ze nu op ze afrende. Nee, ze moest iets anders vinden. Zonder nog verder na te denken, rende ze verder langs de Onix, de opening van de grot in. Hopelijk zat ze hier wel even veilig..

Ichigo keek ook even goed om zich heen. Maar nergens was de Absol te kennen, “Sparky, Nero, hier blijven en als het moet brengen jullie jezelf en Rena in veiligheid.. ik moet nog iets doen,” zei Ichigo terwijl hij het zweet van zijn voorhoofd afveegde, “Pikapika!” riep Sparky en ging dwars voor zijn voeten staan met gespreide pootjes en een bezorgde blik die zei dat hij niet moest gaan maar Ichigo zette hem naast Nero neer, “ik ben zo terug. Die Onix heeft hulp.” Hij stak even snel zijn duim op naar Rena met een glimlach en rende met volle vaart terug naar de Onix toe. Weer sprong hij op het stenen lijf waardoor de Onix begon te kronkelen en hem er vanaf wilde gooien maar Ichigo hield zich stevig vast aan het stenenlijf en klom langzaam omhoog. Snel pakte hij die hoorn beet op zijn kop waardoor de jongen zich stevig vast moest houden aan de hoorn van de Onix. Toen het schudden even gestopt was pakte Ichigo de pil uit zijn zak en stak het ronde ding in de bek van de gigantische die luid brulde en in het wilde weg met zijn hoofd begon te slingeren waarschijn omdat die pil zo bitter was. Ichigo die zich niet vast had verloor pardoes zijn evenwicht en viel van het hoofd van de Onix af die dicht bij de grond was maar alsnog maakte Ichigo een harde smak, “Pika!” hoorde hij Sparky roepen maar door de actie van Ichigo werd Onix wel een stuk kalmer en verdween de grot weer in, “Pikapika,” zei Sparky die bij hem was komen staan en met zijn goeie poot tegen zijn arm aanleunde en hem een kopje en lik over zijn wang gaf, “ik ben oke, echt waar” grinnikte Ichigo en aaide de over zijn hoofdje heen terwijl hij steunde op zijn ellebogen…

Rena keek bewegingsloos naar de jongen die zijn leven op het spel zette. Hij was inmiddels alweer op de Onix gesprongen en was langzaam, maar zeker bij het hoofd van de pokémon gearriveerd. Dit was gekkewerk. Hij was gek. Rena wist dat iemand met een gezond verstand zoiets niet zou doen. Hoewel zij er geen bezat, kon ze wel over zoiets nadenken. Ze had met haar rechterhand haar linkerarm vastgeklemd, terwijl ze zachtjes op haar onderlip beet. Ze hoopte dat Ichigo er heelhuids vanaf zou komen, voor hoever hij nog heelhuids was. Dat was echter tevergeefs, aangezien ze al zag dat de jongen zijn evenwicht was verloren en naar beneden viel. ''Ichigo!'' schreeuwde ze, voordat ze op hem afrende, samen met Sparky. Hij maakte algauw duidelijk dat hij in orde was, hoewel Rena hem niet geloofde. Ze bekeek hem even van top tot teen. Als je op dit moment zoiets zei, was je echt niet goed bij je hoofd. Natuurlijk deed zij precies hetzelfde bij Mayu, als ze haar inhaler nodig had. Op dat moment realiseerde ze het zich. Haar Absol was er nog steeds niet.

Mayu keek droog naar de Onix die wild met zijn hoofd sloeg. Ze schrok toen ze Ichigo van hem af zag vallen, maar moest gauw zelf aan de kant springen voor de enorme pokémon, aangezien deze weer terug de grot in kwam. Toen het gevaarte geweken was, rende Mayu de grot weer uit, haar rode ogen gericht op de twee mensen die haar gezelschap hoorde te houden. Met een snel sprintje stond ze naast Rena, die haar hartelijk ontving met een knuffel, nadat ze op haar knieën was gaan zitten. ''Waar zat je?'' vroeg de blondine, waarna de witte pokémon naar de grotopening wees met haar neus. Daarna richtte Mayu zich op Ichigo, die languit op de grond lag. 'Bedankt voor het redden van Rena, Ichigo,' sprak ze tegen hem, maar hij zou waarschijnlijk alleen 'Sol, Absol' horen...

Ichigo keek op toen hij voetstappen hoorde en draaide hij zijn hoofd een kwartslag naar rechts draaide zodat hij Rena kon zien. Ze leek bezorgd… even wist Ichigo zelf niet of hij wel in orde was omdat hij daar nog steeds lag. Toen ging hij een poging wagen om overeind te komen want hij kon daar moeilijk blijven liggen, zijn gewonde arm bloedde alweer hevig van de val wat pijn deed maar hij mocht van geluk spreken dat hij niks gebroken had of iets dergelijks, “Pika,” Sparky keek hem bezorgd aan maar Ichigo schudde het weg alsof het gewoonste zaak van de wereld was dat zijn arm bloedde dit begon Sparky te irriteren en pakte een kiezel steentje maar dat liet hij uit zijn hoofd toen hij Mayu naar Rena zag rennen, ''Waar zat je?'' vroeg het meisje meteen toen ze haar Absol een knuffel gaf. Sparky grijnsde breed toen hij Ichigo met een neutrale blik naar Rena zag kijken maar hij kon gewoon de twinkeling in zijn ogen zien maar de Pikachu schrok op toen Mayu zich op Ichigo richtte, 'Bedankt voor het redden van Rena, Ichigo,' sprak de Absol duidelijk dankbaar maar Sparky kon niet echt zien of ze stond te glimlachen of niet.. wetend dat Ichigo het niet zou begrijpen hobbelde Sparky naar zijn trainer en trok aan zijn broekspijp, “PikaPika, Pikachu,” herhaalde hij de van Mayu en wees daarbij ook op de Absol, “graag gedaan maar ik was het niet die haar echt heeft geholpen.. ik had hulp,” zei Ichigo tegen zowel Sparky als Mayu waardoor Sparky alsnog het kiezelsteentje naar zijn hoofd smeet, “Pikapika” riep Sparky nijdig wat Ichigo begon te irriteren, “waar was dat goed voor!?” riep Ichigo kwaad naar de Pikachu toen hij over zijn slaap wreef. Sparky grinnikte.. Ichigo was en bleef gewoon een idioot al had hij hem wel gered van die Onix en zijn poot verzorgd… nu had hij verzorging nodig maar hij kon geen armen of poten verbinden. Sparky liep op Rena af en tikte haar aan haar been aan en deed een stap naar achter, “Pikapika,” zei Sparky en wees naar de tas van Ichigo waar zijn EHBO doos in zat en liep toen naar de tas toe hopend dat ze begreep waar de Pikachu op doelde…
Nero was ondertussen naar Mayu toegelopen en probeerde haar aandacht trekken door voor haar te gaan zitten, “Mayu… ik kan ons hier uit dit gebied krijgen want ik heb hier een tijdje rondgelopen.. Mt Loca ligt iets verderop. Ik denk dat Ichigo kan helpen met zijn Pokédinges en route beschrijvingen daarop,” zei Nero tegen de Absol, ”alleen woont er een gemene Pokémon op de top van Mt Loca en ik durf Ichigo daar niet alleen naartoe te sturen,” voegde Nero eraan en had zijn oortjes naar beneden laten zakken hopend dat ze hem niet vreemd vond omdat hij zich zorgen maakte om zijn trainer…

