Fender bloosde, voor zover een pokemon dat kon dan. "ik... ik ben gestruikeld..." zei hij grinnikend, waarna hij zich pas goed realiseerde dat hij bovenop de trainster lag. "woa! sorry!" zei hij, nog erger blozend terwijl hij snel opstond en op een drafje naar Mayu liep, om vervolgens een beetje schuw achter haar te gaan zitten.

nogsteeds blozend keek hij naar de grond, niet wetend wat hij moest doen. "hmm..." zei hij zachtjes, waarna hij naar Mayu keek. "het spijt me..." zei hij zachtjes terwijl hij een beetje met zijn linker voorpoot over de grond streelde. "het was niet mijn bedoeling... ik struikelde..." hij ratelde eigenlijk maar wat, aangezien hij met zijn gedachten bij het warme gevoel was wat hij had gekregen toen hij tegen de trainster aan had gelegen.

Mayu grinnikte droog toen Fender zich verontschuldigde en zich toen pas realiseerde dat hij bovenop Rena lag. Hij sprong op en ging vervolgens achter Mayu zitten. Ze keek vragend achterom. Verstopte hij zich nou achter haar? De stem van Rena zorgde ervoor dat ze zich weer terugdraaide naar haar trainster. ''Je hoeft niet bang te zijn, hoor. Het was maar een ongelukje, toch?'' grinnikte deze. De Absol dacht na en realiseerde zich dat Fender haar vast niet zou verstaan. 'Maak je maar niet druk,' begon ze, nadat Fender zich nogmaals had verontschuldigd. 'Ze zegt dat je niet bang voor haar hoeft te zijn, het was maar een ongelukje,' vertaalde ze voor hem. Na dat gezegd te hebben, liep ze op de blondine af en gaf haar een kopje, alsof ze een soort kat was. Rena's reactie was dat haar hand over Mayu's hoofd gleed. Zo ging dat een paar keer door, totdat Mayu zich weer omdraaide naar Fender. 'Zie je? Ze is niet boos,' sprak ze weer op een vriendelijke toon.

Fender zat daar nog, kijkend naar het fragment wat zich voor hem afspeelde. hij wist eigenlijk wel dat hij niet bang hoefde te zijn, maar... het was gewoon moeilijk om ze te vertrouwen. langzaam zette hij een paar stapjes naar voren om aarzelend tussen de absol en haar trainster te gaan zitten. ergens diep in hem galmde het woord 'ren' door zijn gedachtengang, maar dat kon nu ook niet meer. langzaam kroop hij tegen de andere absol aan, zijn ogen een beetje angstig op de trainster gericht.

Mayu keek rustig toe hoe Fender aarzelend een paar stappen in hun richting zette. Uiteindelijk kwam hij tussen haar en Rena in te zitten, maar ze zag dat hij niet helemaal op zijn gemak was. Daarom keek ze de blondine streng toe, toen deze aanstalte maakte hem zachtjes te aaien. De trainster staakte haar poging en ging langzaam weer liggen. Ze sloot haar ogen echter niet. In plaats daarvan vouwde ze haar armen achter haar hoofd en staarde naar de talloze lichtpuntjes die nu aan de hemel stonden. Mayu richtte ook haar blik even naar boven, nadat ze langzaam was gaan liggen. 'Fender, hoe oud ben je nou eigenlijk?' vroeg de Absol aan de jonge pokémon, haar blik nog steeds gericht op de sterren.

verward keek Fender nogsteeds voor zich uit. wacht... waarom aaide ze nou niet? had hij dan toch iets fout gedaan? Fender bracht zijn hoofd laag op zijn poten, terwijl hij naar de grond keek. toen de vraag gesteld werd keek hij verrast op. "8..." zei hij zachtjes. "8 maanden..." hij greens een beetje beschaamd door zijn leeftijd, terwijl hij langzaam opstond, zich omdraaide en weer ging liggen, zijn lichaam nu dezelfde kant op wijzend als de andere twee. langzaam liet hij zich iets opzij vallen, waardoor hij nu, een beetje onzeker naar Mayu kijkend, tegen Rena aan lag. "j...jij dan?"

