Rena keek met grote ogen naar Fender, die de man zonder pardon aanviel. Ook Mayu trok een verbaasd gezicht, maar ze wist dat hij het als afleiding bedoelde. Toch? De Absol draaide zich naar de blondine. ''Absol!'' riep ze naar haar, maar het haalde Rena niet uit haar verbazing. Mayu duwde haar met haar snuit achteruit, wat haar uiteindelijk uit haar gedachte haalde. De witte pokémon keek haar doordringend aan. De blondine wist zich geen raad. Hoe moest ze reageren? Haar blik schoot naar Fender, die zijn best deed de man af te leiden. Maar moest zij dat niet doen? Hij was namelijk achter de Absols aan, niet achter haar. Nee, dit was gewoon verkeerd. ''Mayu,'' sprak Rena plots, waardoor Mayu even schrok. ''Neem Fender mee en ren weg. Ik haal jullie wel in,'' vervolgde de blondine.

De Absol keek haar geschrokken aan. Meende ze dat nou serieus? Maar Fender was al bezig met.. Op dat moment begreep ze waar haar trainster op doelde. Fender was waarschijnlijk meer in gevaar dan Rena zou zijn. Toch wilde ze eigenlijk het risico niet lopen dat het meisje een astma-aanval zou krijgen, doordat ze zo hard mogelijk van de man weg moest rennen. Helaas zag ze geen andere oplossing. Terwijl de man richting Fender liep, knikte Mayu begrijpend en riep naar Fender. 'Fender, rennen! Niet tegen stribbelen, volg mij!' Na dat gezegd te hebben, schoot Mayu langs Rena af, langs de plek waar Fender lag, en rende zo hard als ze kon. Ze moest nu vertrouwen hebben in de blondine, die zich nu bovenop de man had gestort, en dat had ze ook. Ze had de volste vetrouwen erin dat Rena zich weer bij haar voegde. Dat kon gewoon niet anders. Toch?

Fender keek verrast op toen hij Rena op de man zag springen. toen Mayu hem daarna ook nog eens vertelde dat hij moest rennen begreep hij er niks meer van en bleef daarom koppig staan, om na een paar seconden toch maar achter Mayu aan te rennen.

Hoe hard Fender ook probeerde, en hoe snel hij ook rende, hij kon Mayu maar niet bijhouden, en langzaam verstomde het geritsel. "In arceus' naam!" riep hij boos, maar ook een beetje angstig terwijl hij rondkeek naar een spoor. hij was wel weer alleen hoor... langzaam begon hij terug te lopen, op zoek naar een pokemon die Mayu misschien gezien zou kunnen hebben, maar tevergeefs, hij kwam niemand tegen. langzaam en verloren liep hij rond, terwijl hij soms Mayu's naam riep.

Tot haar opluchting rende Fender wel achter haar aan. Door al die ophef vergat ze echter op te letten of hij haar wel bij kon houden. Toen ze na een tijdje achterom keek, besefte ze dat ze te snel voor hem was gegaan en dat ze elkaar kwijt waren geraakt. Mayu hield de neiging om te vloeken achterwege, en rende zo snel mogelijk een stukje terug, terwijl ze zijn naam een paar keer riep. Hopelijk trok ze nu niet de aandacht van anderen, dat kon ze er echt niet bij hebben.

Rena verstrakte haar grip op de man zijn shirt, terwijl ze haar best deed niet achterover te vallen. Dat ging moeilijk als je slachtoffer je van zijn rug af wilde werpen. Met moeite behield ze haar evenwicht, maar ondanks al haar inspanningen werd ze toch van hem afgegooid. Beseffend dat de twee Absols nu genoeg tijd hebben gehad om weg te kunnen komen, stond ze zo vlug mogelijk op en sprintte er vandoor, de richting op die Mayu en Fender eerder hadden gekozen. Zonder om te kijken of ze achtervolgd werd, probeerde ze te bedenken welke kant Mayu verder op zou zijn gerend. Een paar tellen later struikelde Rena over haar eigen voeten, en viel op haar knieën op de grond, waarna ze paniekerig in haar tas naar iets zocht. Uiteindelijk vond ze een klein apparaatje die ze meteen aan haar mond zette en eens diep in ademde. Na een paar keer goed in en uit te hebben geademd, stond ze weer op en begon ze weer te rennen, terwijl ze de inhaler nog in haar rechterhand vast had.