-inspibom o3o-

Mayu keek droog naar het gebekvecht van Sparky en Ichigo. Vooral Sparky leek haar aandacht te trekken. Ze wilde op de Pikachu aflopen, om hem te vragen waarom hij zo tegen zijn trainer deed, maar Nero zorgde ervoor dat ze haar plan staakte. Afwachtend luisterde ze naar zijn verhaal en knikte toen. 'Heh. Een gemene pokémon weerhoudt ons niet om daarheen te gaan,' antwoordde Mayu met een kleine grijns op haar snoet. 'Daarbij, wie zegt dat jullie alleen gaan?' voegde ze eraan toe, waarna haar grijns in een glimlach veranderde. De Absol was er zeker van dat Rena maar al te graag met Ichigo meeging. Ze had al een hele tijd geen menselijk gezelschap gehad. Alleen maar pokémon. Vaak was het alleen Mayu die ze dan om zich heen had. Zelfs zíj moest toegeven dat dat na een tijdje saai werd. Nee, misschien was het wel beter voor Rena om even met Ichigo om te gaan.

Rena keek vragend naar de Pikachu die haar aan had getikt en naar de tas van Ichigo wees. Ze fronste licht, maar uiteindelijk kreeg ze door wat hij bedoelde. Ze volgde Sparky naar de tas en deed hem open, waar ze de EHBO doos in vond die Ichigo eerder had gebruikt. Denkend dat dit was waar het wezentje op doelde, haalde ze het uit de tas en keek naar de jongen. ''Oi, heb je ergens anders pijn, of alleen je arm?'' vroeg ze, terwijl ze langzaam terug liep naar hem. Vervolgens deed ze de doos open en haalde het snelverband eruit. ''Ik denk dat het handiger is als we zo snel mogelijk naar het Pokécenter gaan, gezien het feit dat ik niet de beste EHBO-er ben,'' sprak ze vervolgens, en haalde het snelverband uit elkaar, dat ze daarna om zijn bebloede arm wikkelde. Hopelijk had ze de goede plek van zijn wond uitgekozen, want om eerlijk te zijn had ze dat niet goed kunnen zien. Toen ze het snelverband erom had gewikkeld, vroeg ze Ichigo het vast te houden, zodat het niet los zou schieten, terwijl zij het dekverband tevoorschijn haalde. Toen dat er eenmaal omzat, haalde ze nog een stuk verband uit de doos en wikkelde dat zo strak mogelijk om zijn arm. Vervolgens maakte zo goed mogelijk vast. ''Zo. That should do it,'' mompelde ze droog. Hopelijk had ze het een beetje redelijk uitgevoerd, en bleef het lang genoeg zitten. Nouja, in ieder geval tot ze in het Pokécenter waren.

- Derp, een beetje kennis over EHBO is ook goed voor posten 8D -

'Heh. Een gemene pokémon weerhoudt ons niet om daarheen te gaan,' had Mayu geantwoord waardoor de Eevee haar aankeek met een brede glimlach, 'Daarbij, wie zegt dat jullie alleen gaan?' had ze eraan toegevoegd. Nero keek blij op.. Dus ze zouden voor nu met elkaar optrekken en dan zou hij Ichigo moeten vragen of hij op zijn kaart wilde kijken.. Maar Nero kon ook proberen om de kaart die nog in zijn tas zat te pakken en Ichigo en Rena aan te wijzen waar hij op doelde, “Mayu, ik ga even naar Ichigo,” zei Nero en trippelde met luchtige stappen naar zijn trainer…


Ichigo keek even scheef naar het gele wezentje maar zag algauw dat Sparky Rena iets probeerde te vertellen, ze leek het echter te begrijpen en had zijn EHBO doos uit zijn gepakt die hij eerder voor Sparky had gebruikt, ''Oi, heb je ergens anders pijn, of alleen je arm?'' vroeg Rena toen ze naast hem stond en het doosje opende en er een rolletje verband uithaalde. Sparky grijnsde breed naar zijn trainer waarbij Ichigo nijdig terug staarde, “tis alleen maar me arm.. denk ik,” zei Ichigo wat onzeker.. Hij wist niet wat hij moest denken van zijn schouder, het leek in orde dus ging hij er vanuit dat het wel goed zat.. zo niet dan had hij pech, ''Ik denk dat het handiger is als we zo snel mogelijk naar het Pokécenter gaan, gezien het feit dat ik niet de beste EHBO-er ben,'' Sprak Rena daarna waarbij de Oranje harige jongen haar blik probeerde te vangen.. Wat bedoelde ze met ”We”? We als in samen reizen naar de volgende stad? Voor tijdelijk dan? Hij vond het oke aangezien het niet altijd even leuk was om in je eentje te reizen.. in dat geval kon hij moeilijk Rena hier achterlaten en haar de weg zelf laten uitvogelen maar zo zat hij helemaal niet in elkaar en het was misschien ook wel fijn om met een persoon voorlopig samen te reizen… in dat geval.. dan ja en met astma een berg beklimmen gaat niet bepaald makkelijk.. nou ja voor zover hij wist dan. Ichigo had zijn vinger op het verband neergelegd zoals Rena had gevraagd, “het ziet er toch redelijk prima uit?” mompelde Ichigo en trok zijn shirt uit die aan de achterkant gescheurd was toen Rena klaar was met verbinden.. je kon haast bijna zeggen dat iemand van het Pokémon Center had gedaan, “Rena? Vind je het fijn als ik met je meereis tot aan de volgende stad. Maar alleen als je het fijn vind.. dan stippel ik een route uit op me Pokétch,” stelde Ichigo toen maar voor terwijl hij in zijn ooghoeken Nero op hem af zag lopen..

