Mayu keek droog om zich heen. Waar waren ze nu weer belandt? Terwijl ze rondkeek, liep ze stug achter haar trainster aan, die er geen erg scheen in te hebben dat het hier behoorlijk mistig was, en dat dat zorgde voor een griezelige sfeer. Ergens had ze dat ook wel kunnen verwachten, als ze meer na had gedacht. De Absol schrok even op uit haar gedachten toen haar trainster een deuntje begon te neuriën. Het klonk vrolijk, maar dat kon ook niet anders. Vooral op de manier hoe Rena liep, was gewoon te zien dat ze een hyper iemand was. Mayu rolde zichtbaar met haar rode ogen, terwijl ze lichtjes zuchtte. Ach, ze mocht blij zijn dat ze een optimistische trainer had, in plaats van iemand die alles in zwart en wit zag. Misschien wilde die trainer haar wel niet. Misschien werd ze dan mishandeld door haar trainer. Nee, in dat geval zou ze liever een kleine problemenmaakster willen als trainer. Dat maakte haar leven niet alleen interessanter, maar Rena maakte haar ook duidelijk dat haar leven belangrijk was. Voor haar dan.

Toch zou ze niks liever willen dan dat Rena af en toe serieus was. Een serieuze trainer kon er best vanaf, niet? Iemand die een situatie kon begrijpen, door er maar even over na te denken. Dat kon de blondine niet. Sterker nog, zij was degene die altijd voor rare, vage, of gevaarlijke situaties zorgde. Zo iemand kon niet de ernst van een probleem inzien, en was afhankelijk van degene die om haar heen leefde, en dat wel konden inzien. Helaas was Mayu haar enige reisgenoot. Niet dat deze verlangde naar een ander teamgenootje. Dat wilde ze de arme pokémon niet aan de hand doen. Zelfs al wilde ze af en toe de last van haar schouders afhalen die haar trainster veroorzaakte, en die aan een ander wilde doorgeven. Helaas voor haar was zij de enige, aangewezen pokémon die haar rotzooi op mocht ruimen.

Mayu grinnikte en schudde haar hoofd. Ze dacht dan wel steeds negatief over Rena, maar dat was alles behalve wat Rena was. Als de Absol haar niet ontmoet had, wie weet waar ze nu dan zat. Nee, het was veel beter zo. Het maakte niet uit hoe groot de problemen werden, Mayu zou er steeds zijn voor de blondine, want ze wist voor honderd procent zeker dat Rena hetzelfde voor haar zou doen. Op dat moment trok een raar geluid de aandacht van de Absol. Ondanks het feit dat ze niet veel kon zien vanwege de mist, keek ze om zich heen. Ook Rena scheen het geluid op te hebben gemerkt en was gestopt met neuriën, terwijl ze tot stilstand was gekomen en met Mayu mee keek. 'Wie is daar?' gromde de witte pokémon lichtjes, starend naar een bepaald punt in de mist.

- Rena & Fender! -

Fender keek op van de grond waar zojuist nog een rattata had gelegen, naar het punt waar hij het gegrom vandaan had gehoord. ookal waren zijn ogen al redelijk gewend aan de mist, hij kon alleen maar de vorm van zo'n ding en een pokemon onderscheiden, een pokemon die duidelijk groter dan hem was. hij aarzelde kort, om daarna ineens een Razor wind door de mist te sturen, die vlak voor het ding belandde. shit, dat was niet zijn bedoeling geweest. Op zijn hoede, zijn bovenlichaam vlak tegen de grond, terwijl zijn achterpoten maar lichtelijk gebogen waren, waardoor deze hoger was dan de rest. hij gromde niet, hij stond daar gewoon, zo stil als maar kon. Hij wist niet hoe dit verder zou lopen. of hij had de andere pokemon zojuist van zo'n ding gered, of de pokemon hoorde bij zo'n ding, iets wat hij nooit snapte, maar wat sommige fijn schenen te vinden. langzaam kwam Fender overeind en zette een stap naar voren, waarna hij het silhouet van een Absol onderschijnde.

Rena schrok op toen ze iets vlak voor haar voeten voelde landen. Ook Mayu keek lichtelijk verbaasd van haar trainster naar de mist. Uiteindelijk verscheen er een Absol, waardoor ze haar hoofd even scheef hield, maar ze hervond zich al snel weer. Ondanks het feit dat ze niet vaak een andere Absol tegenkwam, zette ze de haren in haar nek recht en gromde weer laag. 'Waarom deed je dat?' vroeg ze tussendoor. Ze wist niet zeker of de Absol het met opzet had gedaan of niet, maar ze twijfelde er zeker niet over om Rena te beschermen. Op dat moment voelde Mayu iets langs haar afschieten. In het begin vroeg ze zich af wat het nou was geweest, maar dat werd haar al snel duidelijk.

