Een kleine Plusle liep vrolijk over het paadje richting het bos door Sereno Town, achter haar liep een jongen die onderzoekend om zich heen keek met naast hem een Cyndaquil, die wat onzeker meeliep. Kenta had besloten een paar dagen eens flink te gaan trainen. Hierdoor was Kenta wat opgewekter dan anders want hij was erg benieuwd naar wat Rin kon. “Ik denk dat dit wel een goede plek is om te trainen!” Kenta glimlachte breed naar Sora en Rin die verbluft naar de jongen die tijdens hun reis hiernaar toe, zwijgend naar muziek had zitten luisteren. De jongen deed zijn mp3 speler uit en liet het voorwerp om zijn nek hangen maar deed zijn koptelefoon af zodat hij zijn volledige aandacht aan zijn Pokémon kon besteden, die hem zwijgend aanstaarde. “Cynda?” mompelde Rin onzeker en ging op de grond zitten terwijl Sora bleef staan en breed grijnzend naar Kenta bleef staren die nu op de Cyndaquil afliep en hem geruststellend aaide over zijn hoofdje, ”Het komt goed, geloof me.” Daarbij had Kenta zelfverzekerd zijn hand tot een vuist gebald en haalde een notitie blokje uit zijn tas waar een aantal notities opstonden van Sora; haar sterke punten en zwakke punten. Kenta bekeek de notities zorgvuldig, pas toen schoot het hem te binnen dat hij dit niet had opgeschreven maar Haru-chan, hierdoor kreeg hij een brok in zijn keel. Ze had duidelijk opgeschreven dat Sora moeite had met haar elektriciteit te ontladen.. en dat er op geoefend moest worden. Kenta liet het blok zakken en afwezig naar de grond... nu pas besefte hij hoe erg hij haar mistte en wilde het liefst dat dat stomme ongeluk nooit gebeurt was, dan hadden ze samen op reis gekund nog lol kunnen maken, praten en.. De jongen schudde met zijn hoofd, de gedachtes van zich af slaand maar toch gleed er een traan langs zijn wang, hoewel hij al heel lang niet had gehuild sinds de dood van Haru-chan kwam dit toch als een verrassing.. snel veegde hij zijn gezicht droog en vermande zich door een diepe zucht te slaken. Ooit moest het er toch eens van komen dat zijn emoties te hoog opliepen en dat die er toch eens uit moesten.. hij besloot de training die Haru-chan had voorgeschreven, te hervatten. “Zullen we..” begon Kenta trillend maar Sora schudde met haar hoofdje, “Plusle!” ze sprong op zijn schouder terwijl Rin zwijgend toekeek. Vervolgens drukte de Plusle haar rode wangetje tegen zijn gezicht en begon hem net als een kat kopjes te geven. Ook zij had er moeite mee dat Haru-chan er niet meer was maar liet het niet echt merken alleen al omdat Kenta er veel moeite meehad maar toch moest de jongen verder met het leven en de draad langzaam weer oppakken… daarmee doelde ze op nieuwe vriendschappen sluiten en niet in het verleden leven, wat voor Kenta heel moeilijk ging. Dat begreep de Plusle volkomen maar het was niet goed, veel mensen en ook Pokémon verloren dierbaren ook al was het nog zo moeilijk voor Kenta.. Haruka was niet helemaal verdwenen, misschien van de aardbodem maar niet in zijn hart, daar leefde ze voort. Sora probeerde zijn blik te vangen maar de ogen van haar trainer stonden gericht op iets heel anders….

Gehaaste voetstappen weerklonken door het gebied. Het waren slechts de voetstappen van een enkele jongen, waarvan het er sterk op leek dat hij zijn Flareon achtervolgde. Niets was minder waar, want hij rende letterlijk voor zijn leven. Zijn vertrouwde pokémon was enkel sneller en rende vlak voor hem. ''Dammit Kasai!'' gilde Makoto, proberend zijn ademhaling op peil te houden. Dat ging echter moeilijk als je steeds harder probeerde te rennen. ''Waarom moest je die Spearow nou op stang jagen!'' Zijn Flareon riep iets in paniek terug, maar hij kon er sowieso toch al niks van verstaan. Toch wist hij vrijwel zeker dat het een verontschuldiging was. Kasai had het niet met opzet gedaan, maar nu waren ze wel in de problemen. Of het nou iemands schuld was of niet. Op dat moment hield zijn Flareon halt, draaide zich om en ging achter Makoto staan, klaar om hun aanvallers een lesje te leren. De bruinharige jongen draaide zich vlug om, graaide zijn pokémon van de grond af en rende weer verder. ''Daar hebben we nu geen tijd voor! Je kan ze niet allemaal in je eentje aan!'' sprak Makoto, proberend zijn stem kalm te laten klinken, maar het mislukte grandioos. Kasai protesteerde nog, maar dat had niet veel effect. Zijn trainer had hem stevig vast, alsof zijn leven er vanaf hing, wat, ironisch genoeg, misschien wel zo was.

Makoto zigzagde, sprong over boomstronken heen, rende tussen vele bomen door, maar niks hielp. Het groepje vogelpokémon bleef hem maar achtervolgen. Het zag er dus niet goed voor hem uit. Op dat moment merkte hij dat hij dichtbij een dorp was. Moest hij erheen rennen? De dorpelingen zouden hem vast kunnen helpen of misschien waren er wel een paar trainers. Het leek hem de meest veilige optie. Eigenlijk was het zijn enige optie. In een laatste poging zijn en Kasai's leven te redden, versnelde hij zijn pas nogmaals. Gelukkig ontving hij nu genoeg adrenaline om vooruit te komen, waardoor hij minder snel het gevoel kreeg dat hij moe was. Het was waar, als je adrenaline door je aderen voelde gaan, kon je veel meer dan normaal. Makoto kon de neiging nog onderdrukken om zijn adem in te houden van de spanning, omdat dat niet zo'n goed idee was als je aan het rennen was. Gelukkig voor hem rende hij nu regelrecht het dorp in, maar stopte van schrik toen hij een jongen in dat straatje zag staan. Oh nee, hij was alleen... Of toch niet? Zijn bruine ogen registreerden de Plusle die op zijn schouder zat. Een elektrische pokémon! Die was zeer effectief tegen vogelpokémon! Makoto zette weer een sprint in richting de jongen, terwijl hij deze z'n blik probeerde te vangen. Met de spijt in zijn ogen ging hij vlak naast de jongen staan en hijgde na van zijn renpartij. Vervolgens sprong Kasai weer uit zijn armen. ''Rennen of vechten? Er komt zo een zwerm Spearow aan,'' sprak de jongen hijgend, wachtend op een reactie.