Rena versteende even toen ze zag dat Ichigo zijn shirt uittrok. Ze keek vlug de andere kant op. “Rena? Vind je het fijn als ik met je meereis tot aan de volgende stad. Maar alleen als je het fijn vind.. dan stippel ik een route uit op me Pokétch,” mompelde Ichigo. ''Eh? Euh..'' antwoordde ze alleen. Vanuit haar ooghoeken zag ze Mayu en Nero op hen afkomen. De Absol ging naast haar zitten en keek haar met een speelse grijns aan. ''Sol, Absol,'' sprak ze tegen Ichigo, proberend te vertellen dat Rena dat helemaal niet erg zou vinden. Toen de Absol merkte dat Rena een lichte blos op haar wangen kreeg, begon ze nog breder te grijnzen. ''Sol..'' grinnikte ze tegen de blondine, die haar een dodelijke blik gaf en toen erachter kwam dat Ichigo er ook nog bijstond. ''Ah, het is vast niet ver meer naar een stad, toch? Ahahaha,'' sprak ze vlug, op een manier zoals alleen zij dat kon.

Mayu had moeite haar lach in te houden. Af en toe scheen ze te vergeten dat haar trainster ook nog een puber was. En ze vergat dan al helemaal dat mensen zich nogal snel schamen op die leeftijd, vooral als ze met iemand van het andere geslacht waren. Nu was dat ook niet haar schuld. Hoe vaak waren ze, sinds ze samen op reis waren, mensen tegengekomen? Niet zo heel vaak. En meestal waren het mensen die veel ouder waren dat Rena. Het kwam maar heel zelden voor dat ze in een gesprek verzeild raakten met iemand van haar leeftijd. Eigenlijk wilde Mayu daar verandering in brengen. Rena vertrouwde er altijd op dat zij haar hielp met alles, maar ze kon er niet altijd voor de blondine zijn. Zeker niet als ze met een probleem zat die alleen mensen konden hebben. Tuurlijk was het fijn om zo'n sterke band met je partner te hebben, maar er bestonden ook nog andere vormen van partners, niet? Nu was Rena misschien nog een beetje te jong, naïef, en vooral hyper voor een partner, maar dan nog.. De Absol richtte haar rode ogen op de blondine. Er bestond veel meer in het leven dan pokémon, toch?

- wtfpost -

Sparky keek met een brede grijns van Ichigo naar Rena, die vlug haar hoofd had weggedraaid zodra ze het blote bovenlijf van zijn trainer zag.. wist die idioot niet dat het beschamend voor een meisje was om zomaar je shirt uit te trekken? Maar nee Ichigo kende geen schaamte.. Sparky schudde vermoeid zijn hoofdje en onderdrukte een geeuw en plofte op de grond neer. De Pikachu keek hoe Nero met Mayu op Rena en Ichigo afliep terwijl Mayu naast haar ging zitten, liep Sparky ook maar op het groepje af en tikte Nero aan die zich omdraaide, “wat ben je van plan?” en richtte zich op de Eevee, “dat zul je zo wel merken” antwoordde Nero ..

Ichigo pakte een schoon T Shirt uit zijn tas. Hij hoorde Rena iets stamelen waardoor hij grinnikte en de Eevee aaide terwijl hij zich omdraaide, “ik kan moeilijk met een kapot shirt rondlopen, “mompelde hij grinnikend tegen Nero die een glimlach opzette, “Vee,” in een snelle beweging deed hij zijn shirt aan en keek Rena en Mayu aan, De Absol had net zo een brede grijns als Sparky getrokken dat hem wat ongemakkelijk maakte maar hij keek Rena aan toen ze begon te spreken, ''Ah, het is vast niet ver meer naar een stad, toch? Ahahaha,'' had ze vlug gesproken waardoor Ichigo zijn lach in moest houden, “ik heb geen flauw idee,” antwoordde Ichigo en wat waar was, hij was weleens over Mt Loca getrokken samen met Sparky maar daar herrinerde hij zich niks meer van en hij wist ook niet precies of er een dorpje in de buurt was.. hij vond wat papiertjes in zijn zak, het begon al donker te worden dus zou het geen nut hebben om nu te vertrekken, “Sparky! ik heb je hulp nodig,” riep Ichigo en de Pikachu kwam aangewandeld, “Pi?” en keek hem schuin aan, “ik wil dat je je Thundershock uitvoert op dit kringetje stenen, “ zei Ichigo en wees met zijn vinger op de stenen die er lagen, zonder te aarzelen voerde Sparky de aanval uit en begon het vuurtje te knetteren en door het hout en het papier begon het vuur fel te branden.
Ichigo zakte vermoeid tegen een dichtstbijzijnde rots,”het is niet bepaald comfortabel maar we kunnen niet het risico nemen om te verdwalen, “ zei Ichigo tegen zowel Rena, Sparky, Mayu en Nero…