Daar zat ze weer. Op haar knieën, vlak voor de pokémon die haar zojuist aan had gevallen. Haar armen om de witte vacht van zijn nek geslagen, terwijl ze hem zachtjes fijnkneep met haar omhelzing. ''Ah, kijk wat schattig! Een Mayu!'' gilde Rena haast, van vreugde. Mayu trok een droog gezicht bij het zicht van de blondine, die de witte pokémon haast liet stikken. Ze huiverde even. Het zag er raar uit om een pokémon, die er hetzelfde uitzag als haar, omhelsd te zien worden door je eigen trainster. Het leek wel alsof ze naar zichzelf keek.. ''Sol, Absol!'' sprak Mayu de blondine streng toe. Niet dat het effect had. Mayu zuchtte en liep op de twee af, opende haar bek en greep de blonde haren, die in een staart gevormd waren, van Rena. Vervolgens trok ze eraan. Niet te hard, natuurlijk, maar op deze manier lukte het vrijwel altijd om Rena van het voorwerp of dier te scheiden dat ze vasthad. De blondine liet inderdaad de andere Absol los en wierp een vuile blik naar haar eigen Absol. Dat deerde deze echter niet, aangezien ze dat gewend was. Mayu richtte haar rode ogen op de andere pokémon. 'Het spijt me voor het gedrag van mijn trainer. Ze is nogal, euh.. Opgelaten als ze iets 'schattigs' ziet,' verontschuldigde ze zich. Hopelijk had de Absol niet veel kwaad in de zin. Dan hadden ze nu een groot probleem.

- Je hebt met je verkeerde account gepost, btw.. xD -

(sorrysorrysorrysorry, btw, voor t geval je het niet wist: fender is maar de helft zo groot als normale absols >.>)

Fender keek eerst een beetje verraden maar ook verontschuldigend naar de pokemon voor hem, dat inderdaad een Absol was. zodra hij de armen van dat "ding" om hem voelde, versteef hij, zijn spieren gespannen. dat had hij weer, hij ontspande zich even, en zo'n geval pakte hem alweer, niet te vertrouwen. zijn harden stonden zelfs lichtelijk in zijn nek, en hij had haar iets aangedaan als de andere absol haar niet weggetrokken had.

"hmmm..." klonk er alleen, iets wat voor het meisje waarschijnlijk een laag gegrom was, terwijl hij haar ogen niet van beiden afhaalde. "laat haar dat nooit meer doen..." klonk er alleen, waarna hij er heel zacht "alsjeblieft, dankjewel" aan toevoegde. hij stond daar gewoon nog, nogsteeds enorm gespannen terwijl hij zijn spieren iets minder gespannen liet, omdat ze al zeer deden van het lange lopen wat hij had moeten doen. "ik... heb alleen een vraag..." mompelde hij zacht. "waarom... waarom heb je je eigen soort verraden en je laten vangen door zo'n 'ding'?!" zei hij, knikkend naar het mens.

Gelukkig voor beide, was de Absol niet kwaadgezind, en kwam Rena er met een waarschuwing vanaf. Mayu gebierde Rena dat ze de Absol met rust moest laten en dit aan haar over moest laten. Ook al mompelde het meisje wat in haar eigen, ze stond toch op en liet de twee hun gang gaan. Intussen zou zij het gebied rondom de twee wat beter onderzoeken. Dan had ze tenminste nog iets te doen. Mayu hield haar even in de gaten, voordat ze zich weer tot de andere pokémon richtte. Af en toe voelde ze zich als een moeder, dankzij Rena. Een overbezorgde moeder, let wel. De witte pokémon schudde licht haar hoofd. Ze dwaalde af. Ze was nu in gesprek met een andere pokémon.

"ik... heb alleen een vraag..." Mayu keek vragend naar de andere Absol. "waarom... waarom heb je je eigen soort verraden en je laten vangen door zo'n 'ding'?!" vervolgde hij, terwijl hij lichtjes naar Rena knikte. Anders dan verbaasd kijken, kon ze de eerste paar tellen niet. Ze opende haar mond een keer, maar deed hem toen weer dicht. Ze kon beter even nadenken, voordat ze een antwoord gaf. Mayu ging zitten en herhaalde de vraag in haar gedachte. Eigenlijk lag het antwoord best simpel. 'Dat 'ding' was er voor me toen ik iemand het hardst nodig had. Mijn soort was er niet. Ik heb dat 'ding' haar leven gered en daar was ze me ook dankbaar voor. Dat doet mijn soort niet. Dat 'ding' heeft mij geleerd om te genieten van het leven. Dat leerde mijn soort mij niet. Absol leven afgelegen, zelfs van elkaar. Tenminste, bij mij dan. Ik weet niet hoe het er bij jou aan toe ging. Wat ik wil zeggen is, dat 'ding' daar is mijn alles, op het moment,' antwoordde ze, proberend niet bot over te komen, want dat was totaal niet haar bedoeling. 'Ik heet overigens Mayu,' stelde ze zichzelf voor. 'En dat daar is Rena, mocht het je interesseren.'