De Absol antwoordde zacht op haar vraag, Het leek wel of hij zich schaamde voor zijn leeftijd, maar voor Mayu maakte leeftijd niet veel uit. Het was eerder de geest die de leeftijd bepaalde, hoe iemand deed. Soms was Rena, qua geest, voor Mayu echt geen 15-jarige, die bijna 16 werd. Fender, daarentegen, had laten zien dat hij het serieus nam. Alleen de laatste paar minuten had hij zich naar zijn leeftijd gedragen, en dat was iets wat Mayu echt knap vond van de jonge Absol.

Ondertussen was Fender voorzichtig tegen Rena aan gaan liggen. Toch keek hij onzeker naar Mayu. Deze glimlachte naar hem, maar of het veel hielp wist ze niet. Vanuit haar ooghoek zag ze dat Rena haar hand toch nog naar de kleine Absol reek, en dat ze hem voorzichtig over zijn witte, zachte vacht streek. Ze betwijfelde of Fender dat wel wilde, maar ze was nu toch te laat met reageren. Daarbij, hij mocht Rena dan misschien niet volkomen vertrouwen, maar zij lag in de buurt. Als er iets misging zou zij er wel voor zorgen.

zodra Fender de hand op zijn vacht voelde, verstijfden zijn spieren zich in een reflex, om zich snel daarna te ontspannen. langzaam sloot hij zijn ogen onder de aanraking. "je... je beloofd dat ze me geen pijn doet?" vroeg hij zachtjes aan de andere absol terwijl hij iets dichter op het meisje ging liggen, nu meer door de kou.

na een paar minuten zo te hebben gelegen, won de slaap van zijn angst en viel hij langzaam in slaap, waardoor hij na een paar minuten op zijn zij, in richting van de trainster viel, zijn benen deels opgetrokken, zijn witte vacht glanzend in het maanlicht.

"Je... je beloofd dat ze me geen pijn doet?" hoorde Mayu zacht van Fender afkomen. 'Dat beloof ik,' antwoordde ze op hetzelfde volume. Langzaam maar zeker viel de jonge Absol toen in slaap, terwijl Mayu toekeek. Uiteindelijk kwam Rena erachter dat Fender in slaap was gevallen, en stopte met het maken van bewegingen met haar hand. In plaats daarvan, liet ze haar hand gewoon op hem rusten. ''Is hij niet schattig?'' fluisterde de blondine naar Mayu, die haar droog aanstaarde. ''Ik wil hem mee naar huis nemen.''

Ook Mayu's ogen vielen na een tijdje dicht. De hoeveelheid slaap overviel haar, maar ze deed nog moeite om niet meteen in slaap te vallen. Rena was blijkbaar nog lang niet moe, hoewel zij de eerste was geweest die in slaap was gevallen. En daarna plotseling werd gewekt. Zou de blondine wel gezelschap willen van haar eigen Absol die duidelijk slaapdronken was geworden? Nee, vast niet. Wat had ze daar nou aan? Langzaam veranderde Mayu van positie en legde haar hoofd op de grond, waarna ze haar ogen sloot en zelf in een diepe slaap viel. Hoe lang het nog duurde voordat Rena in slaap zou vallen wist ze niet, maar ze wist wel zeker dat ze haar meteen zou wekken als zij wakker was. Als ze dan nog moe was, was dat haar eigen schuld.

Fender sliep gewoon rustig door, terwijl hij tegen de trainster aanlag, niet wetend dat hun beiden ook langzaam in slaap vielen.

uren later werd hij langzaam wakker van het licht wat op zijn ogen scheen. hij knipperde met zijn ogen tegen het plotselinge velle licht terwijl hij rondkeek, en plotseling de trainster zag. hij schoot overeind, maar herrinerde zich toen wat er was gebeurt, waardoor hij zich weer liggend liet vallen, ditmaal in de straal van het zonlicht, zodat het gezicht van het meisje bedekt was tegen de velle zonnestralen. hij lag daar gewoon, wachtend tot ze wakker werden.