“Ik heb geen flauw idee,” antwoordde Ichigo. Rena keek moeilijk. Hoe lang ging het duren voordat ze eindelijk weer in de beschaafde wereld aankwam? Ze had al lang genoeg niet meer in een normaal bed gelegen, of eens normaal gedoucht.. Ze keek Mayu kort aan, die haar blik wist te vangen. ''Sol?'' had ze vragend gesproken, maar Rena scheen het te negeren. Intussen had Ichigo samen met Sparky een kampvuurtje gemaakt.“Het is niet bepaald comfortabel maar we kunnen niet het risico nemen om te verdwalen.” De blondine richtte haar blik op de jongen die tegen een rotsblok aanzat. Ze liep langzaam richting het vuurtje en ging er ook bij zitten. ''Eerlijk gezegd ben ik al verdwaald,'' mompelde ze, haar blik gericht op de kleuren van de vlam. Ze wist alleen niet of ze doelde op het feit dat ze nu de weg kwijt was, en op Ichigo moest vertrouwen de weg naar de stad te vinden, of dat ze ook de weg kwijt was naar haar sociale leven. Ze zuchtte even en besloot het van zich af te zetten. Als ze werkelijk de weg kwijt was naar sociale contacten, moest ze een nieuwe route uitstippelen. En in dit geval, was er iemand op haar route belandt. Daar moest ze dan gebruik van maken, niet?

Mayu liep rustig richting de andere twee pokémon. 'Hopelijk vinden jullie het niet erg als ik erbij kom liggen?' glimlachte ze. Ze wachtte even tot de pokémon hun commentaar hadden gegeven en ging bij de twee liggen. 'Zijn jullie vaker mensen tegengekomen?' besloot ze maar opnieuw te vragen, nieuwsgierig of Ichigo socialer was dan Rena. Dat zou wel zo zijn. Het was niet dat de blondine opzettelijk geen menselijk contact maakte. Mayu wist dat zoiets moeilijk ging na wat haar moeder haar had geflikt. Toch vond ze dat Rena wat beter haar best had kunnen doen. Per slot van rekening zat nu iemand voor haar neus waar ze mee om kon gaan, en zij staarde alleen maar naar de wakkerende vlammen. Was haar trainster normaal niet het persoon die hyperactief was? Dat werd wel anders in de buurt van een mens. Zeker bij iemand van haar eigen leeftijd..

Mayu kwam op Nero en Sparky afgelopen en zei met een glimlach; 'Hopelijk vinden jullie het niet erg als ik erbij kom liggen?' Sparky keek zwijgend naar de Absol.. Hij vond op de een of andere manier Mayu cool en mysterieus, geen idee waarom maar hij had gewoon respect voor Absol ook omdat ooit een Absol zijn leven had gered nou ja niet direct dan,“Tuurlijk, vinden we dat niet erg,” antwoordde Nero met een vrolijke ondertoon in zijn stem. Mayu ging toen liggen en Nero ging er naast liggen terwijl Sparky nog steeds overdonderd was, 'Zijn jullie vaker mensen tegengekomen?' vroeg Mayu weer. Dit deed Sparky opschrikken, “ik heb zelfs een keer hulp moeten halen toen Ichigo van een klif was gevallen maar in plaats van iemand die kon helpen vond ik Nero en uiteindelijk kwamen we een oude man tegen,” antwoordde Sparky, “en jij met je trainster? Ik voel dat ze al heel lang geen contact meer heb gehad met mensen,” voegde Sparky eraan toe met zijn oren omlaag hangend…


Rena was erbij was komen zitten en mompelde,''Eerlijk gezegd ben ik al verdwaald,'' Ichigo hoorde het nog net, ”maar je bent niet alleen. Wat dat betreft zitten we in hetzelfde schuitje,” mompelde Ichigo als antwoord en staarde naar het kleine schermpje van zijn Pokétch. De vlammen danste mee met de wind wat ervoor zorgde dat er wat vonken vanaf kwamen, “me vader zei altijd dat de mensen waarvan je houd en die er niet meer zijn in sterren voortleven. Nou ja, dat geld voor Sparky,”mompelde Ichigo ineens vanuit het niets, “dat mensen zo wreed kunnen zijn en het leven van een jonge Pikachu verknallen die ze vervolgens achterlaten omdat hij niet sterk genoeg was..” Ichigo wierp even een blik op zijn Pikachu, die bij Mayu en Nero zat… waarom vertelde hij dit eigenlijk aan Rena? Het knaagde aan hem al vanaf de dag dat hij Sparky kreeg maar de Pikachu in kwestie gedroeg zich altijd koppig alsof hij iets wilde bewijzen maar telkens leek het alsof hij faalde. Net als met die Onix hij gaf zich niet zomaar gewonnen en vocht tot hij uitgeschakeld was.. Nee, Sparky was meer dan een vriend voor hem ookal hadden ze weleens een discussie…

Sparky legde meteen een heel verhaal uit. Mayu richtte haar blik op de oranje harige jongen. Het klonk inderdaad als iets voor hem, hoewel ze dat eerder bij Rena zag gebeuren. Zou Ichigo net zo onvoorzichtig als haar zijn, of zat er meer achter? Lang om daar overna te denken, kreeg ze niet, aangezien Sparky naar haar trainster vroeg. 'Dat voel je goed,' antwoordde ze meteen. 'Rena heeft een moeilijke tijd achter de rug. Ik denk dat het daar aan ligt,' voegde ze toe. Vervolgens keek ze van haar trainster naar de Pikachu, met een neutrale blik op haar gezicht.

”Maar je bent niet alleen. Wat dat betreft zitten we in hetzelfde schuitje,” hoorde Rena Ichigo mompelen. Ze glimlachte flauwtjes, maar zei verder niets. “Me vader zei altijd dat de mensen waarvan je houd en die er niet meer zijn in sterren voortleven. Nou ja, dat geld voor Sparky... Dat mensen zo wreed kunnen zijn en het leven van een jonge Pikachu verknallen die ze vervolgens achterlaten omdat hij niet sterk genoeg was..” Rena richtte haar blik even op de sterren en dacht aan haar overleden vader. Zou het waar zijn? Zouden mensen echt in sterren voortleven en op je neerkijken? Twijfelend beet ze op haar onderlip. Als dat echt waar zou zijn, zou hij haar dan niet moeten hebben gesteund, of een gevoel als dat moeten hebben geven? Dat had ze absoluut niet gehad. Al helemaal niet toen de vriend van haar moeder haar ervan langs gaf.. Rena's gezicht vertrok, en ze nam een andere houding aan. Haar knieën trok ze op, legde haar armen er bovenop en verstopte de onderkant van haar gezicht achter haar armen. ''Ichigo..'' mompelde ze zacht, waarna ze haar emotieloze blik op de jongen richtte. ''..Wat zou je daarvan hebben gevonden als dat bij een mens was gebeurd..?''