- Maakt niet uit hoor.. En bedankt voor de info, dat wist ik idd niet xD -

(lees dan ff zn beschrijving xd)

Fender liet een schamper lachje, nouja, voor zover een pokemon kan lachen dan, horen. Hij schudde zijn hoofd. "tot drie maanden geleden dacht ik ook zo, maar dat hebben ze me wel afgeleerd..." hij liet zijn lichaam wat meer ontspannen terwijl hij langzaam in een liggende houding ging. "je zal altijd wel iemands leven redden, of gered worden, en het is waar dat onze soort op zichzelf leeft. dit komt omdat we reizen, andere pokemon helpen te overleven, al doen sommigen van ons dat ook bij die 'dingen'." hij zuchtte even kort. "maar oke... je gaf antwoord..." zei hij, nogsteeds een beetje humeurig, voor zover je het humeurig kon noemen, toen zijn maag ineens een opstandig geluid maakte. Als hij zou kunnen blozen(geen idee of pokemons dat kunnen) zou hij dat gedaan hebben, heel erg. hij wist niet eens of hij hier het voedsel wel kon vinden, dat hadden de plaatselijke pokemon altijd voor hem gedaan. hij hield zijn poten iets voor zich en legde zijn hoofd daar denkend op. wat moest hij nu doen...

Mayu keek verontwaardigd naar de andere Absol. Ze zuchtte, voordat ze het maar liet rusten. Het was dat hij waarschijnlijk iets anders had meegemaakt, dan haar. Dat was ook best logisch, als je even nadacht. Iedereen leefde op zichzelf en maakte andere dingen mee, die ze weer konden delen met de rest. Als Fender er zo over nadacht, dacht hij er zo over. Ze zou hem waarschijnlijk niet meer kunnen overtuigen over de band die zij met Rena had. Daarbij zag het er op het eerste gezicht niet zo uit. Zeker niet als je net je trainster aan haar paardenstaart had getrokken.

Een rommelend geluid zorgde ervoor dat Mayu uit haar gedachten werd getrokken. Ze richtte haar rode ogen express op de pokémon die voor haar op de grond lag, aangezien het van hem scheen af te komen. Hij had zijn hoofd op zijn poten gelegd en het leek of hij iets probeerde te bedenken. Mayu gokte erop dat hij bedacht waar hij eten kon vinden. Ze grinnikte licht, voordat ze naar Rena keek, die druk bezig was met het bekijken van een doodgewone plant. Ze scheen hem interessant te vinden om één of andere rede. Eerst rolde de Absol met haar ogen, maar toen kreeg ze een idee. ''Ik weet zeker dat mijn trainster nog wat pokévoer over heeft. Het zal wel niet veel meer zijn, aangezien we al een tijdje niet meer in de stad zijn geweest, maar.. Als je wilt, mag je het hebben,'' sprak Mayu, terwijl ze haar ogen weer op de witte pokémon richtte. Rena had er vast geen bezwaar tegen. Nee, beter gezegd, Rena zou het 'schattig' vinden om Fender te zien eten.

Fender keek op, eerst lichtelijk geschrokken, klaar om te weigeren, maar dat was iets wat zijn maag niet leuk zou hebben gevonden. hij wist bij arceus niet eens wat pokevoer was... "smaakt het goed?" vroeg hij langzaam terwijl hij zijn ogen even op de trainster van de andere absol richtte. Hij zuchtte en stond op, na het horen van de verhalen van Mayu had zijn onderbewustzijn bedacht dat hij waarschijnlijk haar wel kon vertrouwen.

In een langzame maar zekere tred liep hij op de vrouw af, om na een paar passen schuw stil te staan. Hij keek met onzekere maar nietsziende ogen voor zich uit, terwijl voor zijn geestesbeeld de herinneringen van de mannen die rond zijn 5de maand zijn leefplaats hadden verwoest verdrongen werden door vage herinneringen aan de vrouw die hem had geholpen. langzaam keek hij op, terwijl hij laag bij de grond naar haar toe kroop. "sol?" sprak hij onzeker toen hij achter de blonde trainster stond, iets waardoor zijn ware leeftijd tot uiting kwam.

Mayu wilde haar mond openen om de vraag van Fender te beantwoorden, maar klemde haar kaken op elkaar toen de witte pokémon voor haar opstond, en op Rena afliep. In eerste instantie wilde ze meelopen, maar bedacht zich. Ze was eerder nieuwsgierig naar hoe hij het aan ging pakken. Ze draaide langzaam, maar bleef zitten. Ze zou pas opstaan als het misging. Hoe het precies mis kon gaan, wist ze eigenlijk niet, maar Rena kennende..

Rena keek droog naar het rare, misvormde voorwerp dat voor haar lag. Langzaam raapte ze het op en inspecteerde het, om alleen maar tot de conclusie te komen dat het afval was van één of ander apparaat. Hoe het er kwam zou ze bij god niet weten. Op dat moment hoorde ze een onzekere 'sol' achter zich. Ze keek langzaam achterom, nog steeds voorovergebogen, en zag daar de kleinere Absol staan die ze zojuist met rust moest laten van Mayu. Haar gezichtsuitdrukking veranderde meteen, en ze had de neiging de pokémon weer in haar armen te sluiten, totdat ze de strenge blik van haar eigen Absol zag. Die had haar blijkbaar al doorgehad..