Fender was in paniek teruggerend, opzoek naar een herkenningspunt. ergens in de verte hoorde hij een raar puffend geluid, maar hij reageerde er niet op, niet wetend dat het Rena was waar hij langsrende.

Ineens kwam hij op een plek waar het gras lager was. terwijl hij daar over de duidelijke sporen snuffelde, kwam er ineens geritsel uit het gras, waarna de kleine absol door de man besprongen werd. "Sol!" riep hij hard terwijl hij probeerde los te komen, maar de man had hem bij zijn hoorn en staart vastgepakt, de op zijn kin en buik na gevoeligste plekken. hij piepte het uit van pijn terwijl hij zijn hoorn niet gloeien voor een razor wind, wat resulteerde in een harde ruk aan zijn staart. hij keek nog in paniek om zich heen, terwijl hij hardhandig in een stoffen zak werd geduwd, die de man daarna een paar keer rondslingerde terwijl Fender hard om Mayu riep en luid piepte terwijl hij langzaam zijn bewustzijn verloor.

Mayu hijgde, wat ervoor zorgde dat haar tempo werd verlaagd. Langzaam kwam ze even tot stilstand om weer op adem te komen, maar het duurde niet lang voor ze weer verder rende. Nog nooit was ze zo in paniek geraakt. Ze stond niet alleen op het punt om haar trainster kwijt te raken, maar er zou waarschijnlijk ook iets zijn gebeurd met Fender. Als beide iets was overkomen, zou ze het zichzelf kwalijk nemen. Op dat moment pikte ze een geur op. Hij was zwak, maar ze herkende hem. Het was de geur van de kleine Absol waar ze naar op zoek was! Meteen spurtte ze de richting op waar de geur vandaan scheen te komen, niet wetend dat Fender op dat moment in een zak werd gestopt.

Rena keek verbaasd op toen ze een zacht gepiep hoorde. Het klonk niet echt dichtbij, maar.. De blondine liep nieuwsgierig richting het geluid. Hoe dichterbij ze kwam, hoe sneller ze liep. Uiteindelijk kwam ze uit op een plek waar het gras lager was. Niet dat ze daar zo op lette, aangezien ze meteen de blik ving van de man die daarnet haar Absol wilde kopen. Langzaam gleed haar blik naar de zak waar blijkbaar iets in zat. Meteen schoot de gedachte door haar heen dat, of Mayu, of Fender daar in zat. Rena's hand schoot meteen naar de zak, maar werd onderschept door de man zijn hand. ''Laat het gaan!'' gilde de blondine meteen, tevergeefs. Ze werd naar achteren geduwd en bespottend bekeken.

Mayu pikte meteen de stem van Rena op. Hierdoor verhoogde ze haar tempo. Niet veel later zag ze de blondine al staan. Tot haar ongenoegen herkende ze de man van eerst. Een grom ontsnapte uit haar keel, voor ze zich afzette en bovenop de man belandde. Haar voorpoten stonden gedrukt op zijn borstkast, waardoor hij niet gemakkelijk kon ontsnappen. Mayu hield haar hoofd zo dicht mogelijk bij zijn gezicht, haar tanden ontbloot en een laag geluid die uit haar keel kwam. Ondertussen opende Rena vlug de zak en vond daar inderdaad Fender in. Het zag ernaar uit dat hij zijn bewustzijn was verloren.