‘Ik denk dat deze Pokémon erg geschikt voor je is,’ zei een van de medewerkers van de professor. Na een paar Pokémon wist Slace gewoon niet meer wie ze moest kiezen. Ze had haar karakter maar een soort van verteld aan een van de medewerkers, die erg gespecialiseerd was in het kiezen van Pokémon op karakters. Slace had zichzelf als een pittig meisje omschreven, dat wel instond voor een uitdaging, maar ook heel lief en aardig kon zijn. Glimlachend was de medewerkster even met haar ogen langs de Pokémon afgegaan. Uiteindelijk had ze een oordeel kunnen vellen, waar Slace nu geïnteresseerd naar luisterde. Ze had een strakke jeans aan, met daarover een soort kleedachtig iets dat zich rond onder haar schouders sloot. Haar schouders waren dus bloot. Als accessoire had het meisje ook nog een zwarte riem rond haar buik gebonden. Uiteindelijk was ze met deze kleren op pad gegaan. Haar oma had haar huilend uitgezwaaid. Sinds de laffe dood van haar vader en de pijnlijke dood van haar moeder, had Slace besloten om op haar veertiende pas te beginnen als trainer. Normaal ben je op je twaalfde, maar dit had ze uitgesloten omdat haar vader toen nog in een depressie gezeten had. Deze had hij uiteindelijk niet kunnen overwinnen. Hij had zelfmoord gepleegd. Het had haar enorm pijn gedaan, vooral omdat zij diegene was die hem had gevonden. Ze wist nog goed hoe ze uit de winkel was gekomen, vrolijk en wel, met een kist flessen rode wijn in haar handen. Toen ze binnenkwam en haar vader zag liggen op het bed, was de kist met wijn op de grond gevallen en was zij in elkaar gezakt. Ze had huilend toegekeken hoe haar vader het leven had opgegeven. De zwakke man was het zat geweest om zonder vrouw te leven.

Slace schudde haar hoofd even. ‘Ik denk dat deze Mudkip goed voor jou is,’ zei de vrouw, waarna ze glimlachend op Slace afliep. Toen Slace de Mudkip in haar armen zag liggen, besloot ze meteen dat de medewerkster een goede keuze gemaakt had. ‘Bedankt,’ zei ze, waarna ze de Poké Ball ontving en toen wegliep. Glimlachend keek ze naar de Mudkip in haar armen, die weliswaar nog aan het slapen was. Ze besloot om haar wat meer rust te gunnen in de Poké Ball. Ze vervolgde een paadje naar een of ander bos. Ze hoorde een paar stemmen verderop. Geschrokken keek ze toen recht in de ogen van een jongen. Ze had niet verwacht dat ze al zo gauw een ander zou tegenkomen. Ze had verwacht dat dat pas zou gebeuren als ze heel lang onderweg zou zijn. Ze werd even zenuwachtig onder zijn blik, maar schraapte toen haar moed bij elkaar. ‘Hoi,’ begon ze, waarna ze hem even aankeek. ‘Ook net je eerste Pokémon ontvangen?’ Toen pas zag ze de twee Pokémon. Meteen voelde ze een rode kleur haar wangen verspreiden. Wat een stomme vraag! Ze haalde diep adem. ‘Stoere Pokémon,’ mompelde ze zachtjes. ‘Vergeleken met mijn Mudkip, zien jou Pokémon er wel al goed getraind uit! Nou ja, ik ben dan ook nog maar een beginner, maar toch.’ Ze grinnikte even om haar eigen gestuntel en kwam langzaam dichterbij. Ze stak haar hand uit. ‘Mijn naam is Slace,’ zei ze kalm, waarna ze hem even aankeek. Ze liet de Poké Ball met de Mudkip naar de grond vallen. Mudkip, die inmiddels wakker geworden was, keek verbaasd rond zich heen. ‘En dit is Mudkip,’ zei ze. Ze wilde geen specifieke namen voor haar Pokémon, omdat ze de normale namen mooi genoeg vond. Ze keek de jongen weer belangstellend aan.

Echter, voor de jongen al maar tijd zou hebben om op haar te reageren, hoorde ze iets achter zich. Verdwaasd draaide zij zich om, waarna ze de jongen verbaasd aankeek. Ze had geen idee wie hij was, maar hij zag er in elk geval uit alsof er elk moment iets naars ging gebeuren. ‘Een zwerm Spearow?’ herhaalde ze geschrokken. Hoe haalde een idioot het nou in zijn hoofd om een zwerm Spearow op te gaan jagen? Hij zou toch sowieso al moeten weten dat je met één boze Spearow al problemen had? Mudkip was ondertussen onrustig heen en weer aan het bewegen. ‘Ik kan mijn Mudkip nog niet laten vechten tegen een Spearow, hoor,’ zei ze geschrokken. ‘Hij is net nieuw. Hij heeft zijn rust hard nodig!’ Alsof Mudkip haar woorden kracht bij wilde zetten, rende hij naar zijn Poké Ball en tikte deze aan. Niet veel later verdween de Mudkip. Met een lang gezicht staarde Slace even naar de Poké Ball. Nou, dat karakter paste dus bij haar? De Poké Ball bewoog echter weer en Mudkip kwam eruit. Zijn blik was anders, meer standvastiger. Hij draaide zich uitdagend om en keek naar de lucht. Vaag hoorde Slace een hoop geroep wat erg op die van een Spearow leek. Ze keek even naar de twee jongens. Zouden zij bereid zijn om ze te bevechten. ‘Hebben we iets aan rennen?’ vroeg ze, waarna ze hun aankeek. ‘Misschien kunnen we ze beter bevechten. Ik heb geen zin om de hele tijd te blijven rennen.’ En met deze woorden draaide zij zich, net als haar Mudkip, strijdlustig om.