Mayu keek vaagjes om zich heen. Waar was ze? Voor zover zij kon zien, zag ze overal houten hutjes staan. Ze fronste, maar herinnerde zich plots dat er iemand miste. Waar was haar trainster, de hypere blondine die niemand over het hoofd kon zien? In paniek keek ze steeds sneller om zich heen, terwijl ze langs de hutjes afrende. Ze riep steeds de naam van het meisje, maar er kwam geen reactie. Pas toen zag ze het. Een rookpluimpje kwam boven alle hutjes uit, die niet veel later een dikke walm werd. Verbaasd keek ze naar de zwarte rook, en merkte algauw dat er brand was ontstaan in het midden van het 'dorpje'. In paniek rende ze erop af, hopend dat ze haar trainster zo snel mogelijk zou vinden. Toen ze dichtbij de brand stond, voelde ze de hitte haar tegemoet komen. Ze beet op haar onderlip, en raakte nog meer in paniek toen de brand oversloeg op de andere houten huisjes. ''Sol! Absol!'' riep ze, in het begin tevergeefs. Uiteindelijk hoorde ze een hulpkreet en stormde op het geluid af, om vol afschuw te moeten kijken naar een hutje die in heterlaaie stond. Zonder nog langer na te denken stormde ze naar binnen en zag daar meteen een figuur zitten. Een figuur die hevig aan het hoesten was. Door de dikke rook kon ze echter niet zien of het Rena was, maar aan het gehoest te horen was er geen twijfel mogelijk. De Absol deed een stap richting het figuur, maar werd algauw onderschept door een dikke balk die op haar belandde..

Mayu schrok wakker. Ze hijgde licht. Toen ze zich realiseerde dat ze net een nachtmerrie had gehad, waar zowel zij als Rena in zouden sterven, schoot haar blik meteen naar de blondine die daar nog in haar slaapzak lag. Tot haar opluchting lag Rena daar nog. Een kleine glimlach vormde zich op haar snoet toen ze zag dat Fender haar tegen de zonnestralen beschermde, zodat ze rustig door kon slapen. 'Goedemorgen,' sprak ze op een gedempte toon, terwijl ze de neiging om te gapen nog net kon onderdrukken.

"Morgen." reageerde hij alleen rustig. "lekker geslapen?" hij wist niet dat ze net een nachtmerrie had gehad, en door het reizen op zichzelf was hij ook niet goed in het opmerken van zulke dingen. "moet ze wakker worden?" vroeg hij rustig, duidelijk niet wetend wat te doen, terwijl hij de laatste sitrus berrie in zijn bereik naar zich toe schoof en hem in 3 happen opat.

hij glimlachte nogsteeds, terwijl hij zijn blik naar de trainster verplaatste. "wat zien ze er onschuldig uit als ze slapen he?" vroeg hij, lichtjes grinnikend, nogsteeds zichzelf moeten weerhouden om het een ding te noemen.

'Ja, best wel,' loog Mayu half. Als ze niet een nachtmerrie had gehad, had ze inderdaad lekker geslapen. Het gras lag altijd zo lekker zacht. "Moet ze wakker worden?" vroeg Fender toen. Mayu dacht even na, terwijl ze haar hoofd een tikje scheef hield en naar Rena keek. Eén ding was zeker, als de blondine wakker werd, zou ze weer de dag nog hyperder beginnen dan de dag ervoor. 'Laten we haar nog vijf minuten geven..' grinnikte Mayu, vooral bij de gedachte alleen al. "Wat zien ze er onschuldig uit als ze slapen he?" grinnikte Fender. Mayu stond op en keek op Rena neer. 'Ja.. En ook minder energiek,' antwoordde ze op dezelfde toon. Fender zou vast niet weten waar ze op doelde, aangezien Rena gisteren nogal minder opgelaten deed dan normaal.