''Wat is er?'' vroeg ze uiteindelijk vriendelijk, terwijl ze rechtkwam en zich nu compleet omdraaide. Mayu zuchtte, en stond uiteindelijk toch maar op. Hoe kon ze ook denken dat Rena doorhad dat Fender honger had? Dat was teveel gevraagd van de blondine. Mayu liep eerst op de twee af, en begon toen met haar neus aan de schoudertas van Rena te ruiken. Rena had haar eerst verbaasd aangekeken, maar kreeg uiteindelijk door waar de Absol op doelde. ''Oh, je hebt honger!'' riep de blondine promptverloren, en ging driftig opzoek naar het laatste beetje pokévoer dat ze nog bij zich had. Toen ze het uiteindelijk te pakken had, gooide ze de inhoud op haar hand, ging op haar hurken zitten, en stak haar arm naar Fender uit. ''Het is niet veel meer, maar ik hoop dat je het lekker vind.''

Fender rook gewoon schuw aan het spul wat in haar hand lag. het rook wel lekker... hij zette een klein stapje vooruit en keek heel even op, waarna hij een klein brokje nam en er langzaam op kauwde. het smaakte best goed eigenlijk. hij pakte er snel een tweede bij, die hij ook oppeuzelde voor hij de derde in zijn mond nam en er dankbaar een stapje mee achteruit deed om te gaan liggen, meer wou hij ook niet nemen.

nadat hij het derde brokje opgegeten had, keek hij weer op, zijn blik ditmaal gericht op de trainster. "bedankt..." zei hij zachtjes, meer tegen Mayu dan tegen Rena, omdat die hem toch niet kon verstaan. "als ik iets terug kan doen, moet je het maar zeggen... oke?" hij sloot zijn ogen even ontspannen, om ze na een fractie van een seconde weer te openen.

Rena keek toe hoe Fender eerst rook an het voedsel dat op haar hand lag. Het kietelde, wat ervoor zorgde dat ze zachtjes begon te giechelen. Uiteindelijk begon de Absol er langzaam van te eten, maar nam niet meer dan drie brokjes van haar hand. Het was sowieso al niet veel, maar dat hoefde niet te betekenen dat Fender zich in moest houden met eten. Rena en Mayu waren van plan weer op zoek te gaan naar een dorp, om weer wat spullen in te slaan en eens in een lekker warm bed te liggen. Nouja, voor Rena dan. Het interesseerde Mayu niet echt waar ze sliep, als ze maar goed sliep. De blondine stopte het restje pokévoer terug op zijn plek. Vervolgens hoorde ze weer een simpele 'sol' van Fender, en ookal verstond ze het niet, kon ze zelf wel uitvogelen wat hij bedoelde. Mayu, echter, verstond hem wel.

'Graag gedaan,' antwoordde ze met een klein glimlachje op haar snoet. "Als ik iets terug kan doen, moet je het maar zeggen... Oke?" voegde Fender eraan toe. Mayu knikte en dacht even na, waarbij ze naar Rena keek. Die, op haar beurt, vragend terugkeek. 'Eigenlijk is er wel iets dat je voor ons kunt doen..' mompelde Mayu, waarna ze haar rode ogen weer op Fender richtte. 'Ben je een beetje bekend met dit gebied, euh.. Wat was je naam ook alweer?' Mayu kon bijna zweren dat hij die niet verteld had, maar misschien had ze zijn naam wel gewoon gemist. Ze gokte op het eerste, maar die mogelijkheid bestond nog.

Fender knikte zacht. "na hier een tijd door te hebben gebracht, weet je dat wel.... ik heet trouwens Fender..." mompelde hij terwijl hij zich omdraaide. "ik kan je wel uit de mist helpen..." hij begon langzaam in een richting te lopen terwijl hij het blad aan zijn hoofd liet gloeien als een soort baken.

Na een tijdje te hebben gelopen, verdunde de mist zichzelf, terwijl het bos ook deels op begon te houden. hij begon in een langzame drafpas door te lopen, een pas die naarmate de bebossing en de mist minder werd, sneller werd. na een tijdje sprintte hij gewoon weg, een grote open vlakte op, terwijl je nu voor hem eindelijk wat in het gras kon zien ritselen. ja, hij had onderweg, nadat hij verdwaald was geweest, een plaatselijke kleine rattata de weg gevraagd. "daar zijn we dan.." zei hij lichtelijk grijnzend terwijl hij zijn nu opgeladen razor wind op een boom afstuurde, waar een bult appels uit viel. hij rende op de bult af en begon gulzig van een van de appels te eten, waarna hij er zo veel mogelijk in zijn bek meenam naar de andere absol, die hij voor haar neerlegde. "zie... het maar als een bedankje voor het pokevoer..." zei hij, de 4 appels naar haar toeduwend met het blad aan zijn hoofd.