Kenta draaide zich langzaam om toen hij een geluid naast zich hoorde en keek recht in de ogen van een meisje. Hij kreeg niet alles mee wat ze allemaal zei maar knikte enkel toen ze zich voorstelde als Slace alleen kreeg Kenta niet echt de kans om iets terug te zeggen doordat Sora spontaan van zijn schouder sprong en alert om zich heen keek. De jongen draaide zich om toen hij opnieuw een onbekende stem hoorde.. nu keek hij recht in de ogen van een andere jongen. ''Rennen of vechten? Er komt zo een zwerm Spearow aan,'' hoorde hij de jongen er hijgend uitbrengen, uit zijn armen sprong een Flareon. Nog voordat Kenta iets kon ondernemen of antwoorden had de Plusle al geantwoord op de jongen en het meisje door naar voren te rennen en dreigend te gaan vonken. Rin verschool zich achter Kenta, niet dat de jongen het de Cyndaquil kwalijk nam hij voelde zich ook niet op zijn gemak bij andere trainers maar daar zou verandering inkomen… hoopte hij. Kenta hoorde een kwetterend geluid dat regelrecht op hen afkwam waarna hij zich schrap zette, even keek hij wanhopig om zich heen voor een eventuele uitvlucht maar bleef uiteindelijk kalm staan staren naar de vogel Pokémon die langzaam op hen afkwamen en zijn Plusle die echter niet bang was. “Wacht…” Kenta keek beide even kort aan, “Spearow staan bekend dat ze in een groep leven…” vervolgde Kenta kalm, de jongen keek onderzoekend naar de lucht, “ We hoeven enkel en alleen de leider te vinden en die te verslaan, de rest zal dan volgen,” voegde Kenta eraan toe, het klonk simpel maar zo simpel was het niet.. zo klonk het in zijn oren maar wat nou als zijn plan niet werkte.. Sora draaide zich vragend om naar de jongen.. het leek haar best een goed idee maar wat nou als Kenta het mis had? Daarover nadenken… was geen tijd voor, als ze langer hier bleven staan niksen hadden ze nog steeds een kans om vermoord te woorden door die beesten.. “Sora!” riep Kenta opeens onverwachts en wees naar de grootste en de luidruchtigste van allemaal, die rechtop het groepje afging en de Pokémon. De Plusle aarzelde niet eens om in beweging te komen door behendig omhoog te springen en zo de Spearow beet te pakken aan zijn poten. Kenta grijnsde, zijn plannetje werkte maar dat liet niet weg dat de Spearow met zich liet sollen, hij begon luider te kwetteren en probeerde de Plusle van zich af te schudden maar Sora was niet van plan zich zomaar gewonnen te geven, ook al kostte het haar moeite.. “Sora, doe snel je Spark aanval!” riep Kenta en had zijn hand tot een vuist gebald terwijl hij hoopte dat de aanval, de Spearow zou verlammen zodat de overige Spearow vertrokken. Sora deed netjes wat haar gevraagd werd maar misschien was het toch niet handig.. ze cirkelde boven de hoofden van haar trainer en de andere twee trainers. Als ze zou aanvallen zou ze een harde klap maken.. Toch waagde ze de poging, het kon haar niet schelen.. ze moest en zou Kenta beschermen al zou het haar dood worden, niemand krenkte een haar van die jongen. Sora voerde uiteindelijk de Spark aanval uit en stortte letterlijk en figuurlijk naar beneden toen de Spearow versuft raakte door die aanval, nu wachtte ze de klap af. Ze sloot haar ogen maar toen de klap niet scheen te komen, opende de Plusle haar ogen en lag ze boven op Kenta’s buik, die haar breed grijnzend aankeek, “Plu!” piepte het wezentje opgelucht en greep zich vast aan zijn shirt maar Kenta was niet van plan om dit alleen te doen, hij had de Spearow alleen versuft zodat de andere twee trainers ook iets hadden aan dit gevecht. “Maak het snel af, voordat hij bijkomt!” riep hij snel naar de jongen en het meisje. Als ze geluk hadden zou dit genoeg moeten zijn om de andere Spearow te verjagen…

-Flut, though...-

‘Een zwerm Spearow?’ weerklonk een vrouwelijke stem. Makoto keek vragend op en merkte dat er nog een meisje bij stond. Die had hij in alle haast nog niet eens opgemerkt. Als het er niet vreemd had uitgezien, had hij zichzelf nu voor zijn voorhoofd geslagen. ‘Ik kan mijn Mudkip nog niet laten vechten tegen een Spearow, hoor. Hij is net nieuw. Hij heeft zijn rust hard nodig!’ Ondanks alles, kreeg hij het toch voor elkaar om kalm te knikken. Hij begreep haar standpunt volkomen. Daarbij haalde een waterpokémon waarschijnlijk niet zo heel veel uit. Zeker niet als het een starter was die net aan een trainer was geschonken. Vanuit zijn ooghoeken zag Makoto dat de Mudkip naar zijn pokéball was gerend en zich erin liet zuigen, alsof hij wilde verduidelijken dat hij een angsthaas was en niets met deze situatie te maken wilde hebben. Een frons verscheen op zijn gezicht, die alleen maar verergerd werd doordat het blauwe wezen weer uit het ronde voorwerp verscheen en strijdlustig voor hen ging staan. Het meisje deed, na een aantal woorden te hebben gesproken, hetzelfde als haar pas verkregen pokémon. Opnieuw kreeg Makoto de neiging om te facepalmen. Waar had Kasai hem nou weer in gewerkt? Hij keek even richting de Flareon, die nog steeds de spijt op zij gezicht had staan. Een kleine glimlach verscheen op de jongen z'n gezicht, om duidelijk te maken dat het goed was en dat Kasai zich niet al teveel zorgen moest maken. Met z'n drieën konden ze die Spearow wel aan, niet?

“Wacht…” sprak de onbekende jongen eindelijk. Al die tijd had hij zich stilgehouden, waardoor Makoto bijna was vergeten dat hij er was. “Spearow staan bekend dat ze in een groep leven… We hoeven enkel en alleen de leider te vinden en die te verslaan, de rest zal dan volgen,” legde de jongen uit. Tijdens deze uitleg had Makoto zijn armen over elkaar heen gekruisd en met gesloten ogen geluisterd naar wat de trainer te vertellen had. Vervolgens knikte hij, ten teken dat hij het had begrepen, en opende hij zijn ogen weer, ditmaal met een vastbesloten blik. ''Hmm, dat klinkt vrij logisch,'' mompelde hij toen en keek zijn Flareon even aan. Deze knikte en ging naast de Mudkip en Plusle staan. Het groepje Spearow kwam ze al snel benaderd, maar Makoto ademde een keer goed in en uit en ontspande al snel. Er was geen rede meer voor paniek. Hij had mensen bij zich om hem te helpen en vice versa. Waarom was hij eigenlijk in paniek geweest? Hij had nota bene aan de league mee gedaan. Een paar simpele Spearow mochten hem niet van z'n stuk brengen. Dat was overgeeflijk. Wat zou zijn opa wel niet van hem denken? Inmiddels was de Plusle van de jongen al op een Spearow gesprongen en was klaar om hem uit te schakelen. Het was duidelijk dat ze zich niet zo snel uit het veld liet staan. “Sora, doe snel je Spark aanval!” De Plusle voerde netjes de aanval uit die haar werd opgedragen, waardoor de Spearow versuft naar de grond stortte. Het enige probleem was dat Sora nog aan zijn poten hing. Makoto beet op zijn onderlip. Niet veel later sprintte de jongen op de twee pokémon af en ving zijn Plusle op met z'n buik.