Voorzichtig haalde ze zijn lichaam uit de zak en plaatste het voorzichtig op de grond. Vervolgens liep ze pissig op de man af, die in een beknelde situatie verkeerde. ''Maak dat je wegkomt, of ik zorg dat Mayu je een behoorlijk litteken geeft,'' siste ze kwaad. De man sloeg even wartaal uit en zei toen dat hij ze met rust zou laten. Toen gebierde Rena dat Mayu van hem af kon gaan en maakte de man dat hij wegkwam. Rena zuchtte opgelucht, voordat ze terugliep naar Fender en naast hem knielde. Mayu kwam er bezorgd naast staan, waarna ze hem zachtjes aantikte. 'Fender? Wakker worden!'

Langzaam bewoog Fender iets, waarna zijn oogleden iets trilden, om daarna weer stil te blijven. hij ademde langzaam en zacht, gewoon in erge doodsangst. in zijn onderbewustzijn speelden al zijn herrineringen zich nog in een snel tempo af, maar toen ze bijna op het moment van de ontmoeting met Rena en Mayu waren, werden ze voor zijn gevoel ruw verstoord door het tikje van de grotere pokemon. 'fender? wakker worden!" klonk het zacht, waardoor zijn ogen langzaam open gingen.

langzaam keek hij op naar de andere absol. ergens kwam ze hem vaag bekend, maar hij kon het zich niet meer zo goed herinneren. "M.... M...." begon hij, nogsteeds nadenkend opkijkend, maar hij kon niet op haar naam komen. "Hoi..." zei hij maar zacht, waarna zijn blik zich naar het mens naast haar verplaatste, waardoor hij een paar meter wegstoof, om direct pijnlijk neer te zakken. "verdomme... mn been..." gromde hij zachtjes, terwijl hij keek naar de snee die tussen de haren in zat, waarschijnlijk door de steen waar deze langs was geschraapt, wat hij zich ook niet meer kon herinneren. "wat... wat is er gebeurt?" vroeg hij zachtjes, nu duidelijk bang dan zijn altijd dappere toneelspel van de 'loner'.

Mayu keek Fender verbaasd aan toen hij alleen maar een letter leek uit te spreken. Ze fronste nog meer toen hij wegschoot bij het zicht van Rena. "Wat... wat is er gebeurt?" vroeg hij. Mayu trok een gezicht. Eerlijk gezegd wist ze dat ook niet helemaal. Hoopvol draaide ze zich naar de blondine, die ook haar schouders ophaalde. 'Eerlijk gezegd.. Weet ik alleen maar dat je in een soort zak zat. Daar was je vast ingeduwd door die idioot die achter ons aanzat. Rena was hier eerder dan mij, zij heeft je zelfs uit de zak gehaald,' antwoordde de Absol, terwijl ze zich weer op Fender richtte. Ze liep langzaam naar hem toe, hopend dat hij dat toeliet.

Rustig hoorde Fender het aan, waarna hij, als reactie op de passen van de andere absol, in haar richting liep, om daarna angstig onder haar te gaan liggen. "Rena?" mompelde hij zachtjes terwijl hij nog half onder en half tegen de andere absol aanlag. "dankjewel..." zei hij zachtjes, waarna hij opstond en een beetje bang, met zijn kop omlaag en een beetje in elkaar gekrompen naar haar toe liep, om even tegen haar been aan te kroelen, om daarna snel naar de andere pokemon terug te schieten en weer onder haar ging liggen. hij piepte even zacht, om daarna snel weer stil te zijn. hij ging daar lichtelijk tegen de grond aan liggen, zijn hoofd ook laag, zijn ogen schichtig reagerend op elk geluid, toen hij in de verte ineens een harde plof hoorde.