De Absol knikte, en stelde zichzelf voor. Daarna bood hij aan ze uit de mist te helpen. Mayu liep langzaam achter Fender aan, die het mes op zijn hoofd had laten opgloeien, zodat ze Rena in de gaten kon houden. Het zou haar niet verbazen als de blondine onderweg door vanalles werd afgeleidt, en gefascineerd naar een of ander prul stond te kijken, zoals daarnet. ''Mayu, waar gaan we heen?'' vroeg haar trainster aan haar, terwijl ze achter haar pokémon aanliep. Dat was waar ook, Rena had hun niet kunnen verstaan en was nu vast compleet verward over wat er gaande was. Het was wel gek dat de blondine nu aan haar vroeg waar ze heen gingen, terwijl ze haar eerst niet kon verstaan. ''Sol, Absol,'' mompelde Mayu tegen haar. Deze had geen idee of ze het nu wél begrepen had, maar ze vroeg verder niks meer, en liep stil achter haar aan. Iets dat eigenlijk ongewoon was voor de trainster.

Fender begon steeds harder te lopen, naarmate de mist minder werd. Uiteindelijk begon hij te rennen, iets waar Mayu zich aan kon gaan ergeren. Hopelijk duurde het niet lang meer, ze wilde niet nog meer haast maken dan ze al hadden, door Rena naar het Pokécenter te brengen. Als die überhaupt wel in de buurt was. Gelukkig voor haar, en voor de blondine, duurde het inderdaad niet lang voordat ze op een open vlakte waren, waar de mist helemaal verdwenen was. Helaas was dat kleine stukje al genoeg om Rena van haar stuk af te brengen, en stond ze behoorlijk naar adem te snakken. Mayu keek bezorgd naar het meisje, maar die hervond zich al snel. Hoewel het nog wel even duurde voor ze weer helemaal op adem was, stond ze wel recht. Normaal gesproken stond ze voor- of achterover om adem te halen. Dat was dus een teken dat het niet zo heel ernstig was.

Mayu richtte haar blik weer op Fender, die met een paar appels aan kwam zetten. Hij schoof ze naar haar toe en deed zijn mond open. "Zie... Het maar als een bedankje voor het pokevoer..." De Absol grijnsde licht, terwijl ze naar de vier appels keek. 'Ons uit die mist krijgen was al genoeg, maar bedankt voor de appels,' sprak ze, terwijl ze opkeek. Op dat moment viel haar blik op Fenders oog. Ze had het eigenlijk veel eerder opgemerkt, maar had gedacht dat ze het zich in had gebeeldt. Dat bleek dus niet zo te zijn. 'Hoe kom je aan dat litteken?' vroeg ze, zonder ook maar even na te denken dat het waarschijnlijk door een nare gebeurtenis kwam, waar Fender absoluut niet aan wilde terugdenken. Normaal gesproken was het Rena die zulke vragen stelde..

Fender keek in Rena's richting, die afschuw in zijn ogen was even teruggekeerd. "door een van die dingen..." zei hij, half grommend. "maar wees niet bang, het is niks, alleen het topje raakte me maar..." op een traag tempo kwam er uit het gras een appel tevoorschijn, die hij aanpakte en waar hij een klein hapje van nam. "ik was erg gewond, toen ik gevonden werd, rond een maand of 2... ze heeft me opgegroeid, en ik heb de andere pokemons die daar waren altijd beschermd, tot ze me 3 maanden later had verlaten, om ons aan ons lot over te laten... dat werd ook gedaan... die dingen kwamen... ze wouden onze leefomgeving vernietigen... ik heb tot de laatste baksteen gevochten, met dit als resultaat..." er klonk een laag gegrom uit zijn keel, wat snel stopte, bang dat Rena, misschien een uitzondering op de "dingen" regel, het verkeerd op zou vatten. hij voelde zich nu voor het eerst sinds hij verlaten was veilig.

Mayu luisterde aandachtig naar Fenders verhaal. Nu begreep ze meteen waarom hij zo mensenschuw was, maar er was iets dat haar niet zinde. Waarom ging die persoon weg, die zoveel had gedaan om hen te beschermen? Het zouden zoveel dingen kunnen zijn. De dood, gedwongen verhuizing, noem maar op. 'Je hebt niks meer van diegene vernomen?' vroeg Mayu met opgetokken wenkbrauw. Als dat zo was, leek de dood haar een logische verklaring voor de verdwijning. Toch begreep ze dan nog niet waarom dat huis werd afgebroken. Stond het misschien in de weg voor de anderen, omdat ze er een weg ofzo wilde bouwen? In dat geval was het gedwongen verhuizing.. Maar waarom zou diegene dan Fender en de rest niet meenemen..? Het was gewoon zo onlogisch. Mayu begreep het gewoon niet.

'Ik snap nu je beredenering van de mens. Hoe het komt, althans. Maar wat ik wil zeggen is dat lang niet iedereen je zomaar in de steek laat. Is je nooit verteld dat mensen en pokémon gelijk zijn? Mensen mogen ons dan niet verstaan, maar ze hebben dezelfde gevoelens als wij. Vriendschap, liefde, medeleven, dat zijn allemaal eigenschappen die niet alleen wij bezitten. Natuurlijk is er ook nog haat, verraad en verdriet, maar voelen wij dat niet ook? Begrijp me niet verkeerd, ik probeer je niet over te halen om van gedachten te veranderen. Ik hoop alleen dat je je realiseert dat lang niet iedereen zo in elkaar zit, alleen maar omdat je het één keer zo hebt meegemaakt. Maar zoals ik al zei; ik snap waarom je je zo voelt,' vertelde Mayu. Ze wist eigenlijk niet dat ze zoveel eruit zou gooien, alleen al vanwege het verhaal van Fender, maar blijkbaar was het wel zo. Hopelijk begreep Fender hoe zij erover nadacht, zoals zij dat deed bij hem. Maar, misschien ook weer niet..