“Maak het snel af, voordat hij bijkomt!” riep de jongen hen toe. Makoto aarzelde geen moment en draaide zich naar zijn pokémon. ''Kasai, gebruik je Iron Tail!'' Zijn Flareon sprong meteen op de Spearow af en liet zijn staart wit op lichten, die hij enkele tellen later tegen zijn tegenstander aan liet knallen. De vogelpokémon werd tegen de grond aangedrukt, waar Kasai gebruik van maakte en van hem wegsprong. De Spearow gaf het echter nog niet op en stoof op de Flareon af, die al dit gedoe had veroorzaakt. Waarschijnlijk wilde de Spearow gewoon wraak nemen op hem en wilde hij niet rusten of toegeven voordat die klus geklaard was. ''Kasai!'' De Flareon deed een poging te ontsnappen aan de aanval, maar hij was te laat met wegspringen, waardoor de snavel van zijn tegenstander langs zijn achterpoot schaafde. Met een pijnlijk gezicht belandde Kasai weer op alle vier zijn poten, maar buiten zijn achterpoot was hij verder nog in orde. Hij kon nog doorvechten... Toch?

Kenta kwam langzaam overeind toen hij de jongen een aanval hoorde roepen naar zijn Flareon. Sora keek hem hulpeloos aan, ze wilde de jongen graag helpen maar de Plusle wist ook dat haar trainer Pokémon geen onwillig pijn wilde doen ook al waren ze nog zo irritant als deze Spearow. Kenta zag vanuit zijn ooghoeken dat Rin stond te kijken naar het gevecht.. zijn Cyndaquil was dan wat onzeker maar toch staarde hij strijdlustig naar de Spearow alsof hij wou zeggen dat er niet met hem te spotten viel. ''Kasai!'' Kenta schrok op toen de Flareon niet op tijd was met wegspringen maar Sora rende al snel naar de Flareon toe en ging beschermend voor hem staan waarna het wezentje dreigend vonkte.. De Plusle had dan wel een lelijke schaafwond op haar poot en hoofdje maar dit liet haar niet uit het veld slaan, ze was niet bepaald een watje, misschien dat het dan toch tijd was om die ‘aanval’ te gebruiken. De jongen grinnikte, dit was typisch het gedrag van Sora maar toch besloot hij het gevecht te beëindigen voordat ze zich echt bezeerde en het was niet nodig om gewond te raken noch voor de Flareon, die Kasai heette, het was niet nodig. Kenta knipte in zijn vingers zodat Sora met tegenzin stopte met vonken en ging zitten, langzaam liep Kenta het strijdveld op en keek de Spearow met een koude blik aan die snel veranderde in vriendelijk. “Zo en nu is het genoeg,” zei Kenta kalm en knielde naast de vogel neer die hem stomverbaasd aankeek vervolgens stak hij zijn hand uit met daarin een Oranbes , het wezentje wierp hem een wantrouwige blik toe maar pikte toch nog even snel de bes uit zijn hand, “Wraak is nooit een optie. We zullen je verder niks doen.. als je nu gaat,” voegde Kenta eraan toe. De Spearow vloog op maar knikte toen toch instemmend maar wierp de jongen en zijn Flareon een dodende blik toe vervolgens riep hij zijn groep bij elkaar en vloog terug naar het bos. Sora keek hem even verbijsterd aan, “Plusle!” riep ze verontwaardigd maar Kenta grinnikte, “Niet zeuren,” bracht Kenta er grinnikend uit maar de Plusle was er alweer vandoor, alleen rende ze dit keer ongerust naar de Flareon toe.. waarbij Kenta de aandrang om te facepalmen moest onderdrukken maar de jongen slaakte een diepe zucht en pakte daarbij het kleine kruisje om zijn nek beet toen hij Rin naar hem toe zag komen liet hij het kleine voorwerp los, besloot Kenta de Cyndaquil op te tillen die naar hem toe was gekomen waarna hij naar de jongen toe liep met Rin in zijn armen. “Is.. alles verder in orde?” vroeg Kenta toen hij dichtbij genoeg was aan de jongen met een flauwe glimlach waarbij hij Rin op de grond neer zette.. die zich verlegen achter Kenta verschool. De jongen wachtte geduldig op antwoord…

Makoto wilde op zijn pokémon afrennen, terwijl hij op zijn onderlip beet, maar hij staakte zijn bewegingen doordat de Plusle van de andere jongen voor Kasai ging staan. Beschermend opende ze haar armen, om hem een beetje af te kunnen schermen, zelfs al ging dat moeilijk met haar lengte. Kasai was niet groot, maar Sora was nog kleiner. Veel effect had het dus niet, maar het gebaar wel. Een kleine glimlach verscheen op Makoto's gezicht. De kleine Plusle bezat moed. Dat mocht hij wel. Toen Sora echter dreigend vonkte, knipte de jongen in zijn vingers, waardoor de Plusle meteen stopte met haar actie. Makoto keek de jongen vragend na, hopend dat hij niet iets idioots van plan was. “Zo en nu is het genoeg,” weerklonk zijn stem, waarna hij voor de Spearow knielde en zijn hand opende. Nieuwsgierig probeerde Makoto over hem heen te kijken, om tot de ontdekking te komen dat het een Oran Berry was. “Wraak is nooit een optie. We zullen je verder niks doen.. als je nu gaat.” De jongen kreeg plots medelijden met de dwaas, maar dat verdween al snel weer toen de Spearow daadwerkelijk vertrok, nadat hij nog een dodelijke blik naar hem en Kasai had geworpen. Makoto's mond viel open van verbazing. Zelfs Kasai stond met open mond te staren. De Spearow vertrok zonder nog een aanval in te zetten. Hij vertrok. Zomaar.

