Met Mudkip in haar armen, liep Slace op een laag tempo door het bos. Het was haar opgevallen dat er hier veel gras-Pokémon waren, maar ook veel insect-Pokémon. Even had ze overwogen om er een te vangen, maar ze besefte dat ze veel te kieskeurig was om een Pokémon te vangen. Bovendien, Mudkip was iets te lui om nu wonderen te verrichten. Alsof de Mudkip haar gedachten gehoord had, keek hij haar even wantrouwig aan. Ze had steeds ruzie met de Mudkip, maar voelde ook dat ze een soort band handen. ‘Wat is dat nou weer?’ vroeg Slace zich hardop af. Ze nam haar Pokédex en richtte het op de Pokémon die voor haar in een gebogen positie zat. Ze kreeg een hele uitleg, maar het kwam er eigenlijk op neer dat het een Spearow was. Met een schrok herkende Slace de Pokémon die hun achtervolgd hadden. Ze deed een stap achteruit. De Spearow leek van zichzelf al bazig te zijn. Mudkip leek het akkefietje met de Spearow ook nog niet vergeten te zijn, want hij sprong uit haar armen en keek strijdlustig naar de Pokémon. Nog voordat Slace echt iets kon doen, loste Mudkip al een Water Gun. ‘Daar hebben we niet op geoefend om het zomaar te proberen op een vijandige Pokémon!’ zei ze nog, maar Mudkip schonk er geen aandacht aan. De Spearow keek hun woedend aan en rees toen op. Pas toen herkende Slace hem als de kwade, dominante Spearow. Was hij niet de leider van de groep geweest? Of was dit weer een andere? Plotseling herinnerde ze zich een perfecte naam voor Mudkip. Hydro. Meteen besefte ze zich dat het nu geen tijd was om namen te bedenken. ‘Wat vind je van Hydro?’ vroeg ze lachend aan de Mudkip, zich even afleidend van Spearow.

Een groot nadeel aan Slace was dat als ze iets in haar hoofd kreeg, ze afgeleid was van alles rondom zich heen. Blijkbaar had ‘Hydro’ dit ook overgenomen, want die draaide zich om en stak zijn pootje op. ‘Dan noem ik je vanaf nu Hydro,’ besloot Slace. Nog net kon ze zich bukken voor een aanval van Spearow. ‘Hydro, doe je Water Gun!’ schreeuwde ze, toen de Spearow opnieuw koers zette naar hun toe. Onmiddellijk deed de Mudkip wat ze vroeg. De Spearow ontweek het echter gemakkelijk en stak zijn snavel vooruit. Slace begreep dat hij Peck zou doen. ‘Ontwijk, Hydro. Daarna tackle je hem!’ zei ze snel. Hydro ontweek de aanval nog net, waarna hij naar voren sprong en volop tegen de Spearow landde. Spearow was echter nog niet gestopt met zijn kwaadheid. Hij draaide zich om in de lucht en keek woedend op hun neer. Slace vroeg zich af hoe een Pokémon als deze hier in godsnaam kwam. Zou hij opzoek zijn geweest naar een slachtoffer om aan te vallen of zou hij zich gewoon willen verbergen voor iets? ‘Hydro, doe je Tackle!’ riep ze. De Spearow ontweek het behendig en raakte de Mudkip volop met zijn Peck, waardoor de Mudkip achteruit viel en zich schaafde aan de grond. Slace wilde net naar hem toelopen, toen hij alweer opstond. Deze keer keken zijn oogjes echt vijandig naar de Spearow. ‘Hydro, doe je Water Gun!’ Hydro deed wat ze vroeg, maar opnieuw ontweek Spearow het. Slace gromde zachtjes. Dit gevecht kon eeuwen duren als… Haar blik gleed opzij naar een uitstekend rotspunt, dat zich tussen de struiken bevond. Het was een niet zo’n heel grote kei, maar misschien toch wel groot genoeg. ‘Hydro, spring in de struiken en verberg je achter die steen!’ riep ze gauw, waardoor Hydro begon te rennen.

Even was de Spearow verbaasd. Vanaf de hoogte waar hij zich bevond, kon hij Hydro vaag zien. Hij kon echter niet zien dat het een steen was waar de Mudkip zich achter verschool, omdat deze achter de struiken stond. Spearow vloog onmiddellijk op zijn doel af. ‘Spring weg, Hydro! Draai je daarna om en doe Water Gun!’ zei Slace. Nog net op tijd kon Hydro wegspringen. Omdat Spearow afgeleid was door de wegspringende Mudkip, had hij de steen voor zich niet in de gaten en kon nog net niet optrekken. Hard viel hij tegen de steen, waarna hij versuft op de grond viel. Dat was het moment waarop Hydro zijn Water Gun liet ontgaan. Deze kwam volop tegen de Spearow, die een eind wegschoot van de steen en bleef liggen op de grond. Slace was ondertussen wild in haar riem aan het graaien. Hydro was haar boos aan het aansporen, wetend dat de Spearow niet lang versuft kon blijven omdat zijn aanval op dit level gewoon nog niet effectief genoeg was om echt hele grote schade te veroorzaken, de steen had immers het meeste voor hem gedaan. Het was een goed doordachte techniek, maar daar moest natuurlijk wel gebruikt van gemaakt worden en dat ging niet als Slace zo langzaam deed. ‘Hebben,’ zei ze tevreden. ‘Nu!’ De Poké Ball ging onmiddellijk naar de Spearow. Even kleurde deze rood en de rode flits verdween in de Poké Ball. Geamuseerd, maar ook in spanning, keek Slace toe hoe de Poké Ball bleef schudden.

De Spearow probeerde de Pokéball te verlaten om door te vechten, zonder succes. Met een luide ping was het duidelijk dat de Spearow gevangen was.