De twee keken elkaar weer verbaasd aan. Wat was er daarnet met Fender gebeurd? Was die actie van de man hem teveel geweest, en was hij het vertrouwen weer verloren in de mens? Mayu knarsentandde licht. Het enige wat ze zich kon bedenken, waren scheldwoorden die ze maar al te graag tegen die idioot zou willen schreeuwen. Natuurlijk zou hij haar niet kunnen verstaan, maar ze was dan in ieder geval haar agressie kwijt. Rena en zij hadden zo haar best gedaan om Fender in te laten zien dat niet alle mensen slecht waren en je zijde verlieten wanneer het hen uitkwam. Helaas was dat nu voor niets geweest, bleek nu. 'Fender.. Zeg me alsjeblieft niet.. Dat je je gisteravond niet meer kan herinneren..' mompelde Mayu, terwijl ze onder haar voorpoten doorkeek naar de kleinere Absol die onder haar lag. Ze keek een beetje moeilijk naar de witte pokémon.

Fender liet zijn hoofd zakken en sloeg zijn ogen neer. "j...jawel... m....maar... hij deed in het begin ook aardig en en en..." hij begon nutteloze dingen te raaskallen van paniek. "wat moet ik nu... ik..." hij hield zijn mond weer en keek even op, waarna hij langzaam opstond, wat er alleen maar voor zorgde dat hij lichtelijk tegen de andere pokemon aan duwde. "Ik weet het gewoon niet meer..." zei hij zachtjes toen hij een klein stapje naar voren zette, zijn nagels door het zand schrapend, zijn hoofd laag bij de grond, onderzoekend, terwijl hij iets verder naar voren liep waarna hij een beetje rondom de trainster begon te lopen, klaar om terug te schieten, niet eens reagerend op de redelijk luide knal van net.

'Ik weet dat het raar is dat hij eerst aardig deed... Maar..' begon Mayu, terwijl ze goed nadacht over een passend antwoord. Ze kreeg hem niet meteen bedacht, waardoor ze nog een keer hopeloos naar Rena keek. Deze had echter geen oog voor haar, aangezien haar blik op de andere Absol was gericht. Fender was inmiddels rondjes gaan lopen om haar trainster, die zichtbaar moeite had zich in te houden. Mayu keek fronsend naar de twee. Wat was er nu zo schattig aan hem? Hij had duidelijk moeite met iets te begrijpen. Misschien was dat het wel.. Voor Mayu het waar kon nemen, had Rena zich op haar knieën laten zakken en had ze Fender voor de tweede keer omhelsd. ''Zo schattig! Ik wil je mee naar huis nemen!'' De Absol keek met haar ogen wijd open naar het schouwspel. Nog geen seconde later stond ze weer naast Rena, hopend dat Fender nu niet nog een trauma erbij had. De blondine liet hem uiteindelijk weer los, mede dankzij Mayu, die hem nu bezorgd aankeek.

Fender lag daar gewoon tegen de trainster aan, ogen nietsziend en lichaam slap. "alweer..." mompelde hij zachtjes terwijl hij even met zijn ogen knipperde, waarna hij snel onder Mayu schoot. "waarom... waarom alweer?" hij keek een beetje verbaasd naar de absol boven zich. hij kroop iets verder naar achter, waardoor de schaduw van de grotere pokemon over hem heenviel, terwijl hij strak naar de trainster keek.

Langzaam kwam hij iets overeind, zijn vacht nogsteeds smerig van een mix van de stof van de zak, modder en gras. hij piepte heel zacht, waarna hij een stapje naar de trainster zette, een beetje angstig nogsteeds, maar waarna hij iets had van 'wat boeit het eigelijk, dan voel ik maar pijn' had en op haar schoot ging liggen.