“Is.. alles verder in orde?” vroeg de jongen, waardoor de oudere trainer uit zijn trance schoot en zijn bruine ogen op de eigenaar van de stem richtte. ''Euhm..'' mompelde hij, waarna zijn blik gleed naar Kasai. Vervolgens knielde hij naast de Flareon neer en inspecteerde de gewonde poot, maar het bleek niet zo ernstig te zijn en de pokémon had er verder geen last van. Toch kon hij het niet laten om hem bezorgd aan te kijken. Kasai schudde echter zijn hoofd om aan te geven dat alles in orde was en dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. ''Ja, we zijn nog heel,'' sprak Makoto opgelucht nadat hij weer was recht gekomen en de blik van zijn metgezel probeerde te vangen. Niet veel later stak hij met een brede glimlach zijn hand uit. ''Makoto,'' voegde hij daar aan toe, waarbij zijn blik over het groepje gleed. Hij zuchtte opgelucht, wetend dat hij geluk had gehad door het groepje tegen te zijn gekomen. ''Phew, als jullie er niet waren geweest, waren wevast vogelvoer geworden,'' ging hij verder. Zelfs al was zijn Flareon sterk vanwege zijn vorige reis, een hele zwerm pissige Spearow had hij echt niet aangekunt. Toch kon hij het de pokémon niet kwalijk nemen dat hij het wilde proberen. Dat zou hij waarschijnlijk ook hebben gedaan als hij in Kasai's schoenen had gestaan. Nouja, poten dan... ''Sorry dat we zomaar 'binnen vielen', trouwens,'' verontschuldigde Makoto zich uiteindelijk grinnikend, hopend dat de jongen het niet erg zou vinden.

Kenta keek zwijgend toe hoe de jongen naast zijn Pokémon neerknielde, Kenta hoopte dat de Flareon niet al te veel schade had opgelopen want zelf was hij nog amper voorbereid voor zijn eigen Pokémon. Hij had enkel wat Oran bessen omdat Sora ze lekker vond en wat Potions van professor Feo maar daar hield het mee op maar gelukkig scheen het mee te vallen en dat werd bevestigd zodra de jongen op zijn vraag antwoordde; ''Ja, we zijn nog heel.'' Dat was genoeg voor Kenta om opgelucht adem te halen want hij had serieus geen idee wat hij zou moeten doen als het wel zo was.. er was hier geen Pokémon Center in de buurt ook al was het dorpje redelijk groot, hij had het zelfs nog nagevraagd aan een dorpeling maar die had hem vertelt dat er alleen een Contest zaal was en daar hadden ze niets aan gehad als hun Pokémon. “Gelukkig maar, “ reageerde Kenta met een opgeluchte blik in zijn ogen. Kenta keek de jongen aan die zijn hand aanstak naar hem, een brede glimlach sierde zijn mond, ''Makoto,'' voegde hij er vervolgens aan toe. Kenta staarde bedenkelijk naar zijn hand die hij toen maar gewoon aannam, “Kenta,” mompelde Kenta wat binnensmonds maar zodra Sora dat door kreeg liep ze naar hen toe en sprong boven behendig via zijn rug op zijn schouder en duwde vervolgens zijn hoofd iets naar voren alsof ze wou zeggen dat hij het luider moest zeggen. Kenta wierp de Plusle een koude blik toe maar daar meende hij niks van.. ze had gelijk hij hoefde niet zo zacht te praten want ze waren niet in een kerk maar in een dorp, het was gewoon een rare gewoonte geworden. “Ik ben Kenta,” sprak hij toen wat duidelijker. Sora was hier duidelijk mee eens en sprong vervolgens behendig van zijn nek op de grond waarna ze Rin probeerde mee te trekken naar Kasai maar de Cyndaquil weigerde echter en bleef zich vastklampen aan zijn been. Kenta grinnikte, hij moest het de Plusle nageven ze had genoeg wilskracht ontwikkeld in die zeven jaar tijd als het iemand was die Rin over zijn verlegenheid kon helpen was het zeker Sora. ''Phew, als jullie er niet waren geweest, waren we vast vogelvoer geworden,'' hoorde Kenta Makoto toen opgelucht zeggen. Kenta grijnsde echter alleen maar, “ Waarom zaten die Spearow eigen achter jullie aan?” vroeg Kenta maar zijn grijns was veranderd in een vriendelijke glimlach. Sora draaide zich om, om naar haar trainer te staren om vervolgens op Makoto af te rennen, “Plu! Plu!” piepte ze enthousiast. Kenta glimlachte naar de Plusle, hij vond het leuk om te zien dat de Pokémon zo enthousiast reageerde op een vreemdeling.. misschien was het dan ook wel goed om de mensen om hem heen te accepteren alleen was hij zelf vergeten hoe het voelde om echt vrienden om hem heen te hebben.. Makoto leek hem wel oké.. althans hij kon zien aan zijn Plusle dat ze hem mocht anders stond ze niet zo als een gek op een neer te springen. ''Sorry dat we zomaar 'binnen vielen', trouwens,'' verontschuldigde Makoto zich toen waardoor Kenta hem vragend aankeek. Eigenlijk vond hij het best een goede oefening voor Sora.. en daarbij had de jongen niet echt zin meer om te trainen nu hij wist dat Haru-chan de trainingsplan van Sora had opgeschreven.. “Het zit wel goed,” reageerde Kenta met een vrolijke grijns maar zijn ogen fonkelde echter niet vrolijk.. Sora voelde de bui echter al hangen maar ondernam verder niets, als Kenta vroeg of laat uit het verleden wilde stappen zou hij nu toch echt vriendschap moeten sluiten met zijn mede trainers.. maar helaas was dat toch niet zo makkelijk als Sora had gedacht.. Kenta hield nog steeds van Haruka zoals hij van een zus zou houden en waarschijnlijk zou die pijn dan nooit overgaan, op deze manier.

Het duurde even, maar de jongen nam toch zijn hand aan. Makoto’s glimlach werd ietsje breder, maar dat was zo minuscuul dat het waarschijnlijk niet eens zichtbaar was. Hij voelde het echter wel. “Kenta,” stelde hij zich toen voor, ook al moest Makoto wat moeite doen om het te horen. Hij was hoogstwaarschijnlijk het type dat niet vaak menselijk contact had of iemand die het liever vermeed. Wat het ook was, hij was daardoor een stil type geworden. De bruinharige jongen vond dat niet zo verschrikkelijk erg, maar hij wilde Kenta niet tot last zijn. Als hij liever alleen wilde zijn, dan respecteerde Makoto dat. Zelfs al was het geen goed idee om altijd alleen te zijn. Zelf was hij niet graag alleen, daarom was hij ook z’n reis opnieuw begonnen. Nou ja, met hulp van Kasai dan. Anders had hij dat nooit ingezien. De Plusle was inmiddels op Kenta’s schouder te vinden en had zijn hoofd wat naar voren geduwd, om duidelijk te maken dat hij harder moest praten. Makoto’s glimlach veranderde in een grijns. Pokémon waren echt fascinerende wezens. Hij zou ze voor geen goud of diamanten in willen ruilen. Ze wisten altijd hoe hun trainer zich voelde, hoe goed hij of zij het ook wist te verbergen. Pokémon waren er altijd op een moment waar een normaal mens zou weglopen. Natuurlijk was dit niet altijd het geval voor mensen, aangezien er ook nog zoiets bestond als vriendschap, maar het ging om het idee. Een vreemde pokémon zou waarschijnlijk sneller te hulp schieten dan een vreemd mens. “Ik ben Kenta,” sprak Kenta toen wat harder. Makoto’s grijns was nog steeds zichtbaar op zijn gezicht, maar bij het horen van Kenta’s luidere stem, sloot hij zijn ogen voor een aantal tellen om het meer effect te geven.