Uiteindelijk liep de Absol toch maar op de blondine af. ''Sol..'' probeerde ze, terwijl ze zachtjes tegen haar aantikte. Het werkte niet echt. ''Sol,'' sprak ze nu iets harder, en tikte eveneens ook harder. Zoals het elke morgen ging bij Rena als Mayu haar moest wekken, draaide ze zich zacht grommend om. Normaal gesproken zou iemand lachen als zoiets gebeurde, maar Mayu was er nu zo aan gewend dat ze alles behalve lachte. Zonder ook nog maar verder na te denken, sprong ze bovenop Rena, haar gezicht zo dicht mogelijk op die van haar trainster. Toen deze eindelijk haar ogen langzaam open deed, en het zicht van Mayu's gezicht duidelijk werd, schrok ze op. Hier moest de Absol nou wel om lachen. Hoe vaak dit gebeurde, voor haar bleef het een geweldige reactie. ''Mayu~..'' jammerde Rena, terwijl de Absol van haar afsprong. 'Die komt zo wel bij,' mompelde ze tegen Fender.

Fender zuchtte half. "ik... had ook gewoon uit het zonlicht kunnen stappen..." zei hij langzaam meer tegen zichzelf dan tegen de andere absol. hij schudde even met zijn hoofd, waarna hij zich uitrekte, wat betekende dat hij zijn rug hol maakte en zijn voorpoten ver voor zich uitschoof. hij sprong iets naar voren, waardoor hij nu achter de trainster stond, om haar na een halve minuut aarzelen een duwtje met zijn snuit te geven. hierna liep hij naar de kleine hobbel van fruit, waar hij een appel uitzocht en die langzaam op at. hij geeuwde erna luid, wachtend tot de trainster uit de slaapzak was gekropen, eigenlijk niet eens wetend wat het precies is.

zodra Rena uit de slaapzak was verdwenen, greep Fender hem bij het voeteneind vast om hem mee te sleuren, waarna hij langzaam met zijn snuit de opening inging, om nou uit te zoeken wat het was. toen hij iets verder de slaapzak in kroop, waardoor alles ineens donker werd. er kwam een licht piepende "sol" uit de slaapzak, terwijl hij met zijn achterpoten een beetje angstig naar grip zocht, die hij maar niet kon vinden. hij rolde heen en weer, nog steeds bang terwijl hij nogsteeds heen en weer schudde met zijn lichaam. "Help!" riep hij half angstig, hopend dat Mayu wist hoe dit werkte.

Rena keek vragend om toen ze iets in haar rug voelde, terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef. Vervolgens keek ze toe hoe hij naar een hoopje fruit liep en daar een appel uit koos. Op dat moment knorde haar maag lichtelijk, waardoor er een lichte blos op haar wangen ontstond. Ze kwam langzaam uit de slaapzak tevoorschijn en keek kort naar Mayu, die ook een appel uit de stapel haalde en die aan Rena gaf. Deze poetste hem een beetje op met haar mouw en nam toen dankbaar een hap van de appel die haar was gegeven.

Mayu nam intussen ook een hap van haar maaltje, toen ze vanuit haar ooghoeken zag dat Fender de slaapzak was aan het onderzoeken. De twee grijnsde even toen ze naar het schouwspel keken, maar hun uitdrukkingen veranderden al snel toen ze zagen dat Fender vastzat in de slaapzak. Natuurlijk stierf Rena bijna van de schattigheid, dat was wel te zien aan haar uitdrukking. ''Hauu~! Wat schattig!'' Mayu rolde met haar ogen en liep gauw op de slaapzak af, voordat ze naar Rena riep voor hulp. Vervolgens pakte ze een deel van de slaapzak beet met haar tanden en trok eraan, maar het had niet veel effect. Rena kwam er ondertussen bijstaan en had binnen een paar tellen uitgevogeld hoe Fender erin vastzat. Vervolgens trok ze de slaapzak van hem af en gooide hem naast haar op de grond, terwijl ze met een kleine glimlach naar de jonge Absol keek. 'Alles oké?' vroeg Mayu aan hem.

Fender keek het duo aan, nog een beetje angstig. "wat in de naam van arceus is dat ding!" zei hij bang terwijl hij nog even met zijn hoofd schudde. "het stinkt als de pokerus, en het is er warm als de neten en en en..." langzaam kwam hij tot rust, terwijl hij nog lichtjes trilde van de doodsangst die hij had gevoeld. hij had amper durven en kunnen ademen, en de keren dat hij ademde, werd hij overwelmt door een enorme stank.

langzaam stapte hij achteruit van het ding af, waardoor hij tegen rena aan botste, en angstig omdraaide, terwijl in zijn ogen nog duidelijk de angst te lezen stond. hij liet beschaamd zijn hoofd hangen, terwijl hij wegkeek en zijn ademhaling langzaam tot rust kwam.