Sparky keek even vanuit zijn ooghoeken naar Rena en Ichigo die duidelijk een gesprek hadden maar vervolgens richtte hij zich op Mayu, 'Dat voel je goed, Rena heeft een moeilijke tijd achter de rug. Ik denk dat het daar aan ligt,' had Mayu gezegd. Sparky liet zijn oren zakken… dat.. dat klonk hem bekend in de oren, Sparky stond als jonge Pichu vroeg op zijn eigen benen en dat moest Ichigo een paar keer ontgelden omdat hij hem niet in vertrouwen nam en hij juist die steun hard nodig had gehad.. Rena in kwestie, hij wist niet wat er was gebeurt en dat ging hem ook niet aan maar een ding wist hij zeker als Ichigo in een ding goed was.. dan was het wel opbeuren en proberen die vertrouwen te winnen van die persoon ookal ging het hem niet echt wat aan maar als je een ding erg dwars zat kon je altijd met hem praten ookal was je een Pokémon of mens het maakte hem niets uit, “ik denk dat Rena veel aan Ichigo zal hebben. Als hij ergens goed in is dan is het wel vertrouwen.. Dat heeft hij bij mij ook voor elkaar gekregen door wat opener te zijn,“ zei Sparky met een oor naar boven en de ander naar beneden. Nero keek hem niet begrijpend maar daar was hij nog wat jong voor…


''Ichigo..'' Ichigo keek op bij het horen van Rena’s stem en keek haar aan, ''..Wat zou je daarvan hebben gevonden als dat bij een mens was gebeurd..?''mompelde Rena, ze had een soort emotieloze blik op haar gezicht, ”onacceptabel.. niemand verdiend het om verwaarloosd te worden of die gene zijn jeugd af te pakken en al helemaal niet om iemand te mishandelen..” Ichigo stopte met praten en keek een seconde naar het blonde meisje naast hem… was ze soms… ”heb je soms.. soms zoiets meegemaakt?” vroeg Ichigo zacht maar probeerde zijn gezicht zo normaal mogelijk te trekken… hij vond dat het hem niets aanging maar als het zo was wilde hij er graag voor haar zijn en sowieso vond hij het al vreemd dat ze dat al had gevraagd… dan had hij nu ook een rede om bij haar te blijven en zo goed mogelijk proberen om haar te steunen voor zover hij kon al wist hij ook dat hij weer alleen verder moest…

“ik denk dat Rena veel aan Ichigo zal hebben. Als hij ergens goed in is dan is het wel vertrouwen.. Dat heeft hij bij mij ook voor elkaar gekregen door wat opener te zijn.“ Mayu richtte haar rode ogen op de Pikachu, die één van zijn oren omlaag had hangen en de ander omhoog had staan. 'Dat is iets wat ik alleen maar kan hopen. Hopelijk ziet Rena dat ook in,' mompelde ze, waarna ze in de korte stilte naar de blondine staarde. Ze was er bijna zeker van dat het meisje zich dat realiseerde, maar er niet zeker van was of ze zoiets wel wilde. Mayu kon zien dat Rena twijfelde. Eerlijk gezegd had ze de blondine nog nooit zo gezien zoals ze er nu bij zat...

”Onacceptabel.. niemand verdiend het om verwaarloosd te worden of diegene zijn jeugd af te pakken en al helemaal niet om iemand te mishandelen..” Rena merkte dat Ichigo zijn blik op haar had gericht en keek even de andere kant op. ”heb je soms.. soms zoiets meegemaakt?” De blondine kneep lichtjes in haar armen, die ze kruislings over haar knieën had liggen. Ze had a gezegd, dan zou ze nu ook b moeten zeggen.. ''Eén keer,'' antwoordde ze, net zo zacht als Ichigo's vraag. Op dat moment voelde ze Mayu's blik in haar rug branden. Voorzichtig draaide ze zich om en keek recht in de Absol haar ogen. Zeg het hem, probeerde ze vast duidelijk te maken. Rena zuchtte, draaide zich terug en probeerde Ichigo's blik vanachter haar armen te vangen. ''Mijn moeder en ik hadden vaak ruzie thuis. Ze had een nieuwe vriend. Alles liep uit de hand op een gegeven moment...'' meer zei ze niet. Ze wilde niet. Ichigo zou het verder wel begrijpen, toch?

- Flutpost -

'Dat is iets wat ik alleen maar kan hopen. Hopelijk ziet Rena dat ook in,' had Mayu gezegd waarbij Sparky haar had aangekeken en knikte, “ik hoop het ook. Verdriet opkroppen is nooit de beste keus,” mompelde Sparky meer in zichzelf dan tegen Mayu maar ging languit liggen en legde zijn gewonde pootje wat naar voren zodat hij met zijn hoofdje op zijn goede poot kon steunen… Zou Ichigo werkelijk in staat zijn Rena aan het praten te krijgen en te steunen zoals hij bij hem had gedaan? Vast wel alleen moest ze wat in de juiste richting worden gestuurd. Na dit te hebben besloten sloten zijn ogen en viel hij in een diepe slaap…

''Eén keer,''antwoordde Rena waardoor Ichigo haar aankeek,''Mijn moeder en ik hadden vaak ruzie thuis. Ze had een nieuwe vriend. Alles liep uit de hand op een gegeven moment...'' Rena stopte en zweeg daarna wat hij volledig begreep. Ichigo zweeg even om de woorden even te laten bezinken… Hij kon al raden wat er daarna gebeurt was maar hij kon er geen touw aan vastknopen.. Thuis, hij had twee hele lieve ouders en een klein broertje die ook aan astma leed, zijn moeder of vader had het niet moeten flikken om te gaan scheiden en een ander iemand te nemen dan was hij sowieso al weggegaan, “ik begrijp dat het moeilijk is om erover te praten. Ik heb daar alle begrip voor,” had Ichigo gezegd en legde een hand op een van haar handen,”buiten dat kan ik je een beetje troosten en troostende woorden fluisteren niet dat woorden echt verzachtend aan kunnen komen, maar goed,” voegde Ichigo er zacht aan toe…