'Ze vindt je schattig. Meer niet. Ze zal je heus geen pijn doen..' antwoordde Mayu op Fenders vraag. Het was duidelijk dat hij zich op het moment niet op zijn gemak voelde, maar wat kon zij er verder nog aan doen? Ze had hem al laten zien dat Rena niks anders was dan een hyperactieve trainster, die zich vaak als een klein kind kon gedragen en ademhalingsproblemen had, maar bovenal iemand was waar je op kon vertrouwen. Als de blondine niet zo in elkaar zat, had ze het Fender ook niet proberen wijs te maken. Of hij haar vertrouwde en haar op haar woord geloofde, was niet haar zaak, maar de zijne. De keus lag aan hem, niet aan haar. Een kleine glimlach verscheen op zowel Mayu's gezicht als die van Rena, toen Fender op Rena's schoot ging liggen. De blondine aaide hem voorzichtig en langzaam. Zo te zien had ze begrepen dat Fender nog steeds angst voor haar had, hoewel dat best logisch was na de pogingen van die vent daarnet. 'Laten we hier blijven tot je bekomen bent. We zien wel wanneer we weer in de stad aankomen,' mompelde Mayu tegen de kleinere Absol. Een dag meer of minder zou ook niet veel uitmaken, toch?

Fender had zijn ogen nog gesloten, maar keek langzaam op. "sorry..." mompelde hij zachtjes waarna hij iets meer tegen de trainster aankroop, meer door de kou dan door het vertrouwen.
Ineens schoten Fender zijn ogen open, waarna hij zijn lichaam een kwartslag draaide en Rena met zich wegduwde, net optijd om de geelige lichtstraal van een Hyper beam te ontwijken. ineens schoot er uit de bosjes een groepje Ursaring tevoorschijn, wat er voor zorgde dat ze alle 3 ontweken werden. Fender keek ze gewoon aan, hopend dat Mayu of Rena een plan had.

''Wat-'' Rena keek verbaasd naar de kleinere Absol die haar aan de kant duwde, hoewel haar blik algauw schoot naar de straal die ze net had ontweken dankzij Fender. 'Wat...' Mayu keek meteen wild om zich heen. Ze wilde meteen weten wie zoiets in zijn hoofd had gehaald. En als ze de dader had gevonden, zou ze deze duidelijk laten zien dat ze de verkeerde voor zich hadden. Algauw werd het haar duidelijk dat het een groepje Ursaring waren, maar de witte pokémon liet zich daardoor niet afschrikken. Ze hoopte wel dat ze minder agressief waren dan dat ze er uitzagen, hoewel de kans er dik in zat dat ze juist nóg gevaarlijker waren. 'Wat is jullie probleem?' vroeg Mayu half grommend tussen haar tanden door. Niemand zou er zomaar ongestraft mee weg komen om haar trainster voor niks aan te vallen.

een van de ursaring, duidelijk de leider met het litteken dat over zijn buik liep, viel de grotere absol aan, terwijl de rest zich op de trainster en Fender stortten. langzaam stond hij op, klaar om aan te vallen, toen hij ineens iets herrinerde. er waren al verhalen rond gegaan over nutteloze aanvallen, en iets met n virus ofzoiets, maar dat kon eigenlijk gewoon niet. Toen hij zag dat een van de ursaring een tweede Hyper Beam op Rena afstuurde, schoot hij ertussen, waardoor hij een eindje verderop vloog. langzaam stond hij op, zijn hoorn nu gloeiend, waarna hij weer voor Rena ging staan en een paar Razor winds afvuurde. "Stop!" riep hij, meer bezorgt dan boos. "het is goed, er is niks aan de hand, maar stop!" hij keek omhoog, net optijd om te zien hoe de leider zich op Rena storte, zijn klauwen gloeiend voor een paar Slashes, maar voor hij er iets aan kon doen, volgden de rest zijn voorbeeld en strotte zich op Mayu en Fender.