Mayu wachtte even met antwoorden totdat Fender was gekalmeerd. 'Dat is gewoon een slaapzak. Daar slapen mensen in om zich 's nachts warm te houden, sinds ze geen vacht hebben om zichzelf op te warmen,' grinnikte ze. De Absol keek droog toe hoe Fender vervolgens tegen Rena aanbotste en haar angstig aanstaarde. Kort daarna keek hij weer weg van de blondine, vast beschaamd door zijn uitdrukking. Rena keek eerst vragend naar Mayu, die haar gebierde haar slaapzak op te ruimen, wat ze dan ook ging doen. Hoewel ze altijd in een worstelwdstrijd belandde als Rena dat probeerde. Helaas was dit keer geen uitzondering.

De Absol liep terug naar haar maaltijd om het verder op te eten, terwijl ze droog naar de voorstelling die Rena gaf, keek. Het duurde dit keer echter minder lang dan verwacht. Nu waren ze dus weer klaar om te vertrekken. Ergens verlangde Mayu naar de stad, maar aan de andere kant zouden ze dan weer afscheid moeten nemen van Fender. Het was af en toe wel eens geweldig om een soortgenoot tegen te komen. Tot nu toe was ze die nog niet tegengekomen, dus was het al helemaal geweldig. Daarbij was Fender ook nog eens een jonge pokémon, iets waar Mayu wel ervaring mee had als je naar Rena keek, hoewel dat een mens was en dat nog steeds enorm verschilde met een pokémon. Uiteindelijk nam Mayu de laatste hap van haar maaltijd en stond ze weer op.

Fender begon ook door te eten aan zijn appel, maar at hem sneller op dan normaal, om Rena te helpen, iets wat hij haar verontschuldigd was na de dingen die hij had gezegd en gedacht. hierna keek hij Mayu aan, terwijl hij alvast begon te lopen. "kom~" riep hij waarna hij door het hoge gras begon te springen, tja, je kon veel zeggen, maar s'ochtends had hij gewoon te veel energie.

na een tijdje lopen, kwamen ze aan hij een beekje, waar Fender direct in sprong om zich te 'wassen' hij zwom eventjes rond, om naar een ondiep stukje te zoeken. "kom je Mayu?" zei hij rustig. "het water is echt lekker!" hij greens een klein beetje, waarna hij naar de kant ging, om eerst tegen mayu, en daarna, na lang aarzelen, ook tegen Rena aan te duwen.

Mayu volgde al snel toen Fender hen riep, wat ook voor Rena een teken was om te vertrekken. De blondine rekte zich even flink uit. ''Haa.. Heb je lekker geslapen, Mayu?'' vroeg Rena aan haar Absol, die kort naar boven keek en reageerde met een simpele 'sol'. De beelden van de brand en het figuur die daar in nood zat, die waarschijnlijk Rena was geweest, kwamen weer even in haar gedachte, maar dat verdrong ze al snel weer. Het was niet mogelijk dat die droom ook echt zou gebeuren. Ten eerste zou Mayu Rena nooit van haar zijde verlaten. Nouja, voor zo'n lange tijd dan. Ten tweede was het praktisch onmogelijk voor zo'n brand om te ontstaan in een leeg dorpje. Eigenlijk sloeg die hele droom dus helemaal nergens op. Waarom zou ze zich er zorgen over moeten maken?

Na een tijdje te hebben gewandeld, zagen de twee een klein beekje stromen. Fender rende er meteen op af, maar Mayu beet even op haar onderlip. Doordat zij twijfelde, bleef ook Rena staan. Uiteindelijk kwam Fender het water uit om ze op te halen, wat de druppel was voor de twee om erop af te stormen. Mayu nam meteen een duik in het frisse water, terwijl Rena neerknielde aan de rand en met haar handen wat water door haar gezicht gooide. Daarna gooide ze een enorme hoeveelheid op Mayu af, die haar eerst droog aanstaarde, maar toen op haar afzwom, de kant opklom en zich daarna uitschudde, zodat de druppels van haar vacht schoten en op de blondine belandde.