Fender keek weg. "als we gelijk zijn... waarom zijn hun dan wel onze eigenaren?" vroeg hij opkijkend. hij schudde zijn hoofd even verward terwijl hij zijn hoofd op de grond legde en deze bedekte met zijn poten, een teken waarmee hij wou laten zien dat hij verward was.

"maar... het spijt me van daarstraks... van die Razor Wind..." hij zuchtte kort, waarna hij naar Rena keek. "er is... een klein probleempje..." hij keek weg. "De dichtstbijzijnde stad is nog wel een redelijk eind weg... ik wil anders nog wel een eind meelopen als je wil..." hij greens lichtelijk, waarna hij de appel opat en hem ergens in het bos wegschopte.
(sorry, korte post, moet naar bed x.x)

"Als we gelijk zijn... waarom zijn hun dan wel onze eigenaren?" vroeg Fender, terwijl hij een verwarde uitdrukking op zijn gezicht had gezet. 'Dat ligt eraan hoe je het bekijkt. Sommige pokémon zien hun trainer als eigenaar, anderen als beste vriend. Ik moet toegeven dat mijn logica niet waterdicht is, maar zolang Rena niks bij mij uithaalt zal mijn logica zo blijven,' begon ze, terwijl ze langzaam van Fender naar de blondine keek. "maar... het spijt me van daarstraks... van die Razor Wind..." Ook hij had zijn blik nu op haar trainster gericht. 'Dat zit wel goed. Rena is niet bepaald zo'n persoon die iemand haat,' antwoordde Mayu met een klein grijnsje op haar snuit. Zoiets kon ze wel met zekerheid zeggen van het meisje.

Terwijl Rena vrolijk de appels in haar schoudertas stopte, vertelde Fender dat het nog wel een eind was naar een ander dorp of stad. Hij bood aan om nog een stukje mee te lopen, als ze dat wilden. Mayu dacht even erover na, maar besefte algauw dat dat geen probleem was. 'Graag zelfs,' sprak ze met een klein glimlachje. Samen 'reizen' met iemand die de weg wél kende ging een stuk gemakkelijker dan dat je alleen met je trainster moest reizen, die nog geen verstand had van kaarten lezen, terwijl ze er wel één bezat. Wat dat betreft, hadden ze eigenlijk gelukd gehad Fender te zijn tegen gekomen...

Fender knikte en stond op, nogsteeds verwoed kauwend op een stukje appel terwijl naar de lucht keek. het was donker aan het worden, dus moesten ze snel naar een grotere open plek komen, ergens waar ze de maan en de zon konden zien.

Langzaam zette Fender zijn looppas weer in, vergezeld door een korte "kom..." hij hield zijn hoofd wel de hele tijd naar beneden, terwijl hij tussen de laatste paar bomen doorliep naar het grote open veld.
-topic uit?-

Mayu gaf door aan Rena dat ze mee moest komen, door een korte beweging met haar hoofd te maken. De trainster gehoorzaamde en liep langzaam achter de twee Absol aan, op haar eigen manier natuurlijk. Genietend van elk normaal voorwerp dat ze kon zien. Wat de Absol wel opviel, was dat de blondine stiller was dan ze gewend was. Normaal gesproken kletste Rena haar nu de oren van het hoofd, vaak over onbenullige dingen die er niet toe deden. Dit keer, echter, hield ze haar mond. Zou het komen omdat Fender er nu bij was? Een pokémon, net als Mayu. En bovenal, een Absol, die overigens vrij zeldzaam waren. Rena mocht van geluk spreken dat ze in het gezelschap was van twee van deze pokémon. Absol waren in het algemeen zeer schuwe pokémon en lieten zich niet vaak zien.

Mayu hield zich de hele wandeltocht stil, net als Rena. Niet zozeer omdat ze verlegen was, of iets anders, maar gewoon omdat ze niks wist te zeggen. Ze was dankbaar dat Fender hen de weg wilde wijzen, maar meer ook niet. Waar zou ze het met hem over kunnen hebben? Met andere pokémon praten was makkelijker voor haar, aangezien zij ook een trainer hadden. Dat was makkelijker communiceren, omdat ze dan een gesprek over hun trainer konden beginnen, en dat vanzelf veranderde. Met een pokémon die geen trainer had was dat echter moeilijk. Nu ze er zo over nadacht, was ze alleen maar met pokémon van andere trainers in aanraking gekomen. Tegen wilde pokémon vocht ze eerder, dan dat ze een praatje met hen maakte...