Mayu glimlachte zwak. 'Dat is het inderdaad nooit,' mompelde ze zacht, en legde haar hoofd op haar voorpoten. Haar ogen sloot ze echter niet, hoewel ze best moe was van alles wat ze vandaag beleefd hadden. Nee, het gebeuren tussen Rena en Ichigo interesseerde haar meer dan genoeg slaap krijgen. Ze maakte niet elke dag mee dat haar trainster sociaal contact legde met iemand van haar leeftijd. Al helemaal niet als het over haar verleden ging. Wat dat betreft hadden ze zelfs nog geluk gehad Ichigo te zijn tegengekomen in de grot...

“Ik begrijp dat het moeilijk is om erover te praten. Ik heb daar alle begrip voor,” sprak Ichigo. Rena schrok op toen ze de warme hand van Ichigo op de hare voelde. ”Buiten dat kan ik je een beetje troosten en troostende woorden fluisteren niet dat woorden echt verzachtend aan kunnen komen, maar goed,” voegde hij er fluisterend aan toe. De blondine wist zeker dat, als het nu daglicht zou zijn, de jongen haar knalrood had gezien. Ze mocht van geluk spreken dat alleen het kampvuur nu voor licht zorgde, ook al mocht ze nu alsnog hopen dat dat te weinig licht was voor hem om het te kunnen zien. Ze schudde lichtjes haar hoofd en toverde een glimlach op haar gezicht. ''Ik ben al blij dat je het aan wilde horen. Meer hoeft voor mij niet,'' antwoordde ze, waarna ze langzaam van positie veranderde en achterover ging liggen, nu haar armen achter haar hoofd gevouwen, waardoor ze Ichigo's hand had losgelaten. Haar grijze ogen waren nu weer gericht op de sterren. Het zou er waarschijnlijk raar uitzien hoe ze van emotie kon veranderen, maar Rena was nou eenmaal iemand die liever vrolijk dan verdrietig was. Waarom zou je je down moeten voelen, als je eens diep adem kon halen en een glimlach op je gezicht kon toveren? Natuurlijk was het niet goed om je gevoelens op te kroppen, maar dat zou dan nieteens hoeven. Als het leven je 100 redenen gaf om te huilen, moest je het leven gewoon laten zien dat je 1000 redenen had om te lachen. En dat was precies wat Rena probeerde. ''Neh, Ichigo. Ben jij ooit eens iemand verloren die dierbaar voor je was?''

''Ik ben al blij dat je het aan wilde horen. Meer hoeft voor mij niet,'' had Rena geantwoord. Ichigo knikte en moest een geeuw onderdrukken, “misschien is het dan ook beter om je te gaan focussen op de leuke dingen want niet alles in de wereld is even slecht,” mompelde Ichigo en wees naar Mayu en de rest terwijl hij naast haar ging liggen met een arm ernaast want dat zou zijn gewonde arm waarschijnlijk niet echt fijn vinden. hij voelde twee paar pootjes op zijn buik, “Pika,” mompelde Sparky slaperig en rilde, “kom er maar bij dan,” antwoordde Ichigo met een glimlach en Sparky sprong op zijn buik en sprong tussen hem en Rena in. Hij krulde zich op en viel vrijwel direct weer inslaap dicht tegen Ichigo aan, ''Neh, Ichigo. Ben jij ooit eens iemand verloren die dierbaar voor je was?'' vroeg Rena toen een stuk vrolijker terwijl ze naar de sterren staarde, “ja, me opa, ik was net 9 ofzo ik had een betere band met hem dan met me vader. Maar ik zou het nog erger vinden als me broertje iets overkwam,” zei Ichigo zacht, “en jij?” voegde hij eraan toe en wist een geeuw te onderdrukken en kreeg hij kramp in zijn gewonde arm wat hem overeind deed komen en zijn hand om zijn arm legde. Dit was half niet zo erg als het leek werd Sparky weer wakker,”Pi?” mompelde Sparky slaapdronken maar Ichigo aaide hem over zijn hoofdje, “ga maar weer slapen.” En richtte zijn ogen weer op de sterrenhemel, “Rena?, ooit van het spelletje verbind de sterren gehoort?” vroeg Ichigo toen met een glimlach…



-kudtpost-

“misschien is het dan ook beter om je te gaan focussen op de leuke dingen want niet alles in de wereld is even slecht,” hoorde ze Ichigo mompelen. Meteen daarna begon ze te giechelen. ''Dat weet ik,'' sprak ze er tussendoor. Op dat moment hoorde ze Ichigo iets zeggen, maar dat was niet voor haar bedoeld. Ze keek even op en zag dat de Pikachu op Ichigo lag. Ze moest zich inhouden hem niet opnieuw te knuffelen, aangezien ze wist wat er dan ging gebeuren. De blondine liet haar blik naar haar Absol glijden, die, zo te zien, haar interesse weer had verloren en haar ogen dicht had gedaan. Ze kon het Mayu ook niet kwalijk nemen. Vandaag was ook best inspannend geweest.

“Ja, me opa, ik was net 9, ofzo. Ik had een betere band met hem dan met me vader. Maar ik zou het nog erger vinden als me broertje iets overkwam. En jij?” antwoordde Ichigo op haar vraag. Ze ging weer terug liggen en keek weer naar de sterren. ''Mijn vader overleed toen ik zes was aan astma. Ik heb daarna vaak te horen gekregen dat dat mij ook zou gebeuren,'' mompelde ze. ''Ik heb mijn grootouders nooit gekend,'' voegde ze eraan toe, en richtte haar grijze ogen op de jongen naast haar. Hij was rechtop gaan zitten, blijkbaar. “Rena? Ooit van het spelletje verbind de sterren gehoort?” Het meisje grijnsde breed. Natuurlijk had ze er nooit van anderen over gehoord, maar ze deed het vaak samen met Mayu als ze niet konden slapen. ''Natuurlijk!'' antwoordde ze enthousiast, en ging, net als Ichigo, rechtop zitten.