Mayu keek wanhopig naar de poging van Fender om haar trainster te beschermen. Doordat hij dat had gedaan, had hij zelf de klap opgevangen van die Hyperbeam. Zelfs al zou hij veel getraind hebben en wel tegen een stootje kunnen, dat moest vast pijn hebben gedaan. Hoewel de Absol geen tijd had om op haar trainster te letten, vanwege de Ursaring die haar opeens begon aan te vallen, kon ze het niet laten haar blik op Rena te houden. Vooral met al die andere Ursaring om hen heen.. Mayu had moeite met zich staande te houden. Ze moest zich behoorlijk inspannen met het blokken van de klauwen van haar tegenstander met haar mes. ''Sol,'' gromde ze tussen haar tanden door. Het was echter tevergeefs, want een paar tellen later werd haar mes vastgegrepen en werd ze aan de kant geslingerd.

Rena keek angstig naar de enorme Ursaring die nu haar kant op kwam. Fender had haar daarnet al afgeschermd voor een Hyperbeam, maar dit keer leek ze echt in de problemen te zitten. Langzaam deed ze een paar stappen naar achter, maar iets weerhield haar ervan om weg te rennen, hoewel ze er zeker van was dat Mayu tegen haar schreeuwde dat ze dat wel moest doen. Het enige wat haar lukte, was het ontwijken van de scherpe klauwen van de Ursaring. ''Mayu! Razor Wind op de grond onder je!'' De Absol gehoorzaamde, en vuurde een Razor Wind op de grond af. Hierdoor schermden de Ursaring zich af met hun poten, waardoor ze niet konden zien dat Mayu regelrecht op ze afsprong om ze aan te vallen.

Fender staarde naar de actie van Mayu. waarom was hij daar niet op gekomen. "Kom.." riep hij, waarna hij Rena bij de achterkant van haar rok beet en haar probeerde mee te krijgen, maar zonder op een reactie te wachte, verstevigde hij zijn grip en trok haar mee, hopend dat Mayu de hint zou begrijpen.

De ursaring waren al omgedraaid en wegrennend door de pijn in hun ogen, terwijl ze maar weg blijven renden, een heel spoor van verwoesting achterlatend.

(sorry, korte post)

Mayu sprong vlug tussen de Ursaring door en sprintte achter Fender aan, die een verwarde Rena met zich meetrok aan haar rok. Ze renden een tijdje door, totdat Mayu stopte, omdat ze aan haar trainster moest denken. 'Ik geloof dat we hier wel veilig zijn,' hijgde ze, waarna ze haar blik op de anderen richtte. 'Ik weet niet wat er daarnet was gebeurd, maar daar zijn we gelukkig aan ontsnapt..'

Fender schudde zijn hoofd, zijn hoofd omlaag, zwaar hijgend. "arceus... wat is ze zwaar..." zei hij zachtjes, waarna zijn blik weer serieus werd en hij opkeek. "ik heb de laatste tijd wel verhalen gehoord over pokemon die uit het niets aggresief werden..." mompelde hij, "maar zoiets is mij nog nooit, tot nu dan, overkomen..." hij zuchtte diep, een van zijn ogen helemaal dicht en de andere half. "trouwens... had me heel even gewaarschuwd..." mompelde hij daarna zacht, waarna hij met zijn poot voor zijn ogen langs ging. "het doet echt zeer..." hij zuchtte zachtjes, waarna hij, nog lichtjes hijgend, heen en weer ging lopen, denkend. "wat wil je nu doen?" vroeg hij ineens, niet opkijkend.

"Ik heb de laatste tijd wel verhalen gehoord over pokemon die uit het niets aggresief werden... Maar zoiets is mij nog nooit, tot nu dan, overkomen..." Mayu fronste licht, en richtte zich meteen op de kleinere Absol. 'Verhalen? Wat voor een verhalen?' vroeg ze meteen. Ze wilde absoluut niet nieuwsgierig overkomen, maar ze was net aangevallen door een groep Ursaring en was daarmee in gevaar geweest samen met haar trainster. Als ze wist wat er aan de hand was en wat er net gebeurd was, kon ze het misschien in de toekomst voorkomen. Dat was voor zowel haar, als voor Rena het veiligst.

