Fender schudde zijn hoofd lichtelijk. "ik weet het niet, ben niet zo'n stedelijk type, te veel van die mensen." hij zuchtte. "het wordt al wel een stuk donkerder, dus misschien dat we even op de nacht moeten wachten, zodat we het licht kunnen zien." zei hij zacht, niet echt willend dat de twee weg zouden gaan.

Mayu wilde eerst niet instemmen, maar toen haar trainster jammerde dat ze moe was, kon ze gewoonweg niet anders. 'Goed dan, maar morgen moeten we echt arriveren in de stad. We hebben bijna geen proviand meer,' mompelde ze. Ze gaf een kort knikje naar Rena, die haar slaapzak meteen tevoorschijn haalde. De Absol rolde met haar ogen, maar zei verder niks. In plaats daarvan ging ze op de grond zitten en wachtte ze af tot de blondine klaar was.

"ze kan maar kort slapen... we kunnen het beste s' nachts reizen, en overdag ergens rusten, omdat dan het licht van de stad meer opvalt. ga nu maar slapen, ik maak je wel wakker..." mompelde hij, waarna hij een eindje wegliep en op een kleine klif aan het einde van een heuvel ging liggen. "slaapze..." riep hij.

Mayu keek droog naar Fender die weg liep, hoewel ze wist dat hij gelijk had. Als ze het licht van de stad konden zien, konden ze zo sneller de stad vinden. Dat was anders overdag. Wie weet liepen ze wel de verkeerde kant op.. ''Waar gaat je vriend heen?'' hoorde ze de blondine vragen. De Absol stond op en draaide zich om, waarna ze op Rena afliep en naast haar ging liggen. ''Sol..'' mompelde ze alleen maar. Het was beter als ze nu even wat gingen slapen, dan dat ze helemaal geen slaap kregen en de hele nacht wakker waren. ''Absol, sol,'' voegde Mayu eraan toe, proberend Rena uit te leggen wat het plan was. Als ze het nu niet begreep, wat ze dus ook niet deed, zou ze het straks misschien wel door hebben. En anders.. Had ze gewoon pech.

Fender zuchtte zacht. "verdomme..." mompelde hij, waarna hij opstond en zich bij het tweetal voegde door tegen zijn soortgenoot aan te kruipen. "hoi..." zei hij bijna onhoorbaar waarna hij zijn ogen sloot en ook even in slaap viel.

Na een paar uur te hebben geslapen werd Fender langzaam wakker, waarna hij opstond. "Rena... wakkerworden..." mompelde hij, terwijl hij met zijn hoofd tegen de trainster aanduwde, niet wetend dat hij hierdoor met zijn achterlichaam tegen de andere absol aanduwde.

De Absol had moeite met in slaap komen. De hele gebeurtenis van vandaag bleef maar door haar hoofd spoken. Met name die met de Ursaring en het verhaal dat Fender had verteld liet haar niet met rust. Wat moest ze doen de volgende keer dat ze zoiets zag? Weglopen? Aanvallen? Ze wist alleen heel zeker dat ze dan alles op alles zou zetten om Rena te beschermen. Ze voelde plots dat er iets tegen haar aan was komen liggen. Langzaam keek ze op en zag dat Fender erbij was komen liggen. Ze zei verder niks, maar toonde even een klein glimlachje op haar gezicht. Vervolgens keek ze naar Rena, die zo te zien al in een diepe slaap was gevallen. Mayu ging in haar vorige positie liggen en sloot haar ogen langzaam. Uiteindelijk viel ze in een diepe slaap.

Rena gromde zachtjes toen ze iets tegen haar aan voelde duwen. Langzaam gingen haar ogen open en keek ze naar de plek waar ze het geduw voelde, waarna ze met moeite de witte pokémon kon onderscheiden in het donker. Mayu? Nee, daar was de pokémon te klein voor. Het was Mayu's kleine vriend die haar wekte. Ondertussen voelde Mayu ook wat geduw tegen haar aan. Ook zij opende langzaam haar ogen, herinnerde zich wat Fender had gezegd en stond langzaam op. Vervolgens rekte ze zich uit en keek ze om zich heen. Haar blik viel op Rena, die moeite had met recht te komen. Het was meer dan logisch dat de blondine een vragende blik op haar gezicht had. Toch ruimde ze haar slaapzak op. Ze had dus al door dat de twee pokémon verder wilden reizen. Toen het meisje klaar was keek ze verwachtingsvol naar de twee Absol. ''Er kan maar beter een goede rede hier achter zitten...'' mompelde ze.

Fender was gewoon, zodra hij zag dat ze wakker was, omgedraaid om vanaf de klif even rond te kijken, een plekje hemel dat lichtelijk lichter was dan de rest in zijn oog springend. "kom..." mompelde hij, waarna hij, zodra de andere twee klaar waren, weg begon te lopen, in richting van waar hij het licht gezien had, soms iets gapend, hij miste gewoon een hoop slaap nu...

Nadat ze rond een uur hadden gelopen, werd het Fender bijna teveel. hij had het oog met het litteken al dicht, en moeite om het andere open te houden, terwijl zijn poten over de grond sleepte, net zoals zijn staart. Na ongeveer 5 meter, viel hij gewoon om, slapend, zo moe was hij. tja, hij bleef nog een jong kind, kon hij ook niks aan doen, hoe graag hij ook wou. hij opende langzaam 1 van zijn ogen, waarna hij zachtjes mompelde dat ze gewoon rechtdoor moesten lopen, voordat hij zijn oog weer sloot, slapend.

De twee volgde de jonge Absol op de voet, ook al ging het nogal moeizaam omdat ze net wakker waren. Af en toe werd er gegaapt, en stak de een de ander aan. Nadat ze al een tijdje gelopen hadden, merkte Mayu dat Fender en Rena het toch moeilijk hadden met wakker blijven. Nogal logisch. Ze waren het vast niet gewend om zo weinig te slapen. Zij ook niet echt, maar soms had ze gewoon een slapeloze nacht gehad. Althans, dat was voordat ze Rena had leren kennen. Ze schrok echter toen ze zag dat Fender omviel van de slaap. De twee keken elkaar verbaasd aan, voordat ze beide op hem afliepen. Hij vertelde Mayu alleen dat ze gewoon rechtdoor konden lopen en dat ze dan bij hun bestemming zouden uitkomen. De Absol knikte, maar was niet van plan om hem hier te laten liggen. Ze plaatste haar hoofd onder zijn lichaam, waarna de rest volgde en ze langzaam rechtkwam. Ze droeg hem nu als het ware op haar rug. Vlug keek Mayu om zich heen. Toen ze een boom opmerkte die eenzaam in het veld stond, spintte ze erop af. Het was misschien beter hem op een logischere plek te laten slapen, dan gewoon ergens in het veld. Daarbij had hij hier beschutting, niet? Langzaam en voorzichtig plantte ze de jonge Absol neer. 'Bedankt voor je hulp, Fender. Het was fijn je ontmoet te hebben,' fluisterde Mayu, voordat ze terugrende naar haar trainster, die al op haar zat te wachten. Het zou nu niet lang meer duren, of ze waren op hun bestemming. Toch?

De volgende ochtend werd Fender relatief vroeg wakker, waarna hij rondkeek. in zijn hoofd galmden de woorden nog die hij in zijn slaap had gehoord, waardoor er een lichte glimlach op zijn mond verscheen, waarna hij wegrende, op zoek naar anderen die zijn hulp nodig zouden kunnen hebben.

topic dus uit xd-