- Niet veel beter hiero -

''Mijn vader overleed toen ik zes was aan astma. Ik heb daarna vaak te horen gekregen dat dat mij ook zou gebeuren, Ik heb mijn grootouders nooit gekend,'' antwoordde Rena en Ichigo keek op… het was niet helemaal waar, maar zijn broertje heeft het zwaarste wat er bestond en om de dag zou hij dan een aanval hebben. Alleen had Irani de pech dat hij nooit met Pokémon weg kon maar hij zou er overheen kunnen groeien ookal was hij nog zo jong. Hij wist niet hoe erg Rena het had maar ook zij kon er overheen groeien als het goed werd verzorgd dan was er niks aan,”weet je, mijn broertje kan waarschijnlijk nooit met Pokémon opreis. Vanwege zijn Astma…maar wat dat betreft mag jij blij zijn dat je dat wel kan,” antwoordde Ichigo met een glimlach…
''Natuurlijk!'' reageerde Rena enthousiast. Ichigo ging in een comfortabele houding zitten en keek naar de miljoenen sterren. Zo te zien sliep zowel Mayu als Nero dus waren ze alleen.. Ichigo vond het een beetje ongemakkelijk maar dat zou wel overgaan, “kijk daar, een Pichu,” mompelde Ichigo en wees met zijn wijsvinger op een paar losse sterren… Dit bracht zoveel herinneringen op aan vroeger meestal zat hij dan met zijn opa broertje op een heuvel en lagen beide op hun en zei Inari dingetjes die schattig waren..

”Weet je, mijn broertje kan waarschijnlijk nooit met Pokémon opreis. Vanwege zijn Astma…maar wat dat betreft mag jij blij zijn dat je dat wel kan,” sprak Ichigo met een glimlach. Rena grinnikte weer kort. Eigenlijk.. Was ze niet eens zeker of ze dat wel mocht. Het had haar vaak in de problemen gekregen met haar astma, zeker op momenten waar ze werd aangevallen door een wilde pokémon. Gelukkig was Mayu er om haar te helpen en beschermen, dus dat was weer mooi meegenomen. Toch was het misschien beter geweest om niet op reis te gaan, hoewel de blondine nogal een enthousiast persoon was en halsoverkop aan haar nieuwe doelen begon. Ze kwam dus eigenlijk per ongeluk in aanraking met de pokémon, nadat ze van huis was weggelopen. ''Je hebt wel gelijk..'' antwoordde Rena uiteindelijk.

“Kijk daar, een Pichu,” sprak Ichigo en wees op een paar sterren in de donkerblauwe lucht. ''Ah, je hebt gelijk!'' reageerde Rena vrolijk, toen ze het gele wezentje erin herkende. Vlug keek ze rond om te zien of zij er ook één kon opmerken. Het duurde even, maar uiteindelijk kon ze een paar sterren verbinden. ''Daar, een Togepi!'' riep ze, terwijl ze met haar wijsvinger naar een groepje lichtpuntjes wees. ''Wat schattig..'' mompelde ze er dromerig achteraan.

- Beetje korter dan nodig is.. -

''Ah, je hebt gelijk!'' antwoordde Rena toen ook zij de vorm van het hoofdje zag. Ichigo glimlachte en zakte voorzichtig met zijn hoofd naast Sparky neer toen hij Rena hoorde zeggen, ''Daar, een Togepi!'' Hij volgde haar wijsvingers en inderdaad een hoofdje van een Togepi was in dat groepje sterren op te merken.
Ichigo verbond de sterren met elkaar en zag gek genoeg het hoofd van een jongetje… hij leek veel verdacht op Inari, maar dat was waarschijnlijk gewoon verbeelding of hij mistte zijn broertje gewoon, “dit deed ik altijd met me broertje. Het is jammer dat ik weg ben gegaan,” mompelde Ichigo, “Weet je waarom de oudere broers en zussen eerder geboren zijn? Om de broertjes en zusjes die erna komen te beschermen,” voegde hij eraan toe… hij keek even naar de andere kant om zijn gezicht te verbergen…

“Dit deed ik altijd met me broertje. Het is jammer dat ik weg ben gegaan,” hoorde ze Ichigo mompelen. Rena staakte haar pogingen met het verbinden van de sterren, in de hoop er figuren in op te merken, en richtte haar gijzen ogen op de oranje harige jongen die naast haar zat. “Weet je waarom de oudere broers en zussen eerder geboren zijn?” De blondine schudde lichtjes haar hoofd, terwijl ze geïnteresseerd naar Ichigo keek. “Om de broertjes en zusjes die erna komen te beschermen,” ging hij verder. Hij draaide zijn gezicht de andere kant op. Rena glimlachte licht. ''Het moet vast geweldig voelen om een broertje of zusje te hebben..'' mompelde ze, waarbij ze even naar het vuur had gekeken. Het moest vooral goed voelen om de oudste te zijn, want de jongere zouden dan naar je opkijken. ''Hoe heet je broertje, Ichigo?'' vroeg ze daarna, terwijl ze zich weer op de jongen richtte.

Mayu opende haar ogen even en liet haar blik naar de twee mensen glijden. Ze had intussen aandachtig naar hun gesprek zitten luisteren, ook al had het er voor hen uitgezien dat ze in slaap was gevallen. Zo te zien hadden ze het nog best gezellig bij het kampvuurtje. De Absol keek toen naar de kleine Eevee die bij haar lag. Deze was echt in een diepe slaap gevallen, zo te zien. Mayu grinnikte zachtjes, maar verroerde zich verder niet. Als ze stil deed, leek het meer alsof ze sliep. Rena en Ichigo waren toch niet in staat om te zien dat ze haar ogen open had. Wie weet deden ze wel anders als ze wisten dat de rest lag te slapen, of dat Mayu wakker was. Ze wist in ieder geval zeker dat de blondine dan anders reageerde. Wat dat betreft kon ze dus maar beter doen of ze sliep. Het hielp de twee vast meer met hun vriendschap als Rena niet op haar kon vertrouwen...