Fender stond gewoon op een soort klifje dat iets over het water hing om zich heen te kijken, terwijl er soms nog wat waterdruppels van zijn vacht af drupten, langzaam keek hij naar Mayu en Rena, terwijl hij langzaam naar hen toe liep. "daar moeten we heen..." zei hij met een knikje naar de overkant van de beek, hij grinnikte zacht toen hij weer op het klifje sprong en iets heen en weer liep, om ineens een aanloop te nemen en net de overkant te halen. "Mayu... kan Rena dat halen?" vroeg hij zachtjes, vergetend dat er ook nog een mens bij hen was.

De twee keken verbaasd toen Fender opeens naar de overkant van het beekje sprong. Toen hij vroeg of Rena dat kon halen, werd het Mayu al snel duidelijk dat ze dat moesten doen om hun bestemming te bereiken. Ze keek even vragend naar Rena, die op dezelfde manier terugkeek. Juist, die snapte er natuurlijk geen zak van. De Absol zuchtte, liep naar de plek toe waar Fender net had gestaan en deed precies hetzelfde als haar voorganger. Eenmaal aan de overkant keek ze naar haar trainster. ''Sol?'' De blondine trok een moeilijk gezicht. Dat verwachtte Mayu ook wel. Wat ze niet verwachtte, was dat Rena alsnog naar het kleine klifje kwam toegelopen. Eigenlijk had ze dat juist wél moeten verwachten, gezien het feit dat haar trainster nog steeds een koppig iemand was. Rena keek even naar het water, voordat ze een paar stappen achteruit nam voor een aanloopje. Toen ze zover was, rende ze zo hard als ze kon tot aan het einde van het klifje en zette zich af. Ze landde uiteindelijk met beide benen op de veilige grond aan de andere kant. Rena keek lichtjes grijnzend naar Mayu, die haar uitdrukking weerspiegelde. 'Blijkbaar wel,' antwoordde Mayu toen op de vraag van Fender, die hij eigenlijk al had gesteld voordat zij sprong.

Fender glimlachtte terug. "mooi... mooi..." zei hij langzaam. "met een beetje geluk zijn we aan het einde van de dag bij de berry meadow..." hij sprak rustig terwijl hij liep, soms een beetje omkijkend naar de blonde trainster, terwijl hij rustig vooruit liep. soms grinnikte hij zacht als hij andere jonge spelende pokemons zag, maar dat gegrinnik werd dan al snel een zucht, hij baalde dat hij al zo vroeg, zulke dingen had meegemaakt...

Mayu keek even bedenkelijk. Berry Meadow, huh? De Absol keek kort naar haar trainster, voordat ze haar blik weer richtte op het gebied voor haar. Uiteindelijk kwam ze weer in beweging. Het viel haar op dat Fender af en toe achterom keek, naar Rena. Zou ze een beetje vertrouwen bij hem hebben gewonnen? Dat moest haast wel, aangezien hij gisteravond tegen haar aan ging liggen en zich niet meer verplaatst had tot de ochtend erna. Mayu grijnsde licht bij de gedachte, hoewel ze moest toegeven dat Rena inderdaad een uitzondering was op de andere mensen, volgens Fender. Alleen was ze een uitzondering op een andere manier voor Mayu, dan voor Fender. Dat eigenlijk best ironisch was.

''Wie is dat..?'' mompelde Rena opeens, iets wat de aandacht trok van haar Absol. Mayu keek droog op en zag daar iemand richting hun lopen. Ze bleef staan, en ontblootte haar tanden. Normaal gesproken zou ze dat niet doen, maar er was iets aan die persoon dat ze gewoon niet vertrouwde. ''Hallo,'' sprak de man vriendelijk tegen Rena. De blondine trok een vragend gezicht. ''H-Hallo..'' antwoordde ze zacht. ''Zijn die Absol van jouw?'' Het meisje keek verward naar Mayu, die haar uitdrukking weerspiegelde. Waarom wilde hij dat nou weer weten? En waarom liep hij op de eerste plaats op hen af? ''Hoezo?'' vroeg Rena voordat ze echt zou antwoorden op zijn vraag. Gelukkig maar, ze was dus nog slim genoeg om te snappen dat er iets niet in de haak was..