“Waarom zaten die Spearow eigenlijk achter jullie aan?” Makoto opende zijn bruine ogen weer en keek Kenta aan, die nu een glimlach om zijn lippen had weten te vormen. Ondanks de kraag die om zijn nek zat en een deel van zijn gezicht verborg, was die glimlach goed te zien. Toen hij antwoord wilde geven op de jongen z’n vraag, kwam de Plusle vrolijk naar hem toegelopen. In een reflex ging Makoto door zijn knieën en stak zijn hand vragend naar de Plusle uit. Hopelijk vond ze het niet erg dat hij over haar hoofdje aaide, maar de manier waarop ze met mens en pokémon omging, was al genoeg informatie voor hem om te weten dat Sora dat absoluut niet erg zou vinden. Toch deed hij zo voorzichtig mogelijk met zijn hand. Hij wilde haar niet per ongeluk pijn doen. ‘’Ik heb geen idee,’’ begon Makoto, waarbij hij van de Plusle opkeek, proberend Kenta’s blik te vangen. ‘’Ik lette even niet op Kasai en het volgende moment zaten die beesten achter ons aan. Hij heeft het niet met opzet gedaan, hoor. Daar zie ik hem niet voor aan,’’ voegde hij eraan toe. De Flareon keek hem schuldig aan en richtte toen zijn blik op de grond. ‘’Ik meen het Kasai, ik neem je niks kwalijk. Spearow hebben toch maar een kort lontje,’’ sprak Makoto weer, dit keer gericht op zijn Flareon. Deze keek met wat meer hoop in zijn ogen op en knikte, waarbij hij nog iets mompelde dat waarschijnlijk weer een verontschuldiging was. ‘’Dat zit wel goed,’’ glimlachte hij naar de pokémon. Niet veel later reageerde Kenta met bijna dezelfde woorden op hem. De bruinharige jongen kwam weer recht en keek zijn metgezel aan, maar diens blik stond nu op onweer. Hij mocht dan wel een glimlach op hebben gezet, je kon Makoto niet voor de gek houden. Bang dat het zijn schuld was, probeerde hij iets te verzinnen. Misschien had hij ze wel gestoord met iets belangrijks en was Kenta’s humeur daarom zo veranderd. ‘’Euh, wat waren jullie eigenlijk van plan te doen?’’ vroeg hij daarom snel. Daarna viel hem iets in. ‘’Als jullie het niet erg vinden, kunnen Kasai en ik nog even rondhangen? We hadden toch niks ingepland en al zouden we dat wel hebben gedaan, dan hadden die Spearow toch roet in het eten gegooid,’’ grapte Makoto half.

Ondertussen gleed zijn blik over het gebied heen, terwijl hij de gebouwen in zich opnam. Eerlijk gezegd vond hij dat hij Kenta op de één of andere manier moest bedanken voor de hulp, maar hoe? Misschien hadden ze wel honger? Dan kon hij trakteren op iets lekkers. En als ze dat niet hadden… Wel, dan kon hij toch nog wat anders verzinnen? ‘’Hebben jullie soms trek? Ik wil jullie bedanken voor de hulp, dus ik dacht… Misschien willen jullie wel wat lekkers,’’ legde Makoto uit met een glimlach. Hijzelf zou nooit nee hebben gezegd op dit aanbod, maar Kenta was hem niet. Misschien wilde de jongen echt gewoon alleen zijn en was het gebazel van Makoto teveel. Dat kon hij Kenta niet kwalijk nemen. Hij bemoeide zich plots met zijn redder in nood. Hopelijk vond Kenta dat niet erg…