Wat Mayu het meeste opviel, was dat hier bijna geen mensen waren. Er liepen hier talloze pokémon rond, maar een spoor van een trainer was niet te bekennen. De wilde pokémon hier waren ook vredelievend. Geen van hen maakte ook maar een aanstalte om hen aan te vallen, alhoewel af en toe nieuwsgierig naar Rena werd gekeken, en Rena nieuwsgierig terugkeek. Meer dan logisch. Het enige wat haar opluchte, was dat de blondine zich niet zomaar op een wilde pokémon stortte, en vervolgens riep dat ze het mee naar huis wilde nemen. Dat was waar Mayu echt bang voor was, en dat ze daarom haar trainster nauwlettend in de gaten hield. Wie weet wat er kon gebeuren als ze dat wel deed. Misschien waren de pokémon dan niet meer zo vredelievend dan nu, en vielen ze hen dan wel aan. Nee, in dat geval was het dan beter dat Mayu in de startblokken stond om haar trainster tegen te houden.

Terwijl ze liepen viel de nacht als een deken over hen heen, waardoor Fender met lopen stopte en zich gewoon neerlegde in het gras. "we kunnen morgen beter verder gaan..." sprak hij rustig. hij stond ineens op, en gebaarde dat ze hier moesten blijven terwijl hij door het gras wegsprong, tja, hij bleef een kind diep van binnen.

na een kwartier ongeveer kwam hij teruggesprongen, een legioen van plaatselijke pokemon met appels en berry's achter zich aan. het voedsel werd langzaam aan de voeten van de overgebleven twee op een hoop gelegd, waarna Fender ze bedankte. "ik hoop dat ze het lust..." zei hij, iets blij dat hij toch nog wat te eten had kunnen vinden, waarna hij twee appels pakte en de twee maar even met rust liet, wat eigenlijk betekende dat hij zelf wat rust nodig had.

Mayu keek op toen ze de stem van Fender hoorde. Ze knikte uiteindelijk instemmend op zijn idee, voordat ze hem zag verdwijnen. Waar ging hij heen? De neiging om hem te achtervolgen kon ze onderdrukken. In plaats van hem achterna te gaan richtte ze zich tot haar trainster. ''Arre? Waar gaat hij heen?'' vroeg deze nieuwsgierig. Hoe graag ze dat ook wilde weten, of antwoord op wilde geven, hield ze haar mond. ''Sol, Absol,'' mompelde ze droog, terwijl ze in het gras ging liggen. Zo moest Rena toch wel kunnen begrijpen dat ze bter konden overnachten? Gelukkig wel, want vanuit haar ooghoeken zag Mayu dat het meisje haar slaapzak, op een onhandig manier, tevoorschijn haalde. Ze zuchtte, terwijl ze toekeek hoe haar trainster haar slaapzak recht legde en erin kroop, hoewel ze nog niet ging liggen. De blondine leunde met haar elleboog op de grond, terwijl haar hand tegen haar hoofd aandrukte. Haar grijze ogen kruiste de blik van Mayu's rode ogen, en ze keken elkaar in een korte stilte aan. ''Hauu~. Wanneer bereiken we de stad eindelijk..?'' vroeg Rena zacht, op een klagerige manier. Terwijl ze het zei, gaf ze het blijkbaar op en ging toch liggen, haar blik gericht op de sterren die langzamerhand aan de hemel verschenen. Mayu stond op, liep naar de slaapzak toe en ging tegen het meisje aanliggen. ''Sol..'' antwoordde ze droog, voordat ze haar ogen sloot en genoot van de stilte, op een paar geluiden na.

Mayu opende haar ogen langzaam toen ze merkte dat Fender terug was gekomen. Hij had een paar pokémon meegenomen, die blijkbaar voedsel hadden verzameld en dat nu in de buurt van hun legden. Verrast keek ze richting Fender, die de pokémon bedankte. ''Ah! Nog meer eten!'' Mayu schrok van het willekeurige gegil van Rena, dat eigenlijk alleen maar gegil voor haar was, omdat ze zo dichtbij zat. "Ik hoop dat ze het lust..." sprak Fender, voordat hij twee appels pakte en een eindje verderop ging liggen. Ze keek hem even scheef aan, maar besloot het toen maar te accepteren dat hij liever alleen lag. Nogal logisch als je alleen reist. Dan lag het alleen maar voor de hand dat hij alleen wilde liggen. Rena had intussen al een appel gepakt en begon er smakelijk van te eten. Mayu zuchtte, koos een willekeurige bes uit en besloot er ook maar van te genieten. Nadat ze hun eten op hadden, besloot het meisje maar om te gaan slapen, ook al schreeuwde ze dat zowat. Niet dat Mayu anders gewend was van haar. De blondine wenste haar welterusten en draaide zich om in haar slaapzak. Toen de Absol er bijna zeker van was dat Rena echt was vertrokken, stond ze op en liep ze richting Fender. Ze twijfelde halverwege, maar zette uiteindelijk toch door. 'Bedankt voor het eten,' sprak ze met gedempte stem, zodat ze Fender niet zou laten schrikken of haar trainster wakker zou maken. 'Je hebt intussen al meer gedaan dan wij voor jou.'