Fender keek gewoon naar de man, erg verward door Mayu's gegrom. "wha... maar mensen waren toch goed volges jou?" vroeg hij zachtjes terwijl hij achteruit stapde, erg verward door de andere absol. Langzaam ging hij voor Mayu en Rena stilstaan, terwijl hij zijn bovenlichaam meer naar de grond verplaatste, klaar om aan te vallen.

"Wha... maar mensen waren toch goed volgens jou?" vroeg Fender verward toen hij haar gegrom had gehoord. Mayu richtte zich even op de kleine Absol, die nu voor haar en Rena kwam staan. 'De meeste mensen zijn goed, maar er zitten af en toe nog rare typetjes tussen. Lang niet iedereen in deze wereld heeft een goed hart. Zowel mensen als pokémon..' antwoordde ze met een serieuze blik. Hij zou er nu vast niks meer van snappen, hoewel ze nu wel de waarheid vertelde. Niet alleen mensen konden slechte bedoelingen hebben, ook pokémon. Het was niet haar schuld dat Fender alleen met 'slechte' mensen in aanraking was gekomen, en niet met 'slechte' pokémon.

''Wat een mooie messen hebben ze,'' sprak de onbekende man opnieuw. Rena keek hem luguber aan, tot ze plots zag dat zijn hand richting Fenders hoofd ging. Moest ze ingrijpen? Zij had hem ook niet mogen aanraken van Mayu.. Voordat ze eigenlijk doorhad wat ze deed, had ze zijn hand al vastgepakt. ''Kijken doe je met je ogen,'' lichte ze toe, terwijl haar ogen strak op de man gericht stonden. ''Wat wil je van ons?'' voegde ze toe, terwijl ze zijn hand losliet. ''Hoeveel vraag je voor de Absol? Ik wil je wel een goed prijsje geven.'' Wat? Rena keek de man op een verbaasde en verwarde manier aan. Waar zat hij met zijn hoofd? Ze ging toch niet zomaar haar eigen pokémon verkopen? Fender was nieteens van haar, hij was een wilde pokémon. ''Ze zijn niet te koop,'' mompelde ze. ''Wat zei je?'' vroeg de man. ''Ze zijn niet te koop,'' sprak de blondine opnieuw, dit keer wat harder.

Mayu staarde naar de twee mensen, terwijl ze aandachtig naar het gesprek probeerde te luisteren. Toen ze doorkreeg waar hij op doelde, begon ze weer laag te grommen. Waren ze nu weer eens in een veel te lastige situatie terecht gekomen?

Fender was gewoon achteruit geschoten toen de man zijn richting op kwam, weg, achter Mayu terwijl er ook een erg zacht gegrom uit zijn lichaam kwam. wat was dit? wat moest hij doen... "Mayu... aan de kant..." zei hij ineens kort, terwijl hij langzaam op de man afstapte. niemand zou een pokemon zeer doen, niet als hij in de buurt was, en vooral niet zo'n "ding" langzaam werd het gegrom luider terwijl zijn hoorn begon te gloeien. "Haal haar daar weg! NU!" zei hij, bijna snauwend terwijl hij op de man afrende en hem tegen de grond werkte, waarna hij doorrende, over hem heen en zich na een paar meter omdraaide, zijn ogen door de schaduw van zijn vacht niet meer zichtbaar.

Terwijl hij rondkeek naar een plek om de man naar weg te lokken hoorde hij dat de man opstond. nadat deze stond schoot hij twee Razor winds op hem af, waarvan er 1 opzettelijk misde en rakelings langs Rena schoot, meer om haar weg te jagen dan om haar zeer te doen, terwijl de andere vlak voor de voeten van de man kwam. na dit gedaan te hebben schoot hij weer op hem af, ditkeer om een bocht van 90 graden te maken, om de man heen, weg het gras in, waar hij verstopt bleef liggen, hopend dat de man op hem af kwam.