Sora keek vragend naar de uitgestoken van Makoto. Voordat ze iets zou ondernemen keek de Plusle Kenta vragend aan maar de jongen scheen het niet erg te vinden dus drukte ze liefdevol haar hoofdje tegen de hand van de jongen aan. Kenta moest echter zijn lach inhouden omdat Sora zich zo uit liep te sloven maar hij wist niet beter.. zo was de Plusle nou eenmaal, hij mocht van geluk spreken dat ze niet uit enthousiasme op zijn arm was gesprongen. Nu wist de Plusle wel waar de grens lag maar soms vergat ze dat ook wel eens. Toen Haruka nog leefde klom ze regelmatig ook bij haar op d’r schouder maar nu ze er niet meer was, was het moeilijk voor de Plusle om haar enthousiasme te verbergen. Kenta schrok op uit zijn gedachten toen de stem van Makoto weerklonk, ‘’Ik heb geen idee,’’ begon Makoto met zijn uitleg. Kenta keek Makoto aan toen hij verder met zijn uitleg ging, hij zweeg verder omdat hij de jongen niet wilde onderbreken, ‘’Ik lette even niet op Kasai en het volgende moment zaten die beesten achter ons aan. Hij heeft het niet met opzet gedaan, hoor. Daar zie ik hem niet voor aan,’’ Had Makoto er aan toegevoegd. Kenta knikte begrijpend.. Spearow hadden nou eenmaal een kortlontje, daarbij toen hij naar Kasai keek leek de Flareon zich oprecht schuldig te voelen wat hem opnieuw deed denken aan Sora, waar de Plusle ook niets aan kon doen omdat ze zo vrolijk was en ja.. je had nou eenmaal weleens een Pokémon die dat niet waardeerde. De Plusle deinsde echter achteruit toen ze haar trainer zo naar haar zag kijken maar in werkelijkheid moest hij er wel om lachen, alleen hield hij het tegen door snel Rin over zijn kop te aaien, die hij eerder had opgetild. Kenta zette Rin neer op de grond, die vervolgens dicht bij hem bleef omdat hij niet opnieuw slachtoffer van de Plusle wou worden. De jongen luisterde aandachtig naar de korte preek van Makoto tegen zijn Pokémon, waar Kenta hem groot gelijk in gaf.. gebeurt is gebeurt. Het maakte Kenta niets uit, hij was allang blij dat zowel Makoto als Kasai er niks aan hadden overgehouden, voor de zelfde geld had het slecht kunnen aflopen net als met Haru-chan. Alleen hij schrok op toen hij de stem van Makoto opnieuw hoorde, ‘’Euh, wat waren jullie eigenlijk van plan te doen?’’ vroeg Makoto waarbij Sora door had gehad dat hij was geschrokken van de uitdrukking van haar trainer maar Sora kende Kenta goed genoeg om te weten dat hij daar niets van meende. Hij had zelf niet eens doorgehad dat hij zo kil voor zich uitstaarde. ‘’Als jullie het niet erg vinden, kunnen Kasai en ik nog even rondhangen? We hadden toch niks ingepland en al zouden we dat wel hebben gedaan, dan hadden die Spearow toch roet in het eten gegooid,’’ voegde Makoto er aan toe.
Kenta trok een gezicht maar stak vervolgens zijn hand uit met de notities van Haru-chan erin uit naar Makoto, hij vertrouwde de jongen goed genoeg om dit aan hem te laten lezen, waar exact de zwakte en sterke punten van Sora stonden beschreven. “Ik.. wij..” begon hij aarzelend. Kenta wilde niet liegen tegenover Makoto dat was niet eerlijk en zo zat hij niet in mekaar, hij wilde dolgraag dat de jongen nog bleef maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Het koste al genoeg moeite om het niet uit schreeuwen van frustratie en verdriet die hij zeven jaar lang gevoeld had om de dood van zijn dierbaarste vriendin. Tot overmaat van ramp voelde hij twee dikke tranen over zijn wangen rollen, die hij al zeven jaar lang opkropte.. baande zich nu een weg naar buiten. Hij draaide zich om en veegde snel de tranen weg om vervolgens diep adem te halen en zich opnieuw om te draaien naar Makoto, alleen de tranen bleven geluidloos stromen, hij besloot ze maar te laten lopen want veel zin om er iets aan te doen had hij niet. “Ik.. We wilden gaan trainen maar we stopten al voordat jullie hier waren. Die notities die hier opstaan..” besloot hij uiteindelijk te zeggen waarna hij stil viel.. en op het kladblokje wees.

Sora keek even moeilijk naar de jongen.. ze had niet echt gedacht dit zou gebeuren. Het was hem waarschijnlijk gewoon teveel, al die herinneringen en gevoelens die hij moest plaatsen voor zichzelf. Het was niet niks dat Kenta elke dag met een totaal vreemde over Haruka praatte, nou ja, poging tot.. Sora wou voor een keertje dat Kenta, het in zijn eentje op laten lossen. De Plusle keek op toen Makoto zich opnieuw tot hem wendde, waar Sora al die tijd op had zitten wacht. ‘’Hebben jullie soms trek? Ik wil jullie bedanken voor de hulp, dus ik dacht… Misschien willen jullie wel wat lekkers,’’ stelde Makoto toen voor. Nog voordat Kenta dat aanbod afkon slaan, sprong de Plusle naar voren. “Plusle! Plusle!” riep de Plusle instemmend.. Als Kenta geen initiatief zou nemen dan zou zij dat doen, het werd tijd dat hij dit gewoon ging doen..

Makoto keek toe hoe Kenta’s gezichtsuitdrukking weer veranderde. Hij wilde zijn mond opentrekken om er wat over te zeggen, maar z’n mond werd gesnoerd doordat hem een notitieblok werd aangeboden. Met een ietwat vragende uitdrukking in zijn ogen nam hij het voorwerp aan en bekeek het aandachtig. Er was op geschreven, dat was duidelijk. Wat er op was geschreven was ook duidelijk. Dit beschreef de Plusle van Kenta. Zowel haar sterke als zwakke punten stonden erop, zoals dat ze moeite had met haar elektrische aanvallen te ontladen. Wat Makoto echter niet helemaal duidelijk was, was wie dit had geschreven. De manier waarop de sierlijke letters op papier waren gedrukt, gaf aan dat het niet het handschrift van een jongen was. Daar zag dit veel te netjes naar uit. Iedereen wist dat een jongenshandschrift veel slordiger was en moeilijker was om te lezen. Natuurlijk waren er uitzonderingen, dat had hij ook met zijn eigen ogen gezien, maar hij had nog nooit, hij herhaalde nooit, een jongen hartjes zien gebruiken als een puntje op de i. Hierdoor nam hij de conclusie dat Kenta dit niet had geschreven, maar iemand anders. Natuurlijk was hij nieuwsgierig naar wie, maar die vraag liet hij achterwege. Voornamelijk omdat hij de bui al zag hangen en Kenta’s tranen al zag rollen. De jongen deed een poging ze weg te vegen, nadat hij Makoto de rug had toegekeerd, maar het leek geen effect te hebben. Toen hij zich weer had teruggedraaid, rolden nog meer tranen over zijn wangen. De oudere jongen trok een bezorgd gezicht, waarbij een nerveus gevoel in zijn lichaam opwelde. Hij deed zijn uiterste best dit te negeren, maar moest toegeven dat hij niet wist hoe hij hierop moest reageren. Daarom besloot hij maar zijn gevoel na te gaan en te doen wat hem het beste leek.

“Ik.. We wilden gaan trainen maar we stopten al voordat jullie hier waren. Die notities die hier opstaan..” probeerde Kenta te verwoorden, maar hij stopte halverwege en viel toen stil. Intussen had hij naar het versierde papier gewezen dat Makoto nog altijd in zijn handen had. Iets in hem vertelde hem dat Kenta’s tranen hiermee te maken hadden. Het meest logische antwoord was dat hij huilde vanwege de persoon die dit geschreven had. Maar waarom? Hadden ze.. Misschien ruzie gekregen? Sora was toch van Kenta? Of had Kenta misschien nog een trainingspartner? Teveel vragen vormden zich plots in Makoto’s hoofd. In een poging ze allemaal te negeren, schudde hij licht zijn hoofd heen en weer, proberend al die woorden van zich af te schudden. Hij wilde natuurlijk antwoord op zijn vragen, maar hij wilde als alles behalve een nieuwsgierige klootzak overkomen op het moment. Makoto knikte richting de jongen en stak zijn hand uit, waar het notitieblok in te vinden was. Inmiddels was een kleine, bemoedigende glimlach om zijn lippen verschenen, hopend dat dat tenminste iets deed. Het eerste wat hij wilde doen, was Kenta kalmeren. Gelukkig kwam Sora al met een oplossing, ze vond het geen slecht idee om iets lekkers te gaan halen. Terwijl zijn bruine ogen naar de Plusle gleden, herinnerde hij zich een aantal woorden die zijn opa hem vroeger altijd vertelde. ’Er is geen betere oefening voor je hart, dan naar beneden te reiken en mensen recht te trekken.’ In het begin had hij die woorden niet begrepen, maar tijdens zijn vorige reis werd het hem algauw duidelijk. “Nooit omlaag kijken, tenzij je iemand omhoog helpt,” mompelde hij, meer tegen zichzelf dan de rest.