''Het moet vast geweldig voelen om een broertje of zusje te hebben..'' mompelde Rena als antwoord. Ichigo knikte, “dat klopt. Alleen is het soms zwaar irritant met een klein blèrend kind in huis,” grinnikte Ichigo maar het was niet helemaal waar… Inari was als baby niet echt een huilbaby maar alleen als hij niet zijn zin kreeg was hij snel boos en gepikeerd. De Jongen richtte zijn blik op Rena, ''Hoe heet je broertje, Ichigo?''vroeg ze vrijwel daarna. Ichigo keek haar aan en glimlachte, “Inari,” mompelde Ichigo en onderdrukte een geeuw.. hij was doodmoe van deze dag maar slapen kon hij niet ook omdat hij niets gegeten had.. Ichigo kwam weer overeind en zocht in zijn tas naar een lunchbox. Die vond hij en pakte hem eruit ,”Rena? Als je trek hebt, heb ik nog wat rijsteballen, “ mompelde hij en deed het doosje open waar zes balletjes van rijst in zaten in een nette rij en stak de box naar haar uit. Terwijl hijzelf een hap uit de zijne...

“Dat klopt. Alleen is het soms zwaar irritant met een klein blèrend kind in huis,” hoorde ze de jongen grinniken. Rena grijnsde breed. “Inari,” antwoordde Ichigo toen op haar vraag. Ze knikte, ten teken dat ze hem gehoord had. Terwijl Ichigo overeind kwam, rekte de blondine zich uit en wist nog net niet te gapen, net als haar metgezel. Normaal gesproken deed je zoiets niet uit beleefdheid, maar Rena deed het simpelweg om niet aan te tonen dat ze moe was. Ze was het wel, maar ze wilde nog niet slapen. Het begon net gezellig te worden, dat liet ze niet verpesten door haar hersenen die haar duidelijk wilde maken dat het genoeg was geweest, en dat ze het maar een dag moest noemen. Nee, daar was haar dit moment veel te kostbaar voor.

“Rena? Als je trek hebt, heb ik nog wat rijsteballen,” sprak Ichigo weer. Ze keek op, en zag dat hij zijn lunchbox al naar haar toe reek. Eerlijk gezegd had ze de hele dag nog niks gegeten. Het verbaasde haar dat haar maag niet had geprotesteerd. Dankbaar pakte ze er één uit en nam een hap ervan. ''Deze zijn heerlijk! Waar heb je ze van?'' mompelde ze, nadat ze het goedje door had geslikt. Ze mocht dan wel niet goed nadenken over situaties, maar ze wist wel wat goede manieren waren. Met een volle mond praten was er geen van. Nadat ze haar 'avond eten' op had, rekte ze zich nog een keer uit en plofte weer achterover op de grond, haar armen weer achter haar hoofd gevouwen. ''Ik kan niet wachten om weer eens in de stad te zijn om eens normaal te slapen.. Of een normale douche te nemen,'' zuchtte ze.

''Deze zijn heerlijk! Waar heb je ze van?'' mompelde Rena terug toen ze een hap had genomen uit haar rijsteballetje. Ichigo grijnsde,”zelf gemaakt,” antwoordde Ichigo en klopte zijn broek af en zag dat het meisje zich uitrekte na haar rijstballetje en languit op de grond ging liggen …Zijn Pokémon hadden ook helemaal niet gegeten.. en Mayu. Nou ja, dat zou dan maar tot morgen vroeg moeten wachten.
Snel deed hij zijn vest uit en legde zijn vest over de rillende Pikachu heen waardoor er een deel over Rena haar arm heen lag.. hopelijk vond ze dat niet erg het was immers voor Sparky bedoeld. Nu was het de beurt van Ichigo om te gaan liggen en draaide zich op zijn zij zodat hij Rena kon zien en volgen wat ze zei, ''Ik kan niet wachten om weer eens in de stad te zijn om eens normaal te slapen.. Of een normale douche te nemen,'' zei Rena zuchtend. Ze had helemaal gelijk.. gelukkig had hij uitgevogeld dat de volgende stad niet ver meer was, “ik ook niet… maar we hebben geluk we hoeven alleen maar een berg over,” zei Ichigo geeuwend en keek haar aan terwijl hij het hoofdje van Sparky aaide…

“Ik ook niet… maar we hebben geluk, we hoeven alleen maar een berg over,” sprak Ichigo. Ze keek hem net op het moment aan dat hij gaapte, waardoor ook zij de gaap niet meer kon onderdrukken. Ze bloosde lichtjes en keek even weg. ''Euh... Als we gaan slapen, is het vast sneller morgen,'' sprak ze weer op een vlugge toon, terwijl ze even afwachtend naar de jongen keek. Ze draaide haar lichaam zijn kant op, waarbij ze één van haar handen onder haar gezicht had geplaatst, zodat die niet op de grond zou liggen. Toen haar inviel dat ze beter een 'kussen' kon gebruiken, reek ze meteen naar haar tas. Deze plaatste ze onder haar hoofd en hield ze vast met haar ene hand, terwijl de ander nog steeds onder haar hoofd lag.

''Dit is de eerste keer dat ik met iemand kampeer,'' mompelde ze zacht. Haar vader was er niet meer na haar zesde levensjaar, en haar moeder was niet zo van het buiten slapen geweest. Zeker niet nadat ze haar nieuwe vriend had. Nu ze er zo over nadacht, was haar moeder niet meer als een moeder voor haar geweest, nadat ze haar stiefvader hadden ontmoet. Rena was nu echter gewend geraakt aan het buiten overnachten. ''Ik bedoel.. Met een mens,'' voegde ze er nog zachter aan toe. ''Heb jij al eens met je broertje gekampeerd?'' vroeg ze toen, proberend niet de aandacht op haar te vestigen. Ze kwam liever nieuwsgierig dan 'zielig' over.