"Trouwens... Had me heel even gewaarschuwd... Het doet echt zeer..." hoorde ze Fender zacht mompelen, waarna ze zag dat hij met zijn poot voor zijn ogen langsging. Ze grinnikte onschuldig. 'Sorry, dat was niet mijn bedoeling. Het was dat, of ten prooi vallen aan die Ursaring,' reageerde ze. Mayu wilde toch echt liever alleen voor heel even pijn aan haar ogen voelen, dan ernstigere wonden oplopen. Hoewel ze hem best had kunnen waarschuwen voor haar actie. Nu niet, Rena was degene die haar dat had opgedragen. In die tijd had hij zich kunnen bedenken dat ze het zo ging uitvoeren.

"Wat wil je nu doen?" vroeg Fender toen. Ze keek op, maar hij keek zelf alleen naar de grond. Ze richtte haar rode ogen op de blondine en zuchtte zelf. Als ze hier bleven, wie weet wat er dan allemaal ging gebeuren. Ze waren net al aan een griezelige vent ontsnapt en Rena had vervolgens in de ogen van de dood gekeken. Helaas bestonden er nog veel gevaarlijkere situaties dan dat, en hoe langer ze hier bleven, hoe meer kans ze op zo'n situatie hadden. 'Het lijkt me verstandig wat meer vaart te zetten achter de reis. Ik wil niet weten in wat voor problemen we nog meer verzeild kunnen raken voordat we de stad bereiken,' mompelde ze toen. Hopelijk begreep Fender dit...

Het enige wat Fender deed was knikken, waarna hij zich omdraaide en weg liep. "kom dan maar.." mompelde hij, terwijl hij in richting van de stad aan het lopen was. "jullie bepalen het tempo..." vervolgde hij, terwijl hij doorliep, dacht hij na over wat er nou precies was gebeurt, waardoor hij niet oplette.

Terwijl ze liepen, zuchtte hij even. "zoals ik al zij, zijn het verhalen, over pokemon die anderen random aanvallen, zonder reden. ik weet er zelf het fijne ook niet echt van, alleen dat er iemand zelfs door heeft gebloed, maar dat kan ook een roddel zijn..." hij lachte schamper, alsof hij het zelf niet geloofde, wat hij diep van binnen wel deed.

Mayu knikte licht en keek even naar Rena, die nu weer opstond nadat ze op de grond was gaan zitten om bij te komen, en volgden Fender. De Absol ging naast de andere lopen, aangezien ze nog geen antwoord had gekregen op haar vorige vraag. Voordat ze iets kon vragen, werd er al antwoord gegeven. "Zoals ik al zei, zijn het verhalen over pokemon die anderen random aanvallen, zonder reden. Ik weet er zelf het fijne ook niet echt van, alleen dat er iemand zelfs door heeft gebloed, maar dat kan ook een roddel zijn..." Mayu fronste licht. Iemand..? 'Een pokémon?' Dat was simpelweg onmogelijk. Pokémon vochten niet met elkaar om elkander te laten bloeden. Al helemaal niet in een vriendschappelijk gevecht...

"een pokemon en een ding, ik bedoel 'mens'." Fender zuchtte kort, terwijl hij doorliep, misschien wel een beetje geirriteerd. "ik weet niet of je trainster t wil, maar misschien dat we iets sneller kunne gaan? Jullie willen weg..." mompelde hij redelijk zacht, waarna hij doorliep.

Mayu bleef even staan toen Fender antwoord had gegeven. Eén mens die bloedt, oké, dat was nog vrij normaal, maar een pokémon? Dat kon gewoon niet. De Absol richte haar blik op toen Fender weer begon te spreken. Ze knikte, draaide haar hoofd naar Rena en mompelde iets tegen haar. De blondine begon automatisch sneller te lopen, alsof Mayu net gewoon Nederlands tegen haar had gesproken. 'Hoe ver is het nog, gok je?'