Uiteindelijk keek hij weer naar Kenta. “Ik weet niet wat je hebt meegemaakt, maar… Als je erover wilt praten, ik ben nooit ver,” sprak hij opnieuw, dit keer hard genoeg voor Kenta om te horen. In de jongen z’n oren klonk het misschien link om een wildvreemde die je net pas hebt ontmoet een deel van jezelf te vertellen, maar Makoto wist wel beter. Hij had in zijn leven geleerd dat het niet uitmaakte of het een vreemde of bekende was, zolang diegene maar in staat was je te helpen en dat ook wilde. En Makoto stond maar al te graag klaar voor mensen. Kasai was inmiddels al een stukje vooruitgelopen en riep op z’n trainer. Ze hadden absoluut geen idee waar hier een eettent te vinden was, maar gelukkig was zijn Flareon uitgerust met een speciale zoekmachine. Zijn neus was perfect voor het vinden van eten, dat wist de oudere jongen al uit ervaring. “Ik denk dat Kasai al iets op het spoor is. Als je wilt, kunnen we wel praten tijdens schafttijd,” sprak Makoto opnieuw met een glimlach op zijn gezicht. Vervolgens wenkte hij naar de rest dat ze mee moesten komen en liep toen met langzame passen achter zijn vertrouwde pokémon aan.

Kenta voelde hoe het notitieblokje uit zijn handen gleed wat betekende dat Makoto het blokje uit zijn had gepakt. Pas toen nam hij de moeite om zijn kletsnatte gezicht droog te vegen, ook al had het geen enkel nut want zeven jaar was best lang om je verdriet op te kroppen.. ook deels omdat hij zijn pleegbroertje niet ongerust wou maken of zijn ouders. Deze notities waren letterlijk en figuurlijk haar laatste woorden voordat ze geschept werd door die auto, ook al wist hij dat het niet echt haar laatste woorden waren maar wel de laatste vrolijke woorden die ze uit had geschreven en die ze besproken had met Kenta. Hij herinnerde zich alles nog wat ze hem had vertelt toen ze uitlegde wat haar plan was om te gaan trainen met Sora maar dat werd de grond ingeboord doordat ze de weg overstaken en zij werd geschept door die auto.. vanaf dat moment was hij niet meer dezelfde Kenta die hij werkelijk was. Eerder een Kenta die alleen maar huilde vanaf dag één door de dood van Haru-chan. Hij had letterlijk zijn hand aan gruzelementen geslagen, weigerde enige vorm van hulp van zijn ouders.. wat uiteindelijk leidde tot een Kenta die niemand meer herkende van vroeger, van vrolijk jochie tot een stille jongen, die geen enkele emotie toonde of kon tonen. Maar nu.. nu was het anders, zodra hij die notities zag… mistte hij haar nog erger dan dat hij altijd al deed en dan het dubbele gevoel bij Makoto.. hij wilde niet als een leugenaar of wat dan ook overkomen bij die jongen. Hij wilde maar al te graag de waarheid vertellen maar iets weerhield hem ervan, soms zou hij willen dat hij zijn oude zelf was.. de optimistische Kenta die bijna iedereen kende, maar waar moest hij beginnen? Als hij zichzelf al zevenjaar lang in een duister omhulsel opgesloten hield? Hij was zichzelf uit het oog verloren en of de échte Kenta ooit nog iets van zich liet horen was een vraag waar hij absoluut geen antwoord op wist. Kenta slaakte een diepe zucht, een poging zichzelf te kalmeren. Pas toen hij opmerkte dat Makoto zijn hand uitstak met het notitieblokje erin, die hij zorgvuldig uit zijn hand pakte, terwijl hij met de linker zijn ogen droog veegde. Stopte hij het blokje in zijn broekzak.

Kenta keek op, proberend een flauwe glimlach op te zetten als antwoord op de bemoedigende glimlach die Makoto op had gezet, het lukte hem tot zijn grote verbijstering. De jongen pakte uit gewoonte zijn schouder beet, het verbaasde hem dat hij zichzelf zo snel had hersteld maar toch bereidde hij zich voor op meer.. dat hij zich nu had weten te herstellen was al heel wat. “Ik weet niet wat je hebt meegemaakt, maar… Als je erover wilt praten, ik ben nooit ver,” hoorde Kenta Makoto toen zeggen. Kenta slaakte opnieuw een diepe zucht, dit keer om zichzelf er toe te zetten om antwoord te geven, “..ik denk.. dat ik je ook wel een uitleg verschuldigd ben,” mompelde Kenta net verstaanbaar genoeg.. oké nu dat er uit was, werd het tijd om zich voor te bereiden wat hij zou gaan zeggen tegen Makoto en hoe.. het zou in ieder geval niet makkelijk worden en dat wist hij. Tenslotte hij wierp een blik op Sora die hem breed grijnzend toeknikte, keek Kenta opnieuw naar Makoto. “Ik denk dat Kasai al iets op het spoor is. Als je wilt, kunnen we wel praten tijdens schafttijd,” zei Makoto opnieuw. Dit leek hem een perfect, als je naging dat Sora, hij en Rin nog helemaal niks hadden gegeten was het waarschijnlijk logisch dat de Plusle Kasai volgde.. nu ze wist dat Kenta in goede handen was, besloot ze verder niks te ondernemen. “Is goed,” mompelde Kenta waarna hij zijn koptelefoon loskoppelde van zijn Mp3 en hem afdeed om hem vervolgens op te bergen in zijn tas die op de grond stond. Nu stond zijn haar minder omhoog al had dat niets uitgemaakt toen Rin via zijn schouder omhoog op zijn schouder naar zijn hoofd klom, daarna volgde hij Makoto op de voet.