Langzaam keek Fender op. "is al goed joh.." zei hij zacht. hij speelde een beetje met de appel voor zich, waar hij glimlachend op neer keek. na een paar seconden zo te hebben gelegen, stond hij op, waarna hij een beetje speels met zijn poot tegen de andere absol aan duwde, om het daarna nog een paar keer te doen. nadat hij dit gedaan had, sprong hij speels weg tussen het hoge gras door, om ergens verstopt te gaan liggen, zonder te weten dat het blad aan zijn hoofd er hoog bovenuit stak.

Eerst speelde Fender met de appel die voor hem op de grond lag. Mayu keek er droog naar, maar haar uitdrukking veranderde al snel toen ze voelde dat de andere Absol haar aantikte. Na een paar keer dat gedaan te hebben, sprong Fender van haar weg, het hoge gras in. Zijn mes stak erboven uit. Het was wel duidelijk dat de Absol een speelse bui had, wat ervoor zorgde dat Mayu grijnsde. Ze wist wel dat Fender een jonge pokémon was, zelfs al gedroeg hij zich daar nu pas naar. Aan zijn lengte was te zien dat hij jonger was dan Mayu. Proberend geen geluid te maken, stapte Mayu met een grote boog om Fender heen, ook het hoge gras in. Haar bedoeling was om hem vanachter te besluipen en hem zo te laten schrikken. Dan zou ze daarna snel kunnen ontsnappen en zelf ergens gaan schuilen.

Langzaam maar zeker kwam ze in de buurt van Fender. Ze hield zich zo laag mogelijk, alsof ze leeuw die een prooi aan het besluipen was. Toen ze dichtbij genoeg was, ging ze weer rechtstaan, over Fender heen. Vervolgens keek ze op hem neer. 'Ik heb je,' sprak ze grijnzend, terwijl ze nu haar poot op zijn lijf zette, zich vervolgens omdraaide en zelf wegsprong, zonder achterom te kijken. Was Fender snel genoeg om haar nu al in te halen?

Fender stond snel weer op, om rond te kijken. soms zag hij een glimp van de andere pokemon, waardoor hij ineens op volle snelheid op dr af rende, om haar daarna voorbij te rennen. na een paar meter draaide hij om, en kwam hij glijdend tot stilstand op de plek waar hij haar voor het laatst had gezien. hij keek om zich heen, zich richtend op geluid, waardoor hij achter haar aan rende, sommige stukken van het gras snijdend in zijn gezicht.

na een paar meter rennen boog hij zijn lichaam voor een lange sprong, waardoor hij half op en half naast haar kwam, om samen met haar door het gras te tuimelen. daar zat hij dan, over haar heen staand, maar door zijn kleine lengte leek het zelfs nu of hij op haar lag. hij greens licht en raakte haar snuit aan met zijn neus. "tikkie... jij bent hem" zei hij grijnzend, waarna hij door het gras wegrende, dit keer laag blijvend, maar door zijn snelle tred een paar furret en linoone wegjagend, wat voor een paar sporen van gras zorgde.

Fender zelf rende maar doelloos rond, om na een tijdje ineens op een plek platgestampte gras te komen. doordat zijn haar grotendeels voor zijn ogen hing, zag hij niet waar hij doorheen rende, maar hij wist dat hij iets fouts deed toen zijn voorpoot onder iets zachts bleef haken, waardoor hij voorover over dat ding, nee... die trainster viel terwijl hij haar deels in zijn val meenam, waardoor hij nu boven op haar lag, een verbaasde uitdrukking op zijn kop.

Mayu trok een verbaasd gezicht toen ze Fender opeens op haar af zag springen. Zijn sprong was echter niet volledig gecoördineerd, dus belandde hij half naast haar, waardoor ze door samen door het gras rolde doordat Mayu haar evenwicht was verloren. Een klein grijnsje stond op haar gezicht toen ze in de ogen van Fender kon kijken, die nu over haar heen hong. "Tikkie... jij bent hem," sprak hij, voordat hij verdween en Mayu weer achter hem aan moest gaan. Ze kwam langzaam recht en tuurde het hoge gras in. Waar was hij ook alweer heen gerend?

Rena voelde opeens een zachte duw in haar zij, waarna er opeens iets over haar struikelde en zij half mee rolde. Verbaasd opende ze langzaam haar ogen, om recht in de rode ogen van Fender te kijken. ''Woah!'' Geschrokken kwam ze recht, maar realiseerde zich algauw dat het de kleine Absol was, die hen al de hele dag gezelschap hield. Vragend keek ze eerst naar Fender, en toen opzij, om erachter te komen dat Mayu niet meer naast haar lag. ''Wat..'' mompelde de blondine droog, terwijl ze op haar hoofd krabde en haar blik weer op Fender richtte.

Mayu rende het hoge gras uit, zodat ze weer terug was op de plek waar haar trainster lag te slapen. Tenminste.. Nu niet meer. Verbaasd keek de witte pokémon naar de blondine in haar slaapzak, terwijl er een andere pokémon bovenop haar schoot lag. Was dat Fender? Vlug liep ze op de twee af, om te constateren dat het inderdaad Fender was. 'Euh.. Wat is er gebeurd?' vroeg Mayu toen ze uiteindelijk bij de twee stond. Ze negeerde de vragende blik die Rena op haar afschoot en keek haar soortgenoot